De terreur van de beauty look.
Hebben wij dames nog het recht om oud te worden? Of beter
gezegd om er gewoon onze leeftijd uit te zien?
De Madonna’s van deze wereld geven zichzelf blijkbaar dat
recht niet.
Nog bol opgezwollen van de botox in hun gezicht betalen ze
argeloos, arrogant en nonchalant langs hun nieuw opgeplakte neus weg, de hoge facturen
van de plastische chirurgie. Of wellicht zelfs gesponsord door het ziekenhuis
in kwestie, want VIP bloed onder het mes levert een potentiële massa na-apers
op.
Ja want wij, gewone stervelingen, voelen alsmaar meer druk dankzij
de fotogeshopte modellen die in de media de perfecte contouren in beeld brengen,
terwijl ze het van de daken schreeuwen: “volg ons voorbeeld, wil je ook een diva zijn? ”…
En zie, we doen het ook: nog nooit zoveel dure haarkleuringen
bij de kappers, natuurlijk met de obligate haarsnit-stijl vol punten, laagjes en allerlei frivooltjes. Daardoor
transformeren dames niet alleen in kunstmatige, belachelijke, zeg maar pijnlijk
lachwekkende poppetjes, maar zijn ze vooral ook verplicht van dagelijks gel en
ander smeersel op dat haar los te laten om toch maar die zogezegd naturel look
van omhoog dansende haartjes te kunnen nabootsen. Natuurlijk lukt dat lang niet perfect zoals in de boekskes. Dan er maar
weer voor het einde van de week de kapper bij sleuren. Niet voor niets krijgen heel
wat kappers last van huid- en andere kwaaltjes van dat voortdurend gekneed in al
die chemisch geprepareerde smeersels.
Onze vuilbakken overladen met vergane beloften naar een ongrijpbare
jeugdigheid, maar ja, wat doe je als je buurvrouw weer met de zoveelste veelbelovende
naam van zo’n gloednieuw wonderproduct op de proppen komt…Zelfs in de
supermarkten krijg je een punthoofd van de ellenlange rekken vol beauty
promising designer potjes, die tegen elkaar op schreeuwen om gezien te worden.
De modemakers grijpen ons voortdurend bij ons nekvelletje,
dat zo al onder enorme druk staat, om
ons dan meteen, minstens maandelijks al dan niet wekelijks, de doodsteek te
geven, via hun slogan “de allernieuwste
collectie is unieke kunst, dus een must als je je wilt onderscheiden van de
gewone vrouw in de straat”.
Bij de zoveelste golf van minirokjes doen daarom ook heel
wat dames op leeftijd ( of is het zonder leeftijd? ) duchtig mee, tot grote
hilariteit en ophitsende vreugde bij het mansvolk…
Missie van de modemaker volbracht, want hij heeft hen immers toch hun peperdure
vrouwelijkheid teruggeschonken, niet?
Misschien moeten wij, vrouwen-na-de-menopauze, terug onze fundamentele rechten opeisen? Zelfs
op straat komen? Welke rechten?
Het recht om gewoon te zijn wie we zijn, ook uiterlijk. Echt
naturel deze keer!
Het recht om niet met de vinger gewezen te worden als je:
·
De natuur zijn gang laat gaan en voor innerlijke
wijsheid kiest
·
Je haar zijn lange, wijze, kracht niet ontneemt
·
Misschien juist heel slim bent om te verzaken
aan mogelijks kankerverwekkende kleurproducten. Om over de mogelijke gevolgen
van, chemische anti-rimpel crèmes, botox en chirurgie op langere termijn te
zwijgen?
·
Juist fier bent op je rimpels van wijsheid en
dat ook durft te proclameren…
Waaaat, fier zijn op je riiiiiiiiimpels? Hoe kan dat nu? Never, nooit, nooit
nooit, hoor ik de -door de publieke
opinie van de gespecialiseerde boekskes- gemanipuleerde barbiepop in jou
zeggen!
Wel misschien gewoon die knop omdraaien in je hersenpan en anders naar je lichaam kijken,
meer met je innerlijk rustig oog??? Nee, kan je dat echt niet, Madonna?
Er zijn nochtans ronduit prachtige foto’s van dames in de
herfst van hun leven, zo naturel, vol echtheid, vol leven, vol ervaring en
wijsheid die ze met lijf en leden uitstralen als ze gewoon:
·
Zichzelf zijn
·
Gezond eten en drinken; overdaad is echt niet
nodig
·
Bewust zijn van de rijkdom van hun leven, hun
ervaring, hun zijn
·
Bewust zijn van hun taak in hun omgeving: met al
hun wijsheid, gemoedsrust en inspiratie uitstralen voor de volgende generatie.
·
Enzovoort, enzovoort…
Want wat een ellende moet het toch zijn om elke ochtend met een bangelijk hart, vol afschuw op zoek te moeten gaan naar de eerste tekenen van een grijze kruin achter die onvermijdelijk niet te stoppen uitgegroeide kleuring? O wee en zie ik daar geen gloednieuw rimpeltje alle aandacht opeisen zodat ik mijn, overigens prachtige, ogen niet meer kan zien???
Al die dwingende aandacht staat de diepere wijsheid, die nochtans
zo maar voor het grijpen ligt als er gemoedsrust heerst, in de weg. Daarentegen
geeft ze enkel een verlammende angst om oud te worden door aan de volgende
generatie.
Nee, oma mag je niet meer zijn, zeg, dat is echt te oubollig!
Gelukkig, komt de wijze waarheid uit de mond van het
kleinkind: “Ik wil een echte oma zoals in de sprookjes die je me vertelt,
moeke!” Later zal het zich vooral de liefdevolle sfeer en het plezier van het
samen koekjes bakken herinneren en echt niet wat je aan had of dat je jouw
grijze haren en rimpels wel voldoende weggemoffeld had…
