zaterdag 19 december 2020

maandag 23 november 2020

Lockdown belevenissen: aan een tot pendel omgedoopte oude-sleutel-aan-een-koordje vragen: ‘wat is het meest aangewezen dat ik vandaag doe?’

Voor corona bruiste mijn leven als verteller/zangeres van het muzikaal duo Andy & Di, gespecialiseerd in heuse voorstellingen met alles er op en er aan voor seniorenverenigingen over heel Vlaanderen. Altijd maar bezig: bovenop de optredens nog wat vrijwilligerswerk, yoga, danslessen, animatie voor mensen met een beperking, eigen boekhouding en marketing voor onze optredens, het huis en de mega tuin onderhouden, noem maar op, busy kid! Elke donderdag fietste ik ook nog eens door weer en wind, seizoen na seizoen zo’n 35 km van thuis naar Leuven en terug om mensen te begeleiden in het wekelijkse Nederlands praatcafé van de Dienst Diversiteit. In de gezellige keuken van de dienst zie ik me nog vrolijk babbelen met mensen van over de hele wereld die er bij een heerlijke kop koffie Nederlands kwamen leren praten. Nu we in de 2de lockdown beland zijn denk ik zo aan Medhi met zijn gulle lach, en de Zuid Amerikaanse Emilia die me intellectueel straf kon uitdagen in allerlei discussies over en rond de wereldpolitiek. De lieve mooie Faduwa die er van droomde om voor verpleegster te studeren. Haar echtgenoot zag dat helaas niet zitten. Dan maar poetsvrouw. Met haar eeuwige glimlach houdt ze zich wellicht nog steeds kranig staande. Hopelijk slaat die later niet om in verbittering over haar lot. Vandaag in volle 2de lockdown light lijken die donderdagen in Leuven wel uit een vorig leven. En toch is het nu niet beter of slechter. Gewoon anders. Alsof we ons met z’n allen in ons hol voorbereiden op een compleet nieuwe episode in onze levens. Daarnet las ik nog dat er zich tijdens de komende winterzonnewende op 21 december een heel speciale energie vanuit de kosmos op onze planeet zou verstuiven. Niets minder dan een opwaartse bewustzijnsshift staat ons die dag blijkbaar te wachten. Een schop onder onze luie lockdown kont om recht te veren en het beperkend denken en handelen in de verouderde systemen en patronen voorgoed te verpulveren. Alleen zo zouden we kunnen opstijgen naar een nieuwe manier van samenleven. Stiekem hoop ik dat het weldegelijk zo staat te gebeuren. “Ja het is waar” bevestig ik aan mezelf om alle twijfel weg te wuiven. Maar de kans dat het continuüm zich gewoon zoetjes aan kabbelend verder zet is zeker zo groot. Want ondertussen beloofde zo ongeveer de helft van mijn gerijpt leven (nu 63) al zo’n buitengewone shift. Ter aankondiging van die reuze shift tijdens de komende winterzonnewende zal eerst ‘iets groots’ op wereldniveau ons door elkaar schudden, schrijft de moedige ziener. Ook dat hoor ik nu al zo’n 35 jaar met de regelmaat van een klok. Zou het deze keer op de pandemie kunnen slaan? Dan wel eerder op de gevolgen er van als je de aankondigingen van de vaccins tegen eind december al mag geloven. Of doelt de ziener op het ‘zottekot’ van de Amerikaanse politiek? Whatever, ik kijk er eens te meer reikhalzend naar uit, laat maar komen die reuze shift in bewustzijn. Tijd voor mijn dagelijks wandel-loopmoment hier bij ons in het boomrijke natuurwoonpark. De ene dag lijkt net een kopie van de andere. Lockdown = ‘s morgens voor het ochtendgloren al opstaan om achter in de tuin van in ons open houtkot ademhalingsoefeningen te doen. Daarbij stem ik me energetisch af op de verse dag en roep ik het ‘energieveld’ rondom en in mij op om mij zoveel mogelijk ‘wonderbaarlijke tekens’ te signaleren. Daarna doe ik nog wat yoga op de mat in de badkamer terwijl ik me verder energetisch afstem op een overvloed aan licht en ondersteuning. Die stuur ik dan meteen door naar “alle wezens die het op dit moment moeilijk hebben”. Douche nemen, de krant uit de brievenbus halen via een omweggetje in onze tuin en al lezend ontbijten. Na mijn muesli met amandelmelk vind ik het hoogtijd om de mails te checken. Eventjes ook mijn facebook openslaan, eventuele whatsapp berichten doornemen en surfen naar de belangrijkste nieuwssites. Rond 9 u schiet ik dan in volle actie: de houtkachel opschonen, hout bijhalen voor de avond, wat opruimen in huis, geregeld veel opruimen in huis. Wat tuinwerk verrichten, geregeld veel tuinwerk verrichten. Eens al dat praktisch werk achter de rug pendel ik met mijn zelfgemaakt pendel, twijfelaar die ik ben, over welke verdere taken concreet aangewezen zijn. Een to do lijstje maar daarvan uiteindelijk de helft niet doen. Me voornemen “nu ga ik schrijven” maar dan allerlei bijkomstigheden en zakelijke obstakels die me afleiden de revue zien passeren. Zo is het stilletjes aan middag voor mijn man en mezelf. Tijd om de soep en de gezonde sla klaar te maken voor ons twee om die bij droog zonnig winterweer buiten op te eten. Mijn vaste nieuwssites en mails even terug checken, wat rusten ook. Om daarna naargelang de aanbeveling van mijn pendel te schrijven, tuinieren, poetsen, de boekhouding of bankzaken te verrichten enz. Tussen dit alles door lonkt de buitenlucht onweerstaanbaar naar me voor mijn dagelijkse loop-wandel sessie. Om 20 uur ’s avonds, na de afwas van het avondeten, is mijn kaars uit en plant ik me gewillig tegenover de TV voor informatie, inspiratie en een dosis verstand-op-nul-verpozing. Tot ook het winterdonker me onweerstaanbaar wenkt om ritueel afscheid te nemen van alweer een voorbije lockdown dag. Zalig is dat want dat gestaar naar de sterrenhemel in het duister beloont me steevast met een prima nachtrust die me klaarstoomt voor de volgende lockdown dag, een kopie van de vorige. En toch voelt de lockdown voor mij aan als een welgekomen geschenk. Los geweekt uit het normale leven, openbarend abnormaal. Nog nooit zo diep gegraven om mijn binnenste te peilen. Mijn ziel tolt in alle richtingen rond om bij de “wie ben ik nu eigenlijk en wat kom ik hier doen” te geraken. Wat heb ik op die manier ontdekt? Dat ik au fond bitter weinig van buitenaf nodig heb om bij mezelf te komen, om van binnenuit geluk op te bouwen. Dat ik voordien vaak zo maar wat bezig was om te ontsnappen. Bezigheidstherapie noemen ze dat. Het schrappen van al de dingen die ik deed om sociaal contact te hebben, het gaat me vlotter af dan ooit gedacht. Ja, dat tijdelijk rustiger ritme met minimaal sociaal contact gaat me blijkbaar wonderwel af. Wat zijn dan de grootste winsten t.o.v. mijn busy bruisend leven van voorheen? Nauwer contact met de natuur, ik kan niet zonder. Ik wissel binnenskamers bezig zijn af met zo vaak mogelijk naar buiten glippen om de natuur van het moment op te snuiven. Om vol bewondering naar de eindeloos passerende wolkenformaties te staren. De winterzon op mijn huid voelen, me laten beroeren door de zoete melodieën van de vogels, me ’s avonds in het donker verbinden met de magische sterrenhemel. Een essentieel fundamenteel mensenrecht als je het mij vraagt. Wandelen, lopen, fietsen, langs onbekende paden, Dat alles is nu belangrijker dan ooit. Het kind in mij verbaast zich wonderbaarlijk bij elke ontdekking in de buitenlucht. Alsof ik voor het eerst nu pas echt de zoete geur van de rozen kan ruiken, mochten die nog in bloei staan. In volle aandacht voor het nu. Zoals ik al schreef pendel ik elke lockdown-morgen met de tot pendel omgedoopte oude-sleutel-aan-een-koordje, om te checken wat ik die dag het best doe. Omdat ik vaak moeilijk kan kiezen vraag ik zo aan dat pendel: “Is schrijven het meest aangewezen voor mij vandaag? Of maak ik mij met X of Y op te bellen en horen hoe het er mee gaat vandaag het nuttigst voor de samenleving?” Dat zijn dingen waar ik nu bewust tijd voor maak. Vroeger rushte ik van een optreden hier naar vrijwilligerswerk daar. Geen tijd over om echt stil te staan bij “wat is het meest aangewezen dat ik vandaag doe?”

vrijdag 6 november 2020

We hebben een "hitje" te pakken in Estland ja ja! Groot was onze verbazing toen we in de lente lockdown de afrekening van onze sabamrechten ontvingen en het bedrag wat hoger bleek dan wat we normaal ontvangen. Met “Autumn” een song die Andy zo’n 20 jaar geleden schreef over de herfst, opgenomen met mijn stem van in die tijd! Mysterieus hoe zoiets onze lockdown totaal onverwacht kwam opvrolijken! Wonderbaarlijk eigenlijk. Er moet daar in Estland een zangeres dat gezongen hebben in het "Ests" met blijkbaar meer succes dan wij..? Nu beleven we de herfst op zijn mooist. Het is alsof de zon ons allen in de huidige lockdown komt troosten en ons uitnodigt om de diepere lagen in onszelf op te zoeken. “Jullie zijn wezens die één zijn met de natuur, vergeet dat nooit” lijkt ze ons toe te fluisteren… Geniet van de bewerkte opname van deze song (met de huidige technieken), van de prachtige beelden, geniet van Autumn. Let wel op, in het midden is er eventjes een muzikale stilte om daarna de herfst in zijn volle glorie uitbundig te laten “ontploffen". Klik op deze link: https://www.youtube.com/watch?v=eSh_gvwoBBc

dinsdag 27 oktober 2020

Corona leert ons hoe om te gaan met de beperkingen van de maatregelen. In de plaats van er op te foeteren er toch nog het beste van maken is een kunst. Een uitdaging die op zich dan weer voldoening geeft telkens je er in slaagt. Je kan foeteren op het mondmasker of…zoals wij er mee dansen in onze dansschool en nog volop genieten. Zeker met de Jerusalema, een energiek hype dansje dat onze danslerares ons onlangs aanleerde. In de onderstaande videoclip link worden de danspasjes ook eenvoudig uitgelegd. Een idee voor de verenigingen, zeker ook de senioren? Want je kan dit perfect in de buitenlucht en met mondmasker dansen. Zo overstijg je de beperkingen want eens in volle actie denk je echt niet meer aan dat mondkapje en vooral…voel je dat warm groepsgevoel, eigen aan dit dansje. Of een wandeling maken in de prachtige herfstkleuren waarbij je de mensen die je tegenkomt op veilige afstand toch warm kan groeten, met of zonder mondmasker…Het lijken kleine dingen maar o zo belangrijk om deze coronatijden door te komen.

donderdag 15 oktober 2020

Vandaag een beetje ‘down’ omdat onze voorstelling bij de 55 plussers in Overijse door corona in het water viel. En zie: daarnet rinkelde de telefoon. “Het is hier Okra Merksem. Kunnen jullie 2 kerstoptredens verzorgen bij ons? Wij hebben onze groep coronaproof in 2 gesplitst in een hele grote zaal en wij vragen of jullie dus een dubbel kerstoptreden, op 2 dagen na elkaar, kunnen komen brengen?” Kan ik alweer toevoegen aan mijn vertelling over ‘het wonderbaarlijke’. Als 1 deur zich sluit dan openen zich, pal op die sluitingsdag, liefst 2 deuren tegelijk!” . En nu hopen dat iedereen braaf de maatregelen opvolgt zodat we in december…van gunstige coronacijfers kunnen genieten om kerst te vieren…bij Okra Merksem!

vrijdag 2 oktober 2020

Op 15 oktober staan we in CCDe Bosuil in Overijse met ons gloednieuw coronaproof programma. Rode draad is “het wonderbaarlijke”. Heel concreet met tal van voorbeelden uit het dagelijks leven. Maar vooral doorspekt van de wonderbaarlijke ervaringen voor, tijdens en na mijn delicate hersenoperatie…Vertelstukjes afgewisseld met songs, viool, jazz, dansstukjes, muzikaal raadspel enzovoort….Iedereen welkom

maandag 31 augustus 2020

Op 24 september hebben we ons eerste optreden sinds februari. Coronaproof programma: gloednieuwe voorstelling waar we nu volop mee bezig zijn. “What a wonderful world” is de titel en de rode draad is “het wonder, het wonderbaarlijke”. Heel concreet met tal van voorbeelden uit het dagelijks leven. Maar natuurlijk ook doorspekt van de wonderbaarlijke ervaringen voor, tijdens en na mijn delicate hersenoperatie…Vertelstukjes afgewisseld met songs, viool, jazz, dansstukjes, muzikaal raadspel enzovoort…. Blij dat we weer eens dat podium op kunnen voor een lieve seniorenorganisatie in Limburg. Maar toch ook wel spannend….voelt wat zoals een eerste schooldag sinds lang….

zondag 19 juli 2020

Wat doe je als het groene bladerdak rondom waar je al 25 jaar woont bedreigd wordt door drastische nieuwbouw overal rondom? Andy schreef een lied en Andy & Di zongen het in voor deze prachtig groene video van Semper Ferraris, een VZW in ons eigen dorp Rotselaar. Mensen die ons bos waarin wij wonen willen beschermen tegen de drastische nieuwbouw overal rondom. Zo fier op Andy! Klink op deze link: https://www.youtube.com/watch?v=fnflxn3P8ls
 

 

vrijdag 29 mei 2020

25 jaar Andy & Di op de planken.
25 jaar delen wij lief en leed op de planken. 25 jaar ervaring, daar leer je het meest van.
Net nu corona ons thuis houdt. Hoe lang nog? Maar wij geven een voorsmaakje met Andy & Di's favoriete nummers. Zin in een wedstrijdje? Geef je favoriete nummer. Laat de bubbels knallen.
https://www.youtube.com/watch…
...

zaterdag 18 april 2020

Zolang er nog Lockdown is...
Wij hebben een humoristische versie gemaakt van Don't Get Around Much Anymore van Duke Ellington, op basis van Covid 19. Meteen de aankondiging van een nIeuw programma "Andy & Di go Jazz"?
https://www.youtube.com/watch?v=33JcZfkyj0A

donderdag 2 april 2020


Dit waargebeurd verhaal geeft moed in corona tijden.

Zo’n dikke week geleden keek ik ’s avonds in mijn bureau naar TV. Plots voelde ik aan de wijsvinger van mijn linkerhand een lege plek. Tot mijn grote ontstentenis was ik de 2 ringen die mijn moeder me een jaar geleden gegeven had kwijtgespeeld. Paniek! Hoeft het nog gezegd dat beide ringen me na aan het hart liggen? Waar, wanneer kon dit in godsnaam gebeurd zijn? Diezelfde namiddag had ik brandnetels geplukt. In mijn hoofd beleefde ik alle handelingen opnieuw. Moest gebeurd zijn terwijl ik mijn handschoenen uittrok?  Nietsvermoedend zat mijn man ondertussen in de living naar BBC te kijken.

“Ik ben 2 ringen kwijtgespeeld op het grasveld aan het water.” Mijn stem klonk bedaarder dan ik me innerlijk voelde.

 “Wie gaat er nu ook netels plukken met z’n ringen aan?“ Andrew klonk verveeld laconiek want hij had niet graag dat ik hem stoorde terwijl hij het nieuws van zijn geboorteland volgde. 
Maar ’s anderendaags, nog voor het ontbijt: ”zullen we op de terugweg van het posten van de verjaardagskaarten gaan kijken of we die ringen kunnen vinden op die verdomde plek?“ Zowel mijn moeder als zijn dochter verjaren op 30 maart.
Zo gezegd zo gedaan en ik sleurde er de Heilige Antonius bij.  “Toneke, Toneke help ons die kostbare ringen te vinden.“
“Kijk ik woel de blaadjes om met een stokje zoals de echte professionals”, antwoordde Andrew op mijn verbaasde blik. Na een half uur woelen kregen we honger, keken elkaar vragend aan: “naar huis?”

Tijd om naast Toneke de grotere middelen in te zetten: het energieveld van oneindige mogelijkheden en het pendel om precies te weten te komen waar.
“Zullen we de ringen terugvinden? Ja.
Liggen ze tussen de brandnetels? Nee
Liggen ze ergens buiten? Nee”
Om daarna systematisch elke kamer in het huis af te lopen. Maar de antwoorden gaven geen eenduidige richtlijnen.

Na een halve dag zo maar wat lukraak zoeken zonk de moed ons in de schoenen. We gaven het op.
“Die ringen zijn voorgoed verloren. Wat was de waarde? Elk 500 euro?” plaagde mijn man mij. Of was het uitlachen, zelfs pesten?

