maandag 23 december 2013


 En  voor 2014? Dansen, zingen, lachen, schrijven, inspiratie, groeien, nog meer groeien, levenservaring….”liefde”, enzovoort enzovoort....

 

 

Vrolijk Kerstfeest en Gelukkig Nieuwjaar


 
Heel veel liefs van

Andy & Di

vrijdag 20 december 2013

Tussen de "Christmas Madness" van onze Xmas-samenzang-show-optredentjes door....Druk druk druk ja. Maar dit is echt spectaculair. Die jongens moeten veel gerepeteerd hebben! Kijk hier: klik hier

vrijdag 13 december 2013

Ik krijg er maar niet genoeg van...Klik hier op:  prachtige zang in Zuid Afrika ter ere van Mandela. En nu maar hopen dat de inspiratie van die man blijft doorwerken...overal!

dinsdag 10 december 2013

Het beeld van de dag op 10 december....

Voor mij was het beeld van de dag in Zuid Afrika op Mandela's herdenkingsviering te vinden, toen  zijn weduwe Graça naar haar plaats begeleid werd onder een kapot zwart parapluutje dat duidelijk al jaren overdienst heeft gedaan, zo te zien aan de uitstekende pin aan een kant...
Prachtig dat dit kan, op zo'n wereld event, tussen al die groten der aarde...Dat aftands parapluutje met een gebroken pin is er op de een of andere manier in geslaagd om tot bij de belangrijkste nabestaande van Mandela te geraken ...
Meer dan alle speeches, de ene al meer gedragen dan de andere, geeft dit een essentie weer...Fantastisch toch....
In dit VRT fragment , een interview met Marleen Temmerman waarin ze het o.a. over de weduwe heeft, is dit bewuste ding even te zien maar in de live uitzending duurde die schermvullende close up toch bijna een volle minuut...

vrijdag 6 december 2013

In het spoor van Nelson Mandela

En nu....Geïnspireerd door de man die er echt voor gegaan is in zijn leven. Dank u Nelson Mandela. Allen op naar de volgende stap voor "Mankind on planet Earth"
Geniet van Free Nelson Mandela in de versie van Amy Winehouse:
ref=hlhttps://www.facebook.com/pages/Andy-Di/514728018562491?ref=hl

donderdag 21 november 2013

Toeval of niet?

20 jaar geleden, op 13 november hebben Andy en ik elkaar voor het eerst ontmoet in Findhorn, helemaal in het noorden van Schotland. Enkele dagen later zongen we voor het eerst samen op het jaarlijkse feest daar. Dat was toen allemaal heel simpel naturel in een gezellige folkstijl van een singalong in een Ierse Pub, of in dit geval dus in Schotse Pubstijl.

Nu 20 jaar later op exact dezelfde datums hadden we respectievelijk een seniorengroep in mijn geboortedorp die ons gevraagd had om te komen zingen op hun jaarlijks feest en een seniorenfeest in onze huidige woonplaats.
Wij hebben dat zelf niet in de hand, en ik had het eerst nog niet door. Het is pas achteraf dat we ons bewust waren van het perfecte spel van die datums.
Toeval of niet? Wie zal het zeggen? Het leven kan mooi zijn, tot in zijn cijfermatige details!

donderdag 7 november 2013

Onze kortfilm In Flanders Fields New zeer populair in Canada

In de media is er nu al veel te doen rond de herdenking van de 100ste verjaardag van het begin van de Eerste Wereld oorlog in juli 2014.  Maar wij willen liever het einde van de Grote Oorlog herdenken, op het 11de uur van de 11de dag van de 11de maand in 1918

Afgelopen zomer lanceerden wij onze In Flanders Fields muzikale kortfilm

Merkwaardig genoeg stellen wij vast dat onze kortfilm vooral in Canada populair is;  populairder nog dan in ons eigen Vlaanderen! Maar het beroemde "In Flanders Fields" gedicht is dan ook van de Canadese dichter John McCrae die in het Ieperse zijn beste vriend zag sterven tijdens WOI.
Opdat mensen nooit het lijden en de verschrikking zouden vergeten,  "gevangen" in dit ontroerende gedicht ,  waar singer-songwriter Andy een gezongen versie van maakte.  Nog onlangs in Syrië stierven onschuldige burgers na een chemische gasaanval,  een vorm van oorlogvoering die voor het eerst in Vlaanderen toegepast werd.  "When will they ever learn?"

vrijdag 18 oktober 2013

Lang geleden dat ik nog iets van me liet horen....

God wat is het lang geleden dat ik nog iets in dit dagboek neerpende. Maar ja, ondertussen in september even op reis geweest, met onze caravan in Normandië en nu bezig om, o.a., de happening voor niet minder dan 750 senioren hier in Rotselaar, op hun jaarlijks groot feest op vrijdag 15 november voor te bereiden. Dit te samen met de Harmonie Rotselaers Ware Vrienden.
We lanceren er onze In Flanders Fields Film  en het samen zingen met de Harmonie belooft! De gemeente had ons in april op een happening van de Harmonie zelf bezig gezien, en hun beslissing om ons te vragen voor het seniorenfeest was snel in kannen en kruiken.  Een hele eer want normaal gezien treden daar namen uit de showbizz op. 

Maar dus bijzondere herinneringen aan ons caravantripje in september. Mosselen gegeten die we zelf, bij volle maan, geplukt hebben op de befaamde Normandy War Beaches! Lange fietstochten en dito wandelingen gemaakt, de belangrijkste oorlogssites bezocht en dat raakt echt wel. Als je bvb. ziet in welke levensomstandigheden die jongens van nauwelijks 17 jaar in ijskoude donkere bunkers onder de grond moesten leven, om van de rijenlange war cemeteries nog te zwijgen..

