maandag 8 juli 2013

"Ma vie est belle" ?!


Terwijl Andy volop bezig is aan zijn In Flanders Fields productie die in  het najaar gelanceerd wordt, ben ik tijdelijk artieste af. Oei? Even verduidelijken.
Andy werkt aan een prachtige kortfilm om ons nummer In Flanders Fields (het gedicht van John McCrae dat Andy op muziek gezet heeft) met sterke beelden te begeleiden. We hebben daarvoor een paar weken geleden intens gefilmd in de Westhoek, rond Ieper en Diksmuide, uiteraard in het volle poppies (klaprozen) seizoen. Maar ook op andere plaatsen, om de mooiste ‘vlaamse velden’ in beelden te vangen.  In het najaar hebben we alvast twee speciale afspraken om deze film te tonen (terwijl we het nummer live zingen): in november voor 750 senioren van ons dorp en in januari voor de jaarlijkse tocht in samenwerking met een school hier in de buurt; tocht die dit jaar in het teken staat van WOI. Tot daar Andy.

Ondertussen voel ik me een beetje artieste af omdat we in het zomerse festival seizoen niet veel optredens hebben. Wij zijn vooral gericht op organisaties die in de andere seizoenen hun ledenfeesten houden.
Tijdens de zomer transformeer ik dan ook in een (moes)tuinvrouw, naast huisvrouw (die taak staat helaas uiterst zelden op hold). Speciaal om mij te inspireren zingt Andy dan dolgraag plagend, of beter gezegd uitdagend het nummer van de groep Rammstein “do do do de was bitch” (of zoiets toch) voor mij!
Voor de was niet echt veel tijd, of liever gezegd het betreft een ander soort was. Want onze tuin krioelt op dit moment van alle soorten bessen waar je uren plukwerk aan hebt (omdat ze zo klein van was zijn), bosaardbeitjes en ook gewone , frambozen enzovoort enzovoort…Al dat roods moet dan natuurlijk bovendien nog  in confituur verwerkt worden want zo krijgen we dat echt niet opgegeten.
Dan verlang ik soms wel eens naar pluk-helpers. Maar ja, waar vind je die.... en dan nog. Want zoals menig huisvrouw zal beamen: dat plukwerk loopt niet strikt gepland, dat is tussen de was (ja Andy!) de kuis, de opruim, de boodschappen, de boekhouding van ons VZWtje, de rekeningen betalen, het op en neer naar de garage rijden met kapotte uitlaat en de hele praktische organisatie (lees troep) van ons huishouden door…
Ik moet eerlijk toegeven, soms zit het me wel eens tot hier (aanwijzen tot waar overbodig, je begrijpt me wel) en krijg ik last van overrompelende faalangst gevoelens. Want tuinieren is echt wel een kunst. Ja hoor, neemt nu bvb het nagaan of de besjes echt rijp zijn. Je wil die zoveel mogelijk in een keer trekken maar dan moet je echt geduld hebben en fine tuning om toe te slaan op het moment dat het merendeel er zo wat wijnrood uit ziet in plaats van felrood. Ze moeten zacht aanvoelen en bijna vanzelf in de mand rollen….Ja, mijn (on)geduld wordt echt serieus op de proef gesteld. Want dikwijls speelt het weer een ambetante rol omdat het hier zo wisselvallig kan zijn op ons Belgisch planeetlapje.
Dat voortdurend flexibel herplannen van mijn dagbesteding, o.m. in functie van het weer,  werkt me dan ook wel eens op mijn zenuwen.
O ja, want je wil toch ook tussendoor eens afspreken met je vriendinnen, een bbq plannen met bevriende koppels enzovoort…Maar hier op onze snel uitdrogende grond moet ik ’s avonds geregeld de hele boel water geven ipv me gezellig neer te vleien naast de bbq!
Kortom, tuinieren is mooi maar in die faalangst crisis momenten verwens je jezelf toch dat je niet op een controleerbaar appartementje hokt, liefst zo eentje dat uitkijkt op andermans tuinen….
Nee, alle respect voor de echte boerinnen van vroeger die daarnaast ook nog eens een kroost proper en op het rechte pad moesten houden.
Gelukkig kan ik tijdens de Ronde van Frankrijk met mijn koptelefoon paraderen als een robotachtig wezen mijn besjes plukkend, terwijl Michel Wuyts en José De Cauwer er duchtig op los tateren met hun onophoudende analyses, 3 weken lang, wie er nu toch die rit gaat winnen, die groene trui gaat veroveren en wie er in  godsnaam die tour gaat binnen rijven…Want in tegenstelling tot een goeie tuinder hebben ze het geduld niet om gewoon 3 weken te wachten tot de vrucht rijp in de mand valt. Maar zouden ze beseffen dat ze mij ondertussen, met hun gezapig gekwetter, energie geven om het hier vol te houden in ons moestuintje?

Dit gezegd zijnde…tuinieren is al bij al toch iets gemakkelijker dan creatief nieuwe dingen voor Andy & Di in concert bedenken. Alhoewel het soms ook allemaal wel erg vlot op gang komt…dit jaar voel ik me op dat vlak een beetje creatief lui (of zit ik even op droog zaad???)
Ik moet eerlijk toegeven: soms benijd ik Andy die als man vooral projectmatig werkt: “nu ben ik met In Flanders Fields bezig Di, ge moet me niet storen voor iets anders…” Herken je het dames?
En toch, al bij al, terwijl ik dit hier nu in het zonnetje aan het schrijven ben, het “getwitter” van de vogels en het verkoelend briesje, dat de bladeren tot rustgevende sisklanken aanzet (wat anders dan rammende Rammstein Andy die me de was doet doen), als enige getuigen…ma vie est belle, zo gevarieerd zeg. Nee, dit jaar ga ik nog niet op een appartementje  hokken…