Wij zingen niet alleen geregeld voor mensen op pensioen maar ook in rusthuizen.
Dat confronteert me van heel dichtbij met het proces van "den ouden dag."
Nu ook mijn moeder als kranige 84er meer en meer met gezondheidsproblemen kampt, ervaar ik het zelfs op heel persoonlijk vlak. We worden met z'n allen gemiddeld ouder maar hoe, dat is een andere vraag.
En eigenlijk is ouder worden een zeer geleidelijk proces met heel wat positieve kantjes ook: je relativeert veel meer, je hebt inzichten in het leven gekregen en je kan die levenswijsheid gul delen, je geniet meer van kleine dingen, alles mag gerust een beetje trager enzovoort enzovoort...
Maar dan, en vaak nogal onaangekondigd plots, zie je hoe bijvoorbeeld je eigen mama aftakelt. Fysiek niet meer zo mobiel, komt plots eigen huis niet meer uit, kan geen boodschappen meer doen, ervaart een isolement enzovoort...
Als wij voor haar leeftijdsgenoten in rusthuizen zingen, dan vertelt de animatrice ons steevast: "kijk, ze zullen niet echt actief meedoen maar als ze het goed vinden, dan blijven ze tot op het eind. Zoniet dan vertrekken ze na de koffiepauze terug naar hun kamer."
Oef gelukkig hebben we nog een volle zaal na de koffiepauze....
"Vorige keer hadden we hier een komiek en die had o.a. van die "kerkhof-humor" en dies meer en dat pikten ze echt niet. Na de pauze stond hij voor een quasi lege zaal te praten."
Nee, gelukkig pak ik met verfijnder humor uit, tussen onze liedjes, cabaret, muzikale raadspelletjes en dansdemo's door. En behalve voor de simpele grap zo wat op de kap van Andy zitten "dames, och ja, hij is doof aan ene kant, vooral als ie moet werken, 't is een man hé" hou ik het niveau toch wat hoger ...
Maar telkens ontroert het me toch, zo zingen voor de 80 plussers...Als ik in hun ogen kijken stralen velen iets heek unieks uit, zo iets dat je ook vaak bij heel jonge kindjes merkt: ze kijken dwars door je heen en gaan echt naar de essentie. Uitleggen kunnen ze dat niet maar je krijgt wel het gevoel : "och God, wat zijn we toch veel met uiterlijkheden bezig en dingen die er niet echt toe doen."
Spijtig dat er tussen de oudjes in het rusthuis en tussen de jongeren op school niet meer interactie georganiseerd wordt. Want ik ben overtuigd dat juist dat heel fascinerend zou kunnen zijn.
Je voelt gewoon die levenswijsheid in al hun vingertoppen, ook al kunnen ze er niet veel over praten: ze stralen vaak rust en essentie uit. Het imago afgelegd, het ego kwijtgespeeld onderweg...
Nee, het is lang niet overal kommer en kwel in de rusthuizen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten