This Way of Life....

Gisterenavond op Kanaal 8 een ongewone documentaire gezien over een gezin met 6 kinderen in Nieuw Zeeland. Ze kiezen voor het simpele leven. Hoe die kinderen daar opgroeien in de adembenemend mooie natuur, en zo bvb als echte virtuozen van kleins af, zonder zadel, de paarden berijden…hun manier van leven...fascinerend. Wij onderschatten hier volop waartoe kinderen in staat zijn als je ze in de natuur grootbrengt en niet met plastieken speelgoed, achter computerschermen,  met I phones en I pads. Link naar een fragment: http://www.nzonscreen.com/title/this-way-of-life-2009
Wat een ferme oogopener....voor wie tenminste dieper kan kijken dan naar het feit dat de familie materieel niet zoveel heeft...maar ze hebben wel wat wij hier totaal kwijtgespeeld zijn...
Ik voelde me nostalgisch en erg ontroerd door dit document en dacht terug aan de mooie kanten van mijn jeugd op onze boerderij. Je kan het nu aan geen mens uitleggen, hoe bijzonder de sfeer is voor een kind dat opgroeit tussen de koeien, de velden en het hele avontuurpark dat een boerderij is.
Deze morgen word ik midden in een droom wakker geroepen door Andy die bezorgd aan de deur staat. Hoe kan dat nu : het is al 8u20 en ik lig nog in bed, te midden van een droom die blijkbaar verband houdt met de ontroerende documentaire van gisterenavond. Hopeloos probeer ik de tijd in te halen maar dat lukt natuurlijk niet. En tijdens het ontbijt dien ik dan ook nog mijn droom op te schrijven want anders ben ik misschien belangrijke stukken vergeten. Ok, dan me rap klaarmaken om naar de Colruyt te gaan maar eerst nog van die zwarte bessen pastilles zonder toegevoegde suiker kopen bij de plaatselijke apotheker.  Zo’n doos, wel een grote, kost liefst 23 euro!!! Dit staat allemaal zo in schril contrast met die Nieuw Zeelandse documentaire van gisterenavond. Bijna pijnlijk frustrerend…
En dan moet de grootste miserie  van vandaag nog komen. We proberen al een heel jaar een probleem met een visa kaart op te lossen die, sinds een verkeerde operatie op het internet,vervangen is. Maar doordat rond dat fatale tijdstip de Centea bank veranderd is in Crelan, wil het maar niet lukken. Onze bankman wijt het aan de verschillende computersystemen die de activering van die nieuwe kaart blijkbaar onmogelijk maken. Waarom is het allemaal zo ingewikkeld? Uitgerekend vandaag trek ik, voor dat ik naar de Colruyt ga, naar de bankcontact om de allerlaatste gloednieuwe kaart die we ontvingen (we zitten ondertussen aan nummer 3) te gaan activeren…Aha, ik slaag er in om de tijdelijke code te wijzigen! Maar wat gebeurt er daarna…kaart wordt ingeslikt! ‘t Is weer niet waar hé! Ik moet dan ook nog eens Andy bellen omdat ik de ingeslikte kaart niet terug krijg want ze staat op zijn naam… Andy, die volop bezig is met ons kerstalbum af te werken, klinkt niet bepaald vrolijk. En ondertussen trekt ook mijn bankier zich de haren uit het hoofd, als ik hem ter plekke opbel. Dan maar weer van nul beginnen: kaart blokkeren, nieuwe kaart +nieuwe code en deze keer moeten we ze gaan activeren bij een andere bankcontact!
Mijn nostalgie naar vroeger zwelt weer op, naar het simpele leven op de boerderij, naar de schattige docufilm van gisterenavond waar de familie bewust kiest voor een liefdevol simpeler leven…Ach ja, zij krijgen ook blokkades op hun weg want de stiefvader van de papa gooit serieus roet in het natuurlijke leven van zijn stiefzoon met zijn 6 kinderen…. Maar de kinderen hebben zo’n lol daar, zonder enige technologie bij de hand.  En hoe ze al van kleins af op die paarden crossen zeg, zonder zadel, zo naturel….in die onmetelijk mooie Nieuw Zeelandse natuur…Ik krijg er maar niet genoeg van om die ronduit idyllische beelden terug op te roepen …
Hier kunnen we nauwelijks nog een stil plekje vinden…we hebben stress omdat we de technologie niet meer kunnen volgen, omdat de business, de paperassen voor van alles en nog wat onze dagelijkse bezigheden domineren en vooral koeioneren. Omdat we ’s avonds niet meer alles gezien krijgen op de TV, omdat het verkeer continue overal rond onze oren suist, omdat onze grote huizen zoveel onderhoud vragen en altijd wel achterop lopen op het laatste (energiebesparend of comfort)snufje…omdat we er goed moeten blijven uitzien met bezoek aan haarkappers voor business-achtige coupes, we kopen business-achtige kleedjes en …  

Ik stik bijna….
Ondertussen denk ik aan wat de mama in de documentaire opmerkte toen ze naar een groter huis verhuisden nadat ze tijdelijk in een schuur geleefd hadden …”Ik weet niet of ik het goed vind, nu zit ieder op zijn kamer terwijl we vroeger in de schuur allemaal samen leefden, echt samen leefden…” Ik begrijp haar gevoel volkomen…
Maar wij zijn hier zoveel meer kwijtgespeeld. Wij zijn wellicht onszelf kwijtgespeeld…. wie we echt zijn… en niet die zombies ,hopeloos verslaafd aan technologie en business op alle vlakken…Ik word er moe van…Hebben we die Visa kaart echt nodig??? Volgens mijn man wel….