2012...

Wat brengt 2012 ?
Ik zoek in elk geval niet naar extremen. Dat laat ik aan de jongeren die bvb. graag allerhande " kicks" opzoeken om geluk te ervaren. Vaak van korte duur als je het mij vraagt en steeds weer onverzadigbaar...
Voor mezelf laat ik de wereld meer en meer "de wereld" zijn. Er gebeurt veel, er komen zeker en vast vernieuwingen, wellicht grote vernieuwingen als je zo kijkt naar bvb de Arabische lente enerzijds en het "down hill" gevoel in Europa anderzijds. Om van de klimatologische uitdaging nog te zwijgen!
Ik volg het zeker en vast wel op maar ik voel toch ook meer en meer wat het inhoudt een vijftiger te zijn: ik hou evenzeer van het dagdagelijkse in het leven. Van wat de "gewone" dag brengt. Van het uitkijken naar de lente maar toch nog intens genieten van de houtkachel in putje winter (Beste Joke Schauvlieghe neem dat aub niet van mij af, deze bron van vlammenkijkmeditatie en zalige warmte in één pakket) . Van onze optredens (we voelen wel een beetje dat het crisis is) en het plannen van de moestuin. Van het gevoel van mededogen dat ik mag beleven in mijn vrijwilligerswerk (allochtone volwassenen en kinderen helpen met hun Nederlands en met hun creativiteit en daardoor toch wel dieper binnendringen in hun vaak ingewikkelde of moeilijke leefwereld, ver weg van hun thuisland) . En van mijn wekelijks bezoekje als zorgbuur aan een lief oud vrouwtje hier in mijn straat. In haar huis voel ik pas echt de eenvoud, de rust, het spreken zonder woorden, de intensiteit van een gemeende glimlach, de essentie.
En als ik slapen ga, dan laat ik de wereld draaien zonder mij. Zalig gevoel geeft dat, ik lig in mijn veilige cocon en die wereld rondom trekt zijn eigen plan wel.
En toch wil ik me nog uitdrukken naar buiten toe als artiest, misschien ook wat meer gaan schrijven wie weet? Ergens toch ook graag wat impact hebben op de wereld rondom, of liever de mensen rondom. Impact met mijn boodschap...Met mijn inzicht...
Wat me echt gelukkig zou maken in 2012 : als meer en meer mensen gaan leven naar wat echt belangrijk is voor hen en voor hun "groep" of hun "omgeving". Dat we met z'n allen beter en makkelijker essentie kunnen onderscheiden van de hele boel niet belangrijke bijzaken in dit leven. Alles wat met uiterlijkheden te maken heeft valt daar voor mijn part onder: het volgen van allerhande "modekes" op alle domeinen van het leven (het steeds weer "trendy" moeten zijn op alle vlakken is volgens mij een grote bron van onnodig energieverbuik) enzovoort, enzovoort...
Ik hoop dat we dwars door die illusie heen kunnen kijken en echt leven en opkomen voor wat essentieel is in ons leven als mens op deze mooie planeet aarde.
Ik weet het, het klinkt ruim en vaag maar als je daar even bij stilstaat dan begrijp je wel wat ik bedoel.
Het is deugddoend als je een dieper inzicht krijgt in het leven en de dingen en hoe dat allemaal werkelijk in mekaar zit.
Dat wens ik iedereen toe. Want inzicht is de eerste stap naar "er naar gaan leven".
En als ieder zijn/haar stukje doet dan komt het toch goed met de mensen en het leven op onze moederplaneet. Wij hier hebben in elk geval een grote verantwoordelijkheid omdat we inzichten hebben die andere culturen (zoals bvb Noord Korea om er maar een te noemen) (nog) niet hebben, enfin toch niet als bevolkingsgroep in zijn geheel....

Stemmige Kerstdagen en liedjes op Youtube te bekijken...

Aan alle lezers van mijn blog wens ik stemmige kerstdagen toe. En als elk van ons ook nog maar eens eventjes denkt aan iemand die het moeilijk heeft of in nood is in deze feestperiode, dan is er al mededogen dat verstuurd wordt. Diegenen die zich geroepen voelen zullen wel hun beste beentje voorzetten om iets "speciaals" te doen voor een familielid, een vriend, een eenzame buur of het oude dametje van op de hoek. Pas dan is Kerstdag echt Kerstdag en dat verschil voelt men in zijn hart...
Andy heeft ter gelegenheid van Kerstmis nog een aantal liedjes op Youtube geplaatst:
1. Klik hier voor een a capella versie van het zeer stemmige klassieke Pachelbels Canon uit ons optreden in 2001 (met bevriende muzikanten).
2. Klik hier voor "Feel the Love" (eigen nummer) gezongen ter gelegenheid van ons huwelijk in 2003
3. Klik hier voor "Nkosi Sikelel'i Afrika" , de a capella groep in 2001
4. Klik hier voor "Don't Look Back" (eigen nummer) , optreden in 2001.

Everything Changes...

Ik hou wel van december. Van zodra het schemert gaat bij ons de houtkachel aan en dan geniet ik er van om, met een lekker kopje kruidenthee in de hand, zo lang mogelijk naar de vlammen te kijken. Dat is voor mij pure meditatie, pure kunst, het maakt me diep gelukkig...Mijmerend zonder echt met iets bezig hoeven te zijn...me overgevend aan de unieke stilte van onze donkere wintermaand,
En dan zijn er de kerstfeesten van de organisaties waar wij voor optreden. Stemmig, gezellig, samen zingen, de echte kerstsfeer opsnuiven zonder het ooit beu te worden...
Nee ik hoef geen drukke winkelstraten, geen Xmas Shopping, geen uiterlijk vertoon...

En ondertussen hebben we na 540 dagen een regering! Ik ben er blij mee, ook al voel ik op vele plaatsen in Vlaanderen dat het allemaal nog moeilijk ligt: Ik vind in elk geval, volgens de wijsheid van mijn grootmoeder: "beter 1 vogel in de hand dan 10 in de lucht".
Ons land was anders naar de knoppen, met die problemen in Europa. We hebben maar net op tijd een regering! Dat moeten we allemaal toch wel beseffen...
Het is natuurlijk wennen aan een Waalse premier. Maar dat komt wel goed. Uiteindelijk moeten we hem beoordelen op zijn daden en niet op zijn Nederlands. Het is al een hele klus dat hij een regering in hetzelfde vaarwater gekregen heeft...Want het zag er lang gewoon totaal onmogelijk uit.

Wij houden niet echt van verandering, dat zit blijkbaar in vele genen verankerd. Maar alles verandert uiteindelijk voortdurend in het leven, alleen al de seizoenen tonen dat aan.
Andy heeft nu zijn lied "Everything Changes" op Youtube gezet. Het komt uit ons gefilmd optreden van 2001, 10 jaar geleden dus, maar dat was wel heel speciaal omdat we toen vergezeld waren van 3 zingende vrienden en een live band.
Everything Changes: klik hier om het te bekijken

Laurent en A capella versie Dominique (Soeur Sourire)

Een ophefmakende RTBF reportage over het verleden van Prins Laurent...

Net zoals velen van ons is de prins opgegroeid in de "hippie, flower power" periode, de "experimenterende" sixties en dolle seventies met de "seks, drugs en rock en roll" jeugd en toestanden. Zelfs zijn ouders waren toen geen echte uitzondering want jonggetrouwd in die periode van "alles is nu toegelaten!" Het was toen helemaal niet geweten wat de impact daarvan was op jonge kinderen. zoals Laurent toen..Het is pas de laatste jaren dat we daar uitgebreid over kunnen lezen...
De generatie van Laurent heeft langs alle kanten geëxperimenteerd en dan vragen wij van de prins een "voorbeeldfunctie"! Heiliger dan de paus moet hij zijn, perfect, een jongen en later man om naar op te kijken. En die voorbeeldfunctie wordt betaald met een dotatie. Dus des te meer: zo iemand moet perfect zijn en mag zich geen "donkere kanten " permitteren, ook niet als een hele maatschappij dat ondertussen wel "ongestraft" kan doen!
De reportage bekijkt dit verleden volledig met de "bril van 2011" en volledig vanuit het standpunt: amai amai die stoute prins!!! Foei foei! De "bril van 2011": jaar waarin vele donkere kanten van allerlei instituten en personen het daglicht zien.

Maar juist omdat Laurent een complexe maar kleurrijke figuur is hebben de media tot nog toe massa's geld aan artikels/reportages over hem verdiend. Want de lezers houden er van alles in geuren en kleuren te weten te komen.
En nu hebben we een publiekelijk proces van hem gekregen op de RTBF.

De vraag is : hoeveel van die kijkers/lezers hebben eens ondertussen goed naar hun eigen "donkere kanten" gekeken!  Generatiegenoten van Laurent: hoeveel zijn er daarvan brave jongeren geweest? Nooit met iets geëxperimenteerd? Nooit een zaakje in het geniep gedaan? Noot een extraatje willen meepikken?
Laat ons toch maar eens allemaal goed naar ons eigen verleden kijken aub, naar onze eigen daden, naar onze eigen experimenten en stoppen met van anderen te verwachten dat ze een voorbeeld zijn...Laat ons zelf onze eigen verantwoordelijkheid in ons leven en  in onze houding nemen!

En  ons ervan bewust worden dat juist door eens buiten de lijntjes te lopen, we het meest leren in het leven...Dat we groeien en ons bewust worden van wat wel kan en wat niet...Dat proces stopt nooit...Volwassen onder ons: geef het maar toe....

Toeval of niet maar Andy heeft juist nu onze a capella versie van Dominique van de al evenzeer geplaagde Soeur Sourire op Youtube gezet. Gefilmd in 2001 en leuk om eens naar te kijken. Klik hier

Om in de sfeer te komen...

We gaan stilaan richting eindejaars-feestmaand en om alvast in de sfeer te komen heeft Andy een prachtig gospel medley op Youtube gezet dat gefilmd werd op ons huwelijk in 2003. En naar het einde toe gaan onze gasten mee "uit de bol"!  Klik hier om mee te genieten

Muzikale overpeinzingen op een dag in november...en een nieuw medley op Youtube

Als zangeres doet het je het meeste deugd als je je publiek kan raken met  je stemgeluid, je lied, je tekst, je humor tussendoor, je cabaret,  of hoe je op het podium staat en de ganse sfeer daarrond.
Want er is muziek en muziek. Naargelang je stemming, of het tijdstip van de dag of wat dan ook...verschilt dat erg.
Commerciële muziek is de jongste jaren, zeker vanaf het tijdperk  Madonna, vaak erotisch geworden, waarbij er graag gechoqueerd wordt of toch de grenzen van wat nog door de beugel kan systematisch verlegd worden. Vandaar dat deze muziek vooral tieners aanspreekt.
Bij klassieke muziek kan ik vaak zalig wegdromen, relaxt en die muziek zit in dat ander uiterste waarbij je de oorspronkelijke bedoeling van de componist compleet dient te respecteren.
Spirituele muziek zoals wij vorige week bij de monniken van Chevetogne konden genieten is een klasse apart. Die gezangen brengen je bij je dieper innerlijke en geven je een hemelse ervaring, een thuis komen, een zielevoelen...
Ten slotte, gezellig samen gekende liederen zingen in groep roept bij mij vooral een liefdevol gevoelen op binnen heel de groep, je voelt je verbonden, je deelt met elkaar...
Mijn lievelingsmuziek is hoe dan ook die muziek waar ik iets bij voel, die me raakt, waar ik iets aan heb. Maar ook dat kan verschillen naargelang de stemming of het tijdstip of de sfeer van de dag.
Op een uitgelaten dag denk je vol nostalgie terug aan de hits van de jaren 60/70 en wil je die luidkeels zingen.
Op een ander moment trek je dan naar Chevetogne en bedenk je: wat zou het toch zalig zijn om dat zielezingen te kunnen ervaren in een groep vertrouwelingen en zo zelf dat soort van sublieme klanken voort te brengen binnen zo'n groep.
En weer wat later wil je gewoon genieten van gezellige samenzang in groep en opgaan in die groep...
Kortom naast de zangeres van van Andy & Di te zijn, zal ik af en toe eens moeten toetreden tot een kloostergemeenschap of zelf zo'n groep opstarten misschien??? Wie weet???

