zondag 19 december 2021

Nu al onze kerstoptredens in december geschrapt werden, bieden we graag onze KerstCD in een digitale vorm aan: 12 tracks voor 12 euro. Zo haal je meteen de kerstsfeer in huis! En "Christmas with Andy & Di" bevat naast enkele meerstemmige kerstliederen veel inspirerende liederen om ook nog na Kerstmis - in de winterse maanden- van te genieten. Er staan meerdere nummers met prachtige close harmony stemmen op die voor kippenvel zorgen.

Hoe kan je onze digitale KerstCD bestellen?

1. Stuur ons een mail dat je een download wenst.

2. Wij delen ons VZW rekeningnummer mee zodat je 12 euro kan storten.

3. Je ontvangt dan een mail van ons via WeTransfer met de downloadlink. Je opent die en je hoeft enkel op download bestanden te klikken om van onze digitale KerstCD te kunnen genieten op je computer/smartphone. De download gaat heel snel want het zijn mp3 files (totale grootte van het bestand: 102 MB). Je hebt 7 dagen de tijd om de download uit te voeren. Indien je om de een of andere reden in die periode de download niet kan uitvoeren sturen we je graag een nieuwe link door.

Warme kerstgroeten aan iedereen.

Wij wensen iedereen fijne feestdagen.

woensdag 17 november 2021

Via de onderstaande link kan je luisteren naar mijn wonderbaarlijke ervaringen voor en na mijn hersenoperatie die ik in het coronajaar 2020 dringend moest ondergaan. De kracht van de geest op het lichaam is straf. Dat heb ik aan den lijve ervaren. Mijn waargebeurd verhaal wisselt af met eigen songfragmenten van ons muzikaal duo Andy & Di.

zaterdag 13 november 2021

Optreden naast een Leuvense Stoof. Tja, als de plaatselijke toneelgroep haar decor al opgesteld heeft, treden wij op met zo’n gezellig nostalgische achtergrond op ‘ons’ podium. Vooral blij dat we er terug kunnen staan. Ook al vraagt het meer van onze fysiek dan voorheen (mijn hersenoperatie van vorig jaar, mid-zestigers die we nu beiden zijn). Wij voelen dat de verenigingen volop heropleven, als vanouds voor en na onze act vrolijk bijbabbelend bij een heerlijk stuk taart...

Ondertussen is er zoveel in beweging in onze samenleving, tot op wereldschaal toe! Het zijn woelige tijden op alle vlakken. Ik voel aan dat de voortrekkers, de pioniers in onze samenleving naar een andere aanpak van de dingen aan het evolueren zijn. Maar op die weg, onderweg, wacht ons ook colateral damage. Het moèt anders, dat voelt zowat iedereen ondertussen. Het kan ook anders, ook dat voelen velen. Met de geleidelijke tot zelfs drastische (r)evoluties die we de komende tijden kunnen/zullen beleven in ons achterhoofd, was het gisteren nostalgisch vertoeven aan de Leuvense Stoof op ons podium. Een moment van herinnering, een moment van “o het kan nog.” En toch is het anders, wordt het anders....Na al de woelige (r)evoluties zal het licht zegevieren. Dat weet ik gewoon.

vrijdag 15 oktober 2021

Eindelijk nog eens kunnen optreden voor een bomvolle zaal met ruim 200 senioren als publiek. Eens dat podium op herinnerden ons lichaam en geest zich stante pede hoe volle bak gas te geven. Hemels genot van het puurste soort! En idem voor ons publiek. Wat straalden alle gezichten tijdens onze Ierse “Doodling Song” , jodelden ze allemaal vrolijk mee met “The Yodeling Irishman” en zwaaiden de servetten vrolijk in het rond bij Andy’s origineel Iers arrangement van “Les Lacs du Connemara”. Wie kan hen dat genot in godsnaam ontzeggen?

Vooraf hadden we toch wel vraagtekens over het al dan niet coronaproof zijn van zo’n gevulde zaal. Voor en na onze voorstelling weerklonk het typische senioren geroesemoes als vanouds. Overal blije gezichten die het maximum haalden uit een ontroerend weerzien onder elkaar.

En toch is corona nog lang niet vergeten. “Hier in Geel zijn tijdens de eerste golf op korte tijd 41 bewoners van het WZC gestorven”, wist een kwieke fan van ons me te vertellen. “Mijn zoon werkt op intensieve zorg. Het was oorlog”, voegde haar overbuur daar aan toe, terwijl zijn ogen vochtig oogden.

En nu maar hopen dat er geen besmettingen voort gevloeid zijn uit ons optreden. Aan ons zal het dan zeker niet gelegen hebben want onze laatste verplichte PCR test na onze familietrip naar het VK gaf een gunstig negatief resultaat. "99% van onze leden zijn dubbel gevaccineerd en nu krijgen ze volop hun derde prik", stelde de verantwoordelijke organisator ons gerust. Laat ons hopen dat die vaccins doen wat ze beloven en hen bij een eventuele besmetting uit het ziekenhuis houden.

Voor alle duidelijkheid: deze onderstaande foto toont een bomvolle zaal van een optreden van ons, nog voor corona uitbrak. Want in alle enthousiasme om die unieke sfeer van een bomvolle zaal terug te kunnen beleven van op het podium, ben ik vorige dinsdag vergeten foto’s te nemen van ons publiek.

zaterdag 11 september 2021

Het was letterlijk zweten bij zwoele temperaturen afgelopen donderdag, daar bij Neos Burcht/Zwijndrecht. We gaven er de première van onze gloednieuwe voorstelling "De Kracht van de Geest" ten beste. Achteraf vlamde de voldoening al even vurig door onze vermoeide lijven en ledematen. Wat doet het deugd als mensen je een welgemeende 'dikke proficiat' komen wensen met je nieuwste telg.

De rode draad in "De Kracht van de Geest" is “het wonderlijke”. Heel concreet met tal van zowel pakkende als grappige voorbeelden uit het dagelijks leven. Doorspekt met de wonderlijke ervaringen voor, tijdens en na mijn delicate hersenoperatie. Op tijd en stond schotel ik het publiek grappige vragen en intrigerende dilemma’s voor. De vertelstukken wisselen af met veel muziek: folk, rock, pop, cabaret, jazz, eigen songs, virtuoze live viool (Andy), dansstukjes, klassiek, muzikaal raadspel...

zaterdag 21 augustus 2021

maandag 2 augustus 2021

Over 2 weken beginnen we er terug aan : Andy & Di sinds lang terug het podium op. The music returns....

zondag 18 juli 2021

Om de heropening van de culturele en entertainment sectoren te vieren, hebben Andy en Di een nieuwe muzikale tango video gecreëerd:'The Music Returns'. Het was lang wachten op de magie en opwinding van live optredens, dans en sociale evenementen. Nu kunnen we eindelijk terug heropleven. Natuurlijk moeten we nog steeds voorzorgsmaatregelen nemen zoals vaccinatie en bescherming, maar ons sociale leven is terug. Er wachten ons misschien nog setbacks door nieuwe varianten. Maar de boodschap is duidelijk: The Music Returns . Klik op deze link:

vrijdag 11 juni 2021

‘Wat is de vroegste datum dat jullie bij ons kunnen optreden?’ klinkt de animatieverantwoordelijke van een WZC enthousiast aan de telefoon. ‘Maar jullie dienen wel 14 dagen volledig gevaccineerd te zijn, dus met 2 prikken. En op de dag zelf wacht jullie nog een sneltest, we willen uiterst voorzichtig zijn hé,’ vergoelijkt ze de bezorgdheid van het WZC netwerk.

Ik sla direct aan het rekenen: oei, op mijn 2de prik AstraZeneca is het nog wachten tot eind juli + 14 dagen. ‘Vanaf midden augustus zijn we helemaal safe.’ Ik voel de teleurstelling aan de andere kant maar safety first blijkt alvast door te wegen.

De boekingen voor het najaar lopen vlotjes binnen. Eigenlijk is het een geluk dat we nog niet voor midden augustus op de planken staan want we zijn nog volop een nieuwe voorstelling voor de dynamische seniorenorganisaties aan het afwerken. “De Kracht van de Geest” heeft als rode draad “het wonderlijke”. Heel concreet met tal van zowel pakkende als grappige voorbeelden uit het dagelijks leven. Doorspekt met de wonderlijke ervaringen voor, tijdens en na mijn delicate hersenoperatie van vorig jaar. Hartverwarmend inspirerend, luchtig licht transformerend... Op tijd en stond zal ik ons publiek grappige vragen en dito testen voorschotelen. Mijn vertelstukken wisselen af met folk, rock, pop, cabaret, jazz, eigen songs, virtuoze live viool (Andy), dansstukjes, klassiek en als kers op de taart een heus muzikaal raadspel.

Laat de boekingen voor het najaar maar komen.... Eind september reizen we wel voor 14 dagen naar onze familie in Engeland (als het dan coronaproof kan en mag). Want ondertussen zijn we opa en oma geworden van onze flinke Britse kleinzoon. Baby Luke geeft begin oktober zijn babyborrel en daar willen we uiteraard als fiere grootouders “in the flesh” bij zijn.

donderdag 3 juni 2021

We zijn met z’n allen al lang corona moe en de cijfers gaan nu de goede richting uit. En toch keek ik gisterenavond naar de 2de aflevering van ‘54 days’ over het begin van de pandemie in Amerika. Onverwacht gaf me dat een inzicht in het ontstaan van wat de media het ‘complotdenken’ zijn gaan noemen. Ook al kwam die topic niet ter sprake in deze documentaire. Een inzicht dat ik nog nergens gelezen heb, noem het een ‘eureka’ beleving.

Het was dan ook nog eens een haast onopgemerkte passage in de documentaire die tot mijn eureka moment leidde. “In andere landen in de wereld kan het algemeen belang primeren op het individueel belang, de individuele vrijheid, als dat nodig is. In heel wat landen primeert het algemeen belang zelfs hoe dan ook. In Amerika primeert steeds de individuele vrijheid, no matter what.”

Voeg daar aan toe dat elke kleinste inmenging van de staat bij minstens de helft van de Amerikanen als ‘back to communism, no way’ wordt ervaren. Het trauma uit het verleden welt dan onmiddellijk op.

Daar ligt volgens mijn ‘eureka’ moment de voedingsbodem voor het ‘complotdenken’. Amerikanen worden er al met de moedermelk van doordrongen dat elke aanval op hun individuele vrijheid het gevaar van het communistisch trauma terugbrengt. Vandaar ook dat het ‘complotdenken’ vooral de democraten, de democratische ‘elite’ viseert. Want zij worden door de (extreme) republikeinen nog steeds als communistisch bestempeld.

Vanuit Amerika is het ‘complotdenken’ tijdens de langdurende pandemie overgewaaid naar hier. Ook wij zijn immers het belang van de individuele vrijheid in onze samenleving al sinds enkele jaren aan het onderstrepen.

Daarom reageerden de Amerikaanse beleidsmensen uiterst traag op de eerste verontrustende analyses van de wetenschappers en de alsmaar opzwellende noodkreten uit de zorgsector.

In de documentaire bleken vooral vrouwelijk wetenschappers en vrouwelijke beslissers uit de Amerikaanse gezondheidszorg aan bod te komen die het moesten opnemen tegen vooral mannelijke beleidsmensen in de verschillende staten. Omwille van “aan onze individuele vrijheid raak je niet in dit land”, bleven die beleidsmensen in de eerste weken doof voor de vrouwelijke alsmaar luider klinkende noodkreten. Pijnlijk machteloos moesten die vrouwen toezien hoe er uiteindelijk onnodig veel te veel doden vielen.

Het kan voor ons allen een les in nederigheid zijn. Hoe een minuscuul onzichtbaar virus ideaal kon gedijen in een klimaat van ‘individuele vrijheid, no matter what’. Wanneer een volgende fase in deze pandemie of een toekomstige ons zou overvallen kan het beleid beter het spreekwoord ‘een verwittigd mens is er twee waard’, als leidraad nemen. En zoals je als ouder je tieners best inspraak geeft in de afspraken met hen, doet het beleid dat best ook met de bevolking; die andere pijnlijke les die we tijdens het verloop van de pandemie voorgeschoteld kregen.

Hier kan je de hele documentaire bekijken, ook aflevering 1 die over de rol van China ging.

<

zaterdag 24 april 2021

Mijnen Andy is afgelopen donderdag gevaccineerd en zo blij dat hij meteen in een actieve bijwerking schoot. Met als resultaat een speciale "vaccinatie" versie van "Freedom is Coming", een Zuid Afrikaanse folk song. Ik moet nog wat geduld uitoefenen voor mijn prikje.

zondag 18 april 2021

Zoetjes aan komen er aanvragen tot optreden binnen voor het najaar. Terug het podium op? Spannend hoor. Voor elk optreden gaan we weer door het proces van "kunnen we het nog wel? Gaat het goed verlopen? Gaat ons nieuw programma wel in de smaak vallen? Komaan Andy & Di natuurlijk kunnen jullie het nog...." Want diep in onszelf weten we "dit is onze bijdrage". Een roeping, een uitdaging.

woensdag 7 april 2021

Wie had dat in godsnaam verwacht? Zo’n piepklein virusje dat maandenlang, wat zeg ik langer dan een jaar, quasi alle openbaar leven wereldwijd zou stilleggen en over de menselijke agenda’s heen zou walsen.

Persoonlijk ben ik er van overtuigd dat corona ons, bewoners van de aarde, een straf signaal geeft. Stop er mee met de eigen behoeften en levensstijl boven wat de natuur nodig heeft te plaatsen. De mens heeft te lang de illusie geschapen dat we alleen maar te “pakken” hadden van de aarde.

Dat niet grote natuurrampen maar wel zo’n piepklein wezentje als een onzichtbaar virus ons zou kunnen vloeren, daar hadden we geen rekening meer mee gehouden. Zo’n onooglijk minuscuul iets dwingt de mens om naar zichzelf te kijken, naar zijn gedrag, handelingen, houding in het leven, gezondheid en levensstijl.

Zullen we door de pandemie eindelijk gaan beseffen dat we de natuur niet kunnen blijven manipuleren om zich aan onze wensen en gedrag aan te passen? Een dringende wake up call om voortaan harmonieuzer samen te werken met de natuur, de aarde die ons draagt?

Wij behoren tot de natuur, tot de aarde. In plaats van haar te gebruiken, te misbruiken dienen we haar te eren. Ze biedt ons zoveel troost, een wandeling kan wonderen doen voor mensen die een verdriet te verwerken hebben. Ze biedt ons een gratis geneesmiddel tegen depressie en eenzaamheid. Sla eens je armen rond een boomstam en leg je oor te luisteren, hij beroert je tot in je ziel.

Het is hoogtijd dat we een balans opmaken van wat we wel en niet nodig hebben in onze levens. Waar we voortaan wel onze energie op richten en waarop niet meer. Relaties waar we wel onze liefde kunnen inbrengen en die waar we beter afstand van nemen.

Ons nieuwe leven nà corona zal des te meer verrijkt worden, als we maar in harmonie met de natuur leren leven.

Toemaatje : Op woensdagochtend, de derde dag na Pasen, van op ons balkon terras getrokken:

zondag 14 maart 2021

Op verzoek van mijn man deze raad: leg nooit klederen op de radiator te drogen! Na 22 jaar stout geweest te zijn (ik beken) was het hier enkele weken geleden (toen het gesneeuwd had) bijna prijs. Radiator hoger gezet om 's nachts meer elektriciteit op te slaan, kledij er zoals gewoonlijk bovenop om te drogen....Om 5u30 werd mijn man gewekt door het rookalarm dat afging. Ik dacht o nee, die heeft zijn wekker per ongeluk te vroeg gezet, dus ik bleef liggen. Maar na zo'n 5 minuten sirène ging ik toch kijken wat er gaande was. In de felle rookontwikkeling zag ik Andy nauwelijks. De ramen stonden al open en mijn lieve echtgenoot was volop bezig met de schuldige kledij op vuurvaste steen toe te dekken met een een branddeken! Enfin, na een volle week ellendige rookgeur (oplossing : overal dagelijks schaaltjes met azijn plaatsen baksoda en een speciaal eco-spuitflesje van Bol.com tegen rookgeur) met maximale ventilatie ( brrr in de kou) waren we "back to normal". Alles wel duchtig moeten poetsen (en ja ook het plafond) alsof de meest uitgebreide lentekuis van mijn leven 2 maanden vroeger viel. Nee hoor, we vervelen ons niet tijdens deze uitdagende tijden! Ondertussen kreeg mijn man na jaren koppig verzet van mijn kant uit zijn zin: een droogkast!

dinsdag 9 maart 2021

Waarom hoor ik zo weinig stemmen over hoe de langdurende lockdown ons een unieke kans biedt om ons eens ongestoord te kunnen focussen op ons innerlijk wezen. Om ongehinderd door allerlei sociale afleidingen stil te kunnen staan bij de essentiële vraag “wie ben ik nu eigenlijk echt?” Om ons intens te kunnen verbinden met onze prachtige “kern van zijn” en met onze omgeving. Om het belang van de ongerepte natuur als broodnodige omgeving voor de mens tot in elke vezel van ons wezen te kunnen voelen.

We weten het, voor velen zijn de beperkingen een last, een bron van verdriet en depressie, men is het beu, kotsbeu. Maar in het overdrukke bestaan van voor de lockdown kwam de gemiddelde mens nauwelijks toe aan het stellen van de vraag: “wie ben ik nu eigenlijk echt?” We konden immers steeds weer wegglippen in sociaal contact, in allerlei bezigheden, in ons avondwerk voor onze carrières, in onze ontspanningsactiviteiten tijdens het weekend na een overvolle werkweek, in onze veelvuldige trips en zomerse reizen om ons kortstondig te verlossen van zoveel stress.
Laat ons wel wezen: voelden de helft van die sociale contacten in de tijden voor de lockdown niet eerder aan als verplichte nummers, toneelspel of zo oppervlakkig dat we er ons nadien alleen maar ongelukkig van voelden?

De lockdown deed al deze prikkels ineens voor lange tijd wegvallen en zo kregen we een unieke uitnodiging om ons ongehinderd te kunnen focussen op wat er nog overbleef: de relatie met onszelf en met de natuur. Daarin zo diep mogelijk duiken. Wie ben ik nu eigenlijk en wat doe ik op deze planeet?
Zeker voor de groep gepensioneerden ligt de weg naar binnen wijds uitnodigend open. Om te ervaren tiens, hoe overleef ik zonder mijn bingo avond, zonder mijn joga groep, zonder mijn seniorenactiviteit, zonder mijn dansnamiddag, zonder mijn vrijwilligerswerk binnen de organisatie die geen activiteiten meer mag organiseren?

Heel lastig voor velen. Maar voor wie de weg naar binnen aandurft zo leerrijk. De ogen wijd openend van nooit gedacht dat ik zonder dat alles een diepere invulling aan mijn leven zou kunnen geven. Rustig deinend op het ritme van de dag. Alsmaar dieper gravend binnen de vraag “wie ben ik nu eigenlijk” en “wat wil ik in dit leven nog”?
Zittend, mediterend, geduldig luisteren naar de antwoorden van binnenuit. Elke cel van ons wezen laten vullen met de immer helende stroom van eindeloze energie vol potenties. Tijdens de dagdagelijkse bezigheden neigen wij ons daar helaas van af te sluiten.
Intens boeiend toch? Te midden van de omgeving rondom ons ontdekken: tiens tiens, eigenlijk heb ik veel minder nodig dan ik dacht om me gelukkig te voelen. Om me geborgen te voelen in mijn omgeving, in mijn thuis. Om me helemaal in het hier en nu te weten. Genieten van het diepgaand geluksgevoel dat daarbij opwelt, zo maar binnenin mezelf.
Velen gaan die essentiële vragen systematisch uit de weg omdat ze bang zijn van de diepte waarin ze dan dienen te duiken. Dan lijkt het veiliger om maar wat te “zeuren” over wat er toch allemaal niet toegelaten is tijdens deze “afschuwelijke” lockdown en daarin te blijven hangen. Wat een gemiste kans om de duik te wagen!
Pas op, sommigen, zoals mensen met ernstige trauma’s, sommige jongeren hebben echt wel hulp nodig, dat is iets anders. Ook wie een dierbare verloor of ernstig ziek geveld zag liggen, daar gaat het hier niet over. Wij voelen mee met hun eenzaam verdriet.

Maar volgens mijn aanvoelen lijkt de lockdown-rust nodig om naar wat men een ‘hogere trilling’ is gaan noemen te kunnen springen. Het lijkt allemaal zo bedoeld, het lijkt als het ware zo voorbestemd, althans zo voelt het voor mij aan.
Deze pandemie heeft heel wat facetten die nog niet belicht zijn. Om ze samen te vatten in een zin: het is een wake up call voor de mensheid op deze planeet en om meer dan één reden! Alleszins voor elk individu een uitnodiging om eens in alle rust stil te staan bij de essentiële vragen over zijn/haar wezenlijk bestaan en het leven op onze geliefde aarde, de prachtige natuur die ze ons biedt.
Waarom lees ik dat nergens? Waarom hoor ik die stem niet in de interviews? Ook niet vanuit de alternatieve hoek en al zeker niet vanuit de anti-vaccin hoek die alleen maar focust op de volgens hen nodeloze beperkingen en de vrijheidsberoving.

Vrijheidsberoving? Wat is vrijheid dan? Vrolijk vertier in groep kunnen beleven? Dat soort vrijheid lijkt inderdaad op het eerste zicht ingeperkt. Luchtig vertier is af en toe zeker plezant en kan ons tijdelijk wat verlichting geven van de dagelijkse beslommeringen, zelfs van verdriet en pijn. Maar is dat niet veelal oppervlakkig? Om als innerlijk onvrije wezens te blijven rondzwalpen tussen onze “gelijkgezinde feestvierders”? Heeft ons dat al niet teveel afgeleid in onze levens zodat we vermeden om diep in onze eigen ziel te gaan loeren?

Nu alles van afleidingen daarbuiten nog grotendeels stil ligt krijgen we een essentiële vrijheid op een plateauke aangeboden. Vooral die allereerste lockdown was op dat vlak een unicum, toen ook de economie en de ongebreidelde drang naar voortdurende groei daarvan letterlijk stilviel. Het “rad” stopte eens en dat nagenoeg wereldwijd! Zo goed als compleet zonder afleidingen bood die unieke totale lockdown van het eerste uur de mensen die daar rijp voor waren de vrijheid om in de diepte van de ziel af te zakken en daar contact te maken met waar het hier echt om draait in leven op aarde als mens. Om zo een vrijheid te ontdekken die veel dieper gaat.

Als het ooit terug druk wordt met allerhande afleidingen, activiteiten en sociaal contact, dan hoop ik uit de grond van mijn hart dat er stemmen opstaan die durven zeggen: ik mis de rust en het eens kunnen stilstaan dat de lockdown mij bracht. Ik kan zo niet verder in al die drukte. Ik ben veranderd, ik wil in een nieuwe wereld leven, geheel op maat van de planeet en alle wezens die haar bewonen.

’s Morgens op de heuvel kunnen gaan staan om met de armen in de lucht wijd open gespreid de nieuwe dag letterlijk te omarmen. De frisse boslucht met volle teugen kunnen inademen en zo elke vezel van ons wezen voeden. In je eentje je toch diep geborgen voelen in al het schoons dat onze aarde biedt. Een boom innig knuffelen en luisteren hoe de klank van binnenuit opstijgt als je jouw oor tegen zijn schors legt, met je armen er om heen verstrengeld. Klank die doordringt tot in elke cel van je wezen. De zanglijster een waterval van noten tot in alle uithoeken horen rond sproeien.

Tijdens de lockdown heb ik het verschil tussen eenzaam zijn en alleen zijn ervaren. 0m je intens innerlijk geborgen te voelen in jouw natuurlijke omgeving ben je best in je eentje, alleen dus. Pas zo kan je het geringste wezentje rondom je op een dieper niveau bewonderen. Die worm op de composthoop een hele tijd zien spartelen. Een peuter in opperste concentratie met zijn vingertjes de aarde zien omwoelen om die daarna doodleuk in zijn mondje te steken. Een eend op het meer op haar dooie gemakje naar de overkant zien peddelen. Een tros vogels met je ogen volgen en met je oren horen kwetteren dat het een lust is. Een oudje met haar wandelstok voetje voor voetje eindeloos geduldig zien voorbij slenteren.
Voor mij is dat een en al verbinding. Een met het al, verbonden met het al. Vrijer kan je je niet voelen.
Een eenzaam mens daartegenover kan enkel met zichzelf bezig zijn en voelt zich pijnlijk afgesneden van dit alles. Sluit zichzelf eenzaam af van dit alles. Door trauma’s, door een immens verdriet waarvoor hulp aangewezen is.

Het leven na de lockdown zal voor wat mij betreft nooit meer zijn zoals voorheen. Ik heb rust en ruimte ontdekt binnen mezelf, in innige verbondenheid met de natuur rondom. Dat geef ik nooit meer op. En jij?

woensdag 3 februari 2021

Vandaag voel ik me in een ‘Bliss’ toestand. Gezegend dat ik op deze planeet mag rondlopen. Ok, er is corona maar vandaag deert me dat niet. Ok, de regen valt met bakken uit de donkere wolken maar ook dat deert me niet.
Nochtans, deze ochtend bij het opstaan was er wel nog werk aan de winkel. Verward kroop ik uit mijn bed: ‘wat ga ik in godsnaam doen op zo’n regendag als vandaag?’ Dilemma: creatief schrijven of toch maar de schappen in de keukenkasten poetsen? Of nog iets anders? Terwijl ik de slaap uit mijn ogen wreef kon niets van dat alles me verblijden.

Maar zie, mijn ochtendritueel bracht me raad. Elke ochtend rond 6u30 neem ik plaats op de stoel in ons houtkot, op de heuvel achter in de tuin. Of het nu de stenen uit de grond vriest, of pijpenstelen regent, of het nu een halve meter sneeuwt, daar zit ik altijd droog en volledig beschermd tegen alle weer en wind. Het gekliefd hout rondom me geeft me het gevoel van in een warm geborgen cocon te zitten.

Mijn dagelijks ritueel begint met 30 snelle ademhalingen, gevolgd door diep uit, traag in en even traag uit ademen. Die hele cyclus herhaal ik 3 keer, in de tijd geleerd van Wim Hof. Zo laad ik me op en ben ik helemaal klaar om een fontein van helder kosmisch licht binnen in mij te visualiseren. Tot in elke cel van mijn wezen vervult dat intense, witte en/of blauwe licht me. Helemaal tot in elke vezel, elke cel van mijn wezen. Heerlijk is dat. Helend ook. Onmogelijk om dan nog donkere gedachten te denken.

Ondertussen formuleer ik mijn intenties voor die dag. Als ik met een kwaaltje zit dan gaat die intentie uiteraard daarover. Ik stuur het helend kosmisch licht naar de bewuste plek in mijn lichaam en formuleer daarbij een positieve gedachte. In de zin van “ik ben vrij van elke blokkering op die plek, bvb in de maag die ik dan voor ogen haal. Mijn maag functioneert optimaal. Al mijn organen functioneren optimaal. Heel mijn wezen functioneert optimaal, enzovoort...
Daarna stuur ik deze van liefde doordrongen lichtenergie naar mijn geliefden, naar mijn vrienden, naar alle wezens op deze planeet, vooral naar die wat het moeilijk hebben, naar alle kinderen die het moeilijk hebben, naar onze planeet zelf.
Tot slot ga ik op de heuvel staan en daar programmeer ik een fantastische dag, vol wonderbaarlijke lichtbakens op mijn al even wonderbaarlijk aangewezen levenspad.
Nu is het om 6u30 ’s ochtends nog erg stil in de natuur maar eens de lente in aantocht kwetteren de vogels dat hun leven er van af hangt. Zalig!

Zo’n soort ritueel krijgt elke rotgevoel er onder, dat kan ik je garanderen. En het is nog niet gedaan! In de badkamer doe ik eerst een aantal yoga standjes, afgewisseld met wat gymnastiek en een paar fantasierijke huppel-loop oefeningen waarbij ik in de spiegel allerlei smoelen naar mezelf trek. Ook hier spreek ik tijdens de rustmomenten specifieke intenties uit. Ook hier haal ik bewust de immer beschikbare lichtenergie van het energieveld van oneindige mogelijkheden binnen en die vult elke cel van mijn wezen. Ook hier stuur ik die energie de wereld in.
Meestal visualiseer ik dat energieveld in de vorm van energetisch krachtige liefdevolle ogen van een bovenaards wezen (vrouwelijk of soms ook Jezus geïnspireerd) in combinatie met beelden van sterren en hemellichamen in de kosmos waar ik dan heerlijk in rond zweef. Uit die bovenaardse ogen vol liefde stroomt het krachtige licht elke cel van mijn wezen binnen. Ik ben fantasierijk visueel ingesteld, niet zozeer op geuren maar dat kan ook natuurlijk.

Op en top opgeladen stap ik uit de douche en maak me klaar voor het ontbijt. Vol kinderlijke blijheid kijk ik daar dan naar uit. Dat moment van rustig mijn zelfgemaakte door en door gezonde noten-muesli te kunnen eten terwijl ik de krant doorneem. Die zalige rust in de keuken, voor dat mijn man opstaat en zich mee aan de tafel plaatst, die rust is goud waard voor mij.

