Zopas onze "kerstfeesten tournee" afgerond. We voelen ons heel dankbaar naar al die lieve mensen toe die we mochten entertainen. Wensen iedereen , al onze vrienden en sympathisanten een prachtige kerst.

Gloednieuwe inspirerende CD "Christmas with Andy & Di"

"Christmas with Andy & Di" bevat een paar meerstemmige kerstliederen met koorstemmen en vooral veel inspirerende liederen om in deze wintermaanden van te genieten. Heel mooie close harmony met koorstemmen die voor het kippenvel zorgen. Kostenvergoeding 10 euro :

This Way of Life....

Gisterenavond op Kanaal 8 een ongewone documentaire gezien over een gezin met 6 kinderen in Nieuw Zeeland. Ze kiezen voor het simpele leven. Hoe die kinderen daar opgroeien in de adembenemend mooie natuur, en zo bvb als echte virtuozen van kleins af, zonder zadel, de paarden berijden…hun manier van leven...fascinerend. Wij onderschatten hier volop waartoe kinderen in staat zijn als je ze in de natuur grootbrengt en niet met plastieken speelgoed, achter computerschermen,  met I phones en I pads. Link naar een fragment: http://www.nzonscreen.com/title/this-way-of-life-2009
Wat een ferme oogopener....voor wie tenminste dieper kan kijken dan naar het feit dat de familie materieel niet zoveel heeft...maar ze hebben wel wat wij hier totaal kwijtgespeeld zijn...
Ik voelde me nostalgisch en erg ontroerd door dit document en dacht terug aan de mooie kanten van mijn jeugd op onze boerderij. Je kan het nu aan geen mens uitleggen, hoe bijzonder de sfeer is voor een kind dat opgroeit tussen de koeien, de velden en het hele avontuurpark dat een boerderij is.
Deze morgen word ik midden in een droom wakker geroepen door Andy die bezorgd aan de deur staat. Hoe kan dat nu : het is al 8u20 en ik lig nog in bed, te midden van een droom die blijkbaar verband houdt met de ontroerende documentaire van gisterenavond. Hopeloos probeer ik de tijd in te halen maar dat lukt natuurlijk niet. En tijdens het ontbijt dien ik dan ook nog mijn droom op te schrijven want anders ben ik misschien belangrijke stukken vergeten. Ok, dan me rap klaarmaken om naar de Colruyt te gaan maar eerst nog van die zwarte bessen pastilles zonder toegevoegde suiker kopen bij de plaatselijke apotheker.  Zo’n doos, wel een grote, kost liefst 23 euro!!! Dit staat allemaal zo in schril contrast met die Nieuw Zeelandse documentaire van gisterenavond. Bijna pijnlijk frustrerend…
En dan moet de grootste miserie  van vandaag nog komen. We proberen al een heel jaar een probleem met een visa kaart op te lossen die, sinds een verkeerde operatie op het internet,vervangen is. Maar doordat rond dat fatale tijdstip de Centea bank veranderd is in Crelan, wil het maar niet lukken. Onze bankman wijt het aan de verschillende computersystemen die de activering van die nieuwe kaart blijkbaar onmogelijk maken. Waarom is het allemaal zo ingewikkeld? Uitgerekend vandaag trek ik, voor dat ik naar de Colruyt ga, naar de bankcontact om de allerlaatste gloednieuwe kaart die we ontvingen (we zitten ondertussen aan nummer 3) te gaan activeren…Aha, ik slaag er in om de tijdelijke code te wijzigen! Maar wat gebeurt er daarna…kaart wordt ingeslikt! ‘t Is weer niet waar hé! Ik moet dan ook nog eens Andy bellen omdat ik de ingeslikte kaart niet terug krijg want ze staat op zijn naam… Andy, die volop bezig is met ons kerstalbum af te werken, klinkt niet bepaald vrolijk. En ondertussen trekt ook mijn bankier zich de haren uit het hoofd, als ik hem ter plekke opbel. Dan maar weer van nul beginnen: kaart blokkeren, nieuwe kaart +nieuwe code en deze keer moeten we ze gaan activeren bij een andere bankcontact!
Mijn nostalgie naar vroeger zwelt weer op, naar het simpele leven op de boerderij, naar de schattige docufilm van gisterenavond waar de familie bewust kiest voor een liefdevol simpeler leven…Ach ja, zij krijgen ook blokkades op hun weg want de stiefvader van de papa gooit serieus roet in het natuurlijke leven van zijn stiefzoon met zijn 6 kinderen…. Maar de kinderen hebben zo’n lol daar, zonder enige technologie bij de hand.  En hoe ze al van kleins af op die paarden crossen zeg, zonder zadel, zo naturel….in die onmetelijk mooie Nieuw Zeelandse natuur…Ik krijg er maar niet genoeg van om die ronduit idyllische beelden terug op te roepen …
Hier kunnen we nauwelijks nog een stil plekje vinden…we hebben stress omdat we de technologie niet meer kunnen volgen, omdat de business, de paperassen voor van alles en nog wat onze dagelijkse bezigheden domineren en vooral koeioneren. Omdat we ’s avonds niet meer alles gezien krijgen op de TV, omdat het verkeer continue overal rond onze oren suist, omdat onze grote huizen zoveel onderhoud vragen en altijd wel achterop lopen op het laatste (energiebesparend of comfort)snufje…omdat we er goed moeten blijven uitzien met bezoek aan haarkappers voor business-achtige coupes, we kopen business-achtige kleedjes en …  

Ik stik bijna….
Ondertussen denk ik aan wat de mama in de documentaire opmerkte toen ze naar een groter huis verhuisden nadat ze tijdelijk in een schuur geleefd hadden …”Ik weet niet of ik het goed vind, nu zit ieder op zijn kamer terwijl we vroeger in de schuur allemaal samen leefden, echt samen leefden…” Ik begrijp haar gevoel volkomen…
Maar wij zijn hier zoveel meer kwijtgespeeld. Wij zijn wellicht onszelf kwijtgespeeld…. wie we echt zijn… en niet die zombies ,hopeloos verslaafd aan technologie en business op alle vlakken…Ik word er moe van…Hebben we die Visa kaart echt nodig??? Volgens mijn man wel….

 

 

 

De liefde door de ogen van een stand up filosofe...

Ik dacht dat ik op het podium tussendoor zo wat aan stand up comedy moest doen om in te zijn….tot we een paar weken geleden een Nederlandse stand up filosofe bezig zagen. Ze had het over “de liefde” met heel veel voorbeelden van situaties van liefde. Nee niet die van de romantische komedies shit van op de TV. Maar de echte liefde. Een vader die zijn tienerdochter zonder verwijten toelaat van vooral al vallend  te leren in het leven, een grootmoeder die weet dat haar kleinzoon aan de cannabis zit en hem toch…. niet veroordeelt maar wel geduldig wacht en hoopt …tot die fase overgaat. Dat soort dingen eigenlijk.

En ik dacht, hé dat ga ik tussen de liedjes door op onze optredens ook doen…praten over de liefde…Want onze stand up filosofe had haar publiek in de ban, muisstil was het er. Af en toe met een grap ook maar toch niet zo veel gelachen… alleen…. haar vertellingen gingen echt naar binnen. Wijsheden die ze opvallend vaak uit de Oosterse hoek haalde, om de Dai Lama en het boeddhisme niet te noemen.

Want ja, ik kan hier platte grappen a la Philippe Geubels fabriceren maar…wat hebt ge daar in godsnaam aan. Ge lacht eens goed met zijn “ik ben een stout jongetje humor”: “als ik de lotto win dan laat ik mijn Delhaize karretje lekker rondslingeren op de parking” maar wat hebt ge daar nu echt aan….

Terwijl die stand up filosofe, die gaf je zo’n heerlijk gevoel van harmonie, ja ge kon de liefde voelen stromen in de zaal, hoe meer voorbeelden ze gaf van soms echt wel rare liefdestoestanden …Zoals hare papa die liefst 10 uur reed om haar een aspirientje te komen brengen toen ze zich de dag van een belangrijk optreden wat ziekjes voelde…Ja dat is liefde. Mmmmm? Zou tegen je kind zeggen : ik zoek via google je dichtstbijzijnde apotheker op en dan koop je daar wat aspirientjes, toch niet evengoed zijn? Zelfs beter, want ze lost het zelf op wat toch een goed gevoel achteraf geeft, niet? 

Terug thuis dacht ik zo bij mezelf: mensen die in angst en zelfmedelijden leven, die strooien alleen maar angst en zelf medelijden rond…Ze missen zoveel levensgeluk, is het niet?

Maar we kennen allemaal wel mensen die zo’n krachtige energie uitstralen, een liefde voor hun familie en vrienden, voor de planeet, voor zichzelf ja, ze staan krachtig in het leven. Er zijn dan mensen die denken: ik wou dat ik ook zo’n energie had. Die heeft toch geluk zeg. Maar dat wil niet zeggen dat die altijd gelukkig zijn, altijd geïnspireerd. O Nee!

Nee, ze zijn wel liefdevol. Maar ondanks hun krachtige uitstraling zijn ze ook vaak moe en overwerkt hoor. Ze bestrijden dezelfde angsten als die waar de tussen aanhalingstekens “zwakkeren“ aan toegeven en die daarin blijven ronddraaien zo. Maar zij voelen zich verbonden met hun "hoger weten", met hun "hoger bewustzijn" of hoe moet ik dat benoemen. Ze weten dat dit bewustzijn altijd online is en daarom stellen ze zich niet zo bloot aan de angstaanjagende informatie in de media. Ze laten hun gedachten niet treuzelen bij angst en zelf medelijden maar sturen dat soort gedachten juist ….”onvoorwaardelijke liefde”….

Wat is dat nu weer voor iets?

Ik ben op dreef,  nu kunt ge mij niet meer stoppen. Maar ja, Kerstmis komt er aan en laat dat net nu zijn waar het om draait … de liefde zonder voorwaarden. De oma die haar kleinzoon graag blijft zien ook al weet ze dat die aan de cannabis zit. De mama die haar tienerdochter zonder verwijten toelaat van op tijd een stond eens met hare neus tegen de lamp te lopen omdat ze al vallend meer leert in het leven dan gelijk hoe. De vrouw die weet dat de prostituee waar haar man in het geniep naar toe gaat eigenlijk iets geeft wat zij zelf niet meer kan opbrengen en dat ze dat toch kan aanvaarden tussen alle verdriet door. De bompa die weet dat het leven goed geweest is en die het kan loslaten als het moment van gaan gekomen is en dan zegt aan zijn familie rondom: "treur niet maar viert in mijn naam. Ziet elkaar graag, de rest telt niet aan de andere kant".

Schoon toch hé….

Vandaag gelezen in een blog over de nieuwe mens, wel "zwart-wit" gesteld maar leerrijk:

Angst of vertrouwen

De oude mens wordt gedreven door angst (bang om alles en iedereen te verliezen, inclusief zichzelf);

De nieuwe mens leeft in vertrouwen (maakt zich geen zorgen). 

Controle of overgave

De oude mens wil graag alles onder controle houden en invloed uitoefenen;

De nieuwe mens geeft zich over (wacht af en weet alles is goed, alles dient een doel). 

Bedreiging of uitdaging

De oude mens ziet tegenslag als bedreiging (gevaar);

De nieuwe mens ziet tegenslag als uitdaging (kans). 

Tekort of niet

De oude mens gaat uit van schaarste (er is niet genoeg voor iedereen);

De nieuwe mens leeft in overvloed (komt niets tekort). 

Wel of geen verwachtingen

De oude mens heeft veel verwachtingen en raakt daardoor ontevreden;

De nieuwe mens heeft geen verwachtingen (geeft het leven de ruimte om zich te presenteren).   

Wel of geen verlangens

De oude mens verlangt van alles;

De nieuwe mens heeft niets te willen (krijgt wat hij nodig heeft). 

Reageren of scheppen

De oude mens reageert op gebeurtenissen (is zich niet bewust van eigen inbreng);

De nieuwe mens stippelt zijn levenspad bewust uit (schept zijn eigen leven). 

Complex en eenvoud

Het leven van de oude mens is complex en druk;

Het leven van de nieuwe mens is eenvoudig en rustig. 

Alleen of samen

De oude mens voelt zich afgescheiden van de rest (eenzaam);

De nieuwe mens voelt zich verbonden met al wat leeft (eenheidsgevoel).

Gebonden of verbonden

De oude mens is gebonden (zit vast in groepen en aan groepsnormen);

De nieuwe mens is verbonden (in vrijheid samenzijn) 

God buiten of binnen

De oude mens zoekt God buiten zichzelf;

De nieuwe mens zoekt God in zichzelf.

Kunstmatig of natuurlijk

De oude mens staat los van de natuur (kunstmatige levensstijl)

De nieuwe mens is natuur (natuurlijke levensstijl)

Hoofd of intuïtie

De oude mens leert alles uit het hoofd (kennis, feiten);

De nieuwe mens is gericht op eigen weten (intuïtief).  

Inspanning of ontspanning

De oude mens creëert met spierkracht (in het zweet werken);

De nieuwe mens creëert met gedachtekracht (plezierig en ontspannen werken). 

Jij en ik

De oude mens zoekt hulp buiten zichzelf (dokter, meester, etc.);

De nieuwe mens gaat bij zichzelf te raden (eigen weten). 

Schuldig of onschuldig

De oude mens wijst de beschuldigende vinger naar anderen (neemt geen verantwoordelijkheid voor eigen doen en laten);

De nieuwe mens wijst naar zichzelf (neemt wel verantwoordelijkheid voor eigen doen en laten). 

Star of flexibel

De oude mens is geneigd steevast op dezelfde manier te reageren (star);

De nieuwe mens zoekt naar nieuwe mogelijkheden (flexibel). 

Schuilen of zoeken

De oude mens is bang voor verandering (blokkeert);

De nieuwe mens zoekt bij verandering naar nieuwe inzichten en mogelijkheden (uitdaging). 

Buik of hart

De oude mens handelt vanuit emoties (boosheid, pijn angst en verdriet);

De nieuwe mens handelt vanuit het hart (onvoorwaardelijke liefde). 

Beperking of ruimte

De oude mens stopt iedereen in een keurslijf (wat wel en niet mag);

De nieuwe mens geeft zichzelf en anderen ontwikkelings�ruimte. 

Ik of wij

De oude mens vindt zichzelf geweldig (ego);

De nieuwe mens ziet de schoonheid van zichzelf en anderen (ziel). 

Masker op of af

De oude mens wil er graag bijhoren (offert zichzelf desnoods op);

De nieuwe mens is altijd zichzelf (staat in eigen kracht).

Doen of zijn

De oude mens laat zijn waardering afhangen van zijn prestaties (doen);

De nieuwe mens waardeert zichzelf zoals hij/zij is (zijn). 

Wel en niet kunnen

De oude mens baalt van wat hij niet kan;

De nieuwe mens waardeert zijn kwaliteiten. 

Toen, nu of straks

De oude mens zit vast aan het verleden of verliest zichzelf in de toekomst;

De nieuwe mens leeft in het nu. 

Denken en voelen

De oude mens baseert keuzes op gedachten (verstand);

De nieuwe mens baseert keuzes op gevoelens (intuitie).

Wel of geen magie

De oude mens gelooft alleen wat hij ziet (sceptisch, verstand);

De nieuwe mens gelooft in wonderen (magie).   

Verlost of bijgelicht

De oude mens gelooft dat hij op een dag zal worden gered (komst van de verlosser);

De nieuwe mens weet dat hij alleen zichzelf kan redden (komst van de verlichter).  

Volgzaam of zelfbewust

De oude mens laat zich van alles voorkauwen (van hogerhand en via media);

De nieuwe mens gaat op zoek naar zijn eigen waarheid. 

Alleen of samen

De oude mens denkt er alleen voor te staan op aarde;

De nieuwe mens is zich bewust van de hulp vanuit de sferen (zielenfamilie en gidsen). 

Beperkte of ruime blik

De oude mens denkt dat de aarde de enige bewoonde planeet is (laag bewustzijn);

De nieuwe mens weet dat het universum een levendig geheel vormt met leven in alle soorten en maten (groot bewustzijn).  Kennis of weten

Materieel of spiritueel

De oude mens heeft materiële behoeften (bezit, uiterlijk);

De nieuwe mens heeft spirituele behoeften (wenst in verbinding te leven, innerlijk).   

 

 

Dit is de reden dat er een dikke 3 weken geen nieuwtjes waren over Andy & Di! Er is volop gewerkt aan de isolatie van de buitenmuren en nieuwe gevelbekleding van onze bungalow in het bos...Laat de koude winter maar komen...Tot nog toe nog geen verwarming opgezet. Ook het dak, de vloer en de ramen werden eerder dit jaar al aangepakt...2014 : ons isolatiejaar...en nu nog snel ons dossier indienen want op 1 november verandert de regelgeving voor de renovatiepremies in ons nadeel!

In actie bij Femma Halle Booienhoven

Dankzij de videopname van onze nieuwe manager kunnen we een stukje Femma optreden tonen. Klik op deze link . Haar taak wordt vooral ons optredens bezorgen voor een publiek dat Engels begrijpt en in "cultuur" geïnteresseerd is, zodat we meer van onze "upgrade Engelse songs" kunnen brengen...Iets minder "vrolijke vrienden" dus....Want ons uitgebreid Engelstalig repertoire met kunstzinnige pareltjes wacht om eens gezongen te mogen worden voor mensen die daar voor open staan...

Met heel veel interesse de reportage gelezen in De Standaard over een onderzoek dat stelt dat het personeel van woon- en zorgcentra (WZC) veel te veel in kleutertaal praat met hun bewoners. Bijvoorbeeld   'Janneke kom, we gaan slapekes doen hé'.

Als zangeres van Andy & Di treedt ik geregeld op voor deze doelgroep en ik begrijp echt "het probleem" of liever gezegd "de uitdaging" van hoe we met de bewoners van een WZC praten.

De studie haalt enkele van die “kleutertaalsituaties” aan en de communicatiespecialiste heeft uiteraard helemaal gelijk als ze stelt dat elke mens verschillend is en dat het aanvoelen van dit verschil en daarop inspelen met de juiste communicatie, afgestemd op de persoonlijke noden, de grote uitdaging vormt.  

Dit artikel inspireert me alvast om van enkele toestanden een grappige sketch te maken die we dan o.a. in de WZC’s kunnen brengen. 

Maar even serieus nu: ik hoop dat de slinger in de opleiding van hulpverleners niet gaat overhellen naar de andere kant. Met als resultaat vooral nog een kunstmatig, afstandelijk “mevrouw/mijnheer dit en dat” taaltje! Of nog preciezer: louter hartelijk gaan communiceren uit correctheid. Het soort van kunstmatige hartelijkheid die je ook in vele publiciteitsspots hoort.  Laat het aub nog wat gemeend vanuit het hart komen. Is dat niet de grootste uitdaging? En niet alleen naar senioren toe maar in het algemeen? 

Verzorgers bouwen vaak een heel dichte, vriendschappelijke band op met "hun mensen" en willen vooral die verbondenheid ook laten voelen in hun taalgebruik naar hen toe. Vele verkleinwoorden komen daaruit voort, niet met de bedoeling om ze te kleineren als kleuters! Maar als een uiting van “hen graag zien” en “hen graag verzorgen”. Het merkwaardige is ook dat ze niet alleman met die verkleinwoorden aanspreken, het zijn meestal de mensen die ze net het liefst hebben, die een warme energie rondom zich hebben of hoe zeg je dat, een mooi aura?

Als men van hen gaat eisen dat ze "steeds het grootste respect moeten tonen", vrees ik dat de "taal uit het hart" verloren gaat.

Want respect tonen kweekt vaak onvermijdelijk een beleefde afstand...Daarom worden bvb. de gepensioneerde "professoren" en mensen op dat maatschappelijk niveau vaak het meest afstandelijk benaderd door het personeel. En kunnen juist zij daar onder gaan lijden, vereenzamen, geen "soul-mate" contacten hebben enzovoort. Want uit het vereiste respect durft niemand echt toenadering van uit het hart zoeken met hen.

Communicatie blijkt een wetenschap te zijn maar volgens mij is het naar ouderen toe juist de grootste uitdaging om vanuit een warm buikgevoel te communiceren, niet in een kleutertaaltje maar toch nog met een warmte à la Martine Tanghe in het Journaal. In haar stem hoor je tenminste nog voldoende gevoelsmatig verschil tussen een doodsbericht van kinderen en de files op de weg.
Het dient hartelijk gemeend te zijn, anders voelen de gerespecteerde bewoners dit aan als een soort "valse publiciteitspraat uit de reclamewereld"! Ze zijn op dat vlak echt niet dom. Een mens voelt aan wanneer het gemeend is en wanneer iemand het louter als een onderdeel van zijn/haar job doet en niet echt meent.

Daarom, als zij zich daarbij goed voelen, waarom kunnen mensen waarvoor de verzorger een warme sympathie voelt, niet langer, weliswaar selectief en  met goedgekozen verkleinwoorden aangesproken worden?

Ook wij zeggen toch geregeld: "gaan we samen een lekker koffietje drinken" en niet het veel stijvere"heb je/heeft u  zin in een koffie". Dus waarom zouden verkleinwoorden nu helemaal uit de boot moeten vallen als een soort algemene richtlijn in communicatie met senioren toe. Ok, voor voornamen ligt dat gevoelig, alhoewel ook hier sommige mensen dat juist als een gevoel van warmte en vriendschap beschouwen en wat is daar dan mis mee? Als ze het graag hebben.
Hopelijk mogen we dus nog gezellig “een lekker koffietje gaan drinken” zonder dat we daarom “Janneke effekens te slapekens gaan leggekens...”Daar zijn we het met z’n allen over eens, dat is echt niet nodig.

Ten slotte het allerbelangrijkste lijkt mij toch volgende:

Ook al voelt een verzorger aan dat iemand "op zijn/haar strepen van respect staat", toch is het een kunst (echt geen wetenschap) om althans op subtiele wijze te proberen ook deze mens dichter te benaderen, want heel veel "respect-strepen" zijn eigenlijk een vermomde vorm van zich afsluiten wat leidt tot grotere eenzaamheid en het niet meer in staat zijn van zich nog echt te verbinden met andere mensen. Laat ze aub verder proberen om dit te doorbreken en ook deze mensen uit hun eenzame schulp te krijgen. Uiteraard niet met praat vol verkleinwoorden maar wel met gemeende communicatie vanuit het hart. Met warmte. Zelfs een verkild hart kan zich toch nog uiteindelijk een beetje gaan openen en is dat niet de moeite waard dan?  

Laat het helemaal afschaffen van de verkleinwoorden geen verder teken zijn van de verkilling van onze maatschappij aub. Een lekker koffietje smaakt toch nog warmer en closer dan “we gaan een koffie drinken”.  

Het stoort me verder ook dat het "op de knieën zitten naast een rolstoel" veroordeeld wordt in het Standaard artikel. Moeten we dan altijd uit de hoogte spreken tegen mensen in een rolstoel? Kan het dan juist geen teken van gelijkheid zijn als men door de knieën gaat om op hun ooghoogte, in gelijk oogcontact te praten met hen? 

En ook de kinderliedjes worden als te kleuterig en betuttelend op de schroothoop gegooid. Terwijl specialisten juist stellen dat met dementerenden in groep liedjes uit hun kindertijd zingen juist een gunstige werking op hun gemoed en brein heeft…Vaak kennen ze die teksten nog lang tot in het perfecte detail,lang nadat ze hun dichtste verwanten niet meer herkennnen… 

En wat met de hele facebookgeneratie die juist graag en vaak verkleinwoorden gebruikt? En de artiesten met "waar zijn die handjes" te pas en te onpas in TV Live shows? Enfin, dat ben ik nu ook wel beu gehoord, eerlijk gezegd.

Vandaag nog in De standaard in een ander artikel : “Dat is tofkes” gelezen. Allemaal afschaffen dan ??? 

Ik vrees dat vele verzorgers nu na het lezen van deze artikels de afstandelijke taal gaan hanteren als richtlijn. De verkilling dreigt nog  toe te nemen. Is dat de bedoeling van de senioren communicatie "WETENSCHAP"?  

Wellicht is vanuit ons hart gemeend met de ander praten wat ouderwets geworden en klinkt het niet wetenschappelijk of professioneel genoeg…

 

Het zomert....zwoele traagheid van mijn bestaan....

Dromen van gouden stranden en onbezonnen handen. Van hoge bergtoppen en je niet langer verstoppen. Van hemelsblauw water dat kletst tegen de rotsen. Het intens groene plankton schemert door het azuurblauw.

Maar ik zit thuis, onder het verkoelend bladerdek van de stevige Amerikaanse eiken, die dominerend als ze zijn, hun nek ver boven de beuk en berken uitsteken.  Ik voel me helemaal omringd door “mijn zee van frisse groene bladeren”.

In de zomer kan het hier bijzonder stil zijn, enfin toch tussen het monotoon geronk van de vliegtuigmotoren in. Maar vandaag zijn er niet veel, het is namiddag en dan houden ze zich nog gedeisd. En sinds het succes van de speelpleinwerking spelen de Heikantberg-kinderen enkel nog rondom het Heikant-schooltje. Soms wagen ze zich in het naburige bos maar zeker niet tot hierboven op onze heuvel.

Een deugddoende koele bries en het gekir van de duiven zijn op dit moment mijn enige compagnons.

Ik denk aan mijn droom waaruit ik deze ochtend wakker gleed. Ik deed mee aan een soort toneelstuk, in een koninklijk gewaad van lang vervlogen tijden. Ik was in die kledij aan het wachten en had er iets bovenaan getrokken om warm te houden, maar wat totaal niet paste bij mijn koninklijke outfit. Er was een soort screening bezig met lange wachttijden.  En ik voelde een zekere spanning tussen de partijen; tussen de verschillende (hoofd)rollen? Maar het toneelstuk zou doorgaan en ik zou mijn rol spelen, no matter what.

Wat had zoiets nu te betekenen? Waarom droomde ik dat? Ik was gaan slapen na “Vive le Vélo” en de “Avondetappe”, tja het is volop Tour de France in het hooggebergte. Beide progamma’s hebben me in hun greep, wellicht teveel om goed te zijn, maar het is sterker dan mezelf.  Dus op mijn netvlies stond enkel de problematiek van Jurgen Vandenbroeck gebrand en de koersstrijd van zijn kompanen…Hoe kom ik dan in godsnaam tot de rol in een “costume drama”? En wat heeft het te betekenen? In de herfst en winter hou ik wel van costume drama’s à la Jane Eyre.

Plots bedenk ik dat ik net voor het slapen gaan toch vooral ook onder de indruk was van die “Pyreneeën bewoner” in zijn eenvoudig tentje die in Vive Le Vélo kwam vertellen hoe gelukkig en vrij hij met zijn leven in de bergen wel was. En dat hij liever op de rotsstenen in zijn tentje sliep dan in het comfort van zijn huis want hier was hij vrij en zijn huis noemde hij “een gevangenis die veel onderhoud vraagt”.

En dan was er nog de ex-wielrenner, nu sportfotograaf in “de avondetappe” die eveneens in zijn tentje slaapt en overdag met de fiets tot op verbluffende plekjes bergop peddelt om daar artistieke kiekjes te nemen van coureurs in hun habitat.  Nee, liever een tent langs een riviertje, zei hij, dan in een hotel in een industriezone.

Meer heb ik niet nodig om te gaan dromen…van een stoere wereldreis  in een “Hollandse tot mobilhome verbouwde camionette.”  En net zoals die trekkers op TV intens opgaan in elke gloednieuwe omgeving die zich zo maar voor je ontvouwt. Je kan toch niet sterven zonder de planeet gezien en tot in de uithoeken beleefd te hebben, bedenk ik dan.  

Maar de “show must go on, no matter what” vertelt mijn droom me blijkbaar toch? Hoe verenig ik dat met mijn trekkersdroom die in mijn achterhoofd geregeld opduikt als een weliswaar verre droom, in plaats van eentje om op dit moment in de werkelijkheid te vervullen?

Enkel het gevoel van die beslissing te kunnen nemen, en mijn groene zee van bladeren op zijn minst een tijdje achter me te kunnen laten, dat gevoel doet al deugd op zich. En toch en toch??? Wie weet, komt die verre droom ooit echt wel dichterbij in mijn realiteit??? 

Vanavond ga ik alvast voor “Vive le vélo” eerst nog wat lezen in “De boodschap van de paarden” van Klaus Ferdinand Hempfling die een tijd lang in de Spaanse Pyreneeën achter een kudde wilde paarden heeft aangelopen om te observeren hoe ze met elkaar omgaan; zo de diepe innerlijke waarheid van het leven ontdekkend en belevend….

