Lockdown belevenissen: aan een tot pendel omgedoopte oude-sleutel-aan-een-koordje vragen: ‘wat is het meest aangewezen dat ik vandaag doe?’

Voor corona bruiste mijn leven als verteller/zangeres van het muzikaal duo Andy & Di, gespecialiseerd in heuse voorstellingen met alles er op en er aan voor seniorenverenigingen over heel Vlaanderen. Altijd maar bezig: bovenop de optredens nog wat vrijwilligerswerk, yoga, danslessen, animatie voor mensen met een beperking, eigen boekhouding en marketing voor onze optredens, het huis en de mega tuin onderhouden, noem maar op, busy kid! Elke donderdag fietste ik ook nog eens door weer en wind, seizoen na seizoen zo’n 35 km van thuis naar Leuven en terug om mensen te begeleiden in het wekelijkse Nederlands praatcafé van de Dienst Diversiteit. In de gezellige keuken van de dienst zie ik me nog vrolijk babbelen met mensen van over de hele wereld die er bij een heerlijke kop koffie Nederlands kwamen leren praten. Nu we in de 2de lockdown beland zijn denk ik zo aan Medhi met zijn gulle lach, en de Zuid Amerikaanse Emilia die me intellectueel straf kon uitdagen in allerlei discussies over en rond de wereldpolitiek. De lieve mooie Faduwa die er van droomde om voor verpleegster te studeren. Haar echtgenoot zag dat helaas niet zitten. Dan maar poetsvrouw. Met haar eeuwige glimlach houdt ze zich wellicht nog steeds kranig staande. Hopelijk slaat die later niet om in verbittering over haar lot. Vandaag in volle 2de lockdown light lijken die donderdagen in Leuven wel uit een vorig leven. En toch is het nu niet beter of slechter. Gewoon anders. Alsof we ons met z’n allen in ons hol voorbereiden op een compleet nieuwe episode in onze levens. Daarnet las ik nog dat er zich tijdens de komende winterzonnewende op 21 december een heel speciale energie vanuit de kosmos op onze planeet zou verstuiven. Niets minder dan een opwaartse bewustzijnsshift staat ons die dag blijkbaar te wachten. Een schop onder onze luie lockdown kont om recht te veren en het beperkend denken en handelen in de verouderde systemen en patronen voorgoed te verpulveren. Alleen zo zouden we kunnen opstijgen naar een nieuwe manier van samenleven. Stiekem hoop ik dat het weldegelijk zo staat te gebeuren. “Ja het is waar” bevestig ik aan mezelf om alle twijfel weg te wuiven. Maar de kans dat het continuüm zich gewoon zoetjes aan kabbelend verder zet is zeker zo groot. Want ondertussen beloofde zo ongeveer de helft van mijn gerijpt leven (nu 63) al zo’n buitengewone shift. Ter aankondiging van die reuze shift tijdens de komende winterzonnewende zal eerst ‘iets groots’ op wereldniveau ons door elkaar schudden, schrijft de moedige ziener. Ook dat hoor ik nu al zo’n 35 jaar met de regelmaat van een klok. Zou het deze keer op de pandemie kunnen slaan? Dan wel eerder op de gevolgen er van als je de aankondigingen van de vaccins tegen eind december al mag geloven. Of doelt de ziener op het ‘zottekot’ van de Amerikaanse politiek? Whatever, ik kijk er eens te meer reikhalzend naar uit, laat maar komen die reuze shift in bewustzijn. Tijd voor mijn dagelijks wandel-loopmoment hier bij ons in het boomrijke natuurwoonpark. De ene dag lijkt net een kopie van de andere. Lockdown = ‘s morgens voor het ochtendgloren al opstaan om achter in de tuin van in ons open houtkot ademhalingsoefeningen te doen. Daarbij stem ik me energetisch af op de verse dag en roep ik het ‘energieveld’ rondom en in mij op om mij zoveel mogelijk ‘wonderbaarlijke tekens’ te signaleren. Daarna doe ik nog wat yoga op de mat in de badkamer terwijl ik me verder energetisch afstem op een overvloed aan licht en ondersteuning. Die stuur ik dan meteen door naar “alle wezens die het op dit moment moeilijk hebben”. Douche nemen, de krant uit de brievenbus halen via een omweggetje in onze tuin en al lezend ontbijten. Na mijn muesli met amandelmelk vind ik het