In het interview 'Iedereen heeft iets van een psychopaat' zegt gerechtspsychiater Chris Dillen :
'Elkeen heeft veel of weinig van de kenmerken van onder meer psychopathie, borderline, passieve afhankelijkheid of hysterie. Wat iemand normaal maakt, is dat hij in een bepaalde situatie kan kiezen welk deel van zijn persoonlijkheid hij uitspeelt. "Ik moet me laten gelden" of "Nu hou ik me kalm". Je hebt pas een persoonlijkheidsstoornis als één kenmerk zo zwaar doorweegt, dat je geen keuze meer hebt.'
Ik vind dat fascinerend en vooral een zeer moedig geformuleerd inzicht in ons, mensen. Toeval of niet maar toen ik dezelfde avond de oscar-killer film "the Departed" bekeek, overviel me een keihard inzicht. "Being bad" trekt ons ongelofelijk sterk aan in deze tijd. Om maar één praktisch voorbeeld te geven; Madonna en Lady Gaga scoren er gigantische hits mee. Het verdringt "being good" totaal. Wat zeg ik: "Being good" is naïef, voor watjes, totaal not done, not cool enzovoort enzovoort...
En vooral de girls krijgen het op hun bord: "be a bad girl" klinkt het alom verleidelijk. Het overspoelt blijkbaar compleet de tegenstroom.. Zo voel ik het vaak aan.
Of ben ik een pessimist??? Ben ik naïef als ik over de liefdesboodschap van de 'bijna dood ervaringen" schrijf? Want die zeggen : "leren liefhebben is de belangrijkste opgave in ons leven" En dan hebben ze het niet over verliefd worden op iemand maar wel "als een verliefde in het leven staan".
Och laat ons hopen dat "being bad" voor een stuk stoere taal is die zich toch balanceert met zijn tegenpool...
Dat het enkel een verpakking is om aandacht te trekken en er toch liefde achter schuilt...
Ondertussen leert de gerechtspsychiater Dillen ons van voorzichtig te zijn in ons oordeel over de "bad guys and girls". Want we hebben er allemaal trekjes van...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten