Onze première op 23 oktober van
"Working on a
Miracle" voor de palliatieve
vrijwilligers van de Universiteit Antwerpen in Ekeren was een groot schot in de roos. Nog nooit zo'n schone reacties ontvangen. Mensen kregen soms tranen in de ogen omdat ons "Andy & Di verhaal" hen bij momenten diep raakte en vooral ontroerde. Maar er werd natuurlijk ook af en toe eens goed gelachen met sommige voorvallen in onze story. Alles liep wonderwel gestroomlijnd. De technische kant zat prima .En een bejaarde vrouw die de liedjes in de Engelse taal niet begreep was in de wolken met onze simultaan vertalingen op de prachtige beelden die Andy bij elk nummer geselecteerd heeft. Daarbij kwam ook het video materiaal van de VRT (uit een vroeger programma over ons) goed van pas; dat toont vooral de vroegere nostalgie rond de beginfase van Andy & Di.
Maar dus de rode draad in ons verhaal heeft ons publiek geboeid en geraakt. Er zat heel veel herkenning in voor hen.
En last but not least: wij werden zelf serieus getest om de titel van onze voorstelling
"Working on a
Miracle" op de première zelf waar te maken! Want op de vooravond kreeg ik last van een opkomende verkoudheid die Andy al ergens een paar dagen eerder opgelopen had (wellicht heb ik ze dan via hem opgedaan). De dag voor de première heb ik niets anders gedaan dan licht en energie gevisualiseerd in mijn hoofd, neus en vooral in de keel (als een soort intense laserstraal gevisualiseerd met helend wit en blauw licht.) En zie, het heeft echt gewerkt : wij waren beiden op onze voorstelling zelf in topvorm! Een mirakelke op zich want als ik het zitten heb met een verkoudheid dan is het bijna altijd een zware met alles er op en er aan...
zondag 25 oktober 2015
woensdag 21 oktober 2015
Overmorgen, vrijdag is D-Day voor ons: de première van onze voorstelling
"Working on a
Miracle" op een dankfeest voor een organisatie van palliatieve
vrijwilligers in Ekeren. Natuurlijk stroomt de adrenaline nu al door onze
lijven, woedt de plankenkoorts af en aan en staan de zenuwen al op spanning.
Allemaal heel normaal voor artiesten, vlak voor een belangrijke start van een reeks
voorstellingen.
Maar dat Andy net nu last zou krijgen van een serieuze verkoudheid (waar heeft hij die toch opgelopen?) en ik het sinds vandaag ook al voel kriebelen in de keel ("t zal toch geen waar zijn hé)....dat hadden we niet voorzien.
Ik begon al in mei een eerste versie van onze pittige story (n.b. over ons eigen leven) voor deze voorstelling uit te schrijven. Andy zette deze zomer al het muzikale rond de story op punt. En hij zocht prachtig bijhorend beeldmateriaal bij elke song. We repeteerden, memoriseerden de pannen van het dak, kortom we zijn er maanden mee bezig...Mijn kippen kunnen er van meespreken, die arme beestjes hebben ondertussen minstens 100 versies gehoord! Ze weten nu tenminste helemaal voor wie ze eieren leggen!
En zie ... net voor D-Day slaat Murphy keihard toe. Want Andy sukkelt tot overmaat van ramp ook met ernstige letsels aan de linkerknie. Letsels waarvan hij helaas tot op heden niet afwist hoe ernstig die waren. Dit door de gebrekkige communicatie van de specialist, die hij daarvoor al in de afgelopen lente consulteerde. Want pas vorige week kreeg hij voor het eerst het rapport ter inzage en kon hij meteen de ernst er van constateren. Hadden we dat eerder gekregen dan waren we afgelopen zomer zeker niet gaan klimmen in Schotland!
