Om in de sfeer te komen...

We gaan stilaan richting eindejaars-feestmaand en om alvast in de sfeer te komen heeft Andy een prachtig gospel medley op Youtube gezet dat gefilmd werd op ons huwelijk in 2003. En naar het einde toe gaan onze gasten mee "uit de bol"!  Klik hier om mee te genieten

Muzikale overpeinzingen op een dag in november...en een nieuw medley op Youtube

Als zangeres doet het je het meeste deugd als je je publiek kan raken met  je stemgeluid, je lied, je tekst, je humor tussendoor, je cabaret,  of hoe je op het podium staat en de ganse sfeer daarrond.
Want er is muziek en muziek. Naargelang je stemming, of het tijdstip van de dag of wat dan ook...verschilt dat erg.
Commerciële muziek is de jongste jaren, zeker vanaf het tijdperk  Madonna, vaak erotisch geworden, waarbij er graag gechoqueerd wordt of toch de grenzen van wat nog door de beugel kan systematisch verlegd worden. Vandaar dat deze muziek vooral tieners aanspreekt.
Bij klassieke muziek kan ik vaak zalig wegdromen, relaxt en die muziek zit in dat ander uiterste waarbij je de oorspronkelijke bedoeling van de componist compleet dient te respecteren.
Spirituele muziek zoals wij vorige week bij de monniken van Chevetogne konden genieten is een klasse apart. Die gezangen brengen je bij je dieper innerlijke en geven je een hemelse ervaring, een thuis komen, een zielevoelen...
Ten slotte, gezellig samen gekende liederen zingen in groep roept bij mij vooral een liefdevol gevoelen op binnen heel de groep, je voelt je verbonden, je deelt met elkaar...
Mijn lievelingsmuziek is hoe dan ook die muziek waar ik iets bij voel, die me raakt, waar ik iets aan heb. Maar ook dat kan verschillen naargelang de stemming of het tijdstip of de sfeer van de dag.
Op een uitgelaten dag denk je vol nostalgie terug aan de hits van de jaren 60/70 en wil je die luidkeels zingen.
Op een ander moment trek je dan naar Chevetogne en bedenk je: wat zou het toch zalig zijn om dat zielezingen te kunnen ervaren in een groep vertrouwelingen en zo zelf dat soort van sublieme klanken voort te brengen binnen zo'n groep.
En weer wat later wil je gewoon genieten van gezellige samenzang in groep en opgaan in die groep...
Kortom naast de zangeres van van Andy & Di te zijn, zal ik af en toe eens moeten toetreden tot een kloostergemeenschap of zelf zo'n groep opstarten misschien??? Wie weet???

Medley op Youtube
En ondertussen heeft Andy zijn familie uit Liverpool op Youtube gezet: Ze zingen spontaan een leuk medley van liedjes over Liverpool op ons huwelijksfeest (in 2003). Voor de liefhebbers: klik hier
Eerder al zongen ze op datzelfde huwelijksfeest hun grootste en mooiste familiehit: The Orchestra Song die al veel langer op Youtube staat: Klik hier
En de drie violisten van Andy's familie gaven toen ook Sint Anthony's Chorale ten beste. Ook dat staat al een hele tijd op Youtube en werd al zeer veel bekeken zo te zien: Klik hier

Hemelse Gospodi gezang in het Klooster van Chevetogne

Gisteren, op zo'n typische donkere, wat mystiek aandoende herfstdag in Chevetogne intens genoten van de Gospodi zang in het Klooster van Chevetogne
En die paters zingen daar elke dag, meerdere keren. Vooral de Vespers om 18u30 zijn wondermooi want dan is er enkel gezang. Gisteren, op die magische herfstdag, zaten daar buiten ons nog een 6tal luisteraars. Het is geheel vrij, je stapt gewoon de Byzantijnse Kapel binnen naast het Klooster.
Het gekuch van altijd weer die ene persoon, ook al waren we maar met 6, moet je er wel bijnemen. Ooit vertelde me eens iemand dat vooral op hemelse momenten zo'n gekuch een bewijs is dat er op een dieper niveau alles wat overbodig is losgelaten wordt.

En deze middag las ik in de Standaard het ontroerend inteview met Bieke Vande Kerkchove wat daar naadloos bij aansluit. Hieronder de passages uit dat intervieuw die me het meest raakten:
Met De smaak van stilte, hoe ik bij mezelf ben gaan wonen (uitg. Lannoo/Ten Have) won Bieke Vandekerckhove (42) de Prijs voor het beste spirituele boek. Het is een bundeling van teksten over haar angsten en twijfels, haar hoop en verlangens. Over de verwoestende diagnose van de spierziekte ALS - ook de astrofysicus Stephen Hawking lijdt eraan - die haar leven op zijn kop zette en haar midden in de stilte wierp. Nog hooguit een paar jaar, zeiden de dokters. 'De evidente weg naar geluk was voor mij afgesloten. Ik moest het wel elders zoeken', zegt ze bij wijze van inleiding.
Een vriend nam haar mee naar een klooster, waar ze kennismaakte met de spiritualiteit van de benedictijnen: 'We besloten net als de zusters niet te praten. En middenin die stilte voelde ik plotseling weer vertrouwen. Ik noem het vertrouwen zonder voorzetