Terwijl Andy volop bezig is aan zijn In Flanders Fields productie die in het najaar gelanceerd wordt, ben ik tijdelijk
artieste af. Oei? Even verduidelijken.
Andy werkt aan
een prachtige kortfilm om ons nummer In Flanders Fields (het gedicht van John
McCrae dat Andy op muziek gezet heeft) met sterke beelden te begeleiden. We
hebben daarvoor een paar weken geleden intens gefilmd in de Westhoek, rond
Ieper en Diksmuide, uiteraard in het volle poppies (klaprozen) seizoen. Maar
ook op andere plaatsen, om de mooiste ‘vlaamse velden’ in beelden te
vangen. In het najaar hebben we alvast twee
speciale afspraken om deze film te tonen (terwijl we het nummer live zingen):
in november voor 750 senioren van ons dorp en in januari voor de jaarlijkse tocht
in samenwerking met een school hier in de buurt; tocht die dit jaar in het
teken staat van WOI. Tot daar Andy.
Ondertussen voel ik
me een beetje artieste af omdat we in het zomerse festival seizoen niet veel
optredens hebben. Wij zijn vooral gericht op organisaties die in de andere seizoenen
hun ledenfeesten houden.
Tijdens de zomer transformeer ik dan ook in een
(moes)tuinvrouw, naast huisvrouw (die taak staat helaas uiterst zelden op hold).
Speciaal om mij te inspireren zingt Andy dan dolgraag plagend, of beter gezegd
uitdagend het nummer van de groep Rammstein “do do do de was bitch” (of zoiets
toch) voor mij!
Voor de was niet echt veel tijd, of liever gezegd het betreft een ander soort was. Want onze tuin krioelt op
dit moment van alle soorten bessen waar je uren plukwerk aan hebt (omdat ze zo
klein van was zijn), bosaardbeitjes en ook gewone , frambozen enzovoort
enzovoort…Al dat roods moet dan natuurlijk bovendien nog in confituur verwerkt worden want zo krijgen
we dat echt niet opgegeten.
Dan verlang ik soms wel eens naar pluk-helpers. Maar ja,
waar vind je die.... en dan nog. Want zoals menig huisvrouw zal beamen: dat
plukwerk loopt niet strikt gepland, dat is tussen de was (ja Andy!) de kuis, de
opruim, de boodschappen, de boekhouding van ons VZWtje, de rekeningen betalen,
het op en neer naar de garage rijden met kapotte uitlaat en de
hele praktische organisatie (lees troep) van ons huishouden door…
Ik moet eerlijk toegeven, soms zit het me wel eens tot hier
(aanwijzen tot waar overbodig, je begrijpt me wel) en krijg ik last van
overrompelende faalangst gevoelens. Want tuinieren is echt wel een kunst. Ja
hoor, neemt nu bvb het nagaan of de besjes echt rijp zijn. Je wil die zoveel
mogelijk in een keer trekken maar dan moet je echt geduld hebben en fine tuning
om toe te slaan op het moment dat het merendeel er zo wat wijnrood uit ziet in
plaats van felrood. Ze moeten zacht aanvoelen en bijna vanzelf in de mand
rollen….Ja, mijn (on)geduld wordt echt serieus op de proef gesteld. Want
dikwijls speelt het weer een ambetante rol omdat het hier zo wisselvallig kan
zijn op ons Belgisch planeetlapje.
Dat voortdurend flexibel herplannen van mijn dagbesteding,
o.m. in functie van het weer, werkt me
dan ook wel eens op mijn zenuwen.
O ja, want je wil toch ook tussendoor eens afspreken met je
vriendinnen, een bbq plannen met bevriende koppels enzovoort…Maar hier op onze
snel uitdrogende grond moet ik ’s avonds geregeld de hele boel water geven ipv me
gezellig neer te vleien naast de bbq!
Kortom, tuinieren is mooi maar in die faalangst crisis
momenten verwens je jezelf toch dat je niet op een controleerbaar appartementje
hokt, liefst zo eentje dat uitkijkt op andermans tuinen….
Nee, alle respect voor de echte boerinnen van vroeger die
daarnaast ook nog eens een kroost proper en op het rechte pad moesten houden.
Gelukkig kan ik tijdens de Ronde van Frankrijk met mijn
koptelefoon paraderen als een robotachtig wezen mijn besjes plukkend, terwijl
Michel Wuyts en José De Cauwer er duchtig op los tateren met hun onophoudende
analyses, 3 weken lang, wie er nu toch die rit gaat winnen, die groene trui
gaat veroveren en wie er in godsnaam die
tour gaat binnen rijven…Want in tegenstelling tot een goeie tuinder hebben ze
het geduld niet om gewoon 3 weken te wachten tot de vrucht rijp in de mand
valt. Maar zouden ze beseffen dat ze mij ondertussen, met hun
gezapig gekwetter, energie geven om het hier vol te houden in ons moestuintje?
Dit gezegd zijnde…tuinieren is al bij al toch iets gemakkelijker
dan creatief nieuwe dingen voor Andy & Di in concert bedenken. Alhoewel het
soms ook allemaal wel erg vlot op gang komt…dit jaar voel ik me op dat vlak een beetje creatief lui (of zit ik even op droog zaad???)
Ik moet eerlijk toegeven: soms benijd ik Andy die als man
vooral projectmatig werkt: “nu ben ik met In Flanders Fields bezig Di, ge moet
me niet storen voor iets anders…” Herken je het dames?
En toch, al bij al, terwijl ik dit hier nu in het zonnetje
aan het schrijven ben, het “getwitter” van de vogels en het verkoelend briesje,
dat de bladeren tot rustgevende sisklanken aanzet (wat anders dan rammende Rammstein Andy die me de was doet doen), als enige getuigen…ma vie est belle, zo gevarieerd zeg.
Nee, dit jaar ga ik nog niet op een appartementje hokken…