Stilaan begint mijn blog vorm te krijgen. Vooral de pagina "Mijn Schrijfsels" wordt voor mij een uitdaging. Want je geeft daarin toch je ziel echt bloot en dat maakt je kwetsbaar. Ik ben begonnen met mijn verhaal dat is de essentie van het verhaal van mijn leven. Ja direct al heel mijn zieltje open en bloot op de tafel gelegd! Maar als het andere mensen kan inspireren, dan is het dat alles waard...
Vandaag naar de nieuwsberichten over de begrafenis van Marie Rose Morel gekeken. Zij heeft ook haar hele bestaan, en vooral de laatste fase van haar fysieke zijn hier, blootgegeven in de media. Om te inspireren, o.a. Kritiek daarop is rap gegeven maar als ze echt eerlijk zijn met zichzelf moeten zelfs de hardste criticasters toegeven dat ze geïnspireerd zijn, anders zouden ze immers juist geen kritiek geven! Want dan vonden ze dat niet de moeite.
Het kan voor sommigen vreemd klinken, zeker zo kort na haar begrafenis, maar het komt allemaal goed met die prinsjes van haar. Hun mama leeft in hen, als ze dat toelaten en leren begrijpen. Hun mama zal hen begeleiden in hun leven van op de eerste rij, als ze dat toelaten tenminste. Hun mama zal er alles aan doen om tot hen door te dringen op cruciale momenten. Als ze daar open voor staan, dan zullen ze haar horen/voelen/ervaren. Mensen "er is leven na de dood". Zovelen hebben al de aanwezigheid van hun dierbaren van aan de andere kant mogen ervaren in hun leven hier. Maar worden ze geloofd? Ik weet het gewoon dat ze de waarheid spreken, want ik heb het zelf mogen ervaren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten