woensdag 21 augustus 2013

Op shopping in Rue de Brabant...wat een belevenis!


Ben je al eens in de “Rue de Brabant” in Brussel gaan shoppen? Dat is pas een ervaring die je nooit meer vergeet.
Gisteren trok ik er heen met mijn goeie vriendin Ly. Van zodra je de trein afstapt in Brussel Noord en langs de achterkant de voor elke treinreiziger overbekende roze ramenstraat  oversteekt, kom je langs een dwarsstraatje in de parallel lopende Rue de Brabant terecht.
Prachtige jurkjes aan 5 euro het stuk lachen ons toe op deze zonovergoten augustusdag. Je vindt er ook tapijten, keukengerei allerhande, enfin zowat alles wat een mens praktisch in het huishouden nodig heeft.
Je waant je niet in een Noord Afrikaans land, je bent er gewoon. Geen vlaming mijlenver te bespeuren, de exotische muziek, de geuren, het lustig gebrabbel van de kleurlingen rondom ons, kortom de hele sfeer maakt dat je je onmiddellijk ondergedompeld voelt in de warme Afrikaanse easy living, nochalance… maar dan op nauwelijks 20 minuten reizen van mijn Vlaamse deur.

De jurkjes pas je in het achterkamertje van de winkel terwijl –in ons geval- de bediende uit India (ja die zijn er hier ook) zich uitslooft om in de grote voorraad kledij de gepaste maat voor ons te vinden. We mogen hem om het even wat vragen, met zijn eeuwige smile is niets hem teveel, en dat voor een schamele 5 euro het stuk.
We zien het de”gestylde Inno dame”, voor heel wat meer geld overigens, echt niet doen want dan krijg je gegarandeerd binnen de seconde de meest verzuurde blik op je geworpen. Nee, zo’n toegewijde bediening bestaat in Vlaanderen niet meer, dat is duidelijk.
In de Rue de Brabant daarentegen voelen wij ons letterlijk de Koning(in)nen te rijk.
Waar die 5 euro jurkjes gemaakt zijn, wil je niet echt weten maar dat geldt ook voor de overigens veel duurdere kledij in de meeste winkels in Vlaanderen.
Hier kan je dan ook nog eens gaan onderhandelen over de eindprijs bij aankoop van meerdere stuks maar onze man uit India zit overduidelijk aan zijn 5 euro limiet dus doen we dat wijselijk niet.

Zo, met onze behoorlijk gevulde plastieken zakjes is het tijd om iets lekkers te gaan eten want het is ondertussen middag.
Ly kent van haar vorige shopping expeditie een klein Egyptisch restaurantje waar ze –voor de figuurlijke appel en het ei - overheerlijke gegrilde sardienen met frietjes , gegarneerd met  gezonde rauwkost opdienen. Maar eerst en vooral komen ze al die potjes met lekkere sausjes voor je neus zetten. Eens wij onze visschotel letterlijk aan het verorberen zijn, komt de over vriendelijke Egyptische bediende zijn 2 koninginnen ook nog 4 platte Afrikaanse broodjes presenteren om mee in de sausjes te doppen. En terwijl we  de sierlijke limoenenboom buiten in de tuin bewonderen (ja hoor, te midden in Brussel) , laten we geen kruimeltje of visrestje  liggen…zo smaakt het ons. Middag- en avondmaal genot in 1 noem ik dat!

En dan moet het beste nog komen! Want na nog een uurtje verder geslenterd te hebben op onze Noord Afrikaanse trip is het tijd voor een kopje thee. En daarvoor weet Ly een authentiek caféetje liggen. Eentje met rechttoe rechtaan tafeltjes zonder tra la la en vooral waar ze het water voor de thee echt goed laten doorkoken, in tegenstelling tot de meeste Vlaamse tavernes waar je zelf het theezakje in lauwig water moet onderdompelen (volgens mijn Britse echtgenoot kunnen de meeste Vlaamse tavernes geen thee naar behoren serveren). Ook hier worden we bediend als de hoogste koninginnen.