Medley op Youtube
En ondertussen heeft Andy zijn familie uit Liverpool op Youtube gezet: Ze zingen spontaan een leuk medley van liedjes over Liverpool op ons huwelijksfeest (in 2003). Voor de liefhebbers: klik hier
Eerder al zongen ze op datzelfde huwelijksfeest hun grootste en mooiste familiehit: The Orchestra Song die al veel langer op Youtube staat: Klik hier
En de drie violisten van Andy's familie gaven toen ook Sint Anthony's Chorale ten beste. Ook dat staat al een hele tijd op Youtube en werd al zeer veel bekeken zo te zien: Klik hier

Hemelse Gospodi gezang in het Klooster van Chevetogne

Gisteren, op zo'n typische donkere, wat mystiek aandoende herfstdag in Chevetogne intens genoten van de Gospodi zang in het Klooster van Chevetogne
En die paters zingen daar elke dag, meerdere keren. Vooral de Vespers om 18u30 zijn wondermooi want dan is er enkel gezang. Gisteren, op die magische herfstdag, zaten daar buiten ons nog een 6tal luisteraars. Het is geheel vrij, je stapt gewoon de Byzantijnse Kapel binnen naast het Klooster.
Het gekuch van altijd weer die ene persoon, ook al waren we maar met 6, moet je er wel bijnemen. Ooit vertelde me eens iemand dat vooral op hemelse momenten zo'n gekuch een bewijs is dat er op een dieper niveau alles wat overbodig is losgelaten wordt.

En deze middag las ik in de Standaard het ontroerend inteview met Bieke Vande Kerkchove wat daar naadloos bij aansluit. Hieronder de passages uit dat intervieuw die me het meest raakten:
Met De smaak van stilte, hoe ik bij mezelf ben gaan wonen (uitg. Lannoo/Ten Have) won Bieke Vandekerckhove (42) de Prijs voor het beste spirituele boek. Het is een bundeling van teksten over haar angsten en twijfels, haar hoop en verlangens. Over de verwoestende diagnose van de spierziekte ALS - ook de astrofysicus Stephen Hawking lijdt eraan - die haar leven op zijn kop zette en haar midden in de stilte wierp. Nog hooguit een paar jaar, zeiden de dokters. 'De evidente weg naar geluk was voor mij afgesloten. Ik moest het wel elders zoeken', zegt ze bij wijze van inleiding.
Een vriend nam haar mee naar een klooster, waar ze kennismaakte met de spiritualiteit van de benedictijnen: 'We besloten net als de zusters niet te praten. En middenin die stilte voelde ik plotseling weer vertrouwen. Ik noem het vertrouwen zonder voorzetsel. Het is geen vertrouwen in, of vertrouwen op. Het was het besef dat er in het diepste van mijzelf iets zat dat niet verwoest kon worden. Iets wat door geen ziekte of geen ander kwaad geschonden kon worden.
De Zenleraar Ton Lathouwers leerde Bieke het beeld kennen dat Japanse monniken vaak gebruiken: een muur zonder poorten, zonder doorgang. 'Mijn ziekte is zo'n muur. Je zit voor die muur en kunt alleen maar wachten. De stilte, de leegte, de onmogelijkheid ervan uithouden. En dan ineens, wanneer je het niet meer verwacht, kantelt dat open. Het is een paradox, maar wat zou het leven zijn zonder paradoxen? In het hart van de onrust is er rust te vinden. Dat is ook een soort van antwoord. Het is doorleefd, en het komt niet uit de bovenste vijf centimeter van mijn hoofd. Met denken alleen kom ik er niet.'

"Ons Verzopen Land" op Youtube

Ik ben geboren op een boerderij bij Liefkenshoek, dichtbij het alomgekende Doel met zijn Kerncentrale. Maar Doel is vooral bekend van de politieke dreiging om van de kaart geveegd te worden en komt zo regelmatig in het nieuws. Het dorp is op dit moment totaal vervallen maar tezelfdertijd heel uniek omdat de artiesten die er wonen overal vrij spel hebben met hun creativiteit. Naast kunstenaars huizen er ook migranten en nog en paar rasechte oude Doelenaars van de oorspronkelijke bevolking dus.
Echt een bezoekje waard op een zondag, je loopt er nooit alleen als toerist. Zeker niet op de dijk aan de Schelde.

Nu in mijn kindertijd was Doel echt een schilderachtig, verzorgd en ook al een toeristisch dorp. De Antwerpenaren kwamen er nog op vakantie, sommigen hadden hun bootje in het haventje. Aan Liefkenshoek werd er volop gekampeerd en je kon daar ook de boot nemen naar Doel of Lillo.
Of bij de twee stijlvolle oudere dames op het Scheldeterras een trappist gaan drinken...
De poldergrond was er ronduit prima, de opbrengsten van de boerderijen navenant.
Kortom mijn geboortestreek had alles om een kind gelukkig te maken.
En nu is het allemaal voorbij...
Juist daarover hebben we begin 2000 het lied "Ons Verzopen Land" opgenomen voor onze Cd Music.
Andy heeft nu deze song met uniek beeldmateriaal op Youtube gezet. Klik Hier 



  










  

Occupy Wall Street

Ook al heb ik zelf ooit mijn boterham in de financiële sector verdiend,  ik heb wel sympathie voor de Occupy Wall Street protestbeweging. Of liever gezegd omdat ik ooit in die sector actief was heb ik sympathie voor deze beweging. Ik werkte in een grootbank tot 1995, als perschef, dus verantwoordelijk voor de contacten met de pers.
Toen groeiden de bomen blijkbaar nog tot in de hemel. Het kon echt niet op, elk jaar pakken meer winst en op de geldmarktafdelingen en de beleggingsdiensten werd ronduit grof geld verdiend, zowel voor de begoede klanten als natuurlijk voor moedertje bank zelf. De mensen die daar werkten kregen ruime bonussen en verdienden zo als kaderleden meer dan directieleden in de andere afdelingen.
Je kon met de natte vinger aanvoelen dat die spelletjes niet eeuwig zouden duren. Trouwens, behalve een paar technici begreep niemand echt de mechanismen. Men sprak altijd van dekkingen maar nu, zoveel jaren later is gebleken wat die dekkingen waard zijn als de systemen als kaartenhuisjes in elkaar vallen.
Je kan terecht spreken van hebzucht, maar ja die is er ook wel in andere bedrijven, zeker multinationals. Als je gericht bent op winstmaximalisatie dan ja, dan wil je steeds meer en die honger kan blijkbaar nooit voldoende gestild worden.
En nu we met de gebakken peren zitten zou het alleen maar fair zijn als diegenen die al die jaren grof geld verdiend hebben de gebroken potten lijmen.
Maar ze staan helaas niet op. Ze houden zich meer dan ooit koest in "het verborgene".
Nee, ik sta achter die protestbeweging: het is absoluut niet fair dat de gewone belastingbetaler nu moet opdraaien voor dit verziekt systeem dat duidelijk gefaald heeft. De financiële sector moet uitgekuist worden.  "Ecologisch gaan bankieren" zou ik zeggen met een groot ethisch aanvoelen als basis.
Maar er is meer aan de hand. Je voelt dat er veel beweegt in onze samenleving. Massa's mensen vinden dat de bedrijfscultuur moet veranderen, menselijker worden. En we kunnen toch niet eeuwig massa's fondsen verkwisten aan nutteloze reclame die van alles en nog wat belooft. We hebben nood aan integere leiders die het echt goed voor hebben en een eerlijker vergoeding krijgen voor hun werk zonder te gaan overdrijven. We hebben nood aan een grote mentaliteitsverandering, maar ja, dat heeft tijd nodig...Alhoewel, het protest zal niet veel tijd geven vooraleer het echt ontploft, vrees ik, enfin, dat hoop ik zelfs.
En het economisch wonder van China hoeven we zeker niet al teveel te verheerlijken! Het schrijnend beeld deze week van de 2jarige peuter, stervend op de grond, tot 2 maal toe overreden en niemand die hulp biedt, tart alle verbeelding. Daar zou Jef Vermassen zich alvast kunnen afvragen of heel die samenleving "psychopaat" geworden is.
Ik hoop dat we er in slagen om met z'n allen een ommekeer te veroorzaken. Onze moeder aarde heeft die dringend nodig, op alle vlakken.
Hebben jullie ook het gevoel dat er toch wel iets van aan is: van die" 2012" kentering, voorspeld in de Maya kalender??? Anders zou het toch een al te groot toeval zijn dat juist nu financiële systemen op wereldschaal onder druk staan. Dat de planeet juist nu ook dringend ecologische aandacht vraagt. Dat er veel "vuiligheid" naar buiten komt (cfr de kerk enzovoort...) Dat de georganiseerde godsdiensten door elkaar geschud worden en zeker in het Westen hun vat verloren hebben op de mensheid enzovoort enzovoort...
We gaan naar een climax toe die ons verplicht van anders in het leven te staan, dat is duidelijk.

"Blijf hongerig, blijf gekkerig"

"Stay hungry, stay foolish", uit die wereldberoemde speech van Steve Job (overleden baas Apple) voor Amerikaanse studenten, zindert nog na bij mij.  Vooral zijn stukje over de dood :

“Niemand wil sterven,” zegt Jobs, “zelfs mensen die naar de hemel willen zijn niet bereid te sterven om daar te komen. En toch is de dood een bestemming die we allen delen. Niemand is er ooit aan ontsnapt. En zo hoort het. Want de dood is waarschijnlijk de beste uitvinding in het leven. Hij is de bewaker van de verandering. Hij ruimt het oude uit de weg om plaats te maken voor het nieuwe.

“Nu zijn jullie het nieuwe, maar je zult stilaan het oude worden en uit de weg geruimd worden. Sorry dat ik zo dramatisch ben, maar het is erg waar. Je tijd is beperkt, dus verkwist hem niet door het leven van iemand anders te leiden. Laat je niet gevangen nemen door een dogma – leven met het resultaat van andermans denken. Laat het rumoer van andere meningen je innerlijke stem niet overstemmen. En het belangrijkste: heb de moed je hart en intuïtie te volgen. Die twee weten nu al wat je ooit echt zal worden. De rest is bijzaak.”

Het volgende moet me dan ook van het hart:

Het was uiterst irritant om gisteren in "De zevende dag" van Eén de commentaar te horen van Indra Dewitte op dit stukje over de dood. "Lijkt wel een priester" zei ze laconiek, op een toon van "daar hou ik echt niet van." Indra meisje toch, denk toch eens eerst goed na over de diepgang van die woorden voor dat je er zoiets uitslaat. Of heb je zelf nog nooit vanbinnen gevoeld over wat "de dood" betekent voor jou, want ooit eindigt ook jouw fysieke bestaan hier.

Moet het allemaal louter "sexy stuff" zijn op TV? Stand up comedy als lopende diarree? Oppervlakkige nonsense, image ....Ik kan nog zinnenlang voortgaan...

Maar ja, presentatrices worden gekozen op hun uiterlijk....Tijd dat er wat meer vijftigplussers met inhoud op de buis komen voor dergelijk jobs, denk ik dan! We kunnen alle inspiratie gebruiken in deze toch wel "woelige" tijden om bvb. alleen al de euro- en financiële crisis niet met naam te noemen...

Steve Jobs, ik ben absoluut geen computerfreak en zeker geen Applefreak, integendeel...maar dankjewel voor die prachtige speech!
En als je dan toch een priester bent voor Indra Dewitte...stop dan zeker niet, probeer gerust van aan de andere kant door te dringen met je boodschap, zeker bij al onze luchtige bimbootjes op TV!

Story of the Maid op Youtube

We hebben ons lied "Story of the Maid" op Youtube geplaatst met passende beelden. Klik hier
Dit lied staat op onze CD  Story of the Maid.
De bevalling van deze video verliep moeilijk want onze zoektocht naar een tienermeisje dat de rol van de "Maid" wou spelen (die volgens het verhaal in verwachting geraakt en haar kind moet afstaan) leverde niemand op.
Maar Andy heeft dat toch slim opgelost met ander passend beeldmateriaal...

Inspirerend interview...

Vandaag een uiterst boeiend interview gelezen met Paul Watson, de man van Sea Shephard die de grootste activisten zijn tegen de wrede walvisjagers. Absoluut lezen! klik hier
Ik zit sinds het weekend met rugpijn en dan leest een mens wat meer dan anders omdat je niets kan heffen of niet lang kan trekken, hangen of staan. En zo kwam ik op dit krachtig interview.
Voor de mensen die geen tijd hebben om het helemaal te lezen hier de krachtigste uitspraken in een nutshell:
1. In de media heb je pas een verhaal als je één van de vier grote elementen beet hebt: seks, schandaal, geweld en.... celebrity's. Vandaar dat wij er een paar aan onze kant scharen want naar hen luisteren de mensen.
2. Ik heb geleerd dat je nooit op regeringen kan vertrouwen voor verandering. Elke grote sociale revolutie  (afschaffing slavernij, gelijkheid van rechten voor de vrouw) in de geschiedenis kwam er door de passie van individuen en groepen van mensen. Ga maar na! Regeringen en grote instanties worden uiteindelijk toch steeds weer bureaucratieën die zichzelf in stand houden.
3. Het is een menselijke fout te denken dat wij het centrum van het universum zijn; ook op onze planeet. Wormen zijn belangrijker dan mensen. Zij kunnen overleven zonder ons. Wij kunnen niet overleven zonder hen en zonder de bijen, insecten, bacteriën en vissen.
4. Je kan echt het verschil maken, niets is onmogelijk. Soms is het onmogelijke doen de enige oplossing.
5. Mensen zijn gefascineerd door walvissen en dolfijnen omdat die een niet-manipulatieve intelligentie hebben. Wij stellen intelligentie gelijk aan technologie. Zij aan harmonie in hun omgeving.
Als mensen die dieren een tijdje bezig zien verandert dat nadien ook hun leven.
6. We werken met vrijwilligers. Je hebt passie en gedrevenheid nodig. Geen gezaag en geklaag van professionelen die alles volgens het boekje willen doen. Er is hier geen boekje. Maar nooit is er iemand gekwetst geraakt, nooit vastgelopen, geen brand of olievlek op onze schepen. En onze klanten zijn geen mensen.
7. Wetten genoeg maar er is geen uitvoerende macht.  Het wereldcharter voor de natuur, van de VN, stelt dat elk individu het recht heeft van de wetten te doen naleven; Dat doen wij dus.
8. Er zijn drie basiswetten in de ecologie: biodiversiteit beschermen (boven eigenbelang van de mens), onderlinge onafhankelijkheid van de soorten  en beperkte groei in functie van de zorgcapaciteit. Wij stelen zorgcapaciteit van andere soorten om onze groei te vergroten en ons te voeden en daardoor gooien we alles overhoop.
9. Ik ben een ecologist, noch rechts noch links.
10. Je moet leren politiek scheiden van ons aller doel: overleven op deze planeet. De politiek van Brigitte Bardot interesseert me niet, wel haar inzet en steun voor de walvisacties. Mensen krijgen snel een etiket opgeplakt, maar elke mens zit complexer in elkaar dan dat.
11. Ik verwerp elke religie omdat ze antropocentrisch zijn en dus de mens centraal stellen. Ze slaan de bal mis. Hoe kan iemand de arrogantie hebben dat de planeet geschapen zou zijn voor ons? Als je de geschiedenis van onze aarde in één jaar zou vatten zijn we hier nog maar een paar seconden aanwezig.
12. De mens blijft zijn omgeving en de ruimte exploreren tot hij weer belandt waar hij begonnen is. Dan zal hij ten minste weten waar hij is. Dolfijnen en walvissen hebben geen nood aan ruimtereizen, zij weten waar ze zijn.
Is het niet intelligenter zorg te dragen voor wat je hebt, de planeet die je bewoont?
13. Dolfijnen hebben Engelse woorden en hun betekenissen geleerd, wij kennen niet één woord van de dolfijnentaal. Fascinerend is ook dat volgens de Zulu de olifanten naar de Kaap trekken om op het strand urenlang met de walvissen te communiceren. Walvissen hebben tot 2 miljoen stemcomponenten, de Engelse taal omvat 400 000 woorden. Hun taal is dus extreem complex die ons verstand te boven gaat!
14. Over dromen controleren: als je in je dromen dingen kunt doen die je in je echte leven zou willen doen dan los je die frustraties daarrond op en wordt je een beter mens.
Als kind al droomde ik ook van plekken en als ik die dan later bezocht dan had ik een déjà vu gevoel.
15. Kinderen hebben een intuïtief begrip van de dingen, luister naar hen: ze weten dan beter wat er gaande is dan jijzelf. Het onderwijs verandert dan dat natuurlijke intuïtieve begrip in een antropocentrische denkwijze (mens staat centraal).

En dan nog een toemaatje : dit artikel  "Als je in Antwerpen sport, doe het dan maar binnen". Sporters krijgen 70 keer teveel lood en 75 keer teveel kwik binnen van al de vervuiling rondom.

Professor longtoxicologie Benoit Nemery stelt dat Vlaanderen tot de meest vervuilde streken van Europa behoort.  Doen we daar iets aan of blijven we eindeloos over BHV palaveren?

Your Tiny Shoes video uit!

Het lied "Your Tiny Shoes" dat Andy schreef tijdens het opgroei-proces van zijn eigen kinderen zal wellicht vele moeder- en vaderharten stelen. En nu heeft Andy er ook het passend beeldmateriaal opgeplakt voor Youtube. Klik hier om het resultaat te bekijken en te beluisteren.
Tja, Andy heeft deze zomer een nieuwe creatieve outlet ontdekt en hij wil voorlopig van geen stoppen weten! Ons Belgisch zomertje dat naadloos overgaat in herfstachtige toestanden is voor Andy's studio-creativiteit blijkbaar een zegen!  

O die buitenoptredens toch, nee, geef ons een zaal aub!

Voor het eerst in onze "muzikale carrière" van 16 jaar werd er een optreden totaal afgeblazen. We zouden gisteren aan het Kasteel van Horst in Holsbeek voor het goede doel zingen, te samen met vele andere acts. De dag voordien het degelijke podium gemonsterd, een glaasje gedronken met de organisator op het zonovergoten terras...
Maar een zwaar onweer de nacht daarop transformeerde de wei voor het podium in een sompige moerasachtige brij en wat verder lagen boomkruinen en heel der stukken stammen kriskras verspreid.
Het dansgroepje dat na ons zou komen trok nog vol goeie moed het water af van het podium.
Maar nee het heeft niet mogen zijn. Ook wij voelen de gevolgen van Pukkelpop voor de andere festivals en festivallekes. Men is veel voorzichtiger geworden en last dus sneller af. Ook al is er dan sprake van een financiële kater want ja, de geluidsfirma en hier voor dit festivalleke al die goedgevulde picnick zakjes  moet de organisator hoedanook ophoesten...

Maar, eerlijk toegegeven, Andy & Di houden niet echt van buitenoptredens. Zelfs als er een prima podium en dergelijke is. Om van het onvoorspelbare weer zelfs te zwijgen, een echte band, een contact, een heen en weer gaan  met het publiek krijg je niet, terwijl net dat onze sterkte is in de zalen.
Bovendien kan je nooit je zalenshow brengen.
In ons geval zou het daar in Horst maar een superkort vleugje “Andy & Di singing and singing along ” geweest zijn. Terwijl onze gangbare podiumshow in zalen naast de zang een flinke portie cabaret, humor en inspirerende vertellingen tussendoor voorschotelt. Vaak met een boodschap achter de dingen gestoken. Licht, luchtig, zinvol, verrassend, fris, diepgaand, dingen om over na te denken, plezant, exciting, climax, verbinden via samenzang in groep: het zit er allemaal in. In zalen gebruiken we daarbij ook beeldmateriaal op het groot scherm tijdens sommige eigen nummers, omdat beelden vaak sterker spreken dan louter woorden, zelfs als die gezongen worden.
En zeker nu Andy zich uitleeft op ons Youtubekanaal hebben we mooi beeldmateriaal bij vele van de eigen songs.
Ik weet het, het publiek houdt van buiten in een zacht zonnetje te zitten enzovoort, maar geef ons maar een goede zaal met een mooi podium en alles er op en er aan!

Zondag 4 september publiek optreden in Horst voor het goede doel

Nu zondag 4 september  treden we om 11 uur op aan het Kasteel van Horst voor het goede doel.
Alle info : klik hier
Iedereen van harte welkom.