Ik zweer bij ons caravanneke om zo'n trip te maken. Velen lachen er mee als ze de Hollanders zich op hun zuiderse trektocht als slakken zien verplaatsen maar ze kennen de vele voordelen niet.
Je ligt te slapen in je eigen "huisje" en dat is echt goud waard. Want iedereen kent wel de pijnlijke herinneringen aan de slapeloze nachten als je voor het eerst ergens in een vreemd bed slaapt. In je caravan lig je in je vertrouwd bed met je eigen beddengoed. Je kan lekker kokkerellen, je weet dan ook wat er in de kookpot gaat en op vakantie kan je er juist rustig de tijd voor nemen om er een echt feest van te maken. Je leeft buiten (ja wij hebben geen druppel regen gezien) en vooral: wij konden de zee dag en nacht als het ware "voelen". Dichter te midden van de natuur, en toch het nodige comfort hebben, nee dichter kan je echt niet geraken.
Niets smaakte ooit zo lekker als die zelf geplukte mosselen van bij de volle maan. Een dame uit de streek vertelde ons immers dat enkel de volle maan de "marées" de zee dieper doet teruglopen bij laag tij en dat je daarom juist dan de lekkerste mosselen kan plukken. Een andere dame gaf ons tijdens de pluktocht ook een prachtige gelukskei van het strand cadeau...
Nee, we hebben er echt geleefd als God in Frankrijk!

woensdag 21 augustus 2013

Op shopping in Rue de Brabant...wat een belevenis!


Ben je al eens in de “Rue de Brabant” in Brussel gaan shoppen? Dat is pas een ervaring die je nooit meer vergeet.
Gisteren trok ik er heen met mijn goeie vriendin Ly. Van zodra je de trein afstapt in Brussel Noord en langs de achterkant de voor elke treinreiziger overbekende roze ramenstraat  oversteekt, kom je langs een dwarsstraatje in de parallel lopende Rue de Brabant terecht.
Prachtige jurkjes aan 5 euro het stuk lachen ons toe op deze zonovergoten augustusdag. Je vindt er ook tapijten, keukengerei allerhande, enfin zowat alles wat een mens praktisch in het huishouden nodig heeft.
Je waant je niet in een Noord Afrikaans land, je bent er gewoon. Geen vlaming mijlenver te bespeuren, de exotische muziek, de geuren, het lustig gebrabbel van de kleurlingen rondom ons, kortom de hele sfeer maakt dat je je onmiddellijk ondergedompeld voelt in de warme Afrikaanse easy living, nochalance… maar dan op nauwelijks 20 minuten reizen van mijn Vlaamse deur.

De jurkjes pas je in het achterkamertje van de winkel terwijl –in ons geval- de bediende uit India (ja die zijn er hier ook) zich uitslooft om in de grote voorraad kledij de gepaste maat voor ons te vinden. We mogen hem om het even wat vragen, met zijn eeuwige smile is niets hem teveel, en dat voor een schamele 5 euro het stuk.
We zien het de”gestylde Inno dame”, voor heel wat meer geld overigens, echt niet doen want dan krijg je gegarandeerd binnen de seconde de meest verzuurde blik op je geworpen. Nee, zo’n toegewijde bediening bestaat in Vlaanderen niet meer, dat is duidelijk.
In de Rue de Brabant daarentegen voelen wij ons letterlijk de Koning(in)nen te rijk.
Waar die 5 euro jurkjes gemaakt zijn, wil je niet echt weten maar dat geldt ook voor de overigens veel duurdere kledij in de meeste winkels in Vlaanderen.
Hier kan je dan ook nog eens gaan onderhandelen over de eindprijs bij aankoop van meerdere stuks maar onze man uit India zit overduidelijk aan zijn 5 euro limiet dus doen we dat wijselijk niet.

Zo, met onze behoorlijk gevulde plastieken zakjes is het tijd om iets lekkers te gaan eten want het is ondertussen middag.
Ly kent van haar vorige shopping expeditie een klein Egyptisch restaurantje waar ze –voor de figuurlijke appel en het ei - overheerlijke gegrilde sardienen met frietjes , gegarneerd met  gezonde rauwkost opdienen. Maar eerst en vooral komen ze al die potjes met lekkere sausjes voor je neus zetten. Eens wij onze visschotel letterlijk aan het verorberen zijn, komt de over vriendelijke Egyptische bediende zijn 2 koninginnen ook nog 4 platte Afrikaanse broodjes presenteren om mee in de sausjes te doppen. En terwijl we  de sierlijke limoenenboom buiten in de tuin bewonderen (ja hoor, te midden in Brussel) , laten we geen kruimeltje of visrestje  liggen…zo smaakt het ons. Middag- en avondmaal genot in 1 noem ik dat!

En dan moet het beste nog komen! Want na nog een uurtje verder geslenterd te hebben op onze Noord Afrikaanse trip is het tijd voor een kopje thee. En daarvoor weet Ly een authentiek caféetje liggen. Eentje met rechttoe rechtaan tafeltjes zonder tra la la en vooral waar ze het water voor de thee echt goed laten doorkoken, in tegenstelling tot de meeste Vlaamse tavernes waar je zelf het theezakje in lauwig water moet onderdompelen (volgens mijn Britse echtgenoot kunnen de meeste Vlaamse tavernes geen thee naar behoren serveren). Ook hier worden we bediend als de hoogste koninginnen.

