Zolang er nog Lockdown is...
Wij hebben een humoristische versie gemaakt van Don't Get Around Much Anymore van Duke Ellington, op basis van Covid 19. Meteen de aankondiging van een nIeuw programma "Andy & Di go Jazz"?
https://www.youtube.com/watch?v=33JcZfkyj0A

Dit waargebeurd verhaal geeft moed in corona tijden.

Zo’n dikke week geleden keek ik ’s avonds in mijn bureau naar TV. Plots voelde ik aan de wijsvinger van mijn linkerhand een lege plek. Tot mijn grote ontstentenis was ik de 2 ringen die mijn moeder me een jaar geleden gegeven had kwijtgespeeld. Paniek! Hoeft het nog gezegd dat beide ringen me na aan het hart liggen? Waar, wanneer kon dit in godsnaam gebeurd zijn? Diezelfde namiddag had ik brandnetels geplukt. In mijn hoofd beleefde ik alle handelingen opnieuw. Moest gebeurd zijn terwijl ik mijn handschoenen uittrok?  Nietsvermoedend zat mijn man ondertussen in de living naar BBC te kijken.

“Ik ben 2 ringen kwijtgespeeld op het grasveld aan het water.” Mijn stem klonk bedaarder dan ik me innerlijk voelde.

 “Wie gaat er nu ook netels plukken met z’n ringen aan?“ Andrew klonk verveeld laconiek want hij had niet graag dat ik hem stoorde terwijl hij het nieuws van zijn geboorteland volgde. 
Maar ’s anderendaags, nog voor het ontbijt: ”zullen we op de terugweg van het posten van de verjaardagskaarten gaan kijken of we die ringen kunnen vinden op die verdomde plek?“ Zowel mijn moeder als zijn dochter verjaren op 30 maart.
Zo gezegd zo gedaan en ik sleurde er de Heilige Antonius bij.  “Toneke, Toneke help ons die kostbare ringen te vinden.“
“Kijk ik woel de blaadjes om met een stokje zoals de echte professionals”, antwoordde Andrew op mijn verbaasde blik. Na een half uur woelen kregen we honger, keken elkaar vragend aan: “naar huis?”

Tijd om naast Toneke de grotere middelen in te zetten: het energieveld van oneindige mogelijkheden en het pendel om precies te weten te komen waar.
“Zullen we de ringen terugvinden? Ja.
Liggen ze tussen de brandnetels? Nee
Liggen ze ergens buiten? Nee”
Om daarna systematisch elke kamer in het huis af te lopen. Maar de antwoorden gaven geen eenduidige richtlijnen.

Na een halve dag zo maar wat lukraak zoeken zonk de moed ons in de schoenen. We gaven het op.
“Die ringen zijn voorgoed verloren. Wat was de waarde? Elk 500 euro?” plaagde mijn man mij. Of was het uitlachen, zelfs pesten?

De volgende dag besloot ik om met de hulp van Toneke het papier en karton dat ik een dag voor de brandnetels aan de garage verzameld had grondig te doorzoeken.
Eureka! In het uiterste hoekje van de grote doos lag ze te blinken. Angèle stond er in gegraveerd. Oef. De belangrijkste ring , het emotionele souvenir, terug gevonden.
“Zie je wel dat Toneke werkt. Toneke werkt altijd“, klonk ik triomfantelijk.
“Maar waar is die andere ring dan?” Mijn man grijnsde cynisch. “Die was minstens 500 euro waard” overdreef hij.  
“Ben je niet blij met deze vondst dan. Op mijn blote voeten dank ik Toneke en zijn geheimzinnige krachten.”

De rest van de dag bleef ik duchtig zoeken. Maar wat ik ook deed, 3 x hetzelfde papier & karton doorlopen, nergens dook die tweede ring op. Wat had ik juist voor het papier en karton gedaan? O ja, het laatste stro uit onze berging over de moestuin verdeeld. Er zat niets anders op dan systematisch te screenen. Ik kreeg er op voorhand al rugpijn van. Om nog van de stoffige berging die ik ook moest doorzoeken te zwijgen.
Niets. Nada.

“Ik mail Patrick om te zien of ik een metaaldedector kan gebruiken.” Het voorstel van mijn man verraste me.
“In elk geval ben ik al blij dat ik de belangrijkste ring als bij wonder gevonden heb. “ Maar ondertussen bleef de tweede ring aan mijn maag knagen.
Het pendel gaf geen eenduidige zoekrichtlijnen, wel dat we die effectief per toeval zouden vinden.

De volgende 2 dagen verschoof onze aandacht naar andere dingen. Waardoor de ring challenge in het achterhoofd belandde. Tot vorige maandag. Plots hoorde ik hoe Andy beneden aan de trap aangestormd kwam, luidkeels roepend: “dit geloof je nooit. Zie wat ik buiten vlak voor onze garage gevonden heb. Hoeveel keer zijn we daar voorbij gestrompeld?“
“En uitgerekend op de verjaardag van mijn moeder”, kon ik mijn verbazing niet onder stoelen of banken steken. “Toneke, Energieveld van oneindige mogelijkheden, grote merci.”

“Daar wil ik meer over weten, ik ga onmiddellijk pendelen”, reageerde mijn man overenthousiast. Tja, hij had deze kostbare vondst geheel op zijn conto geschreven.
Een vogel - we hebben er nog al wat in ons bos - had de bewuste ring speciaal voor onze garagedeur gedropt. Zo besloot het pendel zijn vragenvuur.

Het waarom van de hele affaire analyseerden we in de tuin. “Misschien zit mijn overleden vader hier wel achter. Of toch Toneke en zijn hogere krachten”, merkte ik vol bewondering op.
“Wij zijn voor elkaar in de wieg gelegd, net zoals jouw ouders.” Andy begon er waarlijk van te filosoferen. Tja, zoals zo wat overal zaten ook wij in deze corona tijden op elkaars lip.

Natuurlijk vertelde ik het hele voorval tijdens de verjaardagstelefoon aan mijn moeder. Ook zij reageerde vol verbazing, om kort erna nuchter op te merken: “Toneke is mijn beste vriend, ik heb daar al van alles aan gevraagd en altijd helpt hij mij.”