dinsdag 18 november 2014

This Way of Life....

Gisterenavond op Kanaal 8 een ongewone documentaire gezien over een gezin met 6 kinderen in Nieuw Zeeland. Ze kiezen voor het simpele leven. Hoe die kinderen daar opgroeien in de adembenemend mooie natuur, en zo bvb als echte virtuozen van kleins af, zonder zadel, de paarden berijden…hun manier van leven...fascinerend. Wij onderschatten hier volop waartoe kinderen in staat zijn als je ze in de natuur grootbrengt en niet met plastieken speelgoed, achter computerschermen,  met I phones en I pads. Link naar een fragment: http://www.nzonscreen.com/title/this-way-of-life-2009
Wat een ferme oogopener....voor wie tenminste dieper kan kijken dan naar het feit dat de familie materieel niet zoveel heeft...maar ze hebben wel wat wij hier totaal kwijtgespeeld zijn...
Ik voelde me nostalgisch en erg ontroerd door dit document en dacht terug aan de mooie kanten van mijn jeugd op onze boerderij. Je kan het nu aan geen mens uitleggen, hoe bijzonder de sfeer is voor een kind dat opgroeit tussen de koeien, de velden en het hele avontuurpark dat een boerderij is.
Deze morgen word ik midden in een droom wakker geroepen door Andy die bezorgd aan de deur staat. Hoe kan dat nu : het is al 8u20 en ik lig nog in bed, te midden van een droom die blijkbaar verband houdt met de ontroerende documentaire van gisterenavond. Hopeloos probeer ik de tijd in te halen maar dat lukt natuurlijk niet. En tijdens het ontbijt dien ik dan ook nog mijn droom op te schrijven want anders ben ik misschien belangrijke stukken vergeten. Ok, dan me rap klaarmaken om naar de Colruyt te gaan maar eerst nog van die zwarte bessen pastilles zonder toegevoegde suiker kopen bij de plaatselijke apotheker.  Zo’n doos, wel een grote, kost liefst 23 euro!!! Dit staat allemaal zo in schril contrast met die Nieuw Zeelandse documentaire van gisterenavond. Bijna pijnlijk frustrerend…
En dan moet de grootste miserie  van vandaag nog komen. We proberen al een heel jaar een probleem met een visa kaart op te lossen die, sinds een verkeerde operatie op het internet,vervangen is. Maar doordat rond dat fatale tijdstip de Centea bank veranderd is in Crelan, wil het maar niet lukken. Onze bankman wijt het aan de verschillende computersystemen die de activering van die nieuwe kaart blijkbaar onmogelijk maken. Waarom is het allemaal zo ingewikkeld? Uitgerekend vandaag trek ik, voor dat ik naar de Colruyt ga, naar de bankcontact om de allerlaatste gloednieuwe kaart die we ontvingen (we zitten ondertussen aan nummer 3) te gaan activeren…Aha, ik slaag er in om de tijdelijke code te wijzigen! Maar wat gebeurt er daarna…kaart wordt ingeslikt! ‘t Is weer niet waar hé! Ik moet dan ook nog eens Andy bellen omdat ik de ingeslikte kaart niet terug krijg want ze staat op zijn naam… Andy, die volop bezig is met ons kerstalbum af te werken, klinkt niet bepaald vrolijk. En ondertussen trekt ook mijn bankier zich de haren uit het hoofd, als ik hem ter plekke opbel. Dan maar weer van nul beginnen: kaart blokkeren, nieuwe kaart +nieuwe code en deze keer moeten we ze gaan activeren bij een andere bankcontact!
Mijn nostalgie naar vroeger zwelt weer op, naar het simpele leven op de boerderij, naar de schattige docufilm van gisterenavond waar de familie bewust kiest voor een liefdevol simpeler leven…Ach ja, zij krijgen ook blokkades op hun weg want de stiefvader van de papa gooit serieus roet in het natuurlijke leven van zijn stiefzoon met zijn 6 kinderen…. Maar de kinderen hebben zo’n lol daar, zonder enige technologie bij de hand.  En hoe ze al van kleins af op die paarden crossen zeg, zonder zadel, zo naturel….in die onmetelijk mooie Nieuw Zeelandse natuur…Ik krijg er maar niet genoeg van om die ronduit idyllische beelden terug op te roepen …
Hier kunnen we nauwelijks nog een stil plekje vinden…we hebben stress omdat we de technologie niet meer kunnen volgen, omdat de business, de paperassen voor van alles en nog wat onze dagelijkse bezigheden domineren en vooral koeioneren. Omdat we ’s avonds niet meer alles gezien krijgen op de TV, omdat het verkeer continue overal rond onze oren suist, omdat onze grote huizen zoveel onderhoud vragen en altijd wel achterop lopen op het laatste (energiebesparend of comfort)snufje…omdat we er goed moeten blijven uitzien met bezoek aan haarkappers voor business-achtige coupes, we kopen business-achtige kleedjes en …  
Ik stik bijna….
Ondertussen denk ik aan wat de mama in de documentaire opmerkte toen ze naar een groter huis verhuisden nadat ze tijdelijk in een schuur geleefd hadden …”Ik weet niet of ik het goed vind, nu zit ieder op zijn kamer terwijl we vroeger in de schuur allemaal samen leefden, echt samen leefden…” Ik begrijp haar gevoel volkomen…
Maar wij zijn hier zoveel meer kwijtgespeeld. Wij zijn wellicht onszelf kwijtgespeeld…. wie we echt zijn… en niet die zombies ,hopeloos verslaafd aan technologie en business op alle vlakken…Ik word er moe van…Hebben we die Visa kaart echt nodig??? Volgens mijn man wel….


 


 


 

woensdag 5 november 2014

De liefde door de ogen van een stand up filosofe...


Ik dacht dat ik op het podium tussendoor zo wat aan stand up comedy moest doen om in te zijn….tot we een paar weken geleden een Nederlandse stand up filosofe bezig zagen. Ze had het over “de liefde” met heel veel voorbeelden van situaties van liefde. Nee niet die van de romantische komedies shit van op de TV. Maar de echte liefde. Een vader die zijn tienerdochter zonder verwijten toelaat van vooral al vallend  te leren in het leven, een grootmoeder die weet dat haar kleinzoon aan de cannabis zit en hem toch…. niet veroordeelt maar wel geduldig wacht en hoopt …tot die fase overgaat. Dat soort dingen eigenlijk.

En ik dacht, hé dat ga ik tussen de liedjes door op onze optredens ook doen…praten over de liefde…Want onze stand up filosofe had haar publiek in de ban, muisstil was het er. Af en toe met een grap ook maar toch niet zo veel gelachen… alleen…. haar vertellingen gingen echt naar binnen. Wijsheden die ze opvallend vaak uit de Oosterse hoek haalde, om de Dai Lama en het boeddhisme niet te noemen.

Want ja, ik kan hier platte grappen a la Philippe Geubels fabriceren maar…wat hebt ge daar in godsnaam aan. Ge lacht eens goed met zijn “ik ben een stout jongetje humor”: “als ik de lotto win dan laat ik mijn Delhaize karretje lekker rondslingeren op de parking” maar wat hebt ge daar nu echt aan….

Terwijl die stand up filosofe, die gaf je zo’n heerlijk gevoel van harmonie, ja ge kon de liefde voelen stromen in de zaal, hoe meer voorbeelden ze gaf van soms echt wel rare liefdestoestanden …Zoals hare papa die liefst 10 uur reed om haar een aspirientje te komen brengen toen ze zich de dag van een belangrijk optreden wat ziekjes voelde…Ja dat is liefde. Mmmmm? Zou tegen je kind zeggen : ik zoek via google je dichtstbijzijnde apotheker op en dan koop je daar wat aspirientjes, toch niet evengoed zijn? Zelfs beter, want ze lost het zelf op wat toch een goed gevoel achteraf geeft, niet? 

Terug thuis dacht ik zo bij mezelf: mensen die in angst en zelfmedelijden leven, die strooien alleen maar angst en zelf medelijden rond…Ze missen zoveel levensgeluk, is het niet?

Maar we kennen allemaal wel mensen die zo’n krachtige energie uitstralen, een liefde voor hun familie en vrienden, voor de planeet, voor zichzelf ja, ze staan krachtig in het leven. Er zijn dan mensen die denken: ik wou dat ik ook zo’n energie had. Die heeft toch geluk zeg. Maar dat wil niet zeggen dat die altijd gelukkig zijn, altijd geïnspireerd. O Nee!

Nee, ze zijn wel liefdevol. Maar ondanks hun krachtige uitstraling zijn ze ook vaak moe en overwerkt hoor. Ze bestrijden dezelfde angsten als die waar de tussen aanhalingstekens “zwakkeren“ aan toegeven en die daarin blijven ronddraaien zo. Maar zij voelen zich verbonden met hun "hoger weten", met hun "hoger bewustzijn" of hoe moet ik dat benoemen. Ze weten dat dit bewustzijn altijd online is en daarom stellen ze zich niet zo bloot aan de angstaanjagende informatie in de media. Ze laten hun gedachten niet treuzelen bij angst en zelf medelijden maar sturen dat soort gedachten juist ….”onvoorwaardelijke liefde”….

Wat is dat nu weer voor iets?

Ik ben op dreef,  nu kunt ge mij niet meer stoppen. Maar ja, Kerstmis komt er aan en laat dat net nu zijn waar het om draait … de liefde zonder voorwaarden. De oma die haar kleinzoon graag blijft zien ook al weet ze dat die aan de cannabis zit. De mama die haar tienerdochter zonder verwijten toelaat van op tijd een stond eens met hare neus tegen de lamp te lopen omdat ze al vallend meer leert in het leven dan gelijk hoe. De vrouw die weet dat de prostituee waar haar man in het geniep naar toe gaat eigenlijk iets geeft wat zij zelf niet meer kan opbrengen en dat ze dat toch kan aanvaarden tussen alle verdriet door. De bompa die weet dat het leven goed geweest is en die het kan loslaten als het moment van gaan gekomen is en dan zegt aan zijn familie rondom: "treur niet maar viert in mijn naam. Ziet elkaar graag, de rest telt niet aan de andere kant".

Schoon toch hé….