Andy, de "would be rock en roll star"

Wat anderen een kwakkelzomer noemen, maakt mijn man Andy juist erg productief.
Hij heeft ondertussen zijn derde zomer-videoopname op Youtube gezet. Nu de opnames voor zijn laatste autobiografische rocksong "Music" met zijn spiksplinternieuwe videocamera waren echt hilarisch leuk!
Hij verscheen, na een intense verkleedsessie,  als rasechte rock en roll ster in onze tuin.Wat onze buren meteen hartelijk deed glimlachen en vooral even die kwakkelzomer kon doen vergeten...Nee, in plaats van daarover te zeuren, werkt zijn lichte "madness" blijkbaar aanstekelijk. Vooral als hij "als een would be rockstar" acrobatische toeren uithaalt en daarbij keihard een microfoon tegen zijn voorhoofd knalt! Tja, die inspiratie kwam van de Bon Jovi documentaire die hij, toeval of niet, de avond ervoor bekeken had. "Wat zot zijn doet dus soms weldegelijk -letterlijk- zeer!"
Ook de opnames van ons dansstukje in onze, voor de uitzondering eens zonovergoten, living kleuren alvast onze herinneringen aan "de zomer van 2011". Je bent meteen uit je dagelijkse routine getrokken, zonder dat je je huis hoeft te verlaten.
En blijkbaar heeft het "Andyendi" Youtube kanaal op het internet nog wat succes ook. Andy krijgt zo reacties vanuit de hele wereld, vooral uit Canada en de VS. Enfin, allemaal vluchtig natuurlijk en gewoonlijk beperkt tot "clicks" op de links, maar toch... Hij is blij en dan ben ik "als voorbeeldige echtgenote" ook blij, nietwaar!
Ondertussen komen er terug live optredens aan en ja, ik voel toch wat plankenkoorts, alsof ook ik op 1 september naar de schoolbanken terugkeer, met zo'n dubbel gevoel van: " 't Is weer voorbij die mooie (kwakkel)zomer" en "kriebels voor het onbekende wat komen gaat".
Maar eerst nog komende zondag de "Ronde van Leuven" fietsen, weer of geen weer!

Autobiografische song met video van Andy op Youtube + over Pukkelpop

Zopas heeft Andy zijn autobiografisch nummer "Music" met een fantastische video op Youtube gezet : Klik op deze link
De video's die Andy maakt met zijn kwaliteitscamera worden alsmaar gesofisticeerder, en mooier!

Het Drama van Pukkelpop spookt vandaag door mijn hoofd want het doet me onmiddellijk terugdenken aan een heel persoonlijk engste moment van een aantal jaren geleden op Marktrock tijdens een optreden van uitgerekend Skunk Anansie. Veel te veel volk op de Oude markt en ik moest toen echt de vuisten ballen tegen de rug van de mens die voor me stond, gewoon om nog adem te kunnen halen. Sindsdien heb ik nooit nog massa festivals of andere evenementen met massa's volk bezocht. Je moet je noodgedwongen overgeven aan de waanzin, als die uitbreekt en dat wil ik zoveel als ik kan vermijden.
Voor mij persoonlijk hebben de meeste massa festivals trouwens ook iets demonisch zo gekregen. Sommige jonge mensen gedragen zich onder invloed van alcohol, vaak ook drugs, uitzinnig en simpelweg waanzinnig, opgezweept door het "rauwe lawaai" dat aan hen verkocht wordt als muziek. Alle remmen los voor een uit de hand gelopen soort van orgie-toestand, echt demonisch eigenlijk. Letterlijk beestachtig, met alle respect voor de echte dieren. Dus nee, mij zie je daar al lang niet meer...
Ook al blijft het noodlot iets uitzonderlijks, festivals houden nu eenmaal een verhoogd risico in, kijk maar naar de lijst van festivals waar het ooit misliep.
Bij dit voorval van Pukkelpop vergeten we in het bijzonder dat de natuur uiteindelijk de baas blijft. Hoe uitzonderlijk dat zwaar onweer uitgerekend boven Kievit ook was.
Ik voel uiteraard diep mee met de familie en vrienden van de 5 mensen die nooit meer terugkeren uit die hel. Het noodlot is hen fataal geworden...Laat ons hopen dat de zwaargewonden er heelhuids doorkomen...Maar met welke lichamelijke gevolgen? Met welke trauma's zullen zij worstelen? Als ik al zie wat dat ene optreden toen op Marktrock een aantal jaar geleden met mij gedaan heeft? Sindsdien hebben ze wel Marktrock veiliger gemaakt en overbevolking op de Oude Markt wordt nu voorkomen. En dan gebeurt er weer dit, van een totaal andere orde, op Pukkelpop...

Nee, toch maar liever van die prachtige video van Andy genieten: van zijn Music! Kijken maar!

Vakantie met de jongelui...

Volop vakantie in België met de opgegroeide kinderen (jongelui beter gezegd) van mijn Britse echtgenoot Andy. En we passen ons prima aan aan het wisselvallige weer. Zo zijn we gisteren met z'n allen gaan zwemmen in de zwemvijver van Rotselaar en niemand daar! Het water was nochtans warm en de zon kwam er geregeld door. Er zat nogal wat wind die het water voortstuwde en het is absoluut zalig om je dan op het water te laten meedrijven. De kinderen groeiden op in het Lake District in het Noorden van Engeland en ze zijn dus veel meer gehard tegen frissere temperaturen. En ik ben gehard door mijn dagelijks gezondheidsritueel! Het is echt absoluut een aanrader om buiten te zwemmen ook als het geen 25 graden is! En vooral als er wind zit!
Vandaag neemt de dochter met de papa het bluesy "In the Summertime" op. Ze speelt de yukulele in een band van studentenvrienden en ze zingt ook heel mooi. Heel leerijk en terzelfdertijd plezant voor haar om doen.
We hebben ook voor het eerst de brouwerij van Stella Artois bezocht, hier in Leuven. Voorheen nog nooit geweest en onze Britse studenten houden natuurlijk van het gratis bier dat ze overvloedig te proeven krijgen...
Nee hoor, wij klagen niet. In vergelijking met Noord Engeland vinden ze het hier prima weer! Zo zie je maar, alles hangt er van af hoe je het bekijkt en met welke andere streek je ons weer vergelijkt.
Ik geniet ook met volle teugen van onze uitgebreide "ontbijtbabbels". Alles komt aan bod, tot en met zelfs de vraag: "geloof je in de ziel?", wat door onze wetenschapper serieus in twijfel getrokken wordt maar niet door onze "English literature" studente!
Zo'n uitwisseling tussen de generaties is fascinerend en heel leerrijk.
Het huis ligt wel wat overhoop omdat dagelijks opruimen niet echt aan de orde is en onze living nu eenmaal de gezelligste plek is om te zitten lezen of te computeren op de laptop, hangend in de zetel. En 's avonds kijken we er op het groot scherm van onze optredens naar alternatieve films die de zoon op zijn laptop staan heeft...
Nee, opkuisen is voor als ze terug huiswaarts zijn en het hier weer wel ...wat stiller zal zijn. Maar dan is er terug optredenwerk aan de winkel dus...
Genieten nu!

Heimwee...

Is het het donkere weer? Nee, het was echt geen gemakkelijke week voor mij. Tijdens de zomermaanden hebben we het gewoonlijk minder druk met optredens en zijn er de Britse familiebezoeken: ofwel wij naar daar, ofwel zij bij ons. De afgelopen anderhalve week zat tussen 2 familiebezoeken in. Mijn  schoonmoeder en de zus van mijn man al even weg en in de loop van volgende week komen de kinderen af.

Ik had in deze tussenperiode van “rustiger aandoen” bewust niet veel sociale uitstappen gepland en dus overviel de stilte en leegte me toch wel een beetje na de intense drukte van het eerste Brits bezoek. En ja, dan ben ik vertrokken, dan begin ik na te denken over van alles en nog wat. Het gebeuren in Noorwegen drukte natuurlijk ook serieus zijn stempel, je kon er de afgelopen week in het nieuws niet om heen. Al dat nieuws rond dat gebeuren kwam dan in mijn hoofd samen met een ontroerende reportage die ik onlangs zag over het leven van een Indiaanse volksstam in de amazone.  

Daar was ik vertrokken in mijn denken: in onze Westerse leefomgeving hebben we meestal het gevoel van er alleen voor te staan: je moet werken voor je gezin ( job die dan nog voor velen dagelijks een ‘‘battle of the strongest” is) , voor je huis en tuin met alles er bovenop. Met ook nog eens de onzekerheid naar de toekomst toe: zo van zullen we die materiële levensstandaard kunnen houden na ons pensioen eens we oud en grijs zijn? Dus nu zoveel mogelijk verzamelen en vergaren. En dan nog de vraag hoe worden we oud en grijs? Je hoort zoveel van vereenzaming van oudjes…

En ik zag dan in die reportage hoe die amazone stam als gelijkgezinden in een groep leven. Ze delen alles en voelen zich gedragen door heel de groep. Is er een moeilijkheid dan is er die groep om op terug te vallen. Veel bezittingen hebben ze niet, ze leven van wat de natuur hen gratis geeft en richten zelf hun hutten op. Maar er ging zo’n emotionele kracht van hen uit, ik kan het mis hebben natuurlijk maar ik zag een diepe bron van geluk in hen, in hun samenhorigheid, een bron die wij hier in het Westen nog nauwelijks kunnen aanboren, denk ik toch.

Het maakte me zowaar verdrietig. Waarom en waar zijn we dat kwijtgespeeld? In welke illusie zijn we ooit getrapt, vroeg ik me af…
Ik kan me nu wel niet indenken van in een groep te leven, tenzij ze me voldoende privacy gunnen, maar soms is je ruime huis met z’n bewoners toch een eenzame plek waar je in je eentje voor verantwoordelijk bent. Dus, je komt al snel tot het besluit: we moeten voldoende verdienen om die plek materieel gaaf te houden, …Want al die bezittingen vragen het nodige onderhoud… Zoveel energie ook dat daar inkruipt. En zoveel informatie over mogelijke vernieuwingen, onderhoud, ontspanning enzovoort dat er op ons afkomt. Ik slik al die (maar al te vaak achteraf nutteloze) informatie natuurlijk ook gretig op mijn computer die me toch dagelijks zo’n uur of 2 soms zelfs 3 zoet houdt! Het overrompelt me geregeld allemaal…Welke keuze te maken???

En dan overmant een gevoel van een soort diepe heimwee me. Naar dat soort van stammenleven dat ik in werkelijkheid nooit gekend heb maar precies aanvoel zo…Hopelijk komen die mensen niet al te veel in aanraking met onze materiële (en op concurrentie) gebaseerde economie/samenleving! Want ja dan zijn ze misschien ook verleid en van het een komt het ander…

Tja, beste lezer van mijn dagboek, ik kan er echt niet aan doen…Is het het sombere weer???
Enfin, volgende week volgt hier weer een intense drukte met uitgebreid vriendenbezoek en wat later de Britse kinderen van mijn man die hier op vakantie komen. Dan zal die “diepe heimwee” wel totaal verdrongen worden door de sociale bezigheid van de dag, het sociale delen en de vakantie uitstappen die we van plan zijn met hen te maken…Allez vooruit, “er is leven na de heimwee…”

Herinneringen aan onze huwelijksreis...

