Ik schreef deze week een reactie naar de journalist van het artikel in De Standaard "Vooral vrouwen zijn langdurig ziek" over de vele burn outs bij de generatie vrouwen met jonge kinderen:http://www.standaard.be/cnt/dmf20160810_02420117.
En zie, morgen, in DS weekendkrant dus, wordt die gepubliceerd in "de
brief van de dag" onder de rubriek "Opinie", helemaal achteraan in de krant volgens
mij.
Toch wel een beetje fier, ook al bedenk ik
eveneens "oei, er komt misschien reactie van de andere kant op".
Hieronder alvast mijn reactie die je dus morgen normaal
gezien ook in De Standaard zal kunnen lezen:
Heel interessant artikel, maar ik denk toch nog
een belangrijke toevoeging te hebben.
Onder mijn kennissen (vooral de vrouwen dan)
tussen de 50 en 60 jaar zitten er ook steeds meer en meer thuis met een burn
out. En die geven een andere reden op dan de sandwich generatie. Zij stellen
dat ze meer en meer in een hopeloos conflict kwamen tussen hun innerlijke
behoefte aan meer menselijkheid, rustiger werktempo, gezapiger sfeer (met
nostalgie naar vroeger toen de postbode bij wijze van spreken nog tijd had om
een babbeltje te slaan met de oudere mensen) enerzijds en de verwachting van het
bedrijf/de organisatie met hun steeds maar verder gaande reorganisaties,
competitie ijver, druk, alles alsmaar efficiënter, alles wordt
complexer enzovoort anderzijds.
Zij vertellen mij dat je vroeger nog kon praten
over een persoonlijk probleem maar dat je dat nu in de "vind ik leuk" omgeving
met "we gaan met z'n allen omhoog, nog hoger, nog hoger" echt niet meer kan. Er
is ook minder respect voor mensen van de oudere generatie, die moeten maar
meedraaien, mee vernieuwen, economische denken, efficiëntie is de norm
enzovoort...Terwijl die generatie wel nog levendige herinneringen heeft aan een
veel gezapiger tempo van 25 jaar geleden toen zij jong waren in het bedrijf.
Zij vragen zich dan ook echt af: waarom boeten we zoveel in aan levenskwaliteit
op het werk en moeten we de "feel good show" meespelen ten koste van onze
gezondheid? Voor de groei? Voor de bedrijfswinst? Voor nog meer comfort? In hun
goed geïsoleerde moderne snufjeswoning voelen ze hun burn out des te erger als
ze languit plat liggen in hun comfy fauteuil met het must have design label er
op. Moet het persé nog allemaal, vragen ze zich af?
Vrouwen voelen dit misschien sneller of in
grotere mate dan mannen? Het feit dat er voor hen geen andere optie is dan
meedraaien met het beleid van hogerop kan dit niet anders dan na verloop van
tijd serieuze kortsluiting geven.
En wie weet begint de sandwich generatie dat zich
ook meer en meer af te vragen? Moeten wij ons aanpassen aan een onmenselijk
systeem of moet het systeem niet (zelfs drastisch) veranderen ten goede van de
mens die er in werkt? Ik hoor ook jonge mensen vertellen dat het "vermijd een
burn out vriendelijke label" van vele bedrijven maar een publiciteitsstunt is
maar dat ondertussen alle cijfers moeten gehaald worden in superlange werkweken
vol overuren...
Vriendelijke groeten
Diane De Caluwe
