dinsdag 27 maart 2012

Daar is de lente.... in onze tuin...en in ons hartje...

Alsof het nooit -15° geweest is ontwaakt onze tuin uit zijn diepe winterslaap. De stengels van de frambozen leken morsdood, maar nu hangt er al een veelbelovende groene waas van zich ontknoppende blaadjes rond. De forsythia pronkt reeds helemaal in het geel. De daslookblaadjes komen moedig bovenpiepen uit de dikke kluiten compost die ik 2 weken geleden nog rond voerde. Maar vooral rond de stam van de berkenboom zijn ze al rijp om in een eerste lenteslaatje geproefd te worden.
Maar die 14daagse keiharde vriesperiode heeft toch slachtoffers gemaakt. Mijn aangeplante azalea’s waren nog niet diep genoeg geworteld om te overleven. Ik had ze vergeten toe te dekken.
Het liefst van al wandel ik in dit vroege zachte lenteweer rond in onze tuin om met mijn ogen en letterlijk alle andere voelhorens aan te voelen wat elk plantje nodig heeft. Ok, ik volg ook wel de tips van de tuinboekjes maar eigenlijk vertelt elk plantje je rechtstreeks of het gelukkig is of niet. En zo leer je ook je tuin pas echt kennen. 3 jaar geleden liep ik nog als een vreemde in onze eigen tuin. Nu heb ik warempel nieuwe ogen en voelhorens gekregen.
Mensen die in de stad wonen kunnen ook af en toe eens een volkstuintje opzoeken. Er komen er meer en meer en elke volkstuinder zal u fier zijn/haar werk tonen en later de vruchten er van delen met jou.
Ik heb zelfs vernomen dat er nu volkstuin projecten opgestart zijn om jongeren die het lastig hebben in de samenleving in contact te brengen met de natuur en zijn jaarlijkse kringloop. Heling van de bovenste plank als je het mij vraagt.
Onlangs daarover nog gebabbeld met een fervente computerliefhebber. Apple creëert de handigste en snelste producten, die vooral jongeren cool vinden. Maar als je de natuur elke lente opnieuw al zijn schoonheid en vruchtbaarheid naar boven ziet duwen, letterlijk uit het niets of in elk geval uit dorre winterse kaalheid, tja, dat is pas echt creëren vind ik.
De natuur biedt ons grotendeels ook structuur en betrouwbaarheid, elk jaar opnieuw, als in een oneindig durende cirkel van het leven. Hij heeft geen behoefte aan innovatie, economische groei, hoeft geen kick van het moment, wordt het nooit beu of vindt het nooit te saai om zijn winterbed uit te komen. Nee, als de mens het niet al teveel verbrodt, dan kan ie eeuwig doorgaan met ons elke lente opnieuw tot in onze diepste vezels te verbazen. Magnifiek. Die heropstanding uit de winterse dood is met niets van wat de mens zelf creëert te vergelijken. Ik voel me graag deel van deze natuur.
Het doet me dan ook veel deugd dat meer en meer jongeren onze prachtplaneet willen redden van de hebzuchtige uitwassen van het neo-liberalisme dat ons met zijn economische groei dictaten en “je-bent-wat-je-hebt”-mentaliteit in de onvermijdelijke afgrond dreigt te storten.
Er is leven na de (winterse) dood….


zondag 18 maart 2012

Zalig subtiel mooi...

Laat ons dit zalig subtiel lullabye  liedje "Dum Dum Dum" opdragen aan alle slachtoffers en wie ze geliefd achterlaten. Niet alleen die van het busongeval maar iedereen die iets verschrikkelijks te verwerken heeft ...Liedje Dum Dum Dum We zijn allen verbonden...
Veel liefs.

zaterdag 10 maart 2012

Bedenkingen na een Vrouwendag....

Ik begrijp heus wel dat de media op vrouwendag  de vrouw centraal stellen.
Maar waarom worden wij, al die andere vrouwen , daarbij als het ware “verplicht” om op te kijken naar een aantal “straffe madammen” die het gemaakt hebben in de maatschappij?
Zijn we dan echt zeker dat deze madammen werkelijk “straf” zijn in het leven? Hebben we enig idee hoe ze in hun persoonlijke leven zijn? Moeten we hen wel echt op een sokkel zetten en aanbidden, bewieroken, aanroepen tot inspiratie, verheerlijken???
Moeten we ze überhaupt tot voorbeeld nemen? Hoe kunnen we dat als we er geen flauw idee van hebben wie ze echt als mens zijn in deze “imago-wereld”.
Ik heb alvast een hele serie vragen aan hen, maar of ze daar echt eerlijk op willen antwoorden, dat is een andere vraag. Ik zou ze doodeerlijk in hun ziel willen laten kijken en dan vertellen aan de wereld hoe ze echt in mekaar zitten. En wie weet zitten er dan verrassingen tussen?

Ondertussen krijgen wij, gewone stervelingen het gevoel dat we zo maar wat aan het aanmodderen zijn want, wij zijn niet “straf”genoeg. Wij hebben geen machtige topjob. Of wij leiden geen “Moeder Theresa” leven.           
Maar wie weet, spelen we meer dan wie ook de echte rol van de vrouw in deze samenleving, als tegengewicht voor de concurrentiële rat-race die het o zo vaak is daar op weg naar de top. En die top blijft hoe dan ook bangelijk eng op één punt uitkomen.

Doordat wij rustig afstand kunnen nemen en het niet verplicht zijn aan onze “straffe” status zijn wij misschien zelfs, ten volle vrouw of beter nog mens in deze “wees- een- supervrouw- om- een- plaats- te- veroveren- tussen- die- machtige- mannen” samenleving.

En voor de mannen geldt eigenlijk hetzelfde: het “als je het niet gemaakt hebt dan ben je maar wat slapjes bezig”gevoel wordt je langs alle kanten aangesmeerd…
Vele mannen en vrouwen trappen daarom maar mee in die ratrace in de jacht om bewierookt te worden door de anderen. En wat daarna???Hoe is het vertoeven op die sokkel waar maar 2 voeten op vastgespijkerd kunnen staan? Kan je je nog vrij naar links en rechts bewegen? Kan je daar nog dansen in volle vrijheid en je deel van het geheel, van die prachtige natuur/planeet voelen??? Kan je je veroorloven je masker af te nemen en vrij tonen welke mens daar echt onder zit???

maandag 5 maart 2012

Een vernieuwde "show" in het verschiet...

Eindelijk begonnen aan het voorbereiden van een vernieuwde show voor Andy & Di. Het draait rond waar we echt van wakker liggen. Waar dat we echt mee bezig zijn als we 's avonds in ons bed kruipen. En dat dan verwoorden zodat het aankomt bij ons publiek, zodat het grappig is ook maar eigenlijk ook wel tragikomisch. Het komt, het begint te stromen... Meer kan ik er nog niet over kwijt. Ook niet wanneer het ei volledig gelegd zal zijn. Dat in de vorm gieten is een proces van wachten, slijpen, wachten, slijpen en nog eens slijpen aan de woorden aan de beelden aan de vorm...Want alles moet naadloos in elkaar overgaan zodat het stroomt...Bindteksten, liedjes, danspassen, beelden op het groot scherm, hulpmiddelen enzovoort enzovoort...
Ons publiek krijgt het te zien en te horen...hopelijk al snel...