Van het wat mindere zomerweer geprofiteerd om een zomer grote schoonmaak aan te vatten en dat was de aanzet voor Andy om het film- en fotomateriaal van onze huwelijksreis naar Zuid Afrika in 2003 te gebruiken voor een muzikale video met begeleiding van het South Africa nummer dat hij daar toen schreef.
Geniet mee: http://www.youtube.com/watch?v=DwKq0UAHZmI

Vive le Vélo en Andy & Di's nieuwe show...

Oef : eens een rustige week thuis voor de boeg. Even geen optredens. Vorige week de Engelse schoonfamilie op vakantie gehad. Dat was leuk maar toch heel intensief. Je dient immers te zorgen voor voldoende entertainment en sightseeing, er wordt veel bij gebabbeld en gedeeld en daarbovenop heb je je normale dagtaken: bvb. in de moestuin die niet stopt omwille van volk op bezoek.  Maar je bent dan toch ook wat in vakantiestemming en ...je krijgt een en ander cadeau als beloning! Het gekke is dat eens ze terug huiswaarts vertrokken zijn vooral de stilte in huis toch weer wennen is. Maar niet getreurd want in de eerste helft van augustus komen de kinderen van Andy op vakantie. Dat wordt weer uitbundig, zeker weten.
Deze week ben ik van plan van veel in de tuin te werken want die is na 2 weken rustig aan serieus aan het verwilderen...En onkruid wiedt je het gemakkelijkst als het geregend heeft.
Maar daarnaast vooral creatief nadenken over vernieuwingen in "onze show". Dat wordt niet gemakkelijk want nu is dat een stromend geheel, vol afwisselingen en goed uitgekiende bindingen tussen dat alles. Voor het publiek moeten we niets wijzigen want die zijn keer op keer enthousiast over wat we brengen. En we hebben toch overwegend telkens weer een ander publiek voor elk optreden. Maar voor onszelf is er wat nood aan veranderingen: vooral om het vernieuwend boeiend voor onszelf te maken. Nu nog een leeg blad...Ik hoop dat er inspiratie komt tussen de Ronde van Frankrijk door. Want ja, die Alpen komen er aan en dan wil ik toch de strijd volgen tussen de grote tenoren van deze tour. Ik kan er niet aan doen: ook al is alles opgeklopt met commerce en opgeblazen grootsheid, ik luister graag naar de tactische uitleg en andere ontboezemingen van Michel Wuyts en José De Cauwer.  Gelukkig heb ik een koptelefoon waarmee ik dan toch tegelijkertijd in de tuin of ergens in huis bezig kan zijn. En als er dan iets spannend gebeurt loop ik wel vlug even naar de TV.
Een nadeel: met zo'n koptelefoon is het wel moeilijk om een nieuwe show met alles er op en er aan uit te werken...Gelukkig is die tour enkel in de latere namiddag spannend...En maar een 4tal dagen zoiets nog...En avance...Vive le Vélo... Vive la créativité!

Naar het paradijs verhuizen???

Deze week een opmerkelijke reportage gezien op de VRT in "Planeet Kuifje" over een Australische vrouw die, na veel reizen, op een idyllisch eiland in de Filipijnen in haar eentje een uniek gezondheidscentrum heeft uitgebouwd. Klik hier voor haar verhaal op haar website.
Wat me vooral raakt in haar verhaal is dat dit lang niet over rozen gegaan is maar met de nodige endurance, vallen en opstaan en veel testen dus. Testen van "zou je wel doorgaan met je droom nu je dit of dat meemaakt dat je dreigt te blokkeren..."
Ik voel me daarmee met mijn levensverhaal wel verwant.
Mensen zeggen me soms, o, als je goed gefocust bent en er echt in gelooft dan loopt alles wel vanzelf in het leven zoals stromend water in de rivier.
Maar dat is niet mijn ervaring en blijkbaar ook niet van deze Australische vrouw.
Als je echt een totale nieuwe richting in je leven uitgaat dan wordt je vaak diep getest... Dat gaat over twijfels en zelfs tegenwerking van dierbaren, om je uiteindelijk zo te sterken in je taak. Maar makkelijk is wat anders...Niets gaat echt helemaal vanzelf, toch niet bij mij. Maar je wordt er wel sterker van en dat is natuurlijk de bedoeling.
Ik vind haar verhaal in zijn totaliteit wondermooi, ook al zullen veel mensen haar domweg naief vinden. Antwoord daarop: dat hou je dan wel geen 25 jaar vol zoals in haar geval.
Een mens gaat wel dromen als je op haar website die prachtige foto's van dat eiland ziet en de stressloze manier van leven, helemaal afgestemd op de natuur... Dat was ook in de uitzending te zien.
Wat een verschil met ons jachtige en op materieel bezit gericht gedoe van ons...We denken ook zoveel nodig te hebben om gelukkig te zijn. Daar leven ze eenvoudig, zo bijvoorbeeld met een "natural outdoors bathroom", lekker gezond eten en helemaal in tune in die prachtige natuur. Natuurlijk is het klimaat daar wel anders dan bij ons...Maar onze levensinstelling kan er toch van leren...
Daar zou ik compleet mezelf kunnen zijn, denk ik dan. Hier moet ik met "de beschaving" en vooral met "de druk" rekening houden...En dan nog is het vaak eenzaam als je wat alternatieve ideeën koestert.
Soms heb ik echt het gevoel van in twee werelden te leven. De ene, wat we er hier in Vlaanderen van brouwen, de Vlaamse realiteit dus en de andere zie ik dan voor me als "liefst op zo'n paradijselijk eiland met zielsverwanten, met een leuke taak in zo'n gezondheidscentrum"... Tja ik zou het wel zien zitten in die wereld...  Maar ja, er zijn al voor 2012 optredens geboekt dus...het zal hoogstens een toekomstig vakantieoord worden....Maar dan wel eentje om met volle teugen van te genieten...

Rock Werchter, Wimbledon en ...veel filosofisch gemijmer vandaag!

Met het bas geluid van Rock Werchter hier in de achtergrond in onze tuin (op max 4 km vogelvlucht zoiets) en de score van het Wimbledon tennis op mijn computer aan de andere kant, schrijf ik deze misschien ietwat te kritische bijdrage vandaag…

Deze morgen bij het ontbijt vertelde Andy me over zijn Nederlandse les-praatgroep, dat ze het o.a. over feminisme gehad hebben en hoe het nu nog altijd vaak eenzame vrouwen tussen mannenbusiness is. Zeker aan de top in de bedrijfswereld en de politiek.

Maar daartegenover staat dan weer dat er een groot tekort dreigt in de zorgende beroepen en in het onderwijs. Net nu een snel groeiend aantal kinderen en ouderen zich de komende jaren aandient.
En anderzijds zijn er ook grote tekorten in allerlei technische beroepen van vakmensen.

We duwen en stuwen elkaar wel zoveel mogelijk in de richting van : ga ervoor, topposities, macht, ondernemerszin, veel geld verdienen enzovoort. Want dat staat dan per definitie voor succes, status, respect, een boeiend leven enzovoort. Zo zit het blijkbaar diep in ons brein, wat zeg ik genen ingeprent…

En dan heb je de droom van vele tienermeisjes (en jongens) om op jonge leeftijd  een BV te worden, liefst in de film, show, muziek of modewereld…Want ook dat geeft succes, macht en avontuur…

Maar wat is feminisme in deze tijd van vandaag met “girl power” boven alles… ???
We willen met z’n allen vooral  “ons eigen ding doen” en daarbij liefst zoveel mogelijk opvallen, outstanding zijn: ikke ikke ikke  en hebt ge me gezien??? Kijk maar naar de publiciteit: hoe elk product ons het sublieme “onmogelijke” belooft…

Bijna in alle branches is de competitie moordend hard, niet alleen in het bedrijfsleven…Wij claimen dat ons op economie gericht systeem het enige is dat werkt: groei, groei, groei…“Make  it, make it, make it”…klinkt het alom rondom ons…
Alles is daarbij toegestaan,  de grens van wat “not done” is verplaatst zich sneller en sneller…

Soms, als ik zo de nieuwsberichten lees dan vraag ik me echt af: worden we nu compleet gek op deze wereld? Zijn dat nu onze prioriteiten? Nog nooit heeft het perfecte uiterlijke van alles, mensen en dingen, zo geprimeerd.

Gelukkig stuwen de uitdagingen van deze tijd ons noodgedwongen de andere richting in: want er is veel meer nood aan zorgberoepen en opvoedend/onderwijzend personeel … Maar dat zijn absoluut geen “BV” beroepen. Daar staat het dienende, het menselijke, het aanvoelen centraal.

Waar las ik onlangs nog: elke actie creëert zijn reactie . Altijd weer de slingerbeweging ...tot …de bal in het midden in balans eindigt. Zijn we daarom hier met z’n allen op onze planeet? Om die balans te vinden?  Om ons bewustzijn aan te pakken en vooral dus te kijken naar hoe we de dingen doen en met welke houding we in het leven staan in plaats van wat we wel allemaal doen en vooral bereikt hebben. Wat is onze levenshouding? Hebben we innerlijke rust die ons inspireert tot actie? Gaan we dieper en zien we achter het masker de grote noden van mensen die hun ego en imago achterna hollen?

Allez vooruit, nog 4 dagen en de geluidsmuur van Rock Werchter zal weer verstommen…The madness is dan weer eens totaal beleefd en vooral uitgeleefd…In mijn brein klinkt “go placidy amid the noise and haste  and remember wat peace there be in silence “ van het wondermooie Desiderata gedicht dat Andy op muziek gezet heeft: Klik hier voor een kort muzikaal fragment.

Er is leven, er is leven na de...vijfig, wat zeg ik, zestig!

Vandaag gelezen op de nieuwswebsite: 

Op het moment dat een vrouw van 60 stopte met haar haar te verven, sprak een modellenscout haar aan op straat. Ze tekende een contract bij Ford Models, werd ontdekt door topfotograaf Steven Meisel en werkte voor Dolce & Gabbana en de kledingketen Target.

De moeder van twee zegt dat haar leeftijd grote voordelen heeft als model: 'Ik ben blij dat ik minder onzeker ben dan in mijn jeugd, ik weet wat ik wil en hoe ik me moet gedragen. Wat je ziet is wat je krijgt'.
Net als andere modellen heeft ze wel een slanke lijn en lange haren, met dat verschil dat die van Cindy Joseph naturel grijs zijn. Hier is de link naar een youtube video met de toch wel bijzonder knappe maar inderdaad grijze dame

Allez vooruit, er is leven voor ons dames, vijftigplussers zonder de hulp van Jef Hoeiberghs!

Waar mijn wieg heeft gestaan... Liefkenshoek vlakbij Doel...

