‘Magnificat, Magnificat’ zingt het vinnige 15koppig dorpskoor vol overgave op de feestviering van drie plaatselijke verenigingen. Die hebben de handen in elkaar geslagen en zo een 100tal leden samen gebracht.

In het uiterste hoekje van ons podium wachten wij geduldig tot ons ‘voorprogramma’, de mis, uitgezeten is. Tot en met het evangelie gaat het behoorlijk goed vooruit. Het verhaal van de behulpzame Samaritaan die als enige passant een overvallen gewonde medemens helpt, blijft ook nu nog tot ieders verbeelding spreken. Maar dan begint de voorgangster serieus te rekken en trekken. Haar sermoen draait uit op een eindeloos uitgebreide copy paste van de inspirerende evangelietekst zelf. Alsof ze het er extra wil inpompen bij de aanwezige senioren, van wie sommigen de gezegende leeftijd bereikt hebben om in een WZC te vertoeven. Ware het niet dat ze daarvoor nog net ietwat te kwiek uit de voeten kunnen. ‘Help uw medemens in nood, welk ras, stand of kleur die ook heeft’, geeft ze hen nog als toekomstig WZC cadeau mee. Dat daar juist het omgekeerde dient te gebeuren, komt niet in haar op.

Ondertussen kriebelt het volop overal bij mij, ik draai heen en weer op mijn stoel. Wetende dat nadien nog het gekende ritueel van de mis dient uitgevoerd te worden, hou ik onrustig mijn horloge in het oog. Potverdorie, het zal toch weer niet waar zijn, ze zullen ons weer vragen om onze set in te korten.

Niet gebaat, de voorgangster blijft met haar hamer eindeloos lang op dezelfde nagel kloppen. Gelukkig brengt het koor er nu en dan wat swung in.

Al bij de voorbereiding van dit optreden heb ik alles uit de kast moeten halen om tussen het gevraagde entertainment door nog wat dingen van betekenis te kunnen steken. Immers, tussen de prima afwisselende songs en vioolstukken in zeer uiteenlopende stijlen wil ik ons publiek dolgraag vertellen over de niet wetenschappelijk verklaarbare dingen die ik heb mogen ervaren tijdens en na mijn recente radiotherapie van afgelopen lente en mijn hersenoperatie van 3 jaar geleden. Dat wonderen weldegelijk bestaan. Dat de kracht van de geest in hogere afstemming fenomenaal kan inwerken op het lichamelijke. Als je die kracht maar oproept en er op leert te bouwen. Dat we weldegelijk gesteund en gedragen worden door geliefde wezens die we tijdens hun leven op aarde gekend hebben. En door energievelden, door het magische, door het mystieke. Dat we daarbij intense openbaringen kunnen beleven. Het is mijn missie geworden om daar in elk optreden tussen het zingen en de muziek door over te vertellen. Tenslotte heb ik het allemaal zelf aan den lijve moge beleven om het te kunnen delen met ons publiek.

Met vertraging beginnen we er aan en dan wordt het schrappen, schrappen, schrappen. Want daarna moet er nog gegeten worden en om 18 u stipt dienen de feestvierders huiswaarts gestuurd te worden...

Ja ons optreden was prima, maar ik blijf toch voor een stuk op mijn frustratie zitten. Zo weinig kunnen delen, het moest allemaal zo compact geplet worden tussen ons entertainment door.

Wat zou ik graag de voorgangster hebben willen vervangen. Dan had ik rustig alle tijd van de wereld gehad om als ervaringsdeskundige te delen over hoe fenomenaal krachtig een geest in hogere afstemming in ons lichaam doorwerkt.