Waar een
wil is… ligt soms ook een nekhernia
We worden
tegenwoordig overspoeld met slogans als “push je grenzen”, “no pain,
no gain”, en “mentaal sterk is het nieuwe sixpack”. De fitnesszalen
puilen uit, en zelfs op sociale media lijken velen ineens een halve topsporter.
En ik? Ik
ben 68, en besloot vrolijk mee te doen. Niet in de fitness, maar wel thuis in
onze grote bostuin waar aan uitdagende krachttoeren uithalen (o.a. bij
snoeiwerken) geen gebrek is. Resultaat: een nekhernia. Gratis en voor niets,
netjes verpakt met pijnscheuten, slapeloze nachten en een abonnement van 18
kinesessies. De dokter vertelde erbij dat zoiets gerust drie maanden kan duren.
Drie maanden! Betekent in mijn geval tot eind oktober, want ja, eind juli mocht
ik dit ‘cadeautje’ ontvangen!
Nu, aan
wilskracht heb ik nooit gebrek gehad. Mijn moeder hamerde er al in: “Waar
een wil is, is een weg.” Alleen blijkt dat die weg soms rechtstreeks naar
de kinesist leidt. Vorig jaar leverde mijn overijverige lentekuis me al een
blessure aan mijn monnikskapspier op. Mijn “wilskracht mantra” heeft me nog
steeds serieus in zijn greep… dit jaar was het dus bingo voor de nek.
De eerste
dagen waren een horrorfilm zonder pauzeknop. Zelfs de maximale dosis
pijnstillers kon de pijn niet temperen. Je loopt (nou ja, kruipt) letterlijk de
muren op. Nu, een dikke maand later, gaat het wat beter, maar van de kinesist
moet ik me nog braaf houden aan ‘enkel lichte huishoudelijke taken en
wandelingen’. Een van mijn grote voornemens, Swedish Death Cleaning
(ofte: opruimen voor gevorderden), blijft dus ook voorlopig “op het schap”
staan wachten. Net als snoeiwerken, fietsen en autorijden. Onze tuin ziet er nu
uit alsof hij me uitlacht.
Conclusie:
wilskracht is een prachtige deugd. Maar als je op 68 nog denkt dat je 3 x 7
bent, word je keihard teruggefloten door je eigen lijf. Tegen eind oktober hoop
ik weer ‘de oude’ te zijn. Al weet ik intussen: dit was/is de meest pijnlijke
én ambetante levensles tot nu toe.
En die trend
dat 70 tegenwoordig nog “jong” is? Poetin en Xi Jinping hebben er zelfs over
gefluisterd toen een microfoon openstond: “Vroeger werd een mens maximaal
70, maar nu ben je dan nog een kind.”
Nou, ik eis mijn recht op om op mijn 68ste gewoon écht 68 te zijn. Mijn nieuwe
mantra? “Ken je limieten.”
Enfin, dat neem ik me toch voor. Nu alleen nog hopen dat mijn innerlijke “waar een wil is, is een weg” eindelijk een beetje kan worden getemd. Want zeg nu zelf: geduld is óók een schone deugd.
