Senior, ik hou niet van dat woord’, maakt een dynamische zeventiger vrouw me ietwat kregelig duidelijk tijdens onze wekelijkse yoga sessie.

‘Ik ben er fier op dat ik een senior ben’, repliceer ik snel gevat ‘anders zou ik ondertussen al op het kerkhof liggen.’

Het laat me niet meer los tijdens de yoga sessie. Waarom hebben zoveel mensen het moeilijk met het proces van ouder worden eens ze tram 4 verlaten hebben om zonder pauzeknop onverbiddelijk op tram 5 en wat later op tram 6 geduwd te worden. En op tram 7 ook nog blijkbaar.

Oma of opa mag je ze ook al niet meer noemen. Nee, nu kiezen ze om als ‘omie’ (en sommigen zelfs als ‘mammie’) aangesproken te worden door hun kleinkinderen. Alsof de ie-klank in omie al het pejoratieve dat ze zelf in oma leggen zou wegspoelen. Wie niet meedoet aan de omie hype wordt meewarig aangestaard. Oma out, van het bord geveegd, omie in.

Wat is het toch dat zestigers en blijkbaar zelfs zeventigers absoluut niet tot de seniorengroep willen gerekend worden. Ronduit neerbuigend kijkt men neer op seniorenorganisaties zoals Okra. ‘Dat is voor de bejaarden, rijp voor het rusthuis’, hoor ik ze dan denken.

Ik zoek de betekenis van het woord senior op en krijg meteen een aantal beschrijvingen als antwoord.

Senior stamt van het latijnse ‘senere’ (ouder worden) en betekent de ‘oudere’ in tegenstelling tot junior, de ‘jongere’. Maar verder ook de ‘hogere’, de ‘meest ervarene’, ‘meester’ in vakmanschap enzovoort.

Op zijn beurt slaat ‘oudere’ op: persoon van boven de gemiddelde leeftijd, zonder specifiek aantal jaren.

Niets mis mee toch? Een kat noem je toch ook een kat!

Waarom hebben we in deze tijd als oudere blijkbaar niet meer het recht om effectief zo’n oudere te zijn? Van waar die drang om er eeuwig jeugdig te moeten uit zien. Om daartoe jarenlang allerlei anti- rimpelcrèmes, komkommerschijfjes, olijfolie en smeersels van allerlei allooi op het gezicht te smeren. Om nog te zwijgen over de botox rage tot zelfs het ultieme wapen, cosmetische chirurgie. De nu onherkenbare popster Madonna verpersoonlijkt zielig het toppunt van dit eindeloze gevecht om de eeuwige jeugd binnen te halen.

Zelfs intelligente mensen laten zich ertoe verleiden.

Lang leven, dat willen we wel. Er gewoon onze leeftijd uitzien, dat is teveel gevraagd van het lot.

Hoe anders gaat het er aan toe in de authentieke volksstammen waar ouderdom symbool staat voor wijsheid. Waar de seniorengroep geraadpleegd wordt om belangrijke groepsbeslissingen te nemen. Waar de juniors het de normaalste zaak van de wereld vinden dat ze hun oudere medebewoners op onze planeet het hoogste respect betuigen. In de Mayawijsheid treed je vanaf rond je vijftigste toe tot ‘The Elders’, de wijzen, een exclusieve eretitel!

Aan het eind van de yoga sessie doen we meestal nog een straffe meditatie. Al mediterend, zie ik mezelf als heerlijk gerimpelde 100 jarige aan het vuur zitten. Van wijsheid overlopend. Met straffe ogen die nog steeds de guitigste blik kunnen opzetten. Nee hoor ik blijf er bij: ik ben fier om senior te zijn. Mijn opgedane levenservaringen wil ik voor geen enkel jeugdig gezicht ter wereld ruilen.

Een zalige stroom van intens levensgeluk stroomt mijn cellen binnen.