Maar dan volgt de uniekste van de unieke belevenissen op onze shopping trip. Aan onze linkerkant zitten 4 pikzwarte mannen gezellig te leuteren in hun moedertaal en aan onze rechterkant nog eens zo’n 4tal.
Wij als enige vrouwen en dan nog eens blank –op oma leeftijd maar zonder de typische oma kledij – daar tussenin dus. We zien ze af en toe van uit hun ooghoeken even opkijken naar ons met een gemengde blik van “wat komen die oma’s die geen oma zijn hier in godsnaam doen” afgewisseld met “hé dat is ons hier nog nooit overkomen”. Maar van zodra wij terugkijken kijken ze zedig weg naar hun tafelgenoten. Is het het soort van respect dat ze hun eigen mama’s verschuldigd zijn? Of hebben wij hen zodanig verrast dat ze het echt niet kunnen plaatsen? Het geeft ons in elk geval veel binnenpretjes, een warempel “Benidorm bastards” gevoel, nee echt  een super unieke innerlijke beleving van het moment.
Spijtig dat er niemand is om dit op foto vast te leggen, want dit is echt ook wel kunstzinnig uniek te noemen. Hoe dan ook, dit moment zal ik voor eeuwig koesteren in mijn fotografisch geheugen. Want zo maar eind augustus op 20 minuten reizen van mijn degelijke Vlaamse deur beleven mijn vriendin en ikzelf een van ons mooiste vakantie-momenten ooit…

En dan is het nog niet afgelopen, o nee..Een eindje verderop gewandeld wordt Ly een beetje moe en toevallig zijn we bij de schattige Sint Jean et Nicolas Kerk beland. We gluren door de glazen deur binnen en zien meteen een nonnetje ons lachend welkom wuiven. Dat laten we ons geen twee keer zeggen dus wij naar binnen. Echt gezellig is die Kerk met het altaar in het midden van de kerk en alle stoelen daar in een mooie cirkel rondom. Het nonnetje komt blijkbaar uit Nederland en heeft behoefte aan een gezellige babbel, terwijl wij even rusten van al dat gewinkel en genieten  van de stilte die de Kerk ons tussen haar gebabbel door biedt. “Jullie moeten echt eens komen op een zondag als de Afrikaanse families hier al dansend hun gospels zingen!”
“Dat gaan we zeker en vast een dezer doen” zeg ik “want we houden van zo’n belevingen!” Met ondertussen een guitige knipoog naar Ly!

Ietwat toeristisch vermoeid maar meer dan volkomen voldaan brengt de trein ons terug in Vlaanderenland. Wat leuk, zo voor een schamele 12,60 euro naar Afrika trekken, echt bedankt lieve vriendin, roep ik Ly nog na als ze naar haar Leuvens flatje fietst en ik de boemeltrein naar Rotselaar in duik…

Voor herhaling vatbaar, zeker weten!

 

 

 

donderdag 15 augustus 2013

Onze muzikale kortfilm "In Flanders Fields New" nu op YouTube

In het kader van de 100 jaar herdenking van WOI heeft Andy een muzikale kortfilm gemaakt op basis van het gedicht van John McCrae, "In Flanders Fields." .
Het heeft hem "bloed, zweet en tranen" gekost om de woorden in muziek en beelden te vatten maar nu is het klaar om het met "de wereld" te delen.
We hebben zopas ook vernomen dat het gereputeerde In Flanders Fields Museum in Ieper onze kortfilm zal mee verspreiden. Ze vinden hem erg geslaagd. Wij zijn natuurlijk blij met deze erkenning.
 

Klik op en kijk naar deze link en stuur hem ook gerust door naar vrienden, kennissen en leden van uw organisatie.

 
 

dinsdag 13 augustus 2013

Wetenschappelijke verklaring voor bijna dood ervaringen

De media pakken vandaag uit met een wetenschappelijke verklaring van de bijna dood ervaringen.
Allemaal goed en wel: een verhoogde hersenactiviteit. Maar uit alle studies die ik tot dusver over bijna dood ervaringen gelezen heb + 2 verhalen van mensen die het zelf beleefden + last but not least een eigen persoonlijke ervaring in de sfeer van BDE's mogen ze mij ook een wetenschappelijke verklaring geven waarom de meeste mensen, zo niet allen, daarna andere prioriteiten in hun leven stellen. En die prioriteiten gaan allemaal in dezelfde richting: meer onbaatzuchtigheid, mededogen, empathie, zich ten dienste willen stellen van 'het goede', een missie voelen om deze planeet gunstig te helpen, pakken minder ego gerichtheid enzovoort enzovoort...En daar gaat het hem om bij deze mensen; hun leven neemt heel vaak een drastische wending aan: de meesten kunnen geen louter competitief op geld en winstgerichte job meer uitoefenen want dat interesseert hen niet meer. Er moet iets dienstbaar inzitten.Iets sociaal, de drang om mensen te helpen in hun wezen, in hun geluk enzovoort is heel groot .

zaterdag 10 augustus 2013

Niet 1 maar 2 tonen lager...

Vroeger droomden we er van bekende muzikanten te worden omwille van meer impact en om ons eigen werk te kunnen brengen in plaats van steeds weer die gekende covers van anderen. Nu dromen we daar van om niet meer zelf te moeten opstellen en afbreken na een optreden...
Vooral die late ambiance happenings laten hun sporen na op onze spieren! We zijn al zo moe na het opstellen en sound testen dat we ons echt geen zorgen meer kunnen maken over de happening zelf! In het hoofd relaxed, dat wel...vergelijkbaar met hoe je je voelt na enkele uurtjes intensief tuinieren!"

