Waarom hoor ik zo weinig stemmen over hoe de langdurende lockdown ons een unieke kans biedt om ons eens ongestoord te kunnen focussen op ons innerlijk wezen. Om ongehinderd door allerlei sociale afleidingen stil te kunnen staan bij de essentiële vraag “wie ben ik nu eigenlijk echt?” Om ons intens te kunnen verbinden met onze prachtige “kern van zijn” en met onze omgeving. Om het belang van de ongerepte natuur als broodnodige omgeving voor de mens tot in elke vezel van ons wezen te kunnen voelen.

We weten het, voor velen zijn de beperkingen een last, een bron van verdriet en depressie, men is het beu, kotsbeu. Maar in het overdrukke bestaan van voor de lockdown kwam de gemiddelde mens nauwelijks toe aan het stellen van de vraag: “wie ben ik nu eigenlijk echt?” We konden immers steeds weer wegglippen in sociaal contact, in allerlei bezigheden, in ons avondwerk voor onze carrières, in onze ontspanningsactiviteiten tijdens het weekend na een overvolle werkweek, in onze veelvuldige trips en zomerse reizen om ons kortstondig te verlossen van zoveel stress.
Laat ons wel wezen: voelden de helft van die sociale contacten in de tijden voor de lockdown niet eerder aan als verplichte nummers, toneelspel of zo oppervlakkig dat we er ons nadien alleen maar ongelukkig van voelden?

De lockdown deed al deze prikkels ineens voor lange tijd wegvallen en zo kregen we een unieke uitnodiging om ons ongehinderd te kunnen focussen op wat er nog overbleef: de relatie met onszelf en met de natuur. Daarin zo diep mogelijk duiken. Wie ben ik nu eigenlijk en wat doe ik op deze planeet?
Zeker voor de groep gepensioneerden ligt de weg naar binnen wijds uitnodigend open. Om te ervaren tiens, hoe overleef ik zonder mijn bingo avond, zonder mijn joga groep, zonder mijn seniorenactiviteit, zonder mijn dansnamiddag, zonder mijn vrijwilligerswerk binnen de organisatie die geen activiteiten meer mag organiseren?

Heel lastig voor velen. Maar voor wie de weg naar binnen aandurft zo leerrijk. De ogen wijd openend van nooit gedacht dat ik zonder dat alles een diepere invulling aan mijn leven zou kunnen geven. Rustig deinend op het ritme van de dag. Alsmaar dieper gravend binnen de vraag “wie ben ik nu eigenlijk” en “wat wil ik in dit leven nog”?
Zittend, mediterend, geduldig luisteren naar de antwoorden van binnenuit. Elke cel van ons wezen laten vullen met de immer helende stroom van eindeloze energie vol potenties. Tijdens de dagdagelijkse bezigheden neigen wij ons daar helaas van af te sluiten.
Intens boeiend toch? Te midden van de omgeving rondom ons ontdekken: tiens tiens, eigenlijk heb ik veel minder nodig dan ik dacht om me gelukkig te voelen. Om me geborgen te voelen in mijn omgeving, in mijn thuis. Om me helemaal in het hier en nu te weten. Genieten van het diepgaand geluksgevoel dat daarbij opwelt, zo maar binnenin mezelf.
Velen gaan die essentiële vragen systematisch uit de weg omdat ze bang zijn van de diepte waarin ze dan dienen te duiken. Dan lijkt het veiliger om maar wat te “zeuren” over wat er toch allemaal niet toegelaten is tijdens deze “afschuwelijke” lockdown en daarin te blijven hangen. Wat een gemiste kans om de duik te wagen!
Pas op, sommigen, zoals mensen met ernstige trauma’s, sommige jongeren hebben echt wel hulp nodig, dat is iets anders. Ook wie een dierbare verloor of ernstig ziek geveld zag liggen, daar gaat het hier niet over. Wij voelen mee met hun eenzaam verdriet.

