Waar een wil is… ligt soms ook een nekhernia

We worden tegenwoordig overspoeld met slogans als “push je grenzen”, “no pain, no gain”, en “mentaal sterk is het nieuwe sixpack”. De fitnesszalen puilen uit, en zelfs op sociale media lijken velen ineens een halve topsporter.

En ik? Ik ben 68, en besloot vrolijk mee te doen. Niet in de fitness, maar wel thuis in onze grote bostuin waar aan uitdagende krachttoeren uithalen (o.a. bij snoeiwerken) geen gebrek is. Resultaat: een nekhernia. Gratis en voor niets, netjes verpakt met pijnscheuten, slapeloze nachten en een abonnement van 18 kinesessies. De dokter vertelde erbij dat zoiets gerust drie maanden kan duren. Drie maanden! Betekent in mijn geval tot eind oktober, want ja, eind juli mocht ik dit ‘cadeautje’ ontvangen!

Nu, aan wilskracht heb ik nooit gebrek gehad. Mijn moeder hamerde er al in: “Waar een wil is, is een weg.” Alleen blijkt dat die weg soms rechtstreeks naar de kinesist leidt. Vorig jaar leverde mijn overijverige lentekuis me al een blessure aan mijn monnikskapspier op. Mijn “wilskracht mantra” heeft me nog steeds serieus in zijn greep… dit jaar was het dus bingo voor de nek.

De eerste dagen waren een horrorfilm zonder pauzeknop. Zelfs de maximale dosis pijnstillers kon de pijn niet temperen. Je loopt (nou ja, kruipt) letterlijk de muren op. Nu, een dikke maand later, gaat het wat beter, maar van de kinesist moet ik me nog braaf houden aan ‘enkel lichte huishoudelijke taken en wandelingen’. Een van mijn grote voornemens, Swedish Death Cleaning (ofte: opruimen voor gevorderden), blijft dus ook voorlopig “op het schap” staan wachten. Net als snoeiwerken, fietsen en autorijden. Onze tuin ziet er nu uit alsof hij me uitlacht.

Conclusie: wilskracht is een prachtige deugd. Maar als je op 68 nog denkt dat je 3 x 7 bent, word je keihard teruggefloten door je eigen lijf. Tegen eind oktober hoop ik weer ‘de oude’ te zijn. Al weet ik intussen: dit was/is de meest pijnlijke én ambetante levensles tot nu toe.

En die trend dat 70 tegenwoordig nog “jong” is? Poetin en Xi Jinping hebben er zelfs over gefluisterd toen een microfoon openstond: “Vroeger werd een mens maximaal 70, maar nu ben je dan nog een kind.”
Nou, ik eis mijn recht op om op mijn 68ste gewoon écht 68 te zijn. Mijn nieuwe mantra? “Ken je limieten.”

Enfin, dat neem ik me toch voor. Nu alleen nog hopen dat mijn innerlijke “waar een wil is, is een weg” eindelijk een beetje kan worden getemd. Want zeg nu zelf: geduld is óók een schone deugd.