"Compost, o compost wat zijde gij schoon! "

Onze tuin lokt me naar buiten. Omdat de winter zo zacht is, kan er nu al compost rond onze dierbare planten verspreid worden. Zodat ze binnenkort fier hun mooiste bloemenpracht tonen. Ik zie je al je neus ophalen: compost rondstrooien, dat stinkt toch! Niets is minder waar.
En voor de computerfanaten die het liefst een "tuinier-videogame" spelen: in het echt is het 1000 x 1000 keer leuker. Zo rondtrekken met de kruiwagen is niet alleen plezant en rustgevend; je balanceert geheel op het ritme van de natuur. Rondom mij kwetteren de vogels op hun olijkst, alsof hun leven er van afhangt. De lente kondigt zich nu al aan in zijn allervroegste voortekenen. Ik ben dan ook verbaasd dat velen op Facebook dat nog niet geloven.  Gewoon al de vogels "in concert" aanhoren, terwijl ik zo achter mijn kruiwagen aansjees, dat is toch geen winter meer! Straks ga ik nog dansen achter die kruiwagen!
Nee, geen enkel computergame kan daar tegenop. Je handen door die vetttige compost laten gaan, de rauwe aarde doorwoelen en zo de plantengroei stimuleren.
Daarom lieve mensen, als je nog last zou hebben van de winterblues: zoek een volkstuintje op en wordt lid. Ze schieten als paddenstoelen uit de grond en volgens mij is het een van de meest efficiënte initiatieven die er ooit genomen zijn om mensen uit hun "winter-depressieve-slaap" te halen.
Het jaarlijkse ritueel van het verspreiden van de compost, inspireerde me trouwens enkele jaren geleden tot het schrijven van onderstaande ode:

Ik scheer op mijn fiets bergaf, recht door een gigantische modderplas

Wauw, wat een sensatie, diep tot in elke cel voel ik de vibratie

Maar pas echt inspirerend werkt, het omkeren van mijn compostberg
Dat geploeter in al dat mooi rottend’s, therapeutisch tot in mijn botten
Cause we’re all rotting away, it’s just a matter of time
We’re all rotting away, so who cares, when at last we all die
Ja we denken met z’n allen verkeerd
Het is niet de properheid die ons inspireert

Clean is stijf en kunstmatig, koud en dogmatisch
Want zeg nu zelf, de boel vuilmaken, das pas gezellig

Cause we’re all rotting away, it’s just a matter of time

We’re all rotting away, so who cares, when at last we all die

Kom op dames, toon die grijze wilde haren

Doe niet saai na al die jaren

Gun jezelf dat gratis modderbad

Smeer eens boter op je tafelblad
En lik ze dan op

Laat het dier in je los

Zo laat je de dokters met al hun pillen lopen

Pas dan krijg je energie met hopen.

Wat een dag !

Eigenlijk moet ik beginnen met gisterenavond. Ik heb uit pure nieuwsgierigheid naar het nieuw programma “The sky is the limit” op Vier gekeken. Over de superrijken onder ons en hoe ze leven.

Tijdens het kijken bedacht ik hoe oppervlakkig het allemaal wel was. Louter op de materie gericht, supermoderne grote villa’s met dressings zonder einde,de obligate peperdure handtassen en dito schoenen waarop je je een ongeluk loopt. En dan de relatie tussen die vijftiger macho kunsthandelaar en zijn immer zo sweet lief koketterend Russisch jong vrouwtje, met haar onnozel  piepend klein meisje stemmeke, die haar papa-man blijkbaar constant babyachtig moet bepamperen.   Ik denk niet dat het kind ook maar enig besef heeft van hoe een normale 32 jarige vrouw met haar man omgaat. Maar ja, naar het schijnt de droom van elke macho man op leeftijd!

Maar toch was dit programma ergens dieper in mijn hoofd binnengedrongen want ik stond er deze morgen mee op. Ook oppervlakkigheid kan bij je binnendringen.

En dan gebeurde er in de loop van de dag iets heel raars. Ik bekijk zoals gewoonlijk de website van het nieuwsblad en daar valt mijn oog op volgende link http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=dmf20140205_00964886

Gaat over een loting met als hoofdprijs de eigendom van een prachtige villa in Zuid Afrika. Het Nederlandse koppel wil er weg omdat de vrouw ziek geworden is en terug naar Nederland moet voor behandeling. Ze hebben via Oostenrijk waar dat soort verkoop toegelaten is 9999 loten uitgeschreven van 99 euro elk.

In een bui van: allez zeg, 99 euro is niets, beslis ik plots van gewoon  eens voor het avontuur mee te doen. Zo maar. Allez en avant, ik doe dus impulsief echt mee.

Terwijl ik een halfuur later begin te bedenken: zeg maar, zie dat ik nu van die pakweg 10000 loten eens win? Ik ga toch niet naar Zuid Afrika verhuizen. En Andy kan sowieso niet ginder gaan wonen. Wat hebt ge nu gedaan? Straks zit ge daar nog mee aan u been en dan moet ge dat gaan verkopen of gaan verhuren met alle beslommeringen van dien op zo’n grote afstand zonder dat je er zo eventjes naar toe kan om een en ander te gaan checken.

Ondertussen rinkelt onze telefoon: het is de toonzaal waar we gisteren een offerte gevraagd hebben voor een nieuwe terras- en voordeur en een paar ramen voor ons stekje hier op de beboste heuvel van Rotselaar dat aan een energiebesparende renovatie toe is.

Ik had mijn handtas laten staan. Hoe kan zoiets nu gebeuren? Mijn meest persoonlijke bezittingen zo maar ergens achter laten. Maar als Andy de chauffeur is dan neem ik soms geen handtas mee en na het intense uitkijken naar deuren en ramen was ik ze dus totaal vergeten.

Ik stap de auto in om ze te gaan halen en dan komt heel dat Zuid Afrika gedoe voor mijn ogen.

God, ik wil dat helemaal niet , ik ben hier gelukkig in België en ik hoef geen extra huis zo ver weg, alleen maar bereikbaar met een lange vlucht. Ik hoef sowieso geen tweede huis en al de mogelijke beslommeringen daaromtrent. "Huizen zijn luizen" zei mijn grootmoeder meermaals, bedoelend op de kopzorgen die dat soort investeringen veroorzaakt.

Terug thuis direct de bank opgebeld. Oef. Omdat het een internationale overschrijving is van gelukkig al bij al maar 99 euro kan het nog teruggedraaid worden.

O wat hou ik plots intens van mijn Belgische woonst , familie, vrienden, bezigheden en alles er op en er aan, zelf het wisselvallig weertje (al overvalt me nu eerder een vroeg lentegevoel met het zonnetje van deze week).

Nee, meer hoef ik echt niet te hebben. Gelukkig was de kans dat ik niet zou gewonnen hebben hoe dan ook 9998 !

Mooie levensles die ik met dit voorval heel letterlijk gevoeld en geleerd heb.

Een innerlijk is niet te koop, een sociaal netwerk evenmin, een bewustzijn heb je of heb je (nog) niet.
Nee, laat die superrijken maar de sky opzoeken, ik blijf hier en onze woonst is perfect.

In Rotselaar ons eerste "In Flanders Fields oorlogsherdenkingsoptreden" gedaan. Was heel speciaal om doen en we hadden passende kledij aan!