Vrolijk Kerstmis aan iedereen...Gelukkig had Andy deze outfit niet aan toen we op kerstavond in het Jessa ziekenhuis in Hasselt de kerstmis opluisterden...

Iemand vroeg me onlangs “wanneer schrijf je nog eens iets op je blog?” Oh, ik heb dus een lezer! Allee vooruit dan maar, voor u, lieve lezeres, doe ik het bij deze.

Wij zitten volop in de periode van de kerstwensen. Mooi allemaal maar ik zit met mixed gevoelens. Aan de ene kant ben ik blij met hoe onze Andy & Di kerstoptredens verlopen zijn, vooral dan onze allerjongste telg “Werken aan een Mirakel”.
Maar aan de andere kant overvalt me deze week ’s avonds, bij het TV  kijken na de dagtaken, een gevoel van weemoed. Immers, zo vaak krijg ik enkel TV  die aan de lopende band “BV’s spuit” te zien. We leren ze kennen in al hun details, ze doen mee aan quiz-en, ze brengen ons hoofd op hol, ze verkondigen voortdurend hun meningen die dan trendsettend worden enzovoort. Zo vernam ik gisteren dat de “slimste mens” en zeer succesvolle Tom Waes blijkbaar niet van Crocs houdt. Laat ik dat nu net zo handig vinden, vooral in de zomer in mijn tuin. En blijkbaar is dat lang niet het enige wat in deze tijd “not done” is. Maar ooit waren ze wel “in de mode”, niet???

Mijn God, hoe worden we dagelijks door al dat BV  gedoe langs alle kanten gemanipuleerd, vooral dan nog voor louter materiële, veelal pietluttige zaken  …Zij zijn onze rolmodellen…blijkbaar…

Ik voel me nog steeds opgejut als ik de TV met vermoeide ogen uitzet. Wat voor “zever” heb ik nu toch weer bekeken, het ene is nog wat zotter dan het andere programma… Maar zij, de BV’s hebben het wel gemaakt, en wij de gewone burgers zijn “de aapachtige losers” die naar al hun gedoe staren alsof ons leven er van afhing (bvb “De slimste mens”of een van de vele “soaps”).

Ik ben al blij dat ik ’s morgens met nieuwe frisse moed aan een weliswaar “anonieme dag van een nobody” kan beginnen. Of toch niet? Weemoed naar een “zuiverder” wereld overvalt me. Maar die bestaat vooralsnog niet. Zelf dan maar aan beginnen, te beginnen met mezelf??? En ja, Di, er zijn nog zoveel “mensen van goede wil”, nietwaar? Uiteindelijk kan ik die TV ook gewoon op “uit” laten staan, of toch weer niet? Verslavend? Ik vrees het...vooral 's avonds, met verstand op nul!
Gelukkig is er nu en dan nog een goeie film te zien zoals vorige zondagavond "Marina". Hard verhaal van Rocco Granata's jeugd als immigrantenkind in ons Belgenland! Dit kan ons wel degelijk aan het denken zetten hoe hard het is voor mensen die hun thuisland voor lange tijd (om niet te zeggen definitief) verlaten...

Onze nieuwe voorstelling  "Working on a Miracle" slaat helemaal aan bij ons publiek (vooral Vlaamse organisaties). Als bvb. een cultuurminnende yoga lerares en lid van Femma Zaventem je komt vertellen dat dit ronduit het beste is wat ze het laatste jaar gezien heeft op een podium dan begin je echt wel te blozen van geluk! Hoe ons publiek de hele voorstelling lang aan onze lippen hangt, geeft ons kippevel. Ook het zorgvuldig creatief bijpassend beeld- en videomateriaal oogst bijzonder goede punten. En volgens de muzikale journaliste Sarah Gommers, een onafhankelijke kenner : "Dit is een performance van de hoogste plank, op het niveau van het beste dat Culturele Centra aanbieden". We zijn zo dankbaar dat we dit kunnen en mogen brengen, van begin tot einde helemaal onze eigen creatie!

"May you be Forever Free"...zongen we in 2011 in een School in China waar Andy's zoon een jaar Engelse les gaf. Ook al is de video van eenvoudige kwaliteit en kreeg Andy daar een gitaarke van een leerlinge onder de arm geschoven, het is mooi hoe ze allemaal meezongen...
Nooit gedacht dat onze songtekst vandaag, in het licht van de IS aanslagen,  actueler is dan ooit... Hier in Europa (en dus niet zozeer in China!) ! Bijna op onze eigen dorpel op een boogscheut van Brussel en Parijs 
Kijk op deze link, het liedje "Forever Free komt na de korte muzikale gym intro;  

https://www.youtube.com/watch…

China Trip

Recorded when Andy & Di visited their son David who was teaching English in Guangnzou China, April 2011. The pupils of the Guangdong Experimental High School...

