De Heuvel die we beklimmen

Ik het het krachtige gedicht vertaald van de 22 jarige dichteres, Amanda Gorman, op de inauguratie van Biden: Als het dag wordt vragen we ons af: Waar kunnen we licht vinden in deze eindeloze schaduw? Het verlies dat we dragen, een zee waar we door moeten waden. We trotseerden de buik van het beest. We leerden dat rust niet altijd voor vrede staat. En dat de normen en noties van wat gerechtigheid is niet altijd rechtlijnig zijn. En toch behoort de dageraad ons toe, voor we het goed beseften. Op de een of andere manier doen we het. Op de een of andere manier hebben we het doorstaan. En zijn we getuige van een volk dat niet gebroken is, maar gewoon onaf. We komen uit een land en een tijd waarin een mager zwart meisje, een kind van slaven dat door een alleenstaande moeder werd grootgebracht, ervan mag dromen president te worden. En zie, nu reciteert ze haar tekst voor zo’n president. Ja, we zijn verre van gepolijst, verre van ongerept, maar dat betekent niet dat we naar een perfecte eenheid streven. We streven er naar eenheid te smeden met een doel. Een land vormen dat de cultuur, kleur, aard en levensbeschouwing van elke mens respecteert. Zo verheffen we onze blik, niet op wat er tussen ons in staat, maar op wat vóór ons ligt. We dichten de kloof omdat we weten dat, om onze toekomst op de eerste plaats te zetten, we eerst onze verschillen moeten opzij zetten. We leggen onze armen plat, zodat we ze naar elkaar kunnen reiken. We streven er naar niemand te schaden, harmonie voor iedereen. Laat de hele wereld weten dat dit waar is: Dat we, zelfs toen we rouwden, groeiden. Dat we, zelfs toen we elkaar pijn deden, hoopten. Dat we, zelfs toen we moe werden, bleven proberen. Ons samen te verbinden, zegevierend. Niet omdat we geen nederlaag meer zullen kennen. Maar omdat we nooit meer verdeeldheid zullen zaaien. De Bijbel vertelt ons voor te stellen, hoe iedere mens onder zijn eigen wijnstok of vijgenboom zit en dat niemand hem nog bang zal maken. Als we voldoen aan de eisen van onze tijd, dan ligt de overwinning niet in het mes, maar in alle bruggen die we hebben gebouwd. Dat is de belofte van geluk, de heuvel die we beklimmen, als we maar durven Omdat Amerikaan zijn meer is dan een trots die we erven. Het is het verleden waarin we stappen en hoe we dat herstellen. We hebben een kracht gezien die onze natie zou verbrijzelen, in plaats van te delen. Die het land zou vernietigen als ze democratie ondergraaft. En deze poging slaagde bijna. Maar al kan de democratie tijdelijk ondergraven worden, nooit kan ze voorgoed verslagen worden. Op die waarheid, op dat geloof vertrouwen we. Want terwijl wij onze ogen op de toekomst richten, richt de geschiedenis haar ogen op ons. Dit is de tijd van de gerechtige bevrijding. Bij de aanvang hadden we er angst en vrees voor. We waren niet klaar de erfgenamen te zijn van zo’n angstaanjagend uur. Maar net daarin vonden we de kracht om een nieuw hoofdstuk te schrijven, onszelf weer met lach en hoop te vullen. En waar we ons afvroegen ‘Hoe zouden we ooit kunnen zegevieren over catastrofe?’ Stellen we nu vast ‘Hoe zou de catastrofe ooit hebben kunnen zegevieren over ons?’ We willen niet terug marcheren naar wat was, maar lopen vooruit naar wat zal zijn: Een land dat gekneusd is maar heel, minzaam maar moedig, vurig en vrij. We laten ons niet omdraaien, niet onderbreken door intimidatie. Want we beseffen dat onze apathie en traagheid de erfenis van de volgende generatie zullen worden. Onze blunders worden hun lasten/ Maar één ding is zeker: Als we mededogen met macht mengen en macht met gerechtigheid dan wordt liefde onze erfenis en ‘verandering’ het geboorterecht van onze kinderen. Laten we dus een beter land achterlaten dan het land waarmee men ons heeft opgezadeld. Met elke ademtocht uit mijn bonzende bronzen borst: We zullen deze gewonde wereld tot een wonderbaarlijke verheffen. We zullen opstaan uit de gouden heuvels van het Westen. We zullen opstaan uit het windige waaierige Noord-Oosten, waar onze voorvaderen hun revolutie begonnen. We zullen opstaan uit de met meren omzoomde steden van de Mid-Westelijke Staten. We zullen opstaan uit het zonovergoten Zuiden. We bouwen weer op, verzoenen en helen. Op elke bekende plek in de natie en in elke hoek die we ons land noemen. staat ons prachtige volk op in al zijn diversiteit. Ons veelgeplaagde prachtige volk. Als het dag wordt stappen we uit de duisternis. Vurig en zonder vrees. De nieuwe dageraad bloeit open als wij hem bevrijden. Want er is altijd licht. Als we maar dapper genoeg zijn om het te zien. Als we maar dapper genoeg zijn het te zijn.