Gisterenavond  bijzonder laat in bed (of moet ik zeggen in de vroege uurtjes) na een ambiance Irish evening op een grote camping. Vandaag zingen we niet 1 maar 2 tonen lager!
En onze buren maar zeggen hoe leuk het leven van muzikanten toch moet zijn....Och ja, ze voelen de dag na een ambiance optreden niet hoe ze alleen nog maar een vrij vermoeid schrapend stemgeluid kunnen uitbrengen, om nog te zwijgen over al die stijve spieren...
En voor de schamele kostenvergoeding om een hele dag op trot en in de weer te zijn, moet je het zeker en vast niet doen.
Nee, lieve mensen, onze drijfveer is idealisme en passie, wat zakenmensen wellicht "naïviteit" zouden noemen.

En toch willen we niet ruilen  met hen...Maar ja, het is dan ook "slechts" een overigens zeer onregelmatige hobby...die we voor niets ter wereld zouden willen missen!

vrijdag 9 augustus 2013

Gewoon zomeren...


Ook al is het wat stil rond ons, Andy & Di doen nog altijd voort met hun muzikale dans, zang en samenzang show met rollende of kabbelende bindteksten tussendoor…enzovoort…

Maar ja, wat kunnen we melden op onze blog ? Gewoon dat we bezig zijn met dingen voor te bereiden voor het najaar: vooral dan onze nieuwe film om onze muzikale versie van het gedicht ‘In Flanders Fields’ te begeleiden. We hebben een aantal optredens in de pijplijn waar dit nummer de hoofdmoot zal worden. Andy is de afgelopen maanden vooral met dat 5 minuten durende filmke bezig geweest maar het resultaat oogt veelbelovend!

Ik geniet elk jaar van de zomerse periode: vooral van het letterlijk buiten leven : alle deuren open, elke ochtend groentekes en fruit oogsten, wat filosoferen en genieten vanuit een luie zetel, eens op het voorterras zitten, eens op het achterterras ook en bij regen in de veranda…Naar de Plas hier vlakbij gaan zwemmen of een avondwandeling maken, een beetje poetsen in het huis, wat onderhoudswerken doen ook en verder ook snoeien in de tuin. Met een vriendin bij babbelen,’s avonds alles water geven bij droog weer (dat is hier een hele klus!).

Je ziet het, niets speciaals te melden maar wel gelukkig gewoon zomeren en daar al werkend van genieten…Meer moet dat niet zijn.

maandag 8 juli 2013

"Ma vie est belle" ?!


Terwijl Andy volop bezig is aan zijn In Flanders Fields productie die in  het najaar gelanceerd wordt, ben ik tijdelijk artieste af. Oei? Even verduidelijken.
Andy werkt aan een prachtige kortfilm om ons nummer In Flanders Fields (het gedicht van John McCrae dat Andy op muziek gezet heeft) met sterke beelden te begeleiden. We hebben daarvoor een paar weken geleden intens gefilmd in de Westhoek, rond Ieper en Diksmuide, uiteraard in het volle poppies (klaprozen) seizoen. Maar ook op andere plaatsen, om de mooiste ‘vlaamse velden’ in beelden te vangen.  In het najaar hebben we alvast twee speciale afspraken om deze film te tonen (terwijl we het nummer live zingen): in november voor 750 senioren van ons dorp en in januari voor de jaarlijkse tocht in samenwerking met een school hier in de buurt; tocht die dit jaar in het teken staat van WOI. Tot daar Andy.

Ondertussen voel ik me een beetje artieste af omdat we in het zomerse festival seizoen niet veel optredens hebben. Wij zijn vooral gericht op organisaties die in de andere seizoenen hun ledenfeesten houden.
Tijdens de zomer transformeer ik dan ook in een (moes)tuinvrouw, naast huisvrouw (die taak staat helaas uiterst zelden op hold). Speciaal om mij te inspireren zingt Andy dan dolgraag plagend, of beter gezegd uitdagend het nummer van de groep Rammstein “do do do de was bitch” (of zoiets toch) voor mij!
Voor de was niet echt veel tijd, of liever gezegd het betreft een ander soort was. Want onze tuin krioelt op dit moment van alle soorten bessen waar je uren plukwerk aan hebt (omdat ze zo klein van was zijn), bosaardbeitjes en ook gewone , frambozen enzovoort enzovoort…Al dat roods moet dan natuurlijk bovendien nog  in confituur verwerkt worden want zo krijgen we dat echt niet opgegeten.
Dan verlang ik soms wel eens naar pluk-helpers. Maar ja, waar vind je die.... en dan nog. Want zoals menig huisvrouw zal beamen: dat plukwerk loopt niet strikt gepland, dat is tussen de was (ja Andy!) de kuis, de opruim, de boodschappen, de boekhouding van ons VZWtje, de rekeningen betalen, het op en neer naar de garage rijden met kapotte uitlaat en de hele praktische organisatie (lees troep) van ons huishouden door…
Ik moet eerlijk toegeven, soms zit het me wel eens tot hier (aanwijzen tot waar overbodig, je begrijpt me wel) en krijg ik last van overrompelende faalangst gevoelens. Want tuinieren is echt wel een kunst. Ja hoor, neemt nu bvb het nagaan of de besjes echt rijp zijn. Je wil die zoveel mogelijk in een keer trekken maar dan moet je echt geduld hebben en fine tuning om toe te slaan op het moment dat het merendeel er zo wat wijnrood uit ziet in plaats van felrood. Ze moeten zacht aanvoelen en bijna vanzelf in de mand rollen….Ja, mijn (on)geduld wordt echt serieus op de proef gesteld. Want dikwijls speelt het weer een ambetante rol omdat het hier zo wisselvallig kan zijn op ons Belgisch planeetlapje.
Dat voortdurend flexibel herplannen van mijn dagbesteding, o.m. in functie van het weer,  werkt me dan ook wel eens op mijn zenuwen.
O ja, want je wil toch ook tussendoor eens afspreken met je vriendinnen, een bbq plannen met bevriende koppels enzovoort…Maar hier op onze snel uitdrogende grond moet ik ’s avonds geregeld de hele boel water geven ipv me gezellig neer te vleien naast de bbq!
Kortom, tuinieren is mooi maar in die faalangst crisis momenten verwens je jezelf toch dat je niet op een controleerbaar appartementje hokt, liefst zo eentje dat uitkijkt op andermans tuinen….
Nee, alle respect voor de echte boerinnen van vroeger die daarnaast ook nog eens een kroost proper en op het rechte pad moesten houden.
Gelukkig kan ik tijdens de Ronde van Frankrijk met mijn koptelefoon paraderen als een robotachtig wezen mijn besjes plukkend, terwijl Michel Wuyts en José De Cauwer er duchtig op los tateren met hun onophoudende analyses, 3 weken lang, wie er nu toch die rit gaat winnen, die groene trui gaat veroveren en wie er in  godsnaam die tour gaat binnen rijven…Want in tegenstelling tot een goeie tuinder hebben ze het geduld niet om gewoon 3 weken te wachten tot de vrucht rijp in de mand valt. Maar zouden ze beseffen dat ze mij ondertussen, met hun gezapig gekwetter, energie geven om het hier vol te houden in ons moestuintje?