Ik ben opgegroeid op een boerderij aan 'Liefkenshoek' vlakbij Doel. Die verdween jaren geleden al voor de Antwerpse havenuitbreiding. Nu zal ook het geboortedorp van mijn moeder verdwijnen. Want de kop van De Standaard liegt er niet om: "Doel wordt havengebied". Toen ik kind was, zag het er allemaal zo schilderachtig mooi uit dat Wim Sonneveld er zijn inspiratie voor zijn lied 'Het Dorp' kon opgedaan hebben. Ik wens het niemand van de haven of de beleidsmensen toe, zo zijn of haar roots vanonder de voeten gemaaid te zien worden.... Aan de filmregisseurs in dit land: Doel kan jullie inspireren want hoe daar de originele bewoners letterlijk in twee kampen gesleept zijn...Pijnlijk voor dat prachtige Wim Sonneveld dorp van vroeger. Waar is de tijd dat de Antwerpenaren daar op vakantie kwamen en aan Liefkenshoek vlakbij onze boerderij hun caravans en tenten neerpoten om te komen vissen ...Waar zijn de landweg tussen koren door, het vee, de boerderijen? Waar is de vruchtbaarste poldergrond van België? De boerenbloemen en de heg? Het was blijkbaar allemaal verkeerd...
Een paar jaar geleden schreef ik over dit alles een protest tekst op de melodie van een protestnummer van de zangeres Mari Boine van Lapland. Andy nam die met mij op in de studio. Klik op "Ons verzopen land" track 6 van onze CD Music.

Joy is here now...

Andy heeft een prachtige slideshow, met zijn eigen "Song of Joy" als begeleiding, op Youtube geplaatst. Klik op Joy is here now....Genieten !

Er zijn zo van die dagen...

Soms verlies ik wel eens de pedalen. Zoals vandaag...Er komt dan precies zoveel op me af dat ik effen tilt sla zo. Je plant je dag 's morgens maar er komen zoveel onverwachte dingen tussen waardoor je je  's avonds afvraagt "waar is mijn dag naar toe?" Ik wil ook van alles en nog wat doen uiteraard en dan nogal precies zo en niet zus (enfin ik ben niet in alles een perfectionist maar in vele zaken toch wel...).
Om je een voorbeeld te geven van mijn dag vandaag : 7 u Op met gezondheidsritueel (zie aparte beschrijving daarvan); 7u30 Frambozen geplukt; 8 u Ontbijt met oa die frambozen; 8u20 Kippen verzorgd en eitjes geraapt ; 8u30 Moestuin gecheckt (wat is oogstrijp vandaag, is alles ok?); 8u 45 Ik overloop mijn mails en check het belangrijkste nieuws ; 9u10 Een paar zakelijke mails afhandelen; 9u30 Ik check waar ik een bosbessenkam kan bekomen via het internet. Want heb je al eens bosbesjes geplukt? Dat is veel te lang werk. Zo ontstaat het idee dat ik eigenlijk ook een speciale haarkam met brede tanden en een proper gemaakt vuilblik kan gebruiken. Dat heb ik allemaal in huis.
10u: Ik probeer mijn zelfgemaakte uitvinding uit op enkele takken met bosbessen en ja het lijkt te werken. Maar naar mijn goesting belanden er nog teveel bosbessen op de grond en met verspilling kan ik niet goed om. Ook het uitziften van de blaadjes die meegekomen zijn is een heel werk dat nog efficiënter moet kunnen.
11u Ik maak verse soep voor de middag met courgettes en kruiden die ik uit de moestuin haal.
11u 30 Mijn man komt terug van de keuring voor onze caravan en die keuring is voor de 3de keer mislukt. Hij is zwaar ontmoedigd. Mijn soep staat ondertussen te koken maar we beginnen de caravan alvast terug op zijn staplaats te duwen, want mijn man moet deze namiddag nog naar zijn cursus. Nu is die staplaats bergop en dat vraagt een hele procedure die we van een buurman die buschauffeur is aan het leren zijn. Wij krijgen het maar niet onder de knie en na zwaar manueel geduw staat de caravan nog steeds schuin op onze oprit. We geven het op want hij moet seffens vertrekken naar zijn curus.
12u15 Ik werk verder aan de soep en maak de middagsla met verse eitjes klaar. Ondertussen belt een man van Microsoft me op ivm mijn probleem met het maken van powerpoint slideshows voor onze optredens. Ik had daar 2 dagen geleden voor opgebeld. Hij zal me later terugbellen, hij gaat het eerst zelf uitproberen.
13u Middagmaal en even de krant doornemen. Oef! Wat opruimen in de keuken ook.
13u50 De Microsoft man belt me terug en samen proberen we dat powerpoint probleem op te lossen. Hij neemt daarbij zelfs mijn computerscherm over maar het lukt niet en ik moet mijn computerfabrikant opbellen om de geluidskaart opnieuw te installeren. Heel frustrerend allemaal want eigenlijk wou ik deze namiddag de Neosbeurs van 21 juni voorbereiden en folders maken. Die beurs is heel belangrijk voor ons want daar komen vele optredens voor Andy & Di uit voort.
Om 15u15 breek ik daarom totaal gefrustreerd zelf de telefoonverbinding af omdat ik het niet meer zie zitten. Vanmorgen had ik tussendoor ook nog een telefoontje gekregen van een oude buurvrouw wat verderop die een paar dagen geleden in het ziekenhuis beland is met een gebroken heup. Even wat aangemoedigd want ze was op de koop toe eigenlijk nog volop aan het herstellen van een zware hartoperatie. En nu zwaar gevallen in haar huis. Extra probleem : haar schattige hond Toby is nog thuis en in samenspel met een paar buren gaan we die hond afwisselend bezoeken en eten geven. Dus ik daar nu om 15u15 naar toe. Maar geen hond te bespeuren. Waar zit die? Bij een andere buurvrouw? Op mijn terugweg naar huis spreekt een andere jonge buurvrouw, op wandel met een baby, me aan en we hebben een leuke babbel. Oef, Dit kindje zorgt even voor een verlichting van mijn frustraties van vandaag! Dank u hemel!
Om 16 u terug thuis en ik begin eindelijk, eindelijk aan die folder...Ik doe een eerste ontwerp dat onverwachts nogal vlot gaat. Even laten rusten toch (doe ik altijd met creatief werk) en in die "rusttijd" kan ik nog eens iets in mijn dagboek schrijven want dat is weeral zo lang geleden.
16u57 Ik moet dit bericht plots stoppen want mijn man is terug thuis gekomen en we moeten die caravan nog op zijn plaats duwen. Caravan die de komende dagen terug naar de keuring moet maar eerst moeten we dat mankement nog oplossen.
Je ziet wat ik bedoel : ik doe 1001 totaal verschillende dingen op een dag en uiteindelijk heb ik een half uurtje kunnen doorwerken aan wat ik deze morgen mijn belangrijkste werk voor vandaag vond : die folder voor de Neosbeurs in orde krijgen... Gelukkig is de avond nog lang.. Ik ben weg naar die caravan nu! Push push...Daag...

's Ochtends blootsvoets de tuin in en met z'n allen minder poetsen: hoera!

Ik wandel zo elke ochtend wat blootsvoets rond op ons gras buiten (zie ook "Mijn gezondheidsritueel"). Winter en zomer. En nu heb ik onlangs gelezen dat ook wetenschappelijk bewezen is dat dit echt goed is voor je immuniteit, je zenuwstelsel, kortom je gezondheid. En het kost je niets. Hier lees je de belangrijkste conclusies vanuit wetenschappelijke hoek.

En ik las onlangs  nog een  heel opmerkelijk artikel: "obsessie met poetsen maakt depressief"! Oef!
Wat vele vrouwen zo aanvoelen is nu ook wetenschappelijk bewezen: overdreven hygiëne veroorzaakt niet alleen mee allergieën en astma maar heeft dus ook een invloed op de werking van ons brein en meer bepaald op die zones waar depressies huishouden...Ziehier het artikel.

Allez vooruit... het leven is mooi!

Geluk....en de DSK affaire!

Geluk....

In Brussel hebben gereputeerde topeconomen een eerste internationaal Gelukscongres gehouden!

Zelf ben ik ook economist van opleiding en het knaagt al ettelijke jaren aan me dat we met z’n allen zo ongelofelijk prestatie- en groeigericht zijn. Ik weet het, competitie is wel een motivator maar als die in alle sectoren en lagen van de maatschappij ronduit ongezond geworden is, dan zijn een nog spectaculairder groeiend aantal ziekelijk gestresseerde en/of depressieve mensen met een zelfmoordgraad die nog nooit zo erg in de lift gezeten heeft een pijnlijk logisch gevolg.

Daarom ben ik na al die jaren overblij dat een zeer gereputeerde Britse topeconoom tot dit besluit komt: “een altruïstische samenleving creëert meer ruimte voor individueel geluk dan een samenleving die het materialistische eigenbelang als hoogste goed promoot.“

Nu nog die drang naar allerlei ongezonde kicks en naar “wordt beroemd, berucht ,verover macht….. of je telt niet mee “ syndroom nog onder de loupe nemen en wie weet…straks worden we nog met z’n allen echt gelukkiger dan ooit tevoren …Het is gewoon een kwestie van inzicht, bewustwording, en daar dan naar leven…

Als we bvb. terug de tijd gaan inbouwen in onze drukke loopbanen om tussendoor wat te tuinieren, terug groentekes te kweken, al wandelend te observeren hoe wonderbaarlijk de natuur “werkt” enzovoort… tja  dan verdwijnt gewoon die drang naar allerhande ongezonde kicks …

Ik geniet op dit moment in mijn tuin van hoe al die zachte fruitstruiken tot prachtige bloei gekomen zijn en verheug me nu al op het plukken van al dat sappig genot! Daar krijg ik nu al een kick van.…

En dan die affaire DSK!

Mijn God wat is er de afgelopen week van alles en nog wat gezegd en geschreven over die DSK affaire! Die Franse( Joodse) topman van het IMF die een zwarte (moslim) kamermeid zou (heeft) verkracht (hebben).

Volgens mij is dit voorval na de grote schoonmaak van de hypocrisie in de Kerk een stap in de richting van een grote schoonmaak in een fenomeen dat al  sinds mensenheugenis bestaat. Machtige personen die ondergeschikte vrouwen als seksuele diensters en seksslavinnen misbruiken.

Maar in het licht van onze meer en meer over-geërotiseerde maatschappij (kijk maar naar de mode, kunstenaars, muziek, actrices, WAG'S, uit de hand gelopen aantal (excentrieke) naaktkalenders van "Mieke en alleman", enzovoort...) valt de hele zaak in een ruimere kontekst lang niet zo simpel te beoordelen. Wij vrouwen moeten immers ook toegeven dat we samen met onze gegroeide assertiviteit met z’n allen ook veel uitdagender geworden zijn dan ooit tevoren in de geschiedenis. Op alle vlakken, en dus ook op seksvlak. Want de keerzijde van de DSK affaire is weldegelijk dat meer en meer vrouwen er niet voor terugdeinzen om promotie te maken via de seksuele ladder…(zeker in de kunstenaars-, theater- film- mode- en muziekwereld, maar ook in bedrijven…).

