Er zijn zo van die dagen...

Soms verlies ik wel eens de pedalen. Zoals vandaag...Er komt dan precies zoveel op me af dat ik effen tilt sla zo. Je plant je dag 's morgens maar er komen zoveel onverwachte dingen tussen waardoor je je  's avonds afvraagt "waar is mijn dag naar toe?" Ik wil ook van alles en nog wat doen uiteraard en dan nogal precies zo en niet zus (enfin ik ben niet in alles een perfectionist maar in vele zaken toch wel...).
Om je een voorbeeld te geven van mijn dag vandaag : 7 u Op met gezondheidsritueel (zie aparte beschrijving daarvan); 7u30 Frambozen geplukt; 8 u Ontbijt met oa die frambozen; 8u20 Kippen verzorgd en eitjes geraapt ; 8u30 Moestuin gecheckt (wat is oogstrijp vandaag, is alles ok?); 8u 45 Ik overloop mijn mails en check het belangrijkste nieuws ; 9u10 Een paar zakelijke mails afhandelen; 9u30 Ik check waar ik een bosbessenkam kan bekomen via het internet. Want heb je al eens bosbesjes geplukt? Dat is veel te lang werk. Zo ontstaat het idee dat ik eigenlijk ook een speciale haarkam met brede tanden en een proper gemaakt vuilblik kan gebruiken. Dat heb ik allemaal in huis.
10u: Ik probeer mijn zelfgemaakte uitvinding uit op enkele takken met bosbessen en ja het lijkt te werken. Maar naar mijn goesting belanden er nog teveel bosbessen op de grond en met verspilling kan ik niet goed om. Ook het uitziften van de blaadjes die meegekomen zijn is een heel werk dat nog efficiënter moet kunnen.
11u Ik maak verse soep voor de middag met courgettes en kruiden die ik uit de moestuin haal.
11u 30 Mijn man komt terug van de keuring voor onze caravan en die keuring is voor de 3de keer mislukt. Hij is zwaar ontmoedigd. Mijn soep staat ondertussen te koken maar we beginnen de caravan alvast terug op zijn staplaats te duwen, want mijn man moet deze namiddag nog naar zijn cursus. Nu is die staplaats bergop en dat vraagt een hele procedure die we van een buurman die buschauffeur is aan het leren zijn. Wij krijgen het maar niet onder de knie en na zwaar manueel geduw staat de caravan nog steeds schuin op onze oprit. We geven het op want hij moet seffens vertrekken naar zijn curus.
12u15 Ik werk verder aan de soep en maak de middagsla met verse eitjes klaar. Ondertussen belt een man van Microsoft me op ivm mijn probleem met het maken van powerpoint slideshows voor onze optredens. Ik had daar 2 dagen geleden voor opgebeld. Hij zal me later terugbellen, hij gaat het eerst zelf uitproberen.
13u Middagmaal en even de krant doornemen. Oef! Wat opruimen in de keuken ook.
13u50 De Microsoft man belt me terug en samen proberen we dat powerpoint probleem op te lossen. Hij neemt daarbij zelfs mijn computerscherm over maar het lukt niet en ik moet mijn computerfabrikant opbellen om de geluidskaart opnieuw te installeren. Heel frustrerend allemaal want eigenlijk wou ik deze namiddag de Neosbeurs van 21 juni voorbereiden en folders maken. Die beurs is heel belangrijk voor ons want daar komen vele optredens voor Andy & Di uit voort.
Om 15u15 breek ik daarom totaal gefrustreerd zelf de telefoonverbinding af omdat ik het niet meer zie zitten. Vanmorgen had ik tussendoor ook nog een telefoontje gekregen van een oude buurvrouw wat verderop die een paar dagen geleden in het ziekenhuis beland is met een gebroken heup. Even wat aangemoedigd want ze was op de koop toe eigenlijk nog volop aan het herstellen van een zware hartoperatie. En nu zwaar gevallen in haar huis. Extra probleem : haar schattige hond Toby is nog thuis en in samenspel met een paar buren gaan we die hond afwisselend bezoeken en eten geven. Dus ik daar nu om 15u15 naar toe. Maar geen hond te bespeuren. Waar zit die? Bij een andere buurvrouw? Op mijn terugweg naar huis spreekt een andere jonge buurvrouw, op wandel met een baby, me aan en we hebben een leuke babbel. Oef, Dit kindje zorgt even voor een verlichting van mijn frustraties van vandaag! Dank u hemel!
Om 16 u terug thuis en ik begin eindelijk, eindelijk aan die folder...Ik doe een eerste ontwerp dat onverwachts nogal vlot gaat. Even laten rusten toch (doe ik altijd met creatief werk) en in die "rusttijd" kan ik nog eens iets in mijn dagboek schrijven want dat is weeral zo lang geleden.
16u57 Ik moet dit bericht plots stoppen want mijn man is terug thuis gekomen en we moeten die caravan nog op zijn plaats duwen. Caravan die de komende dagen terug naar de keuring moet maar eerst moeten we dat mankement nog oplossen.
Je ziet wat ik bedoel : ik doe 1001 totaal verschillende dingen op een dag en uiteindelijk heb ik een half uurtje kunnen doorwerken aan wat ik deze morgen mijn belangrijkste werk voor vandaag vond : die folder voor de Neosbeurs in orde krijgen... Gelukkig is de avond nog lang.. Ik ben weg naar die caravan nu! Push push...Daag...