Dit gezegd zijnde…tuinieren is al bij al toch iets gemakkelijker dan creatief nieuwe dingen voor Andy & Di in concert bedenken. Alhoewel het soms ook allemaal wel erg vlot op gang komt…dit jaar voel ik me op dat vlak een beetje creatief lui (of zit ik even op droog zaad???)
Ik moet eerlijk toegeven: soms benijd ik Andy die als man vooral projectmatig werkt: “nu ben ik met In Flanders Fields bezig Di, ge moet me niet storen voor iets anders…” Herken je het dames?
En toch, al bij al, terwijl ik dit hier nu in het zonnetje aan het schrijven ben, het “getwitter” van de vogels en het verkoelend briesje, dat de bladeren tot rustgevende sisklanken aanzet (wat anders dan rammende Rammstein Andy die me de was doet doen), als enige getuigen…ma vie est belle, zo gevarieerd zeg. Nee, dit jaar ga ik nog niet op een appartementje  hokken…

 

 

vrijdag 28 juni 2013

De logica zelve...

Onderzoek wijst uit dat kinderen veel meer fouten maken op tablets dan op papier. Maar de scholen willen ze toch blijven gebruiken "om mee te zijn met hun tijd". Amai dat is een sterk argument! 
Allez vooruit, als een paar BV's de gracht in springen zullen ze ook meespringen om "mee te zijn" zeker?
En wat denken scholen van de argumenten van die Duitse wetenschapper die stelt dat computers en dito techno snufjes geen goede invloed hebben op de werking van het brein van kinderen, erger zelfs dat het hen  beperkt in hun brein en hen dus eigenlijk dommer maakt, vooral omdat ze zelf niet meer echt creatief nadenken...
Wellicht eeuwige discussie : pro of contra techno snufjes voor kinderen...???
Klik hier voor artikel  over het onderzoek over het gebruik van tablets in scholen.

zaterdag 22 juni 2013

Een bedenking over relaties ...

Het sereen Interview van de moeder van Delphine Boel is naast de kwestie van de erkenning van haar dochter inspirerend tot meer openheid en bewustwording over hoe wij de relaties van andere mensen inschatten en be/veroordelen. Want wordt het echt niet stilaan tijd dat mensen verder kijken dan de roddel over wie het met wie doet?
Relaties en gevoelens kunnen heel complex zijn en tevens zo intens en ook mooi, als het liefdesverhaal in haar geval.
Zo maar los ga weg andere mensen beoordelen en vooral veroordelen op hun relaties is niet alleen laag bij de grond, het getuigt van totaal gebrek aan inzicht in de rijkdom aan ervaringen en beslissingen in mensenlevens.

dinsdag 4 juni 2013

"Nee, oma mag je niet meer zijn, zeg, dat is echt te oubollig"


De terreur van de beauty look.
Hebben wij dames nog het recht om oud te worden? Of beter gezegd om er gewoon onze leeftijd uit te zien?
De Madonna’s van deze wereld geven zichzelf blijkbaar dat recht niet.
Nog bol opgezwollen van de botox in hun gezicht betalen ze argeloos, arrogant en nonchalant langs hun nieuw opgeplakte neus weg, de hoge facturen van de plastische chirurgie. Of wellicht zelfs gesponsord door het ziekenhuis in kwestie, want VIP bloed onder het mes levert een potentiële massa na-apers op.

Ja want wij, gewone stervelingen, voelen alsmaar meer druk dankzij de fotogeshopte modellen die in de media de perfecte contouren in beeld brengen, terwijl ze het van de daken schreeuwen: “volg ons  voorbeeld, wil je ook een diva zijn? ”…

En zie, we doen het ook: nog nooit zoveel dure haarkleuringen bij de kappers, natuurlijk met de obligate haarsnit-stijl  vol punten,  laagjes en allerlei frivooltjes. Daardoor transformeren dames niet alleen in kunstmatige, belachelijke, zeg maar pijnlijk lachwekkende poppetjes, maar zijn ze vooral ook verplicht van dagelijks gel en ander smeersel op dat haar los te laten om toch maar die zogezegd naturel look van omhoog dansende haartjes te kunnen nabootsen. Natuurlijk lukt dat lang  niet perfect zoals in de boekskes. Dan er maar weer voor het einde van de week de kapper bij sleuren. Niet voor niets krijgen heel wat kappers last van huid- en andere kwaaltjes van dat voortdurend gekneed in al die chemisch geprepareerde smeersels.

Onze vuilbakken overladen met vergane beloften naar een ongrijpbare jeugdigheid, maar ja, wat doe je als je buurvrouw weer met de zoveelste veelbelovende naam van zo’n gloednieuw wonderproduct op de proppen komt…Zelfs in de supermarkten krijg je een punthoofd van de ellenlange rekken vol beauty promising designer potjes, die tegen elkaar op schreeuwen om gezien te worden.

De modemakers grijpen ons voortdurend bij ons nekvelletje, dat zo al onder enorme druk staat,  om ons dan meteen, minstens maandelijks al dan niet wekelijks, de doodsteek te geven, via hun slogan  “de allernieuwste collectie is unieke kunst, dus een must als je je wilt onderscheiden van de gewone vrouw in de straat”.

Bij de zoveelste golf van minirokjes doen daarom ook heel wat dames op leeftijd ( of is het zonder leeftijd? ) duchtig mee, tot grote hilariteit en ophitsende vreugde bij het mansvolk…
Missie van de modemaker volbracht, want hij heeft hen immers toch hun peperdure vrouwelijkheid teruggeschonken, niet?

Misschien moeten wij, vrouwen-na-de-menopauze,  terug onze fundamentele rechten opeisen? Zelfs op straat komen? Welke rechten?

Het recht om gewoon te zijn wie we zijn, ook uiterlijk. Echt naturel deze keer!
Het recht om niet met de vinger gewezen te worden als je:

·         De natuur zijn gang laat gaan en voor innerlijke wijsheid kiest
·         Je haar zijn lange, wijze, kracht niet ontneemt
·         Misschien juist heel slim bent om te verzaken aan mogelijks kankerverwekkende kleurproducten. Om over de mogelijke gevolgen van, chemische anti-rimpel crèmes, botox en chirurgie op langere termijn te zwijgen?
·       Juist fier bent op je rimpels van wijsheid en dat ook durft te proclameren…
Waaaat, fier zijn op je riiiiiiiiimpels? Hoe kan dat nu? Never, nooit, nooit nooit,  hoor ik de -door de publieke opinie van de gespecialiseerde boekskes- gemanipuleerde barbiepop in jou zeggen!

Wel misschien gewoon die knop omdraaien in je  hersenpan en anders naar je lichaam kijken, meer met je innerlijk rustig oog??? Nee, kan je dat echt niet, Madonna?

Er zijn nochtans ronduit prachtige foto’s van dames in de herfst van hun leven, zo naturel, vol echtheid, vol leven, vol ervaring en wijsheid die ze met lijf en leden uitstralen als ze gewoon:

·         Zichzelf zijn
·         Gezond eten en drinken; overdaad is echt niet nodig
·         Bewust zijn van de rijkdom van hun leven, hun ervaring, hun zijn
·         Bewust zijn van hun taak in hun omgeving: met al hun wijsheid, gemoedsrust en inspiratie uitstralen voor de volgende generatie.
·         Enzovoort, enzovoort…
 
 
Want wat een ellende moet het toch zijn om elke ochtend met een bangelijk hart, vol afschuw op zoek te moeten gaan naar de eerste tekenen van een grijze kruin achter die onvermijdelijk niet te stoppen uitgegroeide kleuring? O wee en zie ik daar geen gloednieuw rimpeltje alle aandacht opeisen zodat ik mijn, overigens prachtige, ogen niet meer kan zien???

Al die dwingende aandacht staat de diepere wijsheid, die nochtans zo maar voor het grijpen ligt als er gemoedsrust heerst, in de weg. Daarentegen geeft ze enkel een verlammende angst om oud te worden door aan de volgende generatie.

Nee, oma mag je niet meer zijn, zeg, dat is echt te oubollig!

Gelukkig, komt de wijze waarheid uit de mond van het kleinkind: “Ik wil een echte oma zoals in de sprookjes die je me vertelt, moeke!” Later zal het zich vooral de liefdevolle sfeer en het plezier van het samen koekjes bakken herinneren en echt niet wat je aan had of dat je jouw grijze haren en rimpels wel voldoende weggemoffeld had…

dinsdag 28 mei 2013

Blootstelling aan wifi straling...

Volgens mij kan het niet anders dat wifi straling een invloed heeft op ons functioneren. Klik op deze link : http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20130527_00600256

dinsdag 21 mei 2013

Waar mensen op het einde van hun leven het meest spijt van hadden..


Een verpleegster hield bij waar mensen op het einde van hun leven het meest spijt van hadden:

1. Ik wou dat ik de moed had gehad om een leven te leiden waarin ik mezelf was en niet het leven wat anderen van mij verwachtten;
2. Ik wou dat... ik had niet zo hard had gewerkt;
3. Ik wou dat ik de moed gehad had om mijn gevoelens te uiten;
4. Ik wou dat ik in contact was gebleven met mijn vrienden. ;
5. Ik wou dat ik mezelf had toegestaan gelukkiger te zijn.