De volgende dag besloot ik om met de hulp van Toneke het papier en karton dat ik een dag voor de brandnetels aan de garage verzameld had grondig te doorzoeken.
Eureka! In het uiterste hoekje van de grote doos lag ze te blinken. Angèle stond er in gegraveerd. Oef. De belangrijkste ring , het emotionele souvenir, terug gevonden.
“Zie je wel dat Toneke werkt. Toneke werkt altijd“, klonk ik triomfantelijk.
“Maar waar is die andere ring dan?” Mijn man grijnsde cynisch. “Die was minstens 500 euro waard” overdreef hij.  
“Ben je niet blij met deze vondst dan. Op mijn blote voeten dank ik Toneke en zijn geheimzinnige krachten.”

De rest van de dag bleef ik duchtig zoeken. Maar wat ik ook deed, 3 x hetzelfde papier & karton doorlopen, nergens dook die tweede ring op. Wat had ik juist voor het papier en karton gedaan? O ja, het laatste stro uit onze berging over de moestuin verdeeld. Er zat niets anders op dan systematisch te screenen. Ik kreeg er op voorhand al rugpijn van. Om nog van de stoffige berging die ik ook moest doorzoeken te zwijgen.
Niets. Nada.

“Ik mail Patrick om te zien of ik een metaaldedector kan gebruiken.” Het voorstel van mijn man verraste me.
“In elk geval ben ik al blij dat ik de belangrijkste ring als bij wonder gevonden heb. “ Maar ondertussen bleef de tweede ring aan mijn maag knagen.
Het pendel gaf geen eenduidige zoekrichtlijnen, wel dat we die effectief per toeval zouden vinden.

De volgende 2 dagen verschoof onze aandacht naar andere dingen. Waardoor de ring challenge in het achterhoofd belandde. Tot vorige maandag. Plots hoorde ik hoe Andy beneden aan de trap aangestormd kwam, luidkeels roepend: “dit geloof je nooit. Zie wat ik buiten vlak voor onze garage gevonden heb. Hoeveel keer zijn we daar voorbij gestrompeld?“
“En uitgerekend op de verjaardag van mijn moeder”, kon ik mijn verbazing niet onder stoelen of banken steken. “Toneke, Energieveld van oneindige mogelijkheden, grote merci.”

“Daar wil ik meer over weten, ik ga onmiddellijk pendelen”, reageerde mijn man overenthousiast. Tja, hij had deze kostbare vondst geheel op zijn conto geschreven.
Een vogel - we hebben er nog al wat in ons bos - had de bewuste ring speciaal voor onze garagedeur gedropt. Zo besloot het pendel zijn vragenvuur.

Het waarom van de hele affaire analyseerden we in de tuin. “Misschien zit mijn overleden vader hier wel achter. Of toch Toneke en zijn hogere krachten”, merkte ik vol bewondering op.
“Wij zijn voor elkaar in de wieg gelegd, net zoals jouw ouders.” Andy begon er waarlijk van te filosoferen. Tja, zoals zo wat overal zaten ook wij in deze corona tijden op elkaars lip.

Natuurlijk vertelde ik het hele voorval tijdens de verjaardagstelefoon aan mijn moeder. Ook zij reageerde vol verbazing, om kort erna nuchter op te merken: “Toneke is mijn beste vriend, ik heb daar al van alles aan gevraagd en altijd helpt hij mij.”



 

 




 

 

 

 

 

 

 

 

maandag 23 maart 2020

In deze corona tijden kunnen ook wij niet achterblijven om u te steunen. Klik op deze link

https://www.youtube.com/watch?v=XKg6ClW0MQc&feature=youtu.be

www.andyendi.be

zaterdag 29 februari 2020

Of we een vervanging konden doen in het Leuvense. Back to the Basics : een akoestisch optreden bij personen met dementie. 45 minuten Ierse Folk op een aperitief concert om 11 uur met een 60 tal personen die in theateropstelling zaten. Geen geluidsversterking dus. En of het plezant om doen was! Zo plezant dat we er een 'back to the basics' programma van willen maken. De muziek greep hen aan. Daar waar aangewezen met participatie. Ierse folk leent zich daar uitstekend toe. En voor ons, geen gesleur met geluidsversterking, minimaal opstellen, 45 minuten ons ding doen, inpakken en snel wegwezen. Win Win noemen ze dat.
 

donderdag 30 januari 2020




Brexit maar geen Andy & Di Exit
 
Groot-Brittannië verlaat de Europese Unie, maar Andy & Di blijven hier in België. Dit Brits Belgisch duo zal niet uit elkaar worden gerukt door internationale politiek. We blijven prachtige muziek maken in het land waar we zoveel van houden.

Andy & Di
www.andyendi.be