hoogtijd om de mails te checken. Eventjes ook mijn facebook openslaan, eventuele whatsapp berichten doornemen en surfen naar de belangrijkste nieuwssites. Rond 9 u schiet ik dan in volle actie: de houtkachel opschonen, hout bijhalen voor de avond, wat opruimen in huis, geregeld veel opruimen in huis. Wat tuinwerk verrichten, geregeld veel tuinwerk verrichten. Eens al dat praktisch werk achter de rug pendel ik met mijn zelfgemaakt pendel, twijfelaar die ik ben, over welke verdere taken concreet aangewezen zijn. Een to do lijstje maar daarvan uiteindelijk de helft niet doen. Me voornemen “nu ga ik schrijven” maar dan allerlei bijkomstigheden en zakelijke obstakels die me afleiden de revue zien passeren. Zo is het stilletjes aan middag voor mijn man en mezelf. Tijd om de soep en de gezonde sla klaar te maken voor ons twee om die bij droog zonnig winterweer buiten op te eten. Mijn vaste nieuwssites en mails even terug checken, wat rusten ook. Om daarna naargelang de aanbeveling van mijn pendel te schrijven, tuinieren, poetsen, de boekhouding of bankzaken te verrichten enz. Tussen dit alles door lonkt de buitenlucht onweerstaanbaar naar me voor mijn dagelijkse loop-wandel sessie. Om 20 uur ’s avonds, na de afwas van het avondeten, is mijn kaars uit en plant ik me gewillig tegenover de TV voor informatie, inspiratie en een dosis verstand-op-nul-verpozing. Tot ook het winterdonker me onweerstaanbaar wenkt om ritueel afscheid te nemen van alweer een voorbije lockdown dag. Zalig is dat want dat gestaar naar de sterrenhemel in het duister beloont me steevast met een prima nachtrust die me klaarstoomt voor de volgende lockdown dag, een kopie van de vorige. En toch voelt de lockdown voor mij aan als een welgekomen geschenk. Los geweekt uit het normale leven, openbarend abnormaal. Nog nooit zo diep gegraven om mijn binnenste te peilen. Mijn ziel tolt in alle richtingen rond om bij de “wie ben ik nu eigenlijk en wat kom ik hier doen” te geraken. Wat heb ik op die manier ontdekt? Dat ik au fond bitter weinig van buitenaf nodig heb om bij mezelf te komen, om van binnenuit geluk op te bouwen. Dat ik voordien vaak zo maar wat bezig was om te ontsnappen. Bezigheidstherapie noemen ze dat. Het schrappen van al de dingen die ik deed om sociaal contact te hebben, het gaat me vlotter af dan ooit gedacht. Ja, dat tijdelijk rustiger ritme met minimaal sociaal contact gaat me blijkbaar wonderwel af. Wat zijn dan de grootste winsten t.o.v. mijn busy bruisend leven van voorheen? Nauwer contact met de natuur, ik kan niet zonder. Ik wissel binnenskamers bezig zijn af met zo vaak mogelijk naar buiten glippen om de natuur van het moment op te snuiven. Om vol bewondering naar de eindeloos passerende wolkenformaties te staren. De winterzon op mijn huid voelen, me laten beroeren door de zoete melodieën van de vogels, me ’s avonds in het donker verbinden met de magische sterrenhemel. Een essentieel fundamenteel mensenrecht als je het mij vraagt. Wandelen, lopen, fietsen, langs onbekende paden, Dat alles is nu belangrijker dan ooit. Het kind in mij verbaast zich wonderbaarlijk bij elke ontdekking in de buitenlucht. Alsof ik voor het eerst nu pas echt de zoete geur van de rozen kan ruiken, mochten die nog in bloei staan. In volle aandacht voor het nu. Zoals ik al schreef pendel ik elke lockdown-morgen met de tot pendel omgedoopte oude-sleutel-aan-een-koordje, om te checken wat ik die dag het best doe. Omdat ik vaak moeilijk kan kiezen vraag ik zo aan dat pendel: “Is schrijven het meest aangewezen voor mij vandaag? Of maak ik mij met X of Y op te bellen en horen hoe het er mee gaat vandaag het nuttigst voor de samenleving?” Dat zijn dingen waar ik nu bewust tijd voor maak. Vroeger rushte ik van een optreden hier naar vrijwilligerswerk daar. Geen tijd over om echt stil te staan bij “wat is het meest aangewezen dat ik vandaag doe?”