Bezig met een totaal nieuw concept van show te bedenken en uit te werken, voor een publiek dat interesse heeft in theatershows met een grote geut songs, een inspirerend verhaal met een rode draad...De werktitel luidt "Working on a Miracle". Heel toepasselijk want soms heeft een mens een mirakel nodig om de inspiratie in die vormen te gieten die het publiek echt raken...Laat maar komen, dat mirakel...

Mijn moeder en ik...

Mijn moeder en ik…

Op Moederdag eer ook ik mijn moeder.

Ze heeft zo veel, heel veel, zeg maar alles geofferd om ons, haar kinderen, een beter leven te geven, om met een mooi diploma een schone job te bemachtigen, om Iemand met impact te worden…

Haar rug is totaal kapot, haar frêle lichaam hangt slechts met haken en ogen aan elkaar. Het harde boerenwerk met vader die zo vaak ziek te bed lag, ze heeft het aan den lijve doorleefd en de prijs betaald.

Maar ik heb de droom die ze voor mij had niet waargemaakt. Ik ben niet de vrouw geworden - met de steile carrière dankzij haar diploma- die ze zo graag wenste dat ik was.  Dat valt nog steeds tegen …ik zie het in haar ogen. Ze wou fier zijn op mij. Dat wou ze overal waar ze kwam kunnen  uitstralen. Het zou haar het respect gegeven hebben van de mensen in haar kring die, o zo vaak, gewoon over haar heen liepen…

Moeder, ik heb een ander pad bewandeld. En ook al heb ik geen impact op de wereld rondom, zeker niet op Twitter, Facebook …. die daar nu de maatstaf voor zijn…ik ben wie ik nu ben. Met van binnen dat stukje teleurstelling dat ik, raar maar waar, overgenomen heb van jou…

Is het goed dat ik ben wie ik ben? Ze antwoordt niet want in dat eigen frêle lichaam speelt er zich zoveel af wat nu haar aandacht vraagt. En ze heeft nog stapels  boeken te lezen, om de achterstand van vroeger toen ze er geen tijd voor had in te halen. Zware filosofische kanjers vaak, verhalen met diepgang die de ziel raken. Om dan zelf haar eigen creatieve innige deelnemingskaarten vanuit het gevoel te schrijven, als er iemand uit haar kring de oversteek maakt. Met dan soms toch de nodige erkenning daarvoor, het schouderklopje dat ze zo vaak gemist heeft.

Ooit als ze zelf de oversteek naar de andere kant maakt…zal ik haar oneindig missen in dat tere lijf…”Maar onderschat de keikop die in mijn hoofd zit niet”  hoor ik haar fluisteren…

Nee moeder, want die heb ook ik voor een stukje geërfd van jou, al bezit ik nog niet de helft van jouw fenomenale wilskracht …Die “het moet want het moet gedaan worden” die uiteindelijk jouw rug geheel brak…

Maar dat alles waar ik in verschil van  jou, dat eigene aan mij, ik betwijfel of je dat ooit echt gezien hebt. En als je er toch een glimp van zag, dan was het niet goed… zo vreemd, zo anders, zo ja…niet deftig genoeg, niet stijlvol genoeg, de rug niet genoeg gerecht, geen hoogstaande cultuur, niet bekend genoeg….

Och God, het zit ook allemaal in mezelf, het oordeel vanuit de moederlijke kant…

Ik moet er duidelijk iets mee…moeder, geef maar je wilskracht door, als je de oversteek maakt…Wie weet, wat er dan gebeurt in mijn leven? Wat ik er dan mee uitsteek??? En jij, jij zal eens goed lachen van op die plek waar je dan zit.