Blijkbaar worden wij nu zelf serieus getest om de titel van onze voorstelling "Working on a Miracle" waar te maken! Hoe dan ook, zelf al ben ik tegen vrijdag "half-dood", toch zal ik er staan...Wat ik er ook voor moet doen. We laten de kop niet hangen, wel integendeel...met alle middeltjes (die hopelijk werken), zal het ons lukken om een prima première af te leveren... Het mirakel geschiede! Nu nog die plankenkoorts en het zenuwachtig gedoe vooraf onder controle krijgen.. Wie zei er mij laatst dat artiesten niet echt werken?
Maar dat Andy net nu last zou krijgen van een serieuze verkoudheid (waar heeft hij die toch opgelopen?) en ik het sinds vandaag ook al voel kriebelen in de keel ("t zal toch geen waar zijn hé)....dat hadden we niet voorzien.
Ik begon al in mei een eerste versie van onze pittige story (n.b. over ons eigen leven) voor deze voorstelling uit te schrijven. Andy zette deze zomer al het muzikale rond de story op punt. En hij zocht prachtig bijhorend beeldmateriaal bij elke song. We repeteerden, memoriseerden de pannen van het dak, kortom we zijn er maanden mee bezig...Mijn kippen kunnen er van meespreken, die arme beestjes hebben ondertussen minstens 100 versies gehoord! Ze weten nu tenminste helemaal voor wie ze eieren leggen!
En zie ... net voor D-Day slaat Murphy keihard toe. Want Andy sukkelt tot overmaat van ramp ook met ernstige letsels aan de linkerknie. Letsels waarvan hij helaas tot op heden niet afwist hoe ernstig die waren. Dit door de gebrekkige communicatie van de specialist, die hij daarvoor al in de afgelopen lente consulteerde. Want pas vorige week kreeg hij voor het eerst het rapport ter inzage en kon hij meteen de ernst er van constateren. Hadden we dat eerder gekregen dan waren we afgelopen zomer zeker niet gaan klimmen in Schotland!
Blijkbaar worden wij nu zelf serieus getest om de titel van onze voorstelling "Working on a Miracle" waar te maken! Hoe dan ook, zelf al ben ik tegen vrijdag "half-dood", toch zal ik er staan...Wat ik er ook voor moet doen. We laten de kop niet hangen, wel integendeel...met alle middeltjes (die hopelijk werken), zal het ons lukken om een prima première af te leveren... Het mirakel geschiede! Nu nog die plankenkoorts en het zenuwachtig gedoe vooraf onder controle krijgen.. Wie zei er mij laatst dat artiesten niet echt werken?
vrijdag 2 oktober 2015
Synchroniciteit kan zo mooi
zijn. Ik maak het de laatste tijd geregeld mee. Neem nu eergisteren. Omdat ons
muzikale levensverhaal “Working on a Miracle” net helemaal afgewerkt was,
hadden Andy en ik even tijd om een filmpje mee te pikken. Het verhaal van een
jongeman wiens jongere broertje in een verkeersongeval om het leven kwam. Hijzelf werd pas ternauwernood gered (of
zoals hij het zelf vertelt “teruggehaald van de grens met de dood”) dankzij kunstmatige beademing. Hij had daarbij een
extra gevoeligheid ontvangen en kon geregeld met zijn broertje “aan de andere
kant” communiceren. Een heel speciale film over een onderwerp dat me
persoonlijk telkens weer aangrijpt omdat ik zelf ook iets in die zin ervaren
heb.
De film loopt af, ik kijk
even op de klok en het was 22:22 .
Dat getal heeft voor mij een speciale betekenis als 11; (1+1 =) 2 ; want ik ben/voel me verbonden met het getal 11. Ik
ga daarna nog even in de keuken iets halen en plots, zomaar vanuit het niets,
schiet er een gedachte in mijn hoofd rond ons pas afgewerkte nieuw project “Werken aan een Mirakel”, ons eigen muzikaal
levensverhaal. Iets waar ik tot dan toe niet bij stilgestaan had: Andy en ik
hebben elkaar voor het eerst ontmoet in november 1993 en …de première van onze
muzikale story is gepland voor november 2015 : o ja 22 jaar later dus !!!
Fantastisch toch, die synchroniciteit! En dat overkomt me nu geregeld! Het
leven is mooi!
Abonneren op:
Posts (Atom)