Al bij de aanvang van de kerstvakantie voelden we nattigheid. De Britse media sloegen volop alarm “miserie troef, lange wachtrijen ambulances, de ziekenhuizen stromen vol ...” Onze virologen zagen toen de bui al hangen, “blijf best braafjes thuis” smeekten ze ons in koor. In hun zog zong ook de overheid dezelfde smeekbede. “Ga niet op reis, doe het niet, geen goed idee,” bleef elke beleidsmens die wat in de corona- pap te brokken heeft eentonig op dezelfde nagel kloppen. Het mocht niet baten. 160 000 Belgen lapten de smeekbedes koudweg aan hun laars en vertrokken toch.
Ok het was niet verboden bij wet. Maar in onze oren klonken de krachtige bedes alvast als papa’s en mama’s die hun kroost hopeloos pogen te motiveren om niets “stouts” uit te halen. Helaas, de meute “volwassen kleuters” bleef boos blètend met de voeten stampen: “ik wil nu vertrekken, ik heb dit nu zo dringend nodig!” En zo geschiede dus.
Ik vraag me af hoe zo’n “volwassen kleuters” hun eigen kroost dan wel opvoeden? “Luister naar papa en mama maar nooit naar de overheid, screw them, screw them!?” Uiteraard had het nog erger gekund want de meerderheid gaf gelukkig wel gehoor aan de eendrachtige verzoeken van zowel overheid als virologen.
Maar als gevolg van het gebrek aan burgerzin bij de ongehoorzame reizende groep, zitten we nu evengoed met de gebakken peren. Zelfs mochten we hen ons persoonlijk advies gegeven hebben: “leg eens uw oor te luisteren bij de 90 plussers in de WZC’s, hoe die als kind 4 jaar dwaze oorlog overleefden,” niets zou gebaat hebben. Koppig zou hun eigenbelang, hun dwang naar dringende verstrooiing in deze barre tijden het hoe dan ook gehaald hebben tov het groepsbelang van de volksgezondheid.
Na enkele weken getreuzel heeft de overheid het ondertussen begrepen: “we moeten ontspanningsreizen expliciet verbieden”. Toch ben ik er zeker van dat “slimme” Belgen ook deze gloednieuwe wet vers-van-de-pers met de een of andere drogreden zullen omzeilen.
Deze hele situatie doet me denken aan wat je ook op de autostrade ziet bij een tijdelijke afsluiting van een rijvak. Steevast zijn er “snellen” die het volgen van de signalisatie zo lang mogelijk uitstellen en pas helemaal aan het eind pal voor je neus invoegen. De mensen op het traagste vak zijn altijd de pineut.
Hoe hoog de frustratie bij menigeen, jong en oud, dreigt over te koken, het virus blijft de baas. Niets aan te doen. Het dwingt ons essentiële lessen in nederigheid te slikken. Maar dan moeten we wel eerst de ooglappen op een andere plaats dragen.
De belangrijkste uitdaging lijkt me de afweging van het algemeen belang van de groep tov de individuele vrijheid met de risico’s op besmettingen er gratis, “with love from covid” bij verpakt.
We worden keihard geconfronteerd met onze drang naar individuele vrijheid om te kunnen beleven wat ons hartje naar believen wenst. Voor velen ligt dat buiten zichzelf: activiteiten doen, op reis gaan naar zonniger oorden, mijn jaarlijkse skivakantie ga ik niet opofferen no way, enzovoort. We zijn zo gehecht geraakt aan een uitgebreid keuzepallet van mogelijkheden dat ons voorheen keuzestress gaf, maar sinds corona de plak zwaait, opgekropte frustratie, omdat het pallet zo goed als helemaal wegvalt.
In landen waar bij de bevolking het groepsbelang (al dan niet met overheidsdwang) hoog in het vaandel gedragen wordt, gecombineerd met de keuze van hun overheid voor “de korte pijn”, met onmiddellijk drastische maatregelen bij elke aanvang van besmetting, houden ze het virus rigoureus onder de knoet. Ondertussen kunnen de mensen daar wel terug volop genieten van het keuzepallet aan vrijetijdsactiviteiten. En ook hun economieën bloeien terug.
Vandaag dreigen wij tot een heel eind in de lente, wie weet tot aan de zomer, opnieuw eens te meer weg te zinken in het covid-moeras. Met dank aan al de landgenoten die zo goed zijn in het omzeilen van de maatregelen, in het naast zich neerleggen van de smeekbedes.