Onze première op 23 oktober van  "Working on a Miracle" voor de palliatieve vrijwilligers van de Universiteit Antwerpen in Ekeren  was een groot schot in de roos. Nog nooit zo'n schone reacties ontvangen. Mensen kregen soms tranen in de ogen omdat ons "Andy & Di verhaal" hen bij momenten diep raakte en vooral ontroerde. Maar er werd natuurlijk ook af en toe eens goed gelachen met sommige voorvallen in onze story. Alles liep wonderwel gestroomlijnd. De technische kant zat prima .En een bejaarde vrouw die de liedjes in de Engelse taal niet begreep was in de wolken met onze simultaan vertalingen op de prachtige beelden die Andy bij elk nummer geselecteerd heeft. Daarbij kwam ook het video materiaal van de VRT (uit een vroeger programma over ons) goed van pas; dat toont vooral de vroegere nostalgie rond de beginfase van Andy & Di.
Maar dus de rode draad in ons verhaal heeft ons publiek geboeid en geraakt. Er zat heel veel herkenning in voor hen.
En last but not least: wij werden zelf serieus getest om de titel van onze voorstelling "Working on a Miracle" op de première zelf waar te maken! Want op de vooravond kreeg ik last van een opkomende verkoudheid die Andy al ergens een paar dagen eerder opgelopen had (wellicht heb ik ze dan via hem opgedaan). De dag voor de première heb ik niets anders gedaan dan licht en energie gevisualiseerd in mijn hoofd, neus en vooral in de keel (als een soort intense laserstraal gevisualiseerd met helend wit en blauw licht.)  En zie, het heeft echt gewerkt : wij waren beiden op onze voorstelling zelf in topvorm! Een mirakelke op zich want als ik het zitten heb met een verkoudheid dan is het bijna altijd een zware met alles er op en er aan...

Overmorgen, vrijdag is D-Day voor ons: de première van onze voorstelling "Working on a Miracle" op een dankfeest voor een organisatie van palliatieve vrijwilligers in Ekeren. Natuurlijk stroomt de adrenaline nu al door onze lijven, woedt de plankenkoorts af en aan en staan de zenuwen al op spanning. Allemaal heel normaal voor artiesten, vlak voor een belangrijke start van een reeks voorstellingen.
Maar dat Andy net nu last zou krijgen van een serieuze verkoudheid (waar heeft hij die toch opgelopen?) en ik het sinds vandaag ook al voel kriebelen in de keel ("t zal toch geen waar zijn hé)....dat hadden we niet voorzien.
Ik begon al in mei een eerste versie van onze pittige story (n.b. over ons eigen leven) voor deze voorstelling uit te schrijven.  Andy zette deze zomer al het muzikale rond de story op punt. En hij zocht prachtig bijhorend beeldmateriaal bij elke song. We repeteerden, memoriseerden de pannen van het dak, kortom we zijn er maanden mee bezig...Mijn kippen kunnen er van meespreken, die arme beestjes hebben ondertussen minstens 100 versies gehoord! Ze weten nu tenminste helemaal voor wie ze eieren leggen!
En zie ... net voor D-Day slaat Murphy keihard toe. Want Andy sukkelt tot overmaat van ramp ook met ernstige letsels aan de linkerknie. Letsels waarvan hij helaas tot op heden niet afwist hoe ernstig die waren. Dit door de gebrekkige communicatie van de specialist, die hij daarvoor al in de afgelopen lente consulteerde. Want pas vorige week kreeg hij voor het eerst het rapport ter inzage en kon hij meteen de ernst er van constateren. Hadden we dat eerder gekregen dan waren we afgelopen zomer zeker niet gaan klimmen in Schotland! 
Blijkbaar worden wij nu zelf serieus getest om de titel van onze voorstelling "Working on a Miracle" waar te maken! Hoe dan ook, zelf al ben ik tegen vrijdag "half-dood", toch zal ik er staan...Wat ik er ook voor moet doen. We laten de kop niet hangen, wel integendeel...met alle middeltjes (die hopelijk werken), zal het ons lukken om een prima première af te leveren... Het mirakel geschiede! Nu nog die plankenkoorts en het zenuwachtig gedoe vooraf onder controle krijgen.. Wie zei er mij laatst dat artiesten niet echt werken?

Synchroniciteit kan zo mooi zijn. Ik maak het de laatste tijd geregeld mee. Neem nu eergisteren. Omdat ons muzikale levensverhaal “Working on a Miracle” net helemaal afgewerkt was, hadden Andy en ik even tijd om een filmpje mee te pikken. Het verhaal van een jongeman wiens jongere broertje in een verkeersongeval om het leven kwam. Hijzelf werd pas ternauwernood gered (of zoals hij het zelf vertelt “teruggehaald van de grens met de dood”) dankzij  kunstmatige beademing. Hij had daarbij een extra gevoeligheid ontvangen en kon geregeld met zijn broertje “aan de andere kant” communiceren. Een heel speciale film over een onderwerp dat me persoonlijk telkens weer aangrijpt omdat ik zelf ook iets in die zin ervaren heb.

De film loopt af, ik kijk even op de klok en het was 22:22 . Dat getal heeft voor mij een speciale betekenis als 11; (1+1 =) 2 ; want ik ben/voel me verbonden met het getal 11. Ik ga daarna nog even in de keuken iets halen en plots, zomaar vanuit het niets, schiet er een gedachte in mijn hoofd rond ons pas afgewerkte nieuw project  “Werken aan een Mirakel”, ons eigen muzikaal levensverhaal. Iets waar ik tot dan toe niet bij stilgestaan had: Andy en ik hebben elkaar voor het eerst ontmoet in november 1993 en …de première van onze muzikale story is gepland voor november 2015 : o ja 22 jaar later dus !!! Fantastisch toch, die synchroniciteit! En dat overkomt me nu geregeld! Het leven is mooi!  

Ook al zeg ik het zelf, onze muzikale story theatershow "Working on a Miracle" komt stilaan in zijn eindvorm te zitten. Het beloofd echt meer dan de moeite te worden, we zijn nu al fier op het resultaat van al ons creatief schrijfwerk! Het straffe levensverhaal van Andy & Di vol van merkwaardigheden, challenges, knotsgekke ervaringen, ontroering,...Dit alles met een grote scheut eigen songs die (in elk van de 16 fases in ons leven die aan bod komen) het daglicht zagen...Pakkend, veel herkenning, ontroerend, hilarisch, je lacht je op tijd en stond een deuk...Het zit er allemaal in. Maar vooral ook inspirerend voor ieder die er voor open staat. Vanaf midden november zit deze show in ons muzikaal aanbod dat organisaties nu al kunnen boeken.

De muziekjournaliste Sarah Gommers die een eerste inkijk kreeg, omschrijft het zo:
Om het gebied tussen standup comedy en een concert te kunnen beleven moet je je inbeelden dat er een storyteller met humor (Di) samen met een rasechte muzikant (Andy) met roots in Liverpool (de thuishaven van de Beatles) op het podium staat.. Als je bovendien weet dat die twee een koppel zijn, dat ze beiden een gezonde positieve dominantie hebben, dan kan het spel op het podium niets anders zijn als een brok dynamiek en interactie.
Met deze theatershow, die vanaf 15 november 2015 in première gaat, nemen Andy & Di het publiek helemaal mee in hun eigen
levensverhaal dat aanvoelt als een sprookje, maar dan eentje dat gaat van hoogste verwondering naar diepe ontgoocheling in de gang van het leven.
Maar geen nood, ze verpakken alles met humor en met authenticiteit zodat je jezelf kan laten meesleuren in deze performance van de
hoogste plank.

Working on a Miracle' brengt je in vervoering en maakt je deel van hun verhaal in die mate dat je veel zal herkennen en dat je verrijkt naar huis zal gaan.

Als ik een ding uit de bijna afgelopen Ronde Van Frankrijk geleerd heb is het wel het grote gevaar van "manipulatie van de massa". De media stelt de prestatie van 1 renner in vraag, een paar kritische uitlatingen en lap, de massa creëert op de laatste legendarische berg een energie vretende tunnel van  aanhoudend luid boegeroep, biergeklets (om nog te zwijgen over lager vocht) tegen die renner en het hele team. Zo ontstaat massa hysterie...Waar hebben we dat nog gezien in de geschiedenis van "de mensheid"? Nee hoor, die les is nog altijd niet geleerd...Ik vraag me af of ook zo'n (als je het vanuit je zetel bekijkt) erg stompzinnig jumpende menigte op Tomorrowland makkelijk te manipuleren valt? Eens je daartussen staat kan je niet meer oproeien tegen de stroom in, je wordt-willen of niet- meegezogen ..Wat als?

Voor de snelle beslissers:Speciale Promotieprijs voor onze gloednieuwe Muzikale Theatershow die vanaf 15 november 2015 in première gaat

“Working on a Miracle“

Om het gebied tussen standup comedy en een concert te kunnen beleven moet je je inbeelden dat er een storyteller met humor (Di) samen met een rasechte muzikant (Andy) met roots in Liverpool (de thuishaven van de Beatles) op het podium staat.. Als je bovendien weet dat die twee een koppel zijn, dat ze beiden een gezonde positieve dominantie hebben, dan kan het spel op het podium niets anders zijn als een brok dynamiek en interactie.
Met deze theatershow, die vanaf 15 november 2015 in première gaat, nemen Andy & Di het publiek helemaal mee in hun eigen levensverhaal dat aanvoelt als een sprookje, maar dan eentje dat gaat van hoogste verwondering naar diepe ontgoocheling in de gang van het leven.
Maar geen nood, ze verpakken alles met humor en met authenticiteit zodat je jezelf kan laten meesleuren in deze performance van de hoogste plank.
Working on a Miracle' brengt je in vervoering en maakt je deel van hun verhaal in die mate dat je veel zal herkennen en dat je verrijkt naar huis zal gaan.
Duurtijd 2 x 45 minuten met een pauze

Speciale promotie van deze nieuwe show
1. Wie dit optreden, dat vanaf 15 november 2015 in première gaat, als allereerste groep vastlegt, hoeft enkel een kmvergoeding van 0.30 euro per km heen en terug vanuit Rotselaar te betalen.
2. De 2de en 3de boeker krijgen ons aan de helft van onze normale vergoeding te zien. Bespreek het met ons!
Wees er dus snel bij en maak kans op deze promotie boeking!
Mail: info@andyendi.be of bel ons op 016 58 08 22

Belangrijk om weten
Di vertelt in het Nederlands maar Andy spreekt en zingt in zijn moedertaal het
Engels. Een basiskennis van deze taal is dus wel vereist om ten volle te kunnen
genieten van deze theatershow.

Gisteren werd het schooljaar in onze Dansschool afgesloten met niemand minder dan Danny Wuyts als live zingende DJ. Wow; wat een sfeer en professionalisme! Ik voelde me net als een 18 jarige op een schoolbal dartel rondspringend, uiteraard met stijldansstapjes..
https://www.facebook.com/desmetcamby?fref=ts

Dansschool De Smet-Camby

Bezig met een totaal nieuw concept van show te bedenken en uit te werken, voor een publiek dat interesse heeft in theatershows met een grote geut songs, een inspirerend verhaal met een rode draad...De werktitel luidt "Working on a Miracle". Heel toepasselijk want soms heeft een mens een mirakel nodig om de inspiratie in die vormen te gieten die het publiek echt raken...Laat maar komen, dat mirakel...

Mijn moeder en ik...

Mijn moeder en ik…

Op Moederdag eer ook ik mijn moeder.

Ze heeft zo veel, heel veel, zeg maar alles geofferd om ons, haar kinderen, een beter leven te geven, om met een mooi diploma een schone job te bemachtigen, om Iemand met impact te worden…

Haar rug is totaal kapot, haar frêle lichaam hangt slechts met haken en ogen aan elkaar. Het harde boerenwerk met vader die zo vaak ziek te bed lag, ze heeft het aan den lijve doorleefd en de prijs betaald.

Maar ik heb de droom die ze voor mij had niet waargemaakt. Ik ben niet de vrouw geworden - met de steile carrière dankzij haar diploma- die ze zo graag wenste dat ik was.  Dat valt nog steeds tegen …ik zie het in haar ogen. Ze wou fier zijn op mij. Dat wou ze overal waar ze kwam kunnen  uitstralen. Het zou haar het respect gegeven hebben van de mensen in haar kring die, o zo vaak, gewoon over haar heen liepen…

Moeder, ik heb een ander pad bewandeld. En ook al heb ik geen impact op de wereld rondom, zeker niet op Twitter, Facebook …. die daar nu de maatstaf voor zijn…ik ben wie ik nu ben. Met van binnen dat stukje teleurstelling dat ik, raar maar waar, overgenomen heb van jou…

Is het goed dat ik ben wie ik ben? Ze antwoordt niet want in dat eigen frêle lichaam speelt er zich zoveel af wat nu haar aandacht vraagt. En ze heeft nog stapels  boeken te lezen, om de achterstand van vroeger toen ze er geen tijd voor had in te halen. Zware filosofische kanjers vaak, verhalen met diepgang die de ziel raken. Om dan zelf haar eigen creatieve innige deelnemingskaarten vanuit het gevoel te schrijven, als er iemand uit haar kring de oversteek maakt. Met dan soms toch de nodige erkenning daarvoor, het schouderklopje dat ze zo vaak gemist heeft.

Ooit als ze zelf de oversteek naar de andere kant maakt…zal ik haar oneindig missen in dat tere lijf…”Maar onderschat de keikop die in mijn hoofd zit niet”  hoor ik haar fluisteren…

Nee moeder, want die heb ook ik voor een stukje geërfd van jou, al bezit ik nog niet de helft van jouw fenomenale wilskracht …Die “het moet want het moet gedaan worden” die uiteindelijk jouw rug geheel brak…

Maar dat alles waar ik in verschil van  jou, dat eigene aan mij, ik betwijfel of je dat ooit echt gezien hebt. En als je er toch een glimp van zag, dan was het niet goed… zo vreemd, zo anders, zo ja…niet deftig genoeg, niet stijlvol genoeg, de rug niet genoeg gerecht, geen hoogstaande cultuur, niet bekend genoeg….

Och God, het zit ook allemaal in mezelf, het oordeel vanuit de moederlijke kant…

Ik moet er duidelijk iets mee…moeder, geef maar je wilskracht door, als je de oversteek maakt…Wie weet, wat er dan gebeurt in mijn leven? Wat ik er dan mee uitsteek??? En jij, jij zal eens goed lachen van op die plek waar je dan zit.

En eergisteren in Banneux ons bezinnend muzikaal programma gebracht. Voor het eerst werd ik nadien bijna letterlijk plat gelopen door de mensen die me om een folder van ons kwamen vragen...Ja, zo'n bezinnend muzikaal programma vraagt echt om herhaling...Zo voldoening gevend. Het moet niet altijd een "fun programma" zijn om eens eventjes"te ontsnappen uit de dagelijkse sleur". Want dat is achteraf bekeken vaak zo oppervlakkig vluchtig. Terwijl als je wat dieper kan beroeren, de voldoening nog dagen daarna aanhoudt, vooral bij het publiek maar ook voor onszelf de artiesten...
Het is te vergelijken met de stroom aan oppervlakkige humor van vele stand up comediens tegenover een theatershow van bvb. Wim Helsen die ook dieper graaft en waar je met een ander gevoel naar huis gaat. Je kan daardoor voor dagen geïnspireerd zijn terwijl je de grappen van die anderen al lang weer vergeten bent en terug in je leven geworpen wordt met dezelfde uitdagingen als van voor je even wou ontsnappen in een "lach avondje"...Ik hoop dat vele organisatoren van optredens dit lezen...Het is een oproep aan hen: "heb geen schrik van eens een "bezinnend programma" aan te vragen voor jullie leden...De meesten zullen het in dank aanvaarden...

Zo danig druk bezig met lenteschoonmaak binnen en buiten, met tuinwerk enz... En tussen dat alles door stellen we een speciaal muzikaal programma op voor een bezinningsgroep in Banneux (ligt in de Ardennen) ! Als dat geen voldoening gevende uitdaging is! Maar vanavond staat een "fun gericht " programma voor de Vrouwenbond van Putte op het menu. Soms heb ik de indruk dat wij werkelijk muzikale duizendpoten zijn! Het eigen creatief schrijven ligt wel even te wachten op de plank...Ik droom er van ooit eens een boek te schrijven en heb daar al concrete ideeën voor. Maar dan moet ik wel tijdelijk op een appartementje gaan wonen, vrees ik...Nee, dat kan ik nu nog niet... Tot later!

Morgen is het Saint Patrick's Day , de Iers culturele feestdag bij uitstek. Ook hier in Vlaanderen organiseren sommigen een "Irish Music Day" op 17 maart. Dus trekken wij morgen ons Iers plunje aan en gaan gewapend met o.a. Fiddle en Bodhran Drum het beste van onszelf geven in het Dienstencentrum van Mechelen...De Irish Tap Dance, tja, die vullen we wel op onze eigen manier in, sinds we stijldanslessen volgen...Het wordt in elk geval vrolijk Irish morgen, ze hebben ons verteld dat er ook Guinness zal vloeien...bij een Irish Stew!!!

We're all rotting away...

In de rubriek "wat zijn we aan het doen vandaag" een foto van "Andy decomposing"...Ja van het omdraaien van de compost krijg je het warm en ....haal je zowaar je zomer-werk-tenue" boven. Om te werken in wat je kan bestempelen als het "lelijkste hoekje" in onze tuin maar wel het meest vruchtbare....Het heeft ons ooit geïnspireerd tot het gedicht (klik op de link): we're all rotting away

Meer verslagen

Op vrijdag 27 februari treden we hier in onze eigen regio op om 14u30 , op het verjaardagsfeest (eerste jaar actief) van het nieuwe rusthuis in Wezemaal "De Lelie" aan de Aarschotsesteenweg vlak naast de school. Voor wie iemand kent die daar verblijft, of voor wie een kijkje wil komen nemen, samen met een bejaarde ouder of vriend...jullie zijn welkom, vanwege het animatieteam van het gloednieuwe rusthuis en uiteraad vanwege Andy & Di.

"57 going on 58..."

“Je moet er alles aan doen om er jong te blijven uitzien” roepen de media ons, 50 plussers, toe. Andy is er nu 58 en ik een jaartje jonger.  En weet je wat… ik ben nu veel aardiger  voor mezelf dan vroeger.

Ik heb ondertussen al een paar dierbare vrienden deze wereld zien verlaten, te vroeg,  voordat zij konden begrijpen hoe de vrijheid groeit als men ouder wordt.
Wiens zaak is het als ik ervoor kies om in de winter in het donker (op de terugweg van een ziekenzorg vergadering),  met mijn plastieken Aldi-fietsbroek over mijn jeans door de modderige plassen op onze Heikantberg te fietsen en dan “Hei ho, hei ho”  te zingen… Gek zeg je  ??? Pff….Ik dans gewoon verder op die prachtige muziek van de 50, 60 & 70 's…

En in de zomer loop ik lekker rond op het strand, in een badpak dat strak  gespannen is over een steeds meer gerimpeld en al wat uitpuilend lichaam en duik ik met overgave de golven in,  ondanks de medelijdende blikken van wat zich “jetset” noemt. Ook zij zullen er hopelijk ooit wel wat ouder/wijzer(?) en meer “gipsy naturel” uit gaan zien.
Ik weet dat ik soms vergeetachtig wordt. Maar nogmaals, een deel van mijn  leven ben ik bewust vergeten en dat is maar goed ook!

Zeker, door de jaren heen, is mijn hart wel eens gebroken. Hoe kan je hart niet breken als je een geliefde verliest of wanneer een kind lijdt. Maar, gebroken harten geven ons kracht , begrip en mededogen. Een hart dat nooit gebroken is, bleef ongerept steriel en het zal helaas nooit de vreugde kennen van het onvolmaakte.
Ik ben nu al gezegend, dat ik lang genoeg geleefd heb om mijn haar stilaan grijs te zien worden en mijn jeugdige lachen voor altijd geëtst te zien in de dieper wordende groeven op mijn gezicht. Zo velen hebben nauwelijks  gelachen en zo velen zijn gestorven voordat hun haar zilver kon worden.

Als je ouder wordt  kan het je steeds minder schelen wat andere mensen van je denken. Nu heb ik zelfs het recht om het fout te hebben.

Dus, om je vraag te beantwoorden, ik vind het fijn een “overrijpe vijftiger” te zijn (tja…57 going on 58 !!!). Het heeft mij bevrijd. Ik hou van de persoon die ik geworden ben.

Pas nu kan ik levenswijsheid delen met wie er voor open staat…. Hé vijftigers, zestigers, zeventigers, tachtigers, negentigers, 100 plussers (ja waarom niet ???).... doen jullie mee?

Andy & Di runnen alvast muzikaal hun eigen "Ierse Pub" op het parcours van de vermaarde winterwandeling van de KWB en 2 scholen in Rotselaar. Heel wat sketches, verhalen, kortom "fun" te beleven aan de verschillende stoppunten/standjes onderweg! Op onze stand alvast Irish music and "communal singing"! Wanneer? Op zaterdag 24 januari van 17u30 tot 20u, vertrek parochiezaal Rotselaar. Meer info te bekomen bij hilde_vranckx@skynet.be