Vandaag werkt dat energetisch-oplaad-ritueel toch wel bijzonder diep door. Want zelfs de routine taken na het ontbijt beleef ik bewust: de rommel opruimen, de soep voor de middag uit de vriezer halen, de houtkachel reinigen en hout vullen voor vanavond, enzovoort, ik beleef het allemaal bewust. Het maakt me vandaag kinderlijk blij. Blij dat ik hier op deze planeet mag rondlopen en dit alles mag beleven.
Eens klaar met die praktische taken, raadpleeg ik mijn zelfgemaakt pendel (een oude sleutel aan een koordje) om een helder antwoord te krijgen wat het meest aangewezen is dat ik vandaag verder doe. En zie, deze blogpost schrijven haalt het met vlag en wimpel tov de keukenkasten poetsen! Dat volgt dan wel later op de dag. Zogezegd, zo gedaan! Klaar is Kees!

dinsdag 26 januari 2021

Al bij de aanvang van de kerstvakantie voelden we nattigheid. De Britse media sloegen volop alarm “miserie troef, lange wachtrijen ambulances, de ziekenhuizen stromen vol ...” Onze virologen zagen toen de bui al hangen, “blijf best braafjes thuis” smeekten ze ons in koor. In hun zog zong ook de overheid dezelfde smeekbede. “Ga niet op reis, doe het niet, geen goed idee,” bleef elke beleidsmens die wat in de corona- pap te brokken heeft eentonig op dezelfde nagel kloppen. Het mocht niet baten. 160 000 Belgen lapten de smeekbedes koudweg aan hun laars en vertrokken toch.
Ok het was niet verboden bij wet. Maar in onze oren klonken de krachtige bedes alvast als papa’s en mama’s die hun kroost hopeloos pogen te motiveren om niets “stouts” uit te halen. Helaas, de meute “volwassen kleuters” bleef boos blètend met de voeten stampen: “ik wil nu vertrekken, ik heb dit nu zo dringend nodig!” En zo geschiede dus.
Ik vraag me af hoe zo’n “volwassen kleuters” hun eigen kroost dan wel opvoeden? “Luister naar papa en mama maar nooit naar de overheid, screw them, screw them!?” Uiteraard had het nog erger gekund want de meerderheid gaf gelukkig wel gehoor aan de eendrachtige verzoeken van zowel overheid als virologen.
Maar als gevolg van het gebrek aan burgerzin bij de ongehoorzame reizende groep, zitten we nu evengoed met de gebakken peren. Zelfs mochten we hen ons persoonlijk advies gegeven hebben: “leg eens uw oor te luisteren bij de 90 plussers in de WZC’s, hoe die als kind 4 jaar dwaze oorlog overleefden,” niets zou gebaat hebben. Koppig zou hun eigenbelang, hun dwang naar dringende verstrooiing in deze barre tijden het hoe dan ook gehaald hebben tov het groepsbelang van de volksgezondheid.
Na enkele weken getreuzel heeft de overheid het ondertussen begrepen: “we moeten ontspanningsreizen expliciet verbieden”. Toch ben ik er zeker van dat “slimme” Belgen ook deze gloednieuwe wet vers-van-de-pers met de een of andere drogreden zullen omzeilen.
Deze hele situatie doet me denken aan wat je ook op de autostrade ziet bij een tijdelijke afsluiting van een rijvak. Steevast zijn er “snellen” die het volgen van de signalisatie zo lang mogelijk uitstellen en pas helemaal aan het eind pal voor je neus invoegen. De mensen op het traagste vak zijn altijd de pineut.
Hoe hoog de frustratie bij menigeen, jong en oud, dreigt over te koken, het virus blijft de baas. Niets aan te doen. Het dwingt ons essentiële lessen in nederigheid te slikken. Maar dan moeten we wel eerst de ooglappen op een andere plaats dragen.
De belangrijkste uitdaging lijkt me de afweging van het algemeen belang van de groep tov de individuele vrijheid met de risico’s op besmettingen er gratis, “with love from covid” bij verpakt.
We worden keihard geconfronteerd met onze drang naar individuele vrijheid om te kunnen beleven wat ons hartje naar believen wenst. Voor velen ligt dat buiten zichzelf: activiteiten doen, op reis gaan naar zonniger oorden, mijn jaarlijkse skivakantie ga ik niet opofferen no way, enzovoort. We zijn zo gehecht geraakt aan een uitgebreid keuzepallet van mogelijkheden dat ons voorheen keuzestress gaf, maar sinds corona de plak zwaait, opgekropte frustratie, omdat het pallet zo goed als helemaal wegvalt.
In landen waar bij de bevolking het groepsbelang (al dan niet met overheidsdwang) hoog in het vaandel gedragen wordt, gecombineerd met de keuze van hun overheid voor “de korte pijn”, met onmiddellijk drastische maatregelen bij elke aanvang van besmetting, houden ze het virus rigoureus onder de knoet. Ondertussen kunnen de mensen daar wel terug volop genieten van het keuzepallet aan vrijetijdsactiviteiten. En ook hun economieën bloeien terug.
Vandaag dreigen wij tot een heel eind in de lente, wie weet tot aan de zomer, opnieuw eens te meer weg te zinken in het covid-moeras. Met dank aan al de landgenoten die zo goed zijn in het omzeilen van de maatregelen, in het naast zich neerleggen van de smeekbedes.

vrijdag 22 januari 2021

De Heuvel die we beklimmen

Ik het het krachtige gedicht vertaald van de 22 jarige dichteres, Amanda Gorman, op de inauguratie van Biden: Als het dag wordt vragen we ons af: Waar kunnen we licht vinden in deze eindeloze schaduw? Het verlies dat we dragen, een zee waar we door moeten waden. We trotseerden de buik van het beest. We leerden dat rust niet altijd voor vrede staat. En dat de normen en noties van wat gerechtigheid is niet altijd rechtlijnig zijn. En toch behoort de dageraad ons toe, voor we het goed beseften. Op de een of andere manier doen we het. Op de een of andere manier hebben we het doorstaan. En zijn we getuige van een volk dat niet gebroken is, maar gewoon onaf. We komen uit een land en een tijd waarin een mager zwart meisje, een kind van slaven dat door een alleenstaande moeder werd grootgebracht, ervan mag dromen president te worden. En zie, nu reciteert ze haar tekst voor zo’n president. Ja, we zijn verre van gepolijst, verre van ongerept, maar dat betekent niet dat we naar een perfecte eenheid streven. We streven er naar eenheid te smeden met een doel. Een land vormen dat de cultuur, kleur, aard en levensbeschouwing van elke mens respecteert. Zo verheffen we onze blik, niet op wat er tussen ons in staat, maar op wat vóór ons ligt. We dichten de kloof omdat we weten dat, om onze toekomst op de eerste plaats te zetten, we eerst onze verschillen moeten opzij zetten. We leggen onze armen plat, zodat we ze naar elkaar kunnen reiken. We streven er naar niemand te schaden, harmonie voor iedereen. Laat de hele wereld weten dat dit waar is: Dat we, zelfs toen we rouwden, groeiden. Dat we, zelfs toen we elkaar pijn deden, hoopten. Dat we, zelfs toen we moe werden, bleven proberen. Ons samen te verbinden, zegevierend. Niet omdat we geen nederlaag meer zullen kennen. Maar omdat we nooit meer verdeeldheid zullen zaaien. De Bijbel vertelt ons voor te stellen, hoe iedere mens onder zijn eigen wijnstok of vijgenboom zit en dat niemand hem nog bang zal maken. Als we voldoen aan de eisen van onze tijd, dan ligt de overwinning niet in het mes, maar in alle bruggen die we hebben gebouwd. Dat is de belofte van geluk, de heuvel die we beklimmen, als we maar durven Omdat Amerikaan zijn meer is dan een trots die we erven. Het is het verleden waarin we stappen en hoe we dat herstellen. We hebben een kracht gezien die onze natie zou verbrijzelen, in plaats van te delen. Die het land zou vernietigen als ze democratie ondergraaft. En deze poging slaagde bijna. Maar al kan de democratie tijdelijk ondergraven worden, nooit kan ze voorgoed verslagen worden. Op die waarheid, op dat geloof vertrouwen we. Want terwijl wij onze ogen op de toekomst richten, richt de geschiedenis haar ogen op ons. Dit is de tijd van de gerechtige bevrijding. Bij de aanvang hadden we er angst en vrees voor. We waren niet klaar de erfgenamen te zijn van zo’n angstaanjagend uur. Maar net daarin vonden we de kracht om een nieuw hoofdstuk te schrijven, onszelf weer met lach en hoop te vullen. En waar we ons afvroegen ‘Hoe zouden we ooit kunnen zegevieren over catastrofe?’ Stellen we nu vast ‘Hoe zou de catastrofe ooit hebben kunnen zegevieren over ons?’ We willen niet terug marcheren naar wat was, maar lopen vooruit naar wat zal zijn: Een land dat gekneusd is maar heel, minzaam maar moedig, vurig en vrij. We laten ons niet omdraaien, niet onderbreken door intimidatie. Want we beseffen dat onze apathie en traagheid de erfenis van de volgende generatie zullen worden. Onze blunders worden hun lasten/ Maar één ding is zeker: Als we mededogen met macht mengen en macht met gerechtigheid dan wordt liefde onze erfenis en ‘verandering’ het geboorterecht van onze kinderen. Laten we dus een beter land achterlaten dan het land waarmee men ons heeft opgezadeld. Met elke ademtocht uit mijn bonzende bronzen borst: We zullen deze gewonde wereld tot een wonderbaarlijke verheffen. We zullen opstaan uit de gouden heuvels van het Westen. We zullen opstaan uit het windige waaierige Noord-Oosten, waar onze voorvaderen hun revolutie begonnen. We zullen opstaan uit de met meren omzoomde steden van de Mid-Westelijke Staten. We zullen opstaan uit het zonovergoten Zuiden. We bouwen weer op, verzoenen en helen. Op elke bekende plek in de natie en in elke hoek die we ons land noemen. staat ons prachtige volk op in al zijn diversiteit. Ons veelgeplaagde prachtige volk. Als het dag wordt stappen we uit de duisternis. Vurig en zonder vrees. De nieuwe dageraad bloeit open als wij hem bevrijden. Want er is altijd licht. Als we maar dapper genoeg zijn om het te zien. Als we maar dapper genoeg zijn het te zijn.