Waarvan heb jij het meeste spijt tot dusver spijt?
Link naar origineel artikel in het Engels:
 http://www.guardian.co.uk/lifeandstyle/2012/feb/01/top-five-regrets-of-the-dying

vrijdag 17 mei 2013

Fan Pagina op Facebook: Klik aub op "vind ik leuk" ....

Andy & Di hebben een gloednieuwe fan pagina op Facebook. En hoe meer "vind ik leuk"kliks we krijgen, hoe breder we ons kunnen bekend maken via Facebook. Hier is de link naar onze facebook fan pagina : http://www.facebook.com/pages/Andy-Di/514728018562491
Hoe meer zielen, hoe meer vreugd is letterlijk te nemen op het facebook medium...

Eens je op de "vind ik leuk" knop geklikt hebt kan je ook automatisch al onze nieuwtjes volgen, zoals bvb onze jongste video op Youtube, een vrolijke samba waarmee je direct de "waar is die lente toch naar toe" blues kan bestrijden...Alvast een link: http://www.youtube.com/watch?v=Ftrjy4RIOYg

woensdag 1 mei 2013

En wie komen we tegen op de tuindag van Radio2 in Bokrijk???

Helaas waren wij lang de enigen niet die zich door de wekenlange publiciteit via de VRT media hadden laten inspireren om richting Bokrijk te rijden vandaag.
Gevolg ellenlange files die ons dan weer inspireerden om Radio2 op te zetten in de auto. En om kort daarna de eerste de beste parking op te draaien om dan maar de laatste 2 km te voet af te leggen en  als een soort van pelgrimstocht richting Bokrijk te beleven.
Nu dacht ik dat zo'n tuindag tocht een ietsie pietsie iets zou hebben van de vermaarde Engelse tuindagen, om Chelsea niet met naam te noemen.
Maar nee, dat was uiteraard, hoe kon ik toch zo dom zijn, veel te hoog gemikt voor ons regiootje hier. Bokrijk was enkel omgetoverd in een honderdtal (?) mini-tuincentraatjes waar je dan ook telkens steevast quasi dezelfde plantjes kon vinden. Alleen het standnummer was het grootste verschil.
Gelukkig, plots, vanuit het niets, hoorde ik "Andy & Di" roepen.in onze richting...
Ah ah, fans van onze optredens vind je blijkbaar op meer plaatsen dan ik in mijn stoutste dromen durfde te verhopen ...
En zie, daar waren ze, een aantal leden van een Femma groep voor wie we recent het beste van onszelf gegeven hebben.
Allez vooruit, mijn dag toch nog goed, de zon scheen en de fikse wandeling terug naar de auto gaf ons ook nog het gevoel dat we "veel fysiek werk verzet hebben" vandaag..
En morgen snel richting Aveve om even die kruiden- en groenteplantjes te kopen waarvan we weten...die gaan het goed doen in ons moestuintje...

dinsdag 9 april 2013

Kijk en luister naar gloednieuw eigen Andy & Di nummer met grappige beelden...

Alvast een voorsmaakje - met o.a. grappige beelden - van een gloednieuw eigen nummer dat we nu zondag 14 april live zullen brengen op ons speciaal concert met de Harmonieband Rotselaers Ware vrienden.
Klik op deze link
Dit concert gaat door in de Parochiezaal van Wezemaal Holsbeeksebaan 1 3111 Wezemaal.
Het bestellen van tickets kan via de website van onze harmonievrienden. Klik hier.
Wij zijn de gast-artiesten. De harmonie legt de lat erg hoog met enkele bijzonder artistieke muzikale werken op hun programma en onze Ierse folk bruist, met hun begeleiding, als nooit tevoren. Iedereen welkom!

vrijdag 15 maart 2013

Een cocktail van muziek op zondag 14 april...


Op zondag 14 april om 15 uur nodigen we iedereen uit op een speciaal concert dat we geven met de Harmonie Rotselaers Ware Vrienden. Dit concert gaat door in de Parochiezaal van  Wezemaal Holsbeeksebaan 1 3111 Wezemaal.
Het bestellen van tickets kan via de website van onze harmonievrienden. Klik hier
Wij zijn de gast-artiesten.
Het belooft een ware cocktail van muziek te worden. De harmonie legt de lat erg hoog met enkele bijzonder artistieke muzikale werken op hun programma en onze Ierse folk bruist als nooit tevoren. Iedereen welkom!

vrijdag 15 februari 2013

Voor "De liefhebbers"

Door een babbel met een buurvrouw ben ik totaal onverwacht in een toneelstuk "De Liefhebbers" (gebaseerd op 'A Midsummer Nights Dream' van Shakespeare naar een idee van Jerry Olbrechts) beland. De organisator is "Leren Ondernemen vzw" in Leuven, een organisatie die mensen in de kansarmoede (zij het materieel of psychisch) alle kansen wil geven. De speelgroep is een mix van mensen "uit alle lagen van de bevolking" . Er waren er door omstandigheden 2 weggevallen en zo bij ik er na een babbel dus bij geraakt. En ik heb de smaak echt te pakken gekregen. Onze regisseur, de actrice Jessa Wildemeersch is een professional met bakken ervaring, ook in het buitenland. Dat verschil voel je toch wel hoor: zij geeft ook alle aandacht aan wat wij "details" noemen en haalt het beste uit de speelgroep. Dat maakt ook de uitdaging  groot, moet ik zeggen.
Hoe dan ook iedereen welkom op vrijdag- of zaterdagavond 8/9 maart of zondagnamiddag 10 maart in de zaal OPEK Vaartkom 4 te 3000 Leuven. Kaarten 5 euro (gratis voor mensen in armoede). Warm aanbevolen. Reserveren op 0474086093 of mailtje naar cultuur@lerenondernemenvzw.org .

zondag 27 januari 2013

Is dit het geweten van een dorp?

Dit weekend onthutst over het artikel  in De Standaard Weekblad ivm de reacties van de dorpelingen rond het kasteelmoord drama een jaar later. Omdat die kasteelheer in hun ogen "een rare" was die "niet van hier was" en met die "emigratieplannen naar Australië" die hij had, vinden ze het blijkbaar niet zo erg wat er gebeurd is, zelfs normaal want :"met dit drama heeft de dokter een groter toekomstig drama vermeden". Ze blijven dus pal achter hun dokter staan en ja, hij wou enkel zijn schoonzoon een lesje leren. "De weduwe ziet er niet ongelukkig uit" zeggen ze "en de kinderen doen gewoon". Niemand vraagt hen wat.
Wat ik me wel afvraag  "is dat het geweten van een dorp"? in 2013 nog altijd zo bekrompen toe naar "rare mensen met andere ideeën"? En als die in hun ogen onrealistisch zijn dan wordt het goedgepraat als zo n rare uit de weg geruimd wordt? De schoonvader heeft zelfs gelijk omdat zijn schoonzoon, een mislukkeling was, in zijn ogen alvast en ook in die van hen?
Ik ben geschokt als ik de reacties van deze dorpelingen lees. Is dit Vlaanderen?
Er is hier wel iemand bewust uit de weg geruimd, daar is veel geld voor betaald en de papa van die 4 kinderen komt niet meer terug voor hen.
Ook al draait dit proces op een sisser uit, ik heb zo het idee dat minstens 1 van die 4 kinderen later, bij het opgroeien ernstige vragen gaat stellen bij wat zijn opa bedisseld heeft.
Iets in me zegt me: dat komt daar niet goed, later in die familie. Want zelfs al jaagde die schoonzoon er het geld van de familie door, zelfs als was de situatie ondragelijk voor de opa, het geeft niemand het recht om iemand anders met geweld "een lesje te gaan leren". Een dodelijk in dit geval.
De tijd zal zijn werk doen: de dokter denkt misschien dat hij het probleem opgelost heeft? Volgens mij zal er minstens één nieuw groot probleem in zijn gezin opduiken, later als die 4 kinderen zelf kunnen uitmaken wat er daar juist aan de hand was. Zou dat niet een nog groter toekomstig drama binnen die familie kunnen worden???
Maar de kijk op de zaak van de dorpelingen onthutst me: "is dit het geweten van een dorp"???

vrijdag 18 januari 2013

Een "nadenker" van formaat...

De zaak Armstrong leert ons weer pijnlijk dat we met z'n allen voor onszelf nuchter moeten blijven tov van al de VIP's en BV's die we zo vaak als helden beschouwen. Wat weten we over hun persoon, over hun houding in het leven over hoe ze werkelijk zijn?
En aan al diegenen die zogenaamd "slachtoffer" waren van Armstrong: sorry maar in het leven heb je altijd de keuze om er al dan niet aan mee te doen. Altijd! Dus die mensen worden pijnlijk op hun eigen zwakte gedrukt. Maar uit zo'n episode, uit zo'n zwakte in je leven kan je juist heel veel leren.
Leg je eigen lot in niemands handen. Leef geheel je eigen leven naar jouw innerlijk "hart en verstand". Jouw integriteit, daar gaat het om. Dat is hier de grootste les voor alle betrokkenen en voor ons allen. Ik weet waarover ik spreek want vroeger had ik op mijn werk zo'n soort "Armstrong-achtige baas."
Eerst massaal meeheulen met "de held" en die dan massaal dumpen zoals de pers en de supporters doen, sorry maar dan hebben we voordien aan die ene persoon wel heel veel "macht" gegeven!  En dan leggen we het weer helemaal buiten onszelf.
Pijnlijker nog is dat er vorige eeuw in Duitsland ook zo iemand zijn volk in de greep gehad heeft. Het volk gaf die onwetend (of uit onmacht) alle macht. Weliswaar op een ander domein en met dramatische gevolgen voor velen, maar er is zeker en vast een soort parallel te trekken. Leren we het dan nooit? Waarom blijven we er intrappen?

woensdag 16 januari 2013

En ze leefden nog lang en gelukkig....

Deze video toont een dakloze die in de straten van Santa Barbara (California USA) leeft met z'n "dieren mascottes".
Hij is er elke dag en de mensen betalen om foto's te maken.
Daarmee moet hij leven met z'n dieren die op de 1ste plaats komen.
De dieren zijn goed gevoed, lief en heel sociaal, een hechte "familie".
Op een dag naderde een rat heel voorzichtig, ondervond dat de dieren hem niet wilden opeten en besloot te blijven.
De man legt uit dat iemand hem 20 dollar wou geven om z'n dieren te fotograferen.
Sinds die dag "werken" ze samen in de straat en bewijzen dat het mogelijk is om dieren,
gekend als vijanden van mekaar, in harmonie samen te laten leven.
De burgemeester van Santa Barbara maakte deze video om ze als Kerstwens naar z'n familie en vrienden te sturen.

dinsdag 8 januari 2013

Wat hebben we nodig in 2013?



Tja, wij moeten besparen ....dus...