En de dag er op stonden we voor de Kring Gepensioneerden van KBC Antwerpen het beste van onszelf te geven. Waar is de tijd dat ik nog voor het Kredietbank Hoofdkantoor in Brussel werkte, als perschef?
Het gaf me dus wel zo wat een vreemd gevoel van nu in Antwerpen in dat chique Auditorium als verteller/zangeres te staan met onze voorstelling "Werken aan een Mirakel". We werden zelfs bijgestaan door een professionele geluidsman ter plekke. En de fotograaf van dienst trok prachtige foto's.

Andy met een kilt van de Wallace clan van zijn Schotse grootmoeder in actie tot groot jolijt van de Neos groep in de prachtige Oude Abdij van Kortenberg. Maar natuurlijk hebben we vooral gezellig gezongen...

Nee dit stuk gaat niet over nostalgie. Ik ben immers een gelukkige zestiger die zich wanneer ze maar wil kan opladen aan de ultieme verbeelding van ‘voel hoe de krachtige kristalenergie doorheen heel je lichaam stroomt.’

En toch, daarstraks liep ik zo wat te ‘jogwandelen’ (zo benoem ik de combinatie van joggen en wandelen) in het natuurwoonpark waar we het geluk hebben van te wonen. Het is Krokusvakantie. Ook al zit ons woonpark al enige tijd behoorlijk vol van jonge gezinnen met kinderen in hun gloednieuwe strakke witte villa’s, je kan hier enkel de waakhonden horen blaffen. Waar zitten dan die kinderen te spelen?

En zie, heimwee naar vroeger overvalt me plots. Toen wij op de boerderij elke vakantiedag benutten om van alles en nog wat uit te steken, buiten, o ja, steeds buiten… Of bij slecht weer in de schuur op de strozolder. ‘Nu laat je jezelf toch overmannen door nostalgie’. Allee vooruit, terug naar het hier en nu in ons o zo winters zonnige natuurwoonpark. Geniet van al die blaffende honden die o zo goed op de verlaten huizen van hun bazen passen. Voel hoe de glasheldere kristalenergie je lichaam helemaal inneemt. Laat je vullen.

Al veel beter, zo helemaal in het ‘hier’. Het is wat het is, ja ‘dat is’.

Maar een paar uur later steekt ze weer haar kop op, mijn vertrouwde vriendin, Nostalgia. Zo’n 20 jaar wonen we hier ondertussen op onze beboste heuvel. In mijn herinnering zie ik mezelf in die heerlijke beginjaren over ons terras lopen en op de fiets vertrekken langs de meest pittoreske, landelijke weggetjes. Och God, waar is de tijd, toen we nog in volle bloei voor ons uit stonden te staren in de stralende ochtendzon… ‘Spiegelbeeld’ hoor ik Willeke Alberti plots in mijn hoofd zingen. O nee, niet Willeke die haar ballades zingt, daar moest ik vroeger zo van ontroering bij huilen. Iets in haar stem vereeuwigt dat pure nostalgische, haast in elk nummer dat ze zong.

Waar is mijn kristalenergie redding? Laat ze maar binnenstromen, laat me kristalenergie worden, helemaal in het hier en nu! Oef, ik voel me meteen gezegend in dat kristallen energetisch lichaam, in mijn verbeelding knipoog ik guitig naar glimlachende glazuurblauwe ogen die niet van deze wereld zijn.

Nostalgia, hou nu je kop maar. Ik heb echt geen heimwee naar die ellendige kostschool, terwijl ik bij het opruimen van wat kasten op de bestofte dagboeken van de donkerste periode uit mijn leven als tiener stuit. Ook al niet naar al die mislukte pogingen als jonge vrouw om een liefdesrelatie op te bouwen. Ja de ware Jacob, als die al bestaat, liet bij mij lang op zich wachten. Nee, ik heb al helemaal geen nostalgische overpeinzingen naar mijn van faalangst bezeten tijd als kaderlid in een grootbank.

Oef, zucht, adem, hoera! Laat me maar vrolijke zestiger wezen, met alle wijsheid er gratis bovenop. Kom jongens, laat ik me maar weer eens baden in die zalige kristalenergie die zich altijd en overal beschikbaar stelt om mijn lichaam binnen te stromen. Ik glimlach van puur geluk naar een paar intens blauwe ogen die niet van deze wereld zijn. Hier en nu! Zalig toch. Nostalgia, trouwe vriendin, mis je mij?