's Ochtends blootsvoets de tuin in en met z'n allen minder poetsen: hoera!

Ik wandel zo elke ochtend wat blootsvoets rond op ons gras buiten (zie ook "Mijn gezondheidsritueel"). Winter en zomer. En nu heb ik onlangs gelezen dat ook wetenschappelijk bewezen is dat dit echt goed is voor je immuniteit, je zenuwstelsel, kortom je gezondheid. En het kost je niets. Hier lees je de belangrijkste conclusies vanuit wetenschappelijke hoek.

En ik las onlangs  nog een  heel opmerkelijk artikel: "obsessie met poetsen maakt depressief"! Oef!
Wat vele vrouwen zo aanvoelen is nu ook wetenschappelijk bewezen: overdreven hygiëne veroorzaakt niet alleen mee allergieën en astma maar heeft dus ook een invloed op de werking van ons brein en meer bepaald op die zones waar depressies huishouden...Ziehier het artikel.

Allez vooruit... het leven is mooi!

Geluk....en de DSK affaire!

Geluk....

In Brussel hebben gereputeerde topeconomen een eerste internationaal Gelukscongres gehouden!

Zelf ben ik ook economist van opleiding en het knaagt al ettelijke jaren aan me dat we met z’n allen zo ongelofelijk prestatie- en groeigericht zijn. Ik weet het, competitie is wel een motivator maar als die in alle sectoren en lagen van de maatschappij ronduit ongezond geworden is, dan zijn een nog spectaculairder groeiend aantal ziekelijk gestresseerde en/of depressieve mensen met een zelfmoordgraad die nog nooit zo erg in de lift gezeten heeft een pijnlijk logisch gevolg.

Daarom ben ik na al die jaren overblij dat een zeer gereputeerde Britse topeconoom tot dit besluit komt: “een altruïstische samenleving creëert meer ruimte voor individueel geluk dan een samenleving die het materialistische eigenbelang als hoogste goed promoot.“

Nu nog die drang naar allerlei ongezonde kicks en naar “wordt beroemd, berucht ,verover macht….. of je telt niet mee “ syndroom nog onder de loupe nemen en wie weet…straks worden we nog met z’n allen echt gelukkiger dan ooit tevoren …Het is gewoon een kwestie van inzicht, bewustwording, en daar dan naar leven…

Als we bvb. terug de tijd gaan inbouwen in onze drukke loopbanen om tussendoor wat te tuinieren, terug groentekes te kweken, al wandelend te observeren hoe wonderbaarlijk de natuur “werkt” enzovoort… tja  dan verdwijnt gewoon die drang naar allerhande ongezonde kicks …

Ik geniet op dit moment in mijn tuin van hoe al die zachte fruitstruiken tot prachtige bloei gekomen zijn en verheug me nu al op het plukken van al dat sappig genot! Daar krijg ik nu al een kick van.…

En dan die affaire DSK!

Mijn God wat is er de afgelopen week van alles en nog wat gezegd en geschreven over die DSK affaire! Die Franse( Joodse) topman van het IMF die een zwarte (moslim) kamermeid zou (heeft) verkracht (hebben).

Volgens mij is dit voorval na de grote schoonmaak van de hypocrisie in de Kerk een stap in de richting van een grote schoonmaak in een fenomeen dat al  sinds mensenheugenis bestaat. Machtige personen die ondergeschikte vrouwen als seksuele diensters en seksslavinnen misbruiken.

Maar in het licht van onze meer en meer over-geërotiseerde maatschappij (kijk maar naar de mode, kunstenaars, muziek, actrices, WAG'S, uit de hand gelopen aantal (excentrieke) naaktkalenders van "Mieke en alleman", enzovoort...) valt de hele zaak in een ruimere kontekst lang niet zo simpel te beoordelen. Wij vrouwen moeten immers ook toegeven dat we samen met onze gegroeide assertiviteit met z’n allen ook veel uitdagender geworden zijn dan ooit tevoren in de geschiedenis. Op alle vlakken, en dus ook op seksvlak. Want de keerzijde van de DSK affaire is weldegelijk dat meer en meer vrouwen er niet voor terugdeinzen om promotie te maken via de seksuele ladder…(zeker in de kunstenaars-, theater- film- mode- en muziekwereld, maar ook in bedrijven…).

Dit alles neemt niet weg dat de moedige kamermeid, te samen met de onmiddellijke en forse reactie van het Amerikaans gerecht in de DSK affaire toch voor een nieuwe mijlpaal gezorgd hebben in het komaf maken met (seksueel) machtmisbruik. Want op nauwelijks een week tijd is die man zijn huidige job en zijn toekomstige droomjob kwijtgespeeld. Hij is dan wel superrijk maar ik zou absoluut niet in zijn schoenen of in die van zijn superrijke familie willen staan. Want je bent bijzonder snel een outcast in dat milieu…En dan kan je je echte vrienden wellicht op minder dan een hand tellen.

En stel dat op de koop toe bvb. een figuur als Oprah Winfrey het slachtoffer zou gaan steunen en beschermen tegen het grote omkoopgevaar (ze is een alleenstaande moeder met een dochter van 15!) dan ziet het er ook op dat toekomstig proces niet goed uit voor DSK.

Hopelijk trekken alle mannen die het DSK schoentje passen hun les hieruit…

Door de vleugels van de vriendschap gedragen..

Het meest ontroerende krantenartikel las ik gisteren in de standaard "De best denkbare steun" van een vader die zijn zoon verloor in een auto ongeval en heel pakkend beschrijft over hoe je best met rouwende vrienden of familie omgaat...Dit verdriet is te groot om alleen te dragen, je hebt alle steun en hulp van vrienden en familie nodig.
De vader beschrijft vanuit zijn gevoel hoe wij iemand in rouw kunnen steunen. "Er zal immers nooit een concrete  vraag tot hulp komen, doe het gewoon vanuit jezelf" schrijft hij.
Je kan dit in feite doortrekken tot vele andere zaken. Iemand die erg ziek is, of in grote problemen zit, iemand die zijn job kwijt is enzovoort. Ook al die oudere mensen die vaak in grote eenzaamheid leven. Blijkbaar ligt de zelfdoding het hoogst bij de groep vereenzaamde ouderen op het platteland.
We zijn allemaal verbonden maar we zien dat in deze drukke wereld niet meer. We zijn allemaal familie, maar dat zijn we vergeten.
Zeker en vast lezen dit artikel! En bijhouden om nog eens te herlezen in geval dat je het nodig hebt.
Dankjewel Guillaume Van Der Stighelen

Deugddoend Vrijwilligerswerk met onze Joda groep....

Tussen de optredens door doe ik geregeld ook aan vrijwilligerswerk. Zo bvb. organiseer ik samen met een paar andere toffe mensen uit mijn dorp geregeld leuke animatie voor de plaatselijke jong volwassenen met een fysieke of mentale beperking.  Onze groep noemt Joda. Zo zijn we vorige zaterdag voor onze jaarlijkse uitstap naar Bokrijk geweest. Maar om de 6 weken doen we ook een gewone andere leuke activiteit, meestal in of rond ons dorp.  We zijn allemaal vrienden onder mekaar en nu we ondertussen een paar jaar bezig zijn met Joda, hangt de groep goed samen. Ik leer ook veel van deze jong volwassenen. Gewoon door hun "zijn" drukken ze je steeds weer op de essentie: vriendschap, niet teveel tralala, eerlijke communicatie, oprecht plezier en dat alles met een klein budget. Een mens heeft echt niet veel nodig om goede animatie te organiseren: je fantasie wat laten werken en het vooral eenvoudig en oprecht houden. Want uiteindelijk is niet zozeer wat we doen van belang maar wel hoe we dat samen als groep beleven. Als het contact met mekaar goed zit dan is het automatisch een bijzonder leuke namiddag...Altijd weer opnieuw...Het maakt me blij!

Een "Philippe Gilbert" optreden...

Zo druk met optredens en van alles sinds we uit China terug zijn dat ik nauwelijks de tijd gehad heb om mijn blog bij te houden...Maar gisteren is er iets heel moois gebeurd. We hadden een buitengewoon goed optreden bij Okra Hever, een mengeling van jong en oud gepensioneerden. Er zat zelfs een rasechte Status Quo fan tussen, om maar te zeggen...dat het niet altijd "de lichtjes van de Schelde senioren" zijn! Ik voelde gewoon vanaf de eerste noot, dit wordt fantastisch, ik kan mezelf 200 % geven! Kwam ook deels door de hartverwarmende kokkin die letterlijk haar hele hart in een betoverend lekkere maaltijd gestoken had! Helaas een uitstervend ras, die Vlaamse kokkinnen. Toch iets anders dan traiteurs hoor, dat kan je echt niet vergelijken, met alle respect.
Je voelt dat gewoon als artiest, dit is een "Philippe Gilbert" optreden! Nu over smaak kan men discussiëren maar als een talent zich helemaal geeft, dan erken je dat als publiek gewoon direct.
Achteraf kwam er een gepensioneerd VRT medewerker op me af die mijn gevoel helemaal bevestigde. "Je bent echt een fantastisch podiumtalent, en niet alleen een zangeres, vooral niet alleen een zangeres, je entertaint fantastisch, je weet de mensen te begeesteren, het is boeiend van a tot z, fijnzinnig en volks tegelijkertijd, je bent ook een groot verteltalent, fantastische mimiek enzovoort enzovoort.
Als ik kon dan zorgde ik er direct voor dat je op TV komt, besloot hij nog. Mijn reactie was "elk heeft zijn taak en ik voel me geroepen om op deze schaal van tal van Vlaamse organisaties te werken. Die verdienen ook kwaliteit tegen een voor hen betaalbare kostenvergoeding." Trouwens op mijn gevorderde leeftijd (allez toch volgens de jongeren wellicht) raak je toch gewoon niet meer in de media maar ik voel dat ook niet aan als zijnde mijn weg...
Grote bevestiging voor mij van wat ik gewoon weet: als ik er echt helemaal voor ga, dan zit het gewoon fantastisch goed! En dat gevoel laadt je helemaal op, gaat naar al je cellen, onbeschrijfelijk is dat...
Meteen bij deze toch ook een oproep: Mensen, herken ook talent dat niet op TV komt. Open uw ogen en geeft deze mensen ook kansen maar vooral uw respect. En als ze dan het beste van zichzelf voor u gegeven hebben, is het altijd leuk als je hen dat laat voelen... Want na een optreden voel je als artiest plots die afgenomen adrenaline en dat veroorzaakt een gevoel van grote vermoeidheid, zowel lichamelijk als geestelijk. Met de door artiesten gekende valkuil van....leegheid en uitputting.
Maar wat kan een artiestenleven toch grote voldoening geven...  Door die grote vermoeidheid na een optreden door, voel je dat gewoon. Een unieke mengeling van gevoelens is dat wel hoor.

Andy & Di zopas terug uit China!

Wat een fascinerende reis hebben we zopas achter de rug. Wij hebben zowel het simpele Chinese leven op het platteland beleefd bij de Miao en Dong stammen, als dat in de grootstad Guangzhou (het vroegere Canton) nabij Hongkong. Wij hebben een hele resem facetten van China gezien, moeilijk om in enkele zinnen samen te vatten. Bij de volksstammen is het boerenleven zeer eenvoudig, het groepsgevoel overweldigend, zijn de landbouwterrasjes in de bergen magnifiek, de mensen super gastvrij en ze geven steeds een blije tevreden indruk. Toch wel een ware cultuurschok voor ons.
In Yangshuo was onze boottocht op de Li rivier, golvend tussen het unieke karstgebergte, een bijzonder prachtig avontuur. Om nog te zwijgen over het spektakel 's avonds van de vissers op hun bamboebootjes met hun aalscholvers die voortdurend naar de vis happen.... En de avond daarna bij de keel gegrepen te worden door de wondermooie voorstelling op dezelfde Li rivier van de beroemde regisseur Zhang_Yimou. Nog nooit zoiets indrukwekkend live gezien.  Onbeschrijfelijk.
In de 3de grootstad van China Guangzhou heb je de zeer indrukwekkende winkelstraten en de fantastische lichtshow's langs de Pearl rivier 's avonds maar de smog hangt echt overal en die voel je tot in je longen.
Alleen op het schattige Shamian Island (waar al de Amerikanen tussen de exotische bomen op hun Chinese adoptiekinderen wachten) is de lucht vrij...
Maar in datzelfde Guangzhou hadden we wel de dag van ons leven want we bezochten er de school waar David (Andy's oudste zoon les geeft) en ja.... terwijl Bob Dylan elders in China  zijn setlist moest censureren, zijn wij er in geslaagd om ons liedje "Forever Free" (notabene geïnspireerd door een Bob Dylan lied, maar dat is een ander verhaal) samen met de leerlingen te zingen... Getuige hiervan volgend videofragment op Youtube van ons klasbezoek.