zondag 28 oktober 2012

Van een uitdaging gesproken...

We staan voor een grote uitdaging. In Groot Brittanië zijn ze drastisch aan het besparen in de hele pensioen- en gezondheidszorgsector.
Ook wij ondervinden daarvan de gevolgen en de komende maanden zijn dan ook "spannend" voor ons, omdat bepaalde zaken herbekeken zullen worden. Dat zou grote financiële gevolgen kunnen hebben voor ons. En dat op je 55/56ste meemaken is niet echt leuk.
Maar we zullen vechten en ik heb er vertrouwen in.
Onze muzikale hobby is nu meer dan ooit cruciaal voor ons want die geven we absoluut niet op.
Dat is onze passie en ons leven geworden en niemand kan dat van ons afnemen.
En daarbuiten is er altijd wel een oplossing te vinden. Maar als je 55 bent dan kies je bewust voor dit en niet voor dat.
Ik ben in de tijd uit de banksector gestapt en daar wil ik zeker niets meer mee te maken hebben.
Als ik voor mezelf iets extra dien te zoeken dan is het in de sfeer waarin ik nu leef: muzikaal en algemeen podiumgebeuren, communicatie vanuit je eerlijke zelf, mensen bezielen en zo mensen helpen met hun public speaking, speeches en presentaties, mensen interviewen en zelf presentatiewerk doen, acteren, theater....enzovoort in die branche....
Zo nu staat het zwart op wit, dus laat maar op mijn pad komen, als de nood hoog is ....

vrijdag 12 oktober 2012

Waarom kijken we nog naar topsport?

Mijn man deze week tegen mij:  "al die uren die ge verkwist hebt met het kijken naar bergritten in de ronde van Frankrijk! Pijnlijk zeker?"
Tja, ik geef het nu officieel toe: mijn fascinatie voor het 'Tour de France" circus ligt helemaal aan diggelen.
Maar de pijnlijkste vraag is wel "waarom zijn we met zovelen tuk op topsport, goed wetende dat we niet weten wie er nu nog zuiver sport of niet?"
"The winner takes it all" mogen we in het geval van Armstrong blijkbaar heel letterlijk nemen.
 Het ergste van alles is de ware maffia sfeer in de ploeg met hem en zijn ploegleider als rasechte "maffiabazen". Alvast voer voor een nieuwe Hollywood film, denk ik dan.
Ik vrees dat ik volgende zomer enkel nog naar de avondshow "Vive le vélo" ga kijken, al is het maar om me "triestig te verkneukelen" in de (doping)drama's die er toch elk jaar weer te beleven zijn.
Tegelijkertijd vind ik het superstom dat ik nog kijk. Dat ik die sport nog steun, door te kijken.
Dat ik een onderdeeltje ben van "je moet winnen, alleen de winnaar telt, ten koste van wat ook", die de competitiesport, met massa's geld als drijfveer en zeker in het wielrennen overheerst.
Gaan we daar met z'n allen ooit mee in het reine komen :  "de eerste moeten zijn, de beste moeten zijn, succes moeten hebben, macht willen hebben, de grote verleiding van massa's geld, erkenning willen krijgen, gevierd worden ....????"Ten koste van ????
Het antwoord daarop is moeilijker dan louter oordelen en veroordelen, lijkt me....

donderdag 4 oktober 2012

Het wonder dat mij overkwam...


Ik ben niet zo maar een zangeres geworden. Misschien verwacht je nu een lijst van opleidingen die ik gevolgd heb, bij ronkende namen enzovoort.

Nee, niets is minder waar.

Tot voor mijn 33ste zong ik ronduit "vals". Maar op een bezinningsweek in het Zuiden van Frankrijk, in een warme groep van mensen werden er korte eenvoudige liedjes gezongen met mooie  teksten. En vanuit het niets, zo maar, heel gewoon, hoorde ik mezelf zingen met een warme prachtige lullabye stem die mensen in de muziekwereld een “folk stem” noemen.

Zelf noem ik het een wonder, maar dat enkel in de liefdevolle omringing van warme mensen mogelijk was. En het overkwam me gewoon omdat ik me daarin gedragen voelde.

Dus lieve mensen, aan al die mensen die graag zouden “leren” zingen, het is echt niet iets van technische cursussen volgen enzovoort. Laat gewoon het wonder gebeuren in een warme sfeer van mensen en met eenvoudige liedjes…Voel je gedragen en dan komt het gewoon op je pad.

Onze wereld wordt meer en meer technisch gedomineerd door allerlei snufjes en door "professionaliteit" enzovoort. Maar zonder een warm open hart betekent het echt niets…Integendeel.
Als er geen warm hart in zit, zit er ook geen leven in, dan leeft het niet echt...