Dit alles neemt niet weg dat de moedige kamermeid, te samen met de onmiddellijke en forse reactie van het Amerikaans gerecht in de DSK affaire toch voor een nieuwe mijlpaal gezorgd hebben in het komaf maken met (seksueel) machtmisbruik. Want op nauwelijks een week tijd is die man zijn huidige job en zijn toekomstige droomjob kwijtgespeeld. Hij is dan wel superrijk maar ik zou absoluut niet in zijn schoenen of in die van zijn superrijke familie willen staan. Want je bent bijzonder snel een outcast in dat milieu…En dan kan je je echte vrienden wellicht op minder dan een hand tellen.

En stel dat op de koop toe bvb. een figuur als Oprah Winfrey het slachtoffer zou gaan steunen en beschermen tegen het grote omkoopgevaar (ze is een alleenstaande moeder met een dochter van 15!) dan ziet het er ook op dat toekomstig proces niet goed uit voor DSK.

Hopelijk trekken alle mannen die het DSK schoentje passen hun les hieruit…

Door de vleugels van de vriendschap gedragen..

Het meest ontroerende krantenartikel las ik gisteren in de standaard "De best denkbare steun" van een vader die zijn zoon verloor in een auto ongeval en heel pakkend beschrijft over hoe je best met rouwende vrienden of familie omgaat...Dit verdriet is te groot om alleen te dragen, je hebt alle steun en hulp van vrienden en familie nodig.
De vader beschrijft vanuit zijn gevoel hoe wij iemand in rouw kunnen steunen. "Er zal immers nooit een concrete  vraag tot hulp komen, doe het gewoon vanuit jezelf" schrijft hij.
Je kan dit in feite doortrekken tot vele andere zaken. Iemand die erg ziek is, of in grote problemen zit, iemand die zijn job kwijt is enzovoort. Ook al die oudere mensen die vaak in grote eenzaamheid leven. Blijkbaar ligt de zelfdoding het hoogst bij de groep vereenzaamde ouderen op het platteland.
We zijn allemaal verbonden maar we zien dat in deze drukke wereld niet meer. We zijn allemaal familie, maar dat zijn we vergeten.
Zeker en vast lezen dit artikel! En bijhouden om nog eens te herlezen in geval dat je het nodig hebt.
Dankjewel Guillaume Van Der Stighelen

Deugddoend Vrijwilligerswerk met onze Joda groep....

Tussen de optredens door doe ik geregeld ook aan vrijwilligerswerk. Zo bvb. organiseer ik samen met een paar andere toffe mensen uit mijn dorp geregeld leuke animatie voor de plaatselijke jong volwassenen met een fysieke of mentale beperking.  Onze groep noemt Joda. Zo zijn we vorige zaterdag voor onze jaarlijkse uitstap naar Bokrijk geweest. Maar om de 6 weken doen we ook een gewone andere leuke activiteit, meestal in of rond ons dorp.  We zijn allemaal vrienden onder mekaar en nu we ondertussen een paar jaar bezig zijn met Joda, hangt de groep goed samen. Ik leer ook veel van deze jong volwassenen. Gewoon door hun "zijn" drukken ze je steeds weer op de essentie: vriendschap, niet teveel tralala, eerlijke communicatie, oprecht plezier en dat alles met een klein budget. Een mens heeft echt niet veel nodig om goede animatie te organiseren: je fantasie wat laten werken en het vooral eenvoudig en oprecht houden. Want uiteindelijk is niet zozeer wat we doen van belang maar wel hoe we dat samen als groep beleven. Als het contact met mekaar goed zit dan is het automatisch een bijzonder leuke namiddag...Altijd weer opnieuw...Het maakt me blij!

Een "Philippe Gilbert" optreden...

Zo druk met optredens en van alles sinds we uit China terug zijn dat ik nauwelijks de tijd gehad heb om mijn blog bij te houden...Maar gisteren is er iets heel moois gebeurd. We hadden een buitengewoon goed optreden bij Okra Hever, een mengeling van jong en oud gepensioneerden. Er zat zelfs een rasechte Status Quo fan tussen, om maar te zeggen...dat het niet altijd "de lichtjes van de Schelde senioren" zijn! Ik voelde gewoon vanaf de eerste noot, dit wordt fantastisch, ik kan mezelf 200 % geven! Kwam ook deels door de hartverwarmende kokkin die letterlijk haar hele hart in een betoverend lekkere maaltijd gestoken had! Helaas een uitstervend ras, die Vlaamse kokkinnen. Toch iets anders dan traiteurs hoor, dat kan je echt niet vergelijken, met alle respect.
Je voelt dat gewoon als artiest, dit is een "Philippe Gilbert" optreden! Nu over smaak kan men discussiëren maar als een talent zich helemaal geeft, dan erken je dat als publiek gewoon direct.
Achteraf kwam er een gepensioneerd VRT medewerker op me af die mijn gevoel helemaal bevestigde. "Je bent echt een fantastisch podiumtalent, en niet alleen een zangeres, vooral niet alleen een zangeres, je entertaint fantastisch, je weet de mensen te begeesteren, het is boeiend van a tot z, fijnzinnig en volks tegelijkertijd, je bent ook een groot verteltalent, fantastische mimiek enzovoort enzovoort.
Als ik kon dan zorgde ik er direct voor dat je op TV komt, besloot hij nog. Mijn reactie was "elk heeft zijn taak en ik voel me geroepen om op deze schaal van tal van Vlaamse organisaties te werken. Die verdienen ook kwaliteit tegen een voor hen betaalbare kostenvergoeding." Trouwens op mijn gevorderde leeftijd (allez toch volgens de jongeren wellicht) raak je toch gewoon niet meer in de media maar ik voel dat ook niet aan als zijnde mijn weg...
Grote bevestiging voor mij van wat ik gewoon weet: als ik er echt helemaal voor ga, dan zit het gewoon fantastisch goed! En dat gevoel laadt je helemaal op, gaat naar al je cellen, onbeschrijfelijk is dat...
Meteen bij deze toch ook een oproep: Mensen, herken ook talent dat niet op TV komt. Open uw ogen en geeft deze mensen ook kansen maar vooral uw respect. En als ze dan het beste van zichzelf voor u gegeven hebben, is het altijd leuk als je hen dat laat voelen... Want na een optreden voel je als artiest plots die afgenomen adrenaline en dat veroorzaakt een gevoel van grote vermoeidheid, zowel lichamelijk als geestelijk. Met de door artiesten gekende valkuil van....leegheid en uitputting.
Maar wat kan een artiestenleven toch grote voldoening geven...  Door die grote vermoeidheid na een optreden door, voel je dat gewoon. Een unieke mengeling van gevoelens is dat wel hoor.

Andy & Di zopas terug uit China!

Wat een fascinerende reis hebben we zopas achter de rug. Wij hebben zowel het simpele Chinese leven op het platteland beleefd bij de Miao en Dong stammen, als dat in de grootstad Guangzhou (het vroegere Canton) nabij Hongkong. Wij hebben een hele resem facetten van China gezien, moeilijk om in enkele zinnen samen te vatten. Bij de volksstammen is het boerenleven zeer eenvoudig, het groepsgevoel overweldigend, zijn de landbouwterrasjes in de bergen magnifiek, de mensen super gastvrij en ze geven steeds een blije tevreden indruk. Toch wel een ware cultuurschok voor ons.
In Yangshuo was onze boottocht op de Li rivier, golvend tussen het unieke karstgebergte, een bijzonder prachtig avontuur. Om nog te zwijgen over het spektakel 's avonds van de vissers op hun bamboebootjes met hun aalscholvers die voortdurend naar de vis happen.... En de avond daarna bij de keel gegrepen te worden door de wondermooie voorstelling op dezelfde Li rivier van de beroemde regisseur Zhang_Yimou. Nog nooit zoiets indrukwekkend live gezien.  Onbeschrijfelijk.
In de 3de grootstad van China Guangzhou heb je de zeer indrukwekkende winkelstraten en de fantastische lichtshow's langs de Pearl rivier 's avonds maar de smog hangt echt overal en die voel je tot in je longen.
Alleen op het schattige Shamian Island (waar al de Amerikanen tussen de exotische bomen op hun Chinese adoptiekinderen wachten) is de lucht vrij...
Maar in datzelfde Guangzhou hadden we wel de dag van ons leven want we bezochten er de school waar David (Andy's oudste zoon les geeft) en ja.... terwijl Bob Dylan elders in China  zijn setlist moest censureren, zijn wij er in geslaagd om ons liedje "Forever Free" (notabene geïnspireerd door een Bob Dylan lied, maar dat is een ander verhaal) samen met de leerlingen te zingen... Getuige hiervan volgend videofragment op Youtube van ons klasbezoek.

De Uitnodiging

Vooraleer ik een tijdje stil lig nog een wonderbaarlijk schrijfsel gepubliceerd; een prachtig Indiaans gedicht : De Uitnodiging . Dus niet van mezelf maar echt de moeite om te lezen en te laten inwerken....
Nu zal het door omstandigheden even stil zijn op mijn blog. Hopelijk kan ik in de paasvakantie opnieuw "bloggen" in mijn dagboek!
Groetjes

We're all rotting away...

Vandaag van deze ochtend vroeg tot zopas keihard in de tuin gewerkt. In de permacultuur filosofie composteer je alles heel gul vlak na de winter. Je spit dus niet maar je voorziet je plantbedden van goeie compost zodat je in april/mei kan gaan zaaien en planten.
Ik doe dat echt heel graag zo met compost bezig zijn. Het zwarte goud noem ik dat. Wij halen die in grote hoeveelheid bij een groencomposter in onze streek en dan begint dus ons verspreidingswerk...
Vorig jaar inspireerde deze taak mij tot een schrijfsel. Klik op de link:  We're all rotting away

 'Leven met minder is vaak verrijkend' (Gisteren gelezen in De Standaard)

MAASTRICHT - Ze lopen er niet mee te koop, maar wereldwijd geven miljoenen mensen bewust minder geld uit. De Nederlandse Jeanine Schreurs onderzocht hoe het leven van deze “downshifters, precies verandert. Zeker lezen dat artikel !

Ik ben zelf ook downshifter geweest: ik gaf in 1995 een dikbetaalde kaderfunctie met ronkende titel in een bank op om samen met Andy een muzikaal zingend pad te bewandelen...

En zie:

1. Ik leef nog! En hoe!

2. Er komt voldoende geld binnen om van te leven (wel ook deels uit een bron waar ik al bij de grote jump in 1995 mede op kon rekenen)  

3. "Diens brood men eet, diens woord men spreekt": ik moet niemand anders' woord spreken, niemand anders dienen, ben mijn eigen baas

4. Ik leef veel bewuster, denk na over de dingen enzovoort, enzovoort

5. Waarom producten kopen die we niet echt nodig hebben, met geld dat er vaak niet eens is (dus dan maar gaan lenen), om juist die mensen die je niet zo graag rondom je hebt de loef af te steken?  Valkuil waar helaas velen in trappen...
6. Maar natuurlijk kwam mijn jump niet zo maar uit de lucht gevallen. Ik heb die jump weloverwogen en goed voorbereid. De motivatie ervan lees je in mijn schrijfsel : Mijn verhaal

She Said by Andy & Di

Ons cha cha cha nummertje "She Said" (dat we voor valentijn, 3 weken geleden dus, op youtube plaatsten) doet het goed! Bijna 400 hits op 3 weken tijd is al behoorlijk veel voor ons! Vooral vrouwen tussen de 35j en 55j klikken er op en naast België zijn het vooral dames in de US, Canada  en de UK die willen weten wat er nu gebeurt met die 2 slakken...