Ben benieuwd waar ik vannacht van ga dromen?  

En dat is nu het voordeel van een bewolkte zomerse dag...Andy helpt me in de tuin en plukt de groene bonen...Maar als de zon schijnt...dan zoekt hij meteen dekking. Daarom hou ik van de wolken...

Ooit voor een bank gewerkt: "waarom ethiek en bankieren zo moeilijk samen gaan"...

Waarom ethiek en bankieren zo moeilijk samen gaan las ik gisteren in De Standaard en dan vandaag: Hersenactiviteit voorspelt economische crash. Ik heb zelf 17 jaar in een Vlaamse grootbank gewerkt tot in 1995 en de laatste jaren was dat zelfs als perschef. Als een gedragspsycholoog in het eerste artikel concludeert “Sommige bankiers zouden met een verknipte geest eindigen, vergelijkbaar met pedofielen en drugsverslaafden” dan begrijp ik dat helemaal, uit mijn ervaring met sommige topmensen uit “mijn bank”van toen. De “hebzucht naar winst” is zo groot dat ze alle ethiek en moraliteit aan de kant schuiven en in niets nog graten zien. Ik vroeg  me toen al af of “werken voor een bank” niet een soort “strafkamp voor het bewustzijn” is. En is het ook zo in (sommige) andere winstgerichte sectoren?

In tegenstelling tot het artikel geloof ik evenwel niet dat een “saai loon zonder bonussen” echt redding kan brengen of zou volstaan als oplossing.
Volgens mij kan vooral  een bewustzijnsgroei bij een grotere laag van medewerkers dat brengen. Zodat medewerkers  in groep dat “hebzuchtig gedrag” beter kunnen doorzien en niet langer pikken. Enkel door een soort “bewustzijnsrevolutie”  van binnen en van buiten uit (maatschappelijk dus) kan er betenschap komen.
Hoe meer mensen nu depressief worden, hoe meer mensen nu afhaken met een burn out, hoe meer signalen dat het zo niet meer verder kan, pas dan zal er een ruimere voedingsboden komen waarin dergelijk gedrag niet meer getolereerd zal worden door een bredere laag in de samenleving.

Het tweede wetenschappelijk gerichte artikel “Hersenactiviteit voorspelt economische crash” bevestigt dat mensen in massa vaak elkaar blindelings volgen. Ook hier kan bewustwording van dit gedrag een eerste stap zijn in bewustzijnsgroei naar …iets meer voldoeninggevend dan  “alles rond geldgewin te laten draaien”…

 

Nieuwe Andy & Di programma's gesubsidieerd!

Met fierheid kondigen we onze nieuwe programma's aan die door de Vlaamse overheid gesubsidieerd worden,  als aan de 'voorwaarden voor de organisatoren' wordt voldaan.

1. Ons programma:  "Ierse Folk? Ja, maar ook ‘iets in het Nederlands’ aub! (Geniet van… en Zing met… Andy & Di)" : klik hier
2. Ons kerstprogramma "Kerstmis in ’t verschiet. Graag ook een kerstliedje aub? (Zingen rond het “ knappend hout op het vuur”...)" : klik hier

Tenslotte voor alle volledigheid: Hier vindt u de voorwaarden waar u als organisator moet voldoen. 

Hoe de gastvrouw met de warmste glimlach een "vergiftigde dolk" in mijn rug steekt...

In mijn omgeving zijn de suikerrijke desserten nog altijd de barometer bij uitstek voor gastvrijheid, de beoordelingsmaatstaf voor een geslaagd koffiekransje waar niet alleen ouder maar ook het jonger volkje halsstarrig blijft aan vastkleven. En probeer dan maar eens te weigeren…Ik krijg in dat geval steevast de hele groep over me heen: “voor uw lijn moet ge dat toch niet doen zeg”!  Gevolgd door blikken die me keihard vertellen “wat voor een abnormaal wezen ben jij toch”! Ik los dat meestal glimlachend met een kwinkslag op: “ik ben een zuurpruim”.  “Oh???” reageren ze dan verbaasd ietwat zuur kijkend. “Ja want ik hou van fruit, puur fruit, plukvers fruit uit onze eigen tuin op de eerste plaats”.
Maar innerlijk vraag ik me af of het ooit zover zal komen dat de koffiekransjes met gebak/pannenkoeken/wafels/koeken/ijsjes en de hele tralala erbovenop uit de mode zullen geraken en worden vervangen door gezonder alternatieven: zelfgemaakte smoothies zonder toegevoegde suiker, een keuze uit vers fruit….originele gezonde dessertjes???
Aan de wetenschap zal het niet liggen: langs alle kanten verschijnen in de media onderzoeksresultaten over hoe verslavend de ongezonde suiker in allerlei toestanden, in al zijn verschijningsvormen, in voorbereide gerechten tot in brood toe, wel is. En voorlopig zie ik de suikerziektes, de kankers, de cholesterol-, hart -en bloedvatenziektes enzovoort nog niet afnemen in onze contreien, wel integendeel! 
Maar op de koffiekransjes waar ik op uitgenodigd wordt leggen ze die overdonderende artikels blijkbaar gewoon naast zich neer en gastvrouwen blijven hun bezoek deze “vergiftigde lekkernijtjes” aanbieden.  Denkend dat ze dan juist hun warme gastvrijheid tonen…De weigeraar wordt bekeken alsof die een deserteur is die hen niet waardeert…die hen afwijst….
Hetzelfde overkomt me ook vaak met vrienden die me na de welkomskus doodleuk vertellen dat ze verkouden zijn of zelfs grieperig of met een bronchitis rondlopen. Ook daar proberen specialisten als dokter Van Ranst ons hopeloos duidelijk te maken dat je met een verkoudheid zelfs beter thuisblijft want anders breidt die zich ongenadig als een lopend vuurtje uit.  De man en vrouw in de straat (enfin toch in mijn omgeving) lapt dit gewoon aan zijn laars want een welkoms- en afscheidsknuffel is een must geworden en ook hier de obligate barometer voor een ‘warm hart”. Terwijl je zo’n vijf dagen later loopt te snotteren  en je afvraagt “waar heb ik dit weer opgepikt?” En ik ben dan als zangeres nog eens extra benadeeld want mijn stem heb ik wel nodig!
Zal de mens het ooit (af)leren vraag ik me af? Zal de mens ooit inzien dat een “gastvrij hart”, een “warm hart” eigenlijk  compleet het tegenovergestelde is? Dat je dan juist niet een taart onder de neus steekt van iemand die al duidelijk aan overgewicht lijdt, laat staan gewoon iedereen die met zijn gezondheid bezig is? Dat je dan juist niet je verkoudheidsvirus  “with love” doorgeeft via je “met cadeaulint ingepakte gratis knuffel” aan je vrienden?
Misschien vergt het nog enkele jaren extra bewustzijnsgroei bij de mens? Vastgeroeste gewoontes laten zich niet zomaar aan de kant  zetten…en ondertussen blijft de gastvrouw breed glimlachend aandringen dat ik een stuk taart neem want “gij moet het nu toch niet laten voor uw lijn hé”…
Laat me toch vrij in mijn keuze, denk ik dan, laat me toch vrij aub zonder daar dan een oordeel aan te koppelen… Maar we willen er met zijn allen kost wat kost zo graag bijhoren…of niet soms? "Allez vooruit, een halfke dan" zucht ik dik tegen mijn goesting. Anders zit ik er toch maar wat voor "spek en bonen" bij want.. helaas geen fruit op 100 m in de buurt te bespeuren...En de gastvrouw heeft blijkbaar ook geen kaas gegeten van wiskunde ...als ik zo de afmetingen van het stuk op mijn bord bekijk. Met de warmste glimlach steekt ze toch maar lekker een "vergiftigde dolk" in mijn rug...
"Killing us softly (or painfully!) in the long term..."

Luisterde toevallig vandaag naar onze opname in 1995 met een vriend “Om Namaha Shivaya” en ik kreeg er de tranen van in mijn ogen omdat het mij nog altijd diep raakt. Wil deze eenvoudige opname gewoon even delen…Klik hier

Ook mooie liedjes blijven niet duren. Nadat we met onze beste Britse vrienden veel  lekkers verorberden in de “8 zaligheden” in Gent …zijn die terug naar de UK gevlogen en…wacht Andy een andere outfit en andere setting: wat aangetast hout onder onze living behandelen met een beschermingsproduct …Dat is andere koek! Maar deze outfit.. kunnen we ook op het podium gebruiken, niet?

1

De laatste dagen fel in de weer om van ons huis een proper "hotel" te maken voor Andy's beste Britse vriend en zijn vrouw  die hier een week zullen verblijven . Seffens komen ze toe! Altijd wat spannend. Andy, mijn man was wat geïrriteerd rond mijn "perfectionisme" maar ik noem hem een beetje lui want het enige dat hij moet doen is de avondmaaltijd klaarmaken en hij heeft er nog niets voor voorbereid. Dat wordt weer rond middernacht de afwas doen van zijn creatief koken (en daar zijn uiteraard heel veel potten voor nodig!). Positief blijven Di iedereen zegt dat ik blij mag zijn dat hij kookt. Maar, mannen hé....denk ik dan in mezelf!

Wetenschappers in Nijmwegen hebben bewezen dat de geest inderdaad kan triomferen over het lichaam. Met Wim Hof, de koudespecialist, begon enkele jaren geleden dit onderzoek aan de universiteit in Nijmwegen en het is nu afgerond.
Hier de link naar een verslag over de resultaten van het onderzoek:  http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/programmas/terzake/EP_140507_Terzake?video=1.1960708 Ik volgde een paar jaar geleden een workshop bij Wim Hof en ik doe het van hem geleerd "gezondheidsritueeltje voor beginners" elke ochtend! Klik op Mijn gezondheidsritueel op deze blog of op deze link :  http://andyendi.blogspot.be/p/dis-ochtend-gezondheidsritueel.html

Arianna Huffington van de Amerikaanse Huffington Post, een van ’s werelds meest invloedrijke vrouwen, gooide haar leven drastisch over een andere boeg nadat ze als super carrière vrouw letterlijk in de touwen belandde door complete uitputting. Over dat nieuwe leven schreef ze een boek ‘het nieuwe succes” met tips voor elke “carrière  gerichte vrouw”om  een gebalanceerd zinvol leven zonder uitputting op  te bouwen.  

Dit artikel moet ik echt lezen, dacht ik, toen ik deze middag onze “De Standaard Cultuur Katern" opensloeg. 

Maar dan kwam ik aan het punt waarop de journaliste de tips van “het nieuwe succes” zelf eens zou uitproberen…tijdens 14 dagen… Met alle respect maar dat is echt niet lang om serieus bedoelde levenstips uit te proberen. Hoe kan je dan daarover in een “kwaliteitskrant” een steekhoudend artikel schrijven?  

Tip nr 1 “slaap je weg naar de top” verloopt blijkbaar wel nog goed. Wie voldoende slaapt voelt zich beter in zijn vel. Ook onze journaliste komt tot dat inzicht. En ook met het sportadvies (minstens drie keer per week) heeft onze jongedame uiteraard geen probleem. 

Maar dan probeert ze tip nr 2 “Neem een huisdier”  uit en koopt een konijn dat ze dan meteen los laat rondlopen in haar tuin. Dat doet natuurlijk wat een vrij konijn behoort te doen en na de nodige schade aan tuin en huis ontdoet onze dartele schrijfster zich al vrij snel van haar nieuwe huisdier. Haar gebrek aan kennis over welk dier èn een goed huisdier is èn vrij kan rondlopen in je huis en tuin zullen we haar maar vergeven. Maar spijtig is wel het onrecht dat ze daarmee doet aan de tip van de Amerikaanse schrijfster, die het ongetwijfeld heeft over echte huisdieren die werkelijk "iets geven" aan de mens. Wollig of niet wollig...maar hopelijk heeft  onze Standaard journaliste toch al ergens gelezen dat bepaalde huisdieren prachtig therapeutisch werk  kunnen verrichten, zelfs voor mensen die bijna over de rand gebogen hangen. Of heeft ze nooit gelezen dat  bvb boerderijen met al hun dieren prachtige plaatsen kunnen zijn voor jongeren met zware problemen... 

Over naar tip nr 3 dan maar: “geef”.  Onze Sarah van De Standaard vult dat in naar haar vrienden en familieleden toe en noemt dit  haar “vrijwilligerswerk”.  Sorry maar het lijkt me vanzelfsprekend dat je iets geeft aan je familie en naasten. Echt vrijwilligerswerk is wel iets anders: bvb  oude eenzame mensen (niet- familieleden) af en toe bezoeken, in een bejaardentehuis een handje toesteken, migranten helpen met hun Nederlands, schoolkinderen in bepaalde moeilijke buurten helpen met hun huiswerk enzovoort. Iemand die bvb. in Poverello een handje toesteekt ondervindt aan den lijve wat dat met een mens doet en hoe dat ook je mening over de zo vaak gehoorde slogan "het zijn profiteurs' drastisch kan bijsturen. Weer een gemiste kans voor haar artikel dat er zoveel rijker op zou kunnen geworden zijn had ze werkelijk  de handen eens uitgestoken naar “vreemden” toe. 

Tip nr 4 “zoek naar stilte”. Voor het experiment van onze journaliste is dat  dan  de radio uitzetten en joggen zonder muziek.  Maar allez vooruit, alle begin is goed.  

Tip nr 5 ‘Negeer je innerlijke criticus” lacht ze helemaal weg want die motiveert haar juist tot meer perfectionisme in haar werk. Met alle respect maar ze had toch beter eens echt gepraat  met mensen die geblokkeerd geraken in het leven door teveel naar hun innerlijke criticus te luisteren. En wat men met " zich boodschappen toefluisteren" bedoelt, vraagt ze maar best eens aan enkele therapeuten voor dat ze ook dat weglacht in haar artikel.  

Kortom, een gemiste kans om het met haar vele lezers te hebben over een heel interessant gegeven: waarom en hoe draait een supervrouw, een topvrouw, haar leven drastisch om? Het waarom van de zoektocht naar "het nieuwe succes " . En wat noemen we dan juist "succes" in onze samenleving. Hoe sturen de media dat mee?  Enzovoort enzovoort...

Maar nee, we zullen ongetwijfeld in het economisch luik van de krant enkel lezen hoe succesvol carrière vrouwen hun leven invullen en volproppen en hoe we daar als gewone "nobody in the street" naar dienen op te kijken. Want zij zijn onze grote voorbeelden om het te maken op deze planeet...Wij, de gewone vrouwen, doen het niet goed genoeg.  En mevrouw Huffington's boek ? Och die Amerikaanse oppervlakkige onzin, hoor ik de intellectuele topdames al fluisteren...

Wat een performer! Zo hebben we er meer nodig om de verzuring op straat tegen te gaan! En de angst bij vele passanten blijkbaar om - al is het maar eventjes - stil te staan en glimlachend te genieten!
http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/ookdatnog/1.1943549

"Hij zingt voor hen die zich geen opera kunnen veroorloven"

De Franse operaster Christophe Ménager heeft een verrassingsoptreden gegeven in een Parijs metrostation, tot grote tevredenheid van de pendelaars.

deredactie.be

Gisteren was het toch wel echt schrikken.

Ik had het plan om aan de lenteschoonmaak in de slaapkamer te beginnen. Ik wou daarbij eerst zowel de matrasbeschermer als de gordijnen een wasbeurt geven.  En natuurlijk wou ik beiden tegen de avond droog, zeker die tweedelige matrasbeschermer die niet in de droogkast mag.
Dilemma van de huisvrouw: hoe dat zo efficiënt mogelijk organiseren?
Ik had al de helft van die beschermer in mijn wasmachine geduwd en in gang gezet, maar plots bedacht ik me: het zou beter zijn om in de plaats daarvan de gordijnen er in te steken en ondertussen  met de beide delen van de matrasbeschermer (die aan elkaar gekoppeld met een ritssluiting perfect rond de matras passen) naar de wasserette in mijn buurt te trekken. Daar  kon ik immers de grote 12 kg machine  gebruiken voor beide delen samen en dat zou veel sneller klaar zijn. Zo gezegd zo gedaan, ook al was die ene helft ondertussen al nat geworden en dreigde het hele wasproces een boeltje te worden!

Maar nu begint het verhaal pas echt:  ik ga slechts een keer per jaar naar die wasserette en het systeem was nu blijkbaar vernieuwd. Ik keek rond, las de vele instructies op de muur en rommelde ondertussen wat met de was en met mijn handtas zonder er bij stil te staan. Ik zocht vooral uit hoe ik het nu juist moest aanpakken. Bon, was ingeladen, product ingedaan, programma gekozen….

Ik wil geld in de machine stoppen en paf…mijn portemonnee zit niet in mijn handtas. Oei oei oei! Ik schiet in paniek, laat de was aan zijn lot over en rij snel naar huis.
Een dag eerder had ik nog in Colruyt cash betaald aan de kassa. Thuis gekomen begon ik als een sneltrein door al mijn spullen te racen en ondertussen was Andy ook juist thuisgekomen van een pijnlijke tandarts visite notabene. Geen medelijden, hij moest direct mee helpen zoeken maar o wé, wij vonden niets. Als een kip zonder kop rende ik verder naar verschillende plaatsen in ons huis waar de portemonnee eventueel zou kunnen terecht gekomen zijn na de shopping van de dag voordien.

Ondertussen riep ik naar Andy dat hij de gordijnen die in mijn eigen wasmachine gewassen waren alvast buiten te drogen moest hangen. Want ja ook dat nog, ook die matrasbeschermer in de wasserette moest echt wel dringend gewassen worden anders kon ik deze nacht niet slapen in mijn eigen bed.

Colruyt opgebeld maar niemand wist daar van iets. De politie opgebeld, “tja je moet daarvoor langskomen “. De bank opgebeld maar er was niets van de rekening afgehaald dus nog even wachten met blokkeren want anders, als het niet nodig is dan zit je daar ook nog eens mee.

“Rij onmiddellijk naar de Colruyt en kijk daar goed rond op het traject vanaf de kassa naar de parkingplaats waar je gisteren stond” commandeerde Andy me met een pijnlijk gezicht, nog versuft van de plaatselijke verdoving.

Ik was in alle staten en, raar maar waar, ik dacht vooral aan die halfnatte matrasbeschermer die ik vanavond droog nodig had om te kunnen slapen.

Snel met mijn jeepke over de puttenwegen door ons natuurwoonpark  gesjeesd en eens op de grote weg kalmeerde ik uiteindelijk toch een beetje: ik zou eerst die was gaan laten draaien met de cash van Andy die ik snel  uit zijn geldbeugel gegrabbeld had en dan ondertussen naar de Colruyt gaan.

Nog steeds onderweg vroeg ik zoals gewoonlijk “hierboven” om hulp en ik kreeg als antwoord door dat mijn portefeuille ergens veilig was. Dat om hulp vragen is een ritueel dat ik bij problemen toepas en eerlijk gezegd, het werkt echt wel! Maar nu dacht ik toch bij mezelf dat het deze keer niet klopte. Ik moet  bestolen geweest zijn na mijn shopping in de Colruyt, dat stond als een paal boven water voor mij!

Terug in de wasserette aan mijn 12kg machine gearriveerd……..zag ik daar toch niet voor mijn ogen, ja warempel, daar, bovenop de hoge machine , daar lag …mijn enige echte unieke rode Mozart portemonnee (ik had hem op een vakantie in Salzburg gekocht) te blinken. Je had een trapje nodig om daar bovenop het wasproduct in te doen en vlak daarnaast…lag mijn schattige portefeuille rustig op mij te wachten.

“Oef oef oef, dankjewel universum” zeg ik dan altijd weer, dolblij dat mij ook nu weer veel miserie bespaard gebleven is.
Eind goed al goed want,  dankzij het milde zonnetje is die matrasbeschermer ’s avonds mooi proper en vooral droog rond mijn matras geraakt…in een bovendien ook nog eens compleet schoongemaakte slaapkamer. (Ja als een mens blij is dan gaat alles plots veel sneller vooruit!).

De moraal van mijn belevenis: Diane hoe sneller dat je je kalmte in zo’n situatie terugvindt…hoe sneller ze je van hierboven uit (zoals ik het altijd tegen mezelf zeg) kunnen helpen met de oplossing/duiding! En dat ze me helpen, daar sta ik steeds opnieuw weer verbaasd van te kijken maar het is zo!  

Obama, on his visit in Belgium, just a moment ago cited the most essential part of the famous "In Flanders Fields poem" Andy has set to music. He cited: "To you from failing hands we throw. The torch be yours to hold it high. If you break f...aith with us who died, we shall not sleep." He ended his speech, at the American Cemetery in Waregem Belgium, by stating: "We've caught the torch and we keep it high." https://www.youtube.com/watch?v=suPTepmSx18

In Flanders Fields New

www.youtube.com

Een dag om nooit te vergeten...

Een keer per maand lees ik in onze nabije stad voor aan allochtone kinderen van zo'n 6 à 8 jaar. Gisteren hadden we weer zo'n voorleesafspraak. Met het prachtige weer haalde ik mijn fiets van stal. Oorspronkelijk was ik van plan om in te spelen op het actuele thema van de jeugdbibliotheken : "gevaar".  Maar zoals altijd voorzie ik ook een leuke uitsmijter en daarvoor had ik vooraan op de fiets een "shakende" shopping-tas geïnstalleerd, vol van allerhande leuke muziekinstrumentjes voor kinderen. Natuurlijk had ik onderweg veel bekijks van passerende collega-fietsers!
Maar dat dit geen gewone voorleessessie zou zijn stond al vooraf in de sterren geschreven en dit om meer dan één reden.
Het begon allemaal al toen ik mijn fiets parkeerde aan de ingang van het voorleeslokaal en er plots een jonge puber-bijna-jongedame- met een kapsel in schakeringen van fuchsia tot wijnrood hals over kop in volle vaart, rakelings langs mijn fiets naar buiten gestormd kwam. Ik hoorde haar nog net door een GSM met een dramatische stem debiteren: "maar mama, kalmeer je alsjeblieft want nu begin ik ook te wenen" en ze voegde meteen de daad bij het woord. Oei hier was iets aan de hand.
Ondertussen kwamen de meisjes Kirgie en Maloeka, vaste waarden in mijn toehoorderspubliek,   al toegelopen om mijn zware shopping tas te helpen dragen (wat een schattige meisjes toch), als het ware vechtend om samen met mij  boven de voorleeshoek  te mogen installeren. "Ik kom jullie seffens wel halen hoor, ik ben nog veel te vroeg" zei ik hen. Tja na die lange fietstocht had ik wel zin in een kop koffie en die kreeg ik in het buurtcentrum van een vriendelijke jongeman die er echt op stond dat ik die niet betaalde,  net zoals de andere bezoekers van dit centrum.
Dan naar het speellokaal op zoek naar Maria, onze coördinator. Kirgie en Maloeka stonden mij er al ongeduldig op te wachten. "Maria is buiten" riepen ze me toe. Ik wandel met het 2tal aan de hand, langs de speeltuin en -och Goddekes toch- ik zie onze fuchsia tiener terug.  Ze staat zenuwachtig rond Maria te draaien, terwijl deze nu zelf de GSM aan haar oor houdt. Ik weet meteen dat Maria de mama van de kleurrijke tiener probeert te bedaren, want haar gezicht staat echt niet op "vrolijk".  Nadat de mama eindelijk voldoende stoom lijkt afgeblazen te hebben en inhaakt,  mag Maria naar een oplossing zoeken voor het drama: de gloednieuwe Samsung smartphone van de kleurrijke jongedame-in-spe is stuk, na een voorval met enkele jongens en nu stelt zich de vraag "gaat de verzekering dit terugbetalen?" En dat was lang niet het enige voorval vandaag, maakte Maria me al blazend duidelijk. "God, ik wou dat ik naar huis kon" zuchtte ze diep. Had het zachte lenteweer de speelvogels nog wat "vrolijker" dan normaal gemaakt?
Het gekke is dat ik pas een week geleden zelf zo'n ding gekocht heb in "den Aldi" en er minstens 1 zonnige dag in gestoken heb om alles tegoei aan de praat te krijgen! Wat vragen die spullen veel aandacht zeg! Maar ja, je moet mee met je tijd...Misschien kan het echt geen kwaad dat de tiener even zonder is, bedenk ik in mezelf.

Maar dit live-dramaatje-pal-voor-mijn-neus  gaf meteen een andere wending aan de voorleessessie want er was blijkbaar genoeg "gevaar" geweest zodat ik het geweer van schouder veranderde en bewust niet koos voor het thema van de jeugdboeken-week. Trouwens dat start eigenlijk toch maar pas vanaf de 15de maart.
Nee, de sessie zou over totaal iets anders gaan.
Ik vertelde mijn 2 enthousiaste meisjes dat er vandaag niet 1 maar zelfs 2 verrassingen zouden zijn,  aan het eind van het voorlezen. En zie, nog voor dat de vrijwilliger van dienst het volkje beneden ging verzamelen om geordend binnen te komen in het voorleeslokaaltje had de "tam tam" zijn werk gedaan, sneller dan de sociale netwerken. Want...naast Kirgie en Maloeka doken er nog 6 andere kinderen op ! Wauw, en dat op een volzomerse dag in maart!
Eerst lazen we "Mispoes Loes is jarig" van Paul Van Loon voor. Poes Loes is bijna jarig en ze ziet van in de tuin hoe kater Sater heel geheimzinnig , met een grote doos en dito strik onder de arm, zijn huis binnen sluipt. Zoals de beste meisjes is de poes veel te benieuwd om nog lang te wachten en terwijl de kater slaapt gaat ze meteen op zoek naar zijn cadeau voor haar. Maar hoe slim ze ook zoekt, ze vindt, tot groot jolijt van mijn groepje, enkel briefjes "mis poes Loes", tja wie is de slimste: de poes of de kater??? Daarvoor moet je het boekje zelf maar lezen...Ik verklap "the clue" niet! Een paar meisjes kenden wel een leuk liedje over mis poes en dat zongen ze dan ook vol enthousiasme. 
En dat bracht me meteen tot het  tweede boekje: "Do re mi..." uit de kididoc-reeks. Echt een leuk boekje met uitklappende kartonnetjes enzovoort... De kinderen leerden heel wat voor hen nog onbekende instrumenten kennen op een erg speelse manier van raden en kijken en tekeningetjes openmaken en nog een blaadje omslaan om te zien wat er in dat aangehechte boekje juist stond. Nee, de lay out van dat boekje vol geheime kantjes en boordjes is een ware ontdekkingstocht op zichzelf!
En dan was het tijd voor verrassing nr 1 : ik had een hele tas Afrikaanse en andere muziekinstrumentjes bij en zo begonnen we er zelf aan.  Er zat zelfs een keukenrasp met pollepel te bespelen tussen. Mijn assistent vrijwilliger die de orde zo wat handhaaft (want zo'n bende kan in deze tijden echt wel "het kot bijna afbreken") had een prima idee om er een geordend spelletje van te maken en dat lukte behoorlijk goed. Maar ze wilden allemaal ook wel eens op mijn magische wawa tube spelen. Allez vooruit, op het einde mochten ze daar mee experimenteren. Die wawa tube wordt gebruikt bij meditaties omdat die rustgevende, harmonieuze golfklanken maakt als je hem tegen je oor houdt. En dat deden ze dan, elk om beurten bij elkaar. Ook mijn collega en ikzelf ontsnapten er niet aan.
Het voorleesuurtje zat er bijna op, dus hoog tijd voor verrassing nr 2 : Niet alleen Poes Loes is jarig, vertelde ik hen maar ......vandaag is het ook mijn verjaardag! En als jullie zingen dan ...wie weet??? Dat lieten ze zich geen twee keer zeggen. "Lang zal ze leven" weergalmde langs alle kanten in het anders, tijdens de huiswerkbegeleiding,  zo gedisciplineerde lokaaltje... En dat moest natuurlijk ook gevierd worden met de eerste paaseitjes en wat paprika chips. 
Nee hoor, acht kinderen die met heel hun hartje "lang zal ze leven" voor je zingen, zo'n verjaardag kan echt niet meer stuk! En als je dan nog als de kers op de taart een spontaan impulsief zelfgemaakt cadeautje van een van de meisjes krijgt, die me later ook nog 1 van haar paaseitjes terug cadeau gaf, dan is zelfs zo'n verjaardag in de grote getallen, onvergetelijk!