Maar volgens mijn aanvoelen lijkt de lockdown-rust nodig om naar wat men een ‘hogere trilling’ is gaan noemen te kunnen springen. Het lijkt allemaal zo bedoeld, het lijkt als het ware zo voorbestemd, althans zo voelt het voor mij aan.
Deze pandemie heeft heel wat facetten die nog niet belicht zijn. Om ze samen te vatten in een zin: het is een wake up call voor de mensheid op deze planeet en om meer dan één reden! Alleszins voor elk individu een uitnodiging om eens in alle rust stil te staan bij de essentiële vragen over zijn/haar wezenlijk bestaan en het leven op onze geliefde aarde, de prachtige natuur die ze ons biedt.
Waarom lees ik dat nergens? Waarom hoor ik die stem niet in de interviews? Ook niet vanuit de alternatieve hoek en al zeker niet vanuit de anti-vaccin hoek die alleen maar focust op de volgens hen nodeloze beperkingen en de vrijheidsberoving.

Vrijheidsberoving? Wat is vrijheid dan? Vrolijk vertier in groep kunnen beleven? Dat soort vrijheid lijkt inderdaad op het eerste zicht ingeperkt. Luchtig vertier is af en toe zeker plezant en kan ons tijdelijk wat verlichting geven van de dagelijkse beslommeringen, zelfs van verdriet en pijn. Maar is dat niet veelal oppervlakkig? Om als innerlijk onvrije wezens te blijven rondzwalpen tussen onze “gelijkgezinde feestvierders”? Heeft ons dat al niet teveel afgeleid in onze levens zodat we vermeden om diep in onze eigen ziel te gaan loeren?

Nu alles van afleidingen daarbuiten nog grotendeels stil ligt krijgen we een essentiële vrijheid op een plateauke aangeboden. Vooral die allereerste lockdown was op dat vlak een unicum, toen ook de economie en de ongebreidelde drang naar voortdurende groei daarvan letterlijk stilviel. Het “rad” stopte eens en dat nagenoeg wereldwijd! Zo goed als compleet zonder afleidingen bood die unieke totale lockdown van het eerste uur de mensen die daar rijp voor waren de vrijheid om in de diepte van de ziel af te zakken en daar contact te maken met waar het hier echt om draait in leven op aarde als mens. Om zo een vrijheid te ontdekken die veel dieper gaat.

Als het ooit terug druk wordt met allerhande afleidingen, activiteiten en sociaal contact, dan hoop ik uit de grond van mijn hart dat er stemmen opstaan die durven zeggen: ik mis de rust en het eens kunnen stilstaan dat de lockdown mij bracht. Ik kan zo niet verder in al die drukte. Ik ben veranderd, ik wil in een nieuwe wereld leven, geheel op maat van de planeet en alle wezens die haar bewonen.

’s Morgens op de heuvel kunnen gaan staan om met de armen in de lucht wijd open gespreid de nieuwe dag letterlijk te omarmen. De frisse boslucht met volle teugen kunnen inademen en zo elke vezel van ons wezen voeden. In je eentje je toch diep geborgen voelen in al het schoons dat onze aarde biedt. Een boom innig knuffelen en luisteren hoe de klank van binnenuit opstijgt als je jouw oor tegen zijn schors legt, met je armen er om heen verstrengeld. Klank die doordringt tot in elke cel van je wezen. De zanglijster een waterval van noten tot in alle uithoeken horen rond sproeien.

Tijdens de lockdown heb ik het verschil tussen eenzaam zijn en alleen zijn ervaren. 0m je intens innerlijk geborgen te voelen in jouw natuurlijke omgeving ben je best in je eentje, alleen dus. Pas zo kan je het geringste wezentje rondom je op een dieper niveau bewonderen. Die worm op de composthoop een hele tijd zien spartelen. Een peuter in opperste concentratie met zijn vingertjes de aarde zien omwoelen om die daarna doodleuk in zijn mondje te steken. Een eend op het meer op haar dooie gemakje naar de overkant zien peddelen. Een tros vogels met je ogen volgen en met je oren horen kwetteren dat het een lust is. Een oudje met haar wandelstok voetje voor voetje eindeloos geduldig zien voorbij slenteren.
Voor mij is dat een en al verbinding. Een met het al, verbonden met het al. Vrijer kan je je niet voelen.
Een eenzaam mens daartegenover kan enkel met zichzelf bezig zijn en voelt zich pijnlijk afgesneden van dit alles. Sluit zichzelf eenzaam af van dit alles. Door trauma’s, door een immens verdriet waarvoor hulp aangewezen is.

Het leven na de lockdown zal voor wat mij betreft nooit meer zijn zoals voorheen. Ik heb rust en ruimte ontdekt binnen mezelf, in innige verbondenheid met de natuur rondom. Dat geef ik nooit meer op. En jij?