Ik schrijf een nieuwe song....

Ik ben bezig met het schrijven van een nieuwe song. Nu voor alle duidelijkheid: Andy schrijft de meeste Andy & Di songs maar af en toe kruip ik dus ook in de pen.  Dat is dan een proces dat minstens een paar dagen (soms zelf weken) in beslag neemt. Dit komt omdat ik het creatief proces geregeld laat rusten en dan later weer herkauw. Bij mij werkt het meestal zo:
1. Ik krijg een vaag idee doordat iets me aanspreekt/ontroert....
2. Dan zijn er vaak elementen van buitenaf die dat zo wat mee helpen concreet maken. Ik heb bvb. iets gelezen over een bepaald lied, over een bepaalde artiest en ik link dat aan mijn vaag idee, of een totaal ander artikel rond dat idee. Of tijdens het joggen komt er iets in mijn hoofd enzovoort... Dat is de "broedfase".
3. Daarna brainstorm ik meestal. Ik schrijf gewoon alles op wat in mijn hoofd komt over en rond dat vaag idee. Gewoon alles, nog geen controle hier.
4. Dan bekijk ik het resultaat van die brainstorming en stuur bij. Soms brengt me dat zelfs op een beter idee!
5. Daarna begin ik te vernauwen: het moeilijkste proces. Ik werk aan de vorm van strofes en refrein. Overleg met Andy over een eerste ruwe melodielijn. Soms verzin ik zelf een ruwe melodielijn en dan schrijft Andy die uit in noten.
6. Dan bijschaven, bijschaven, bijschaven... : betere rijmen vinden, melodie interessanter maken, betere woordkeuze, beeldspraak enzovoort...Vooral een geduldig proces!
7. Op een gegeven moment voel je dat je ei gelegd is. Ik sluit dan het werk af en Andy schaaft dan bij op vlak van melodie. Soms moet ik nog wel eens een tekst aanpassen omdat die niet goed genoeg op de melodielijn past...
8. Dan oefenen we dat nieuwe lied samen, Andy schrijft de detail arrangementen uit, bedenkt harmonielijnen enzovoort...
9. Daarna repeteren we het om het echt te kunnen brengen op het podium. Wat moet er visueel bij? Wordt er eventueel ook op gedanst enzovoort...
10 Soms wordt er na een eerste optreden nog verder bijgeschaafd...
11. Dan volgt meestal een opname voor een volgende CD. Dus onze nummers zijn meestal al eens een paar keer op het publiek losgelaten (tussendoor in onze gangbare set weliswaar) vooraleer ze opgenomen worden. Want dan zitten ze beter "in ons vel" en gaat de opname gemakkelijker...Vroeger deden we dan niet en dan stelden we soms vast dat een lied veel beter klonk nadat we het een aantal keren gebracht hadden. Dat was dan spijtig voor de opname die dan al lang gebeurd was...

Weeral een bewijs van...

Vandaag las ik een artikel dat mij boeide tot een kort schrijfsel: klik op Weeral een bewijs van...'eerst lezen en vul zelf maar in'

Geert Hoste op CNN over ons wereldrecord "regeringsvormen" !

Geert Hoste op CNN over de 'frietrevolutie'. Dat het wereldrecord zo uitgebreid gevierd wordt, komt volgens hem vooral 'omdat we blij zijn dat we nu iets om over te praten hebben'. Kijk zeker onderaan naar het Youtube stukje.: http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20110217_113

Tja, soms moet je met intrieste aangelegenheden ook eens goed kunnen lachen!

Nog snel een uitsmijter als toemaatje

Vandaag ergens online gelezen : Kinderen van nu zijn 20 % sneller van begrip dan hun grootouders toen die dezelfde leeftijd hadden.  Dat zou uit een Amerikaans onderzoek in Florida blijken. Het zou ook alsmaar sneller gaan, het slimmer worden van elke nieuwe generatie...
Allez vooruit, de mens blijft evolueren en blijkbaar dus steeds maar sneller dan voorheen!
Klopt met mijn intuïtief aanvoelen ook: Zoals Herman Van Veen al zong :"Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijke haast".
De vraag is natuurlijk of een toename in het IQ ook een toename in "wijsheid", laat ons zeggen "levenswijsheid" en "bewustzijn" tot gevolg heeft. Laat het ons hopen...!

Leven op het ritme van de natuur...

Wat ik zo mooi vind aan mijn leven als artiest is de flexibiliteit die het me geeft. Als er geen optredens zijn, kan ik mijn dagen invullen zoals ik het op het moment aanvoel, en dat is een luxe, nee? Ja vroeger had ik ook heel graag zoveel mogelijk structuur en toegegeven, soms mis ik wel wat structuur. Maar het grote voordeel is toch dat ik meer op het ritme van de natuur kan leven. Is het mooi weer, dan werk ik in de moestuin of siertuin. Of in elk geval buiten. Regent het, dan doe ik van alles aan de computer en zelfs creatief werk gaat dan goed. Poetsen en opruimen natuurlijk ook.. Of de boekhouding van onze VZW doen, enzovoort. De wintermaanden zijn voor mij ideaal om nieuwe dingen voor ons optreden uit te denken/proberen. In de lente vraagt de moestuin veel aandacht en in de zomer is het oogsttijd...Maar je voelt zo dat ritme van de seizoenen goed en dat heb ik graag. Beschavingen die zich afstemmen op het ritme van de natuur hebben me altijd al sterk gefascineerd.
De rode draad in mijn agenda zijn natuurlijk wel de optredens of opnames in de studio, die hebben altijd topprioriteit.
Eigenlijk ben ik dus wel blij met mijn leven op dit moment. Het is behoorlijk goed in balans, door de week doe ik totaal uiteenlopende dingen. En met af en toe een totale verrassing tussendoor houden we ons op onze "qui-vive."

Frappant artikel gelezen in de rubriek Wetenschap van de Standaard: "Andere Levenshouding helpt hartaanvallen te voorkomen".Voor het eerst koppelt men hartaanvallen niet alleen aan levensstijl maar ook aan levenshouding en lees ik letterlijk "bewuster en spiritueler gaan leven" in een wetenschappelijk artikel! En dat uitgerekend op Valentijnsdag!

Volgens onderzoek bij 362 Zweedse patiënten  hielp  "cognitieve gedragstherapie" de patiënten om stress te herkennen en beheersen, schrijven Zweedse onderzoekers in het Amerikaanse medisch-wetenschappelijke tijdschrift Archives of Internal Medicine. Reden om dit psychotherapieonderzoek te beginnen, was dat bijna een derde van de hartziekten ontstaat door huwelijksmoeilijkheden, werkstress, eenzaamheid, depressie, angst, vijandigheid en boosheid. Door een andere levenshouding is daar iets aan te doen. Dichtgeslibde kransslagaderen rond het hart ontstaan dus niet alleen door vet te eten, stil te zitten, hoge bloeddruk en een hoog cholesterolgehalte.
De deelnemers leerden lichamelijke spanning en boze, angstige of vijandige gevoelens herkennen en bestrijden. Ze leerden hoe stress hartproblemen kan veroorzaken. De bedoeling was ook om actiever, bewuster en spiritueler te leren leven. Deze aanpak werd gecombineerd met de gewone zorg (leefstijladviezen en zo nodig medicatie). De Zweedse onderzoekers zagen dat het aantal hartaanvallen in de acht jaar na de gedragstherapie halveerde, en dat de sterfte met een kwart daalde.

De uitdaging!

Stilaan begint mijn blog vorm te krijgen. Vooral de pagina "Mijn Schrijfsels" wordt voor mij een uitdaging. Want je geeft daarin toch je ziel echt bloot en dat maakt je kwetsbaar. Ik ben begonnen met mijn verhaal dat is de essentie van het verhaal van mijn leven. Ja direct al heel mijn zieltje open en bloot op de tafel gelegd! Maar als het andere mensen kan inspireren, dan is het dat alles waard...
Vandaag naar de nieuwsberichten over de begrafenis van Marie Rose Morel gekeken. Zij heeft ook haar hele bestaan, en vooral de laatste fase van haar fysieke zijn hier, blootgegeven in de media. Om te inspireren, o.a. Kritiek daarop is rap gegeven maar als ze echt eerlijk zijn met zichzelf moeten zelfs de hardste criticasters toegeven dat ze geïnspireerd zijn, anders zouden ze immers juist geen kritiek geven! Want dan vonden ze dat niet de moeite.
Het kan voor sommigen vreemd klinken, zeker zo kort na haar begrafenis, maar het komt allemaal goed met die prinsjes van haar. Hun mama leeft in hen, als ze dat toelaten en leren begrijpen. Hun mama zal hen begeleiden in hun leven van op de eerste rij, als ze dat toelaten tenminste. Hun mama zal er alles aan doen om tot hen door te dringen op cruciale momenten. Als ze daar open voor staan, dan zullen ze haar horen/voelen/ervaren. Mensen "er is leven na de dood". Zovelen hebben al de aanwezigheid van hun dierbaren van aan de andere kant mogen ervaren in hun leven hier. Maar worden ze geloofd? Ik weet het gewoon dat ze de waarheid spreken, want ik heb het zelf mogen ervaren...

Wauw, mijn eerste bericht....

Ook al staat mijn blog nog niet helemaal op punt. Bijvoorbeeld de video's van Youtube die ik van ons kanaal andyendi in de videobalk wil weergeven krijg ik er niet echt op en er staan er op die ik er eigenlijk af wil. Enzovoort...Ik kan beginnen bloggen!
Wat me vandaag vooral bezig houdt is het overlijden van Marie Rose Morel. Ik noem het liever het heengaan naar de andere kant.
In onze live act zingen wij onze aangepaste versie van het lied "Er is leven na de dood" van Freek De Jonghe. In mijn eigen leven heb ik dingen ervaren die voor mij het bewijs zijn dat de dood echt een heengaan naar de andere kant is en dat het er hier in ons leven om draait dat we echt totaal ten volle leven en vooral houden van, houden van, houden van....Ik probeer elke mens waarmee ik in contact kom zo diep mogelijk aan te voelen. Als persoon, op een dieper niveau. Je kan je daar eigenlijk gemakkelijk op afstellen. Er is zoveel af te leiden uit iemands non verbale communicatie. Heel veel...Je voelt die mens dan dieper aan. En alles heeft een reden, een diepere uitleg. Zo ga je eigenlijk veel begrip ontwikkelen voor hoe iemand is en waarom hij of zij is wie zij is...
Hier stop ik mijn eerste bericht want ...ik moet naar een afspraak! Tot later