Maar dan volgt de uniekste van de unieke belevenissen op onze shopping trip. Aan onze linkerkant zitten 4 pikzwarte mannen gezellig te leuteren in hun moedertaal en aan onze rechterkant nog eens zo’n 4tal.
Wij als enige vrouwen en dan nog eens blank –op oma leeftijd maar zonder de typische oma kledij – daar tussenin dus. We zien ze af en toe van uit hun ooghoeken even opkijken naar ons met een gemengde blik van “wat komen die oma’s die geen oma zijn hier in godsnaam doen” afgewisseld met “hé dat is ons hier nog nooit overkomen”. Maar van zodra wij terugkijken kijken ze zedig weg naar hun tafelgenoten. Is het het soort van respect dat ze hun eigen mama’s verschuldigd zijn? Of hebben wij hen zodanig verrast dat ze het echt niet kunnen plaatsen? Het geeft ons in elk geval veel binnenpretjes, een warempel “Benidorm bastards” gevoel, nee echt  een super unieke innerlijke beleving van het moment.
Spijtig dat er niemand is om dit op foto vast te leggen, want dit is echt ook wel kunstzinnig uniek te noemen. Hoe dan ook, dit moment zal ik voor eeuwig koesteren in mijn fotografisch geheugen. Want zo maar eind augustus op 20 minuten reizen van mijn degelijke Vlaamse deur beleven mijn vriendin en ikzelf een van ons mooiste vakantie-momenten ooit…

En dan is het nog niet afgelopen, o nee..Een eindje verderop gewandeld wordt Ly een beetje moe en toevallig zijn we bij de schattige Sint Jean et Nicolas Kerk beland. We gluren door de glazen deur binnen en zien meteen een nonnetje ons lachend welkom wuiven. Dat laten we ons geen twee keer zeggen dus wij naar binnen. Echt gezellig is die Kerk met het altaar in het midden van de kerk en alle stoelen daar in een mooie cirkel rondom. Het nonnetje komt blijkbaar uit Nederland en heeft behoefte aan een gezellige babbel, terwijl wij even rusten van al dat gewinkel en genieten  van de stilte die de Kerk ons tussen haar gebabbel door biedt. “Jullie moeten echt eens komen op een zondag als de Afrikaanse families hier al dansend hun gospels zingen!”
“Dat gaan we zeker en vast een dezer doen” zeg ik “want we houden van zo’n belevingen!” Met ondertussen een guitige knipoog naar Ly!

Ietwat toeristisch vermoeid maar meer dan volkomen voldaan brengt de trein ons terug in Vlaanderenland. Wat leuk, zo voor een schamele 12,60 euro naar Afrika trekken, echt bedankt lieve vriendin, roep ik Ly nog na als ze naar haar Leuvens flatje fietst en ik de boemeltrein naar Rotselaar in duik…

Voor herhaling vatbaar, zeker weten!

 

 

 

donderdag 15 augustus 2013

Onze muzikale kortfilm "In Flanders Fields New" nu op YouTube

In het kader van de 100 jaar herdenking van WOI heeft Andy een muzikale kortfilm gemaakt op basis van het gedicht van John McCrae, "In Flanders Fields." .
Het heeft hem "bloed, zweet en tranen" gekost om de woorden in muziek en beelden te vatten maar nu is het klaar om het met "de wereld" te delen.
We hebben zopas ook vernomen dat het gereputeerde In Flanders Fields Museum in Ieper onze kortfilm zal mee verspreiden. Ze vinden hem erg geslaagd. Wij zijn natuurlijk blij met deze erkenning.
 

Klik op en kijk naar deze link en stuur hem ook gerust door naar vrienden, kennissen en leden van uw organisatie.

 
 

dinsdag 13 augustus 2013

Wetenschappelijke verklaring voor bijna dood ervaringen

De media pakken vandaag uit met een wetenschappelijke verklaring van de bijna dood ervaringen.
Allemaal goed en wel: een verhoogde hersenactiviteit. Maar uit alle studies die ik tot dusver over bijna dood ervaringen gelezen heb + 2 verhalen van mensen die het zelf beleefden + last but not least een eigen persoonlijke ervaring in de sfeer van BDE's mogen ze mij ook een wetenschappelijke verklaring geven waarom de meeste mensen, zo niet allen, daarna andere prioriteiten in hun leven stellen. En die prioriteiten gaan allemaal in dezelfde richting: meer onbaatzuchtigheid, mededogen, empathie, zich ten dienste willen stellen van 'het goede', een missie voelen om deze planeet gunstig te helpen, pakken minder ego gerichtheid enzovoort enzovoort...En daar gaat het hem om bij deze mensen; hun leven neemt heel vaak een drastische wending aan: de meesten kunnen geen louter competitief op geld en winstgerichte job meer uitoefenen want dat interesseert hen niet meer. Er moet iets dienstbaar inzitten.Iets sociaal, de drang om mensen te helpen in hun wezen, in hun geluk enzovoort is heel groot .

zaterdag 10 augustus 2013

Niet 1 maar 2 tonen lager...

Vroeger droomden we er van bekende muzikanten te worden omwille van meer impact en om ons eigen werk te kunnen brengen in plaats van steeds weer die gekende covers van anderen. Nu dromen we daar van om niet meer zelf te moeten opstellen en afbreken na een optreden...
Vooral die late ambiance happenings laten hun sporen na op onze spieren! We zijn al zo moe na het opstellen en sound testen dat we ons echt geen zorgen meer kunnen maken over de happening zelf! In het hoofd relaxed, dat wel...vergelijkbaar met hoe je je voelt na enkele uurtjes intensief tuinieren!"

Gisterenavond  bijzonder laat in bed (of moet ik zeggen in de vroege uurtjes) na een ambiance Irish evening op een grote camping. Vandaag zingen we niet 1 maar 2 tonen lager!
En onze buren maar zeggen hoe leuk het leven van muzikanten toch moet zijn....Och ja, ze voelen de dag na een ambiance optreden niet hoe ze alleen nog maar een vrij vermoeid schrapend stemgeluid kunnen uitbrengen, om nog te zwijgen over al die stijve spieren...
En voor de schamele kostenvergoeding om een hele dag op trot en in de weer te zijn, moet je het zeker en vast niet doen.
Nee, lieve mensen, onze drijfveer is idealisme en passie, wat zakenmensen wellicht "naïviteit" zouden noemen.

En toch willen we niet ruilen  met hen...Maar ja, het is dan ook "slechts" een overigens zeer onregelmatige hobby...die we voor niets ter wereld zouden willen missen!

vrijdag 9 augustus 2013

Gewoon zomeren...


Ook al is het wat stil rond ons, Andy & Di doen nog altijd voort met hun muzikale dans, zang en samenzang show met rollende of kabbelende bindteksten tussendoor…enzovoort…

Maar ja, wat kunnen we melden op onze blog ? Gewoon dat we bezig zijn met dingen voor te bereiden voor het najaar: vooral dan onze nieuwe film om onze muzikale versie van het gedicht ‘In Flanders Fields’ te begeleiden. We hebben een aantal optredens in de pijplijn waar dit nummer de hoofdmoot zal worden. Andy is de afgelopen maanden vooral met dat 5 minuten durende filmke bezig geweest maar het resultaat oogt veelbelovend!

Ik geniet elk jaar van de zomerse periode: vooral van het letterlijk buiten leven : alle deuren open, elke ochtend groentekes en fruit oogsten, wat filosoferen en genieten vanuit een luie zetel, eens op het voorterras zitten, eens op het achterterras ook en bij regen in de veranda…Naar de Plas hier vlakbij gaan zwemmen of een avondwandeling maken, een beetje poetsen in het huis, wat onderhoudswerken doen ook en verder ook snoeien in de tuin. Met een vriendin bij babbelen,’s avonds alles water geven bij droog weer (dat is hier een hele klus!).

Je ziet het, niets speciaals te melden maar wel gelukkig gewoon zomeren en daar al werkend van genieten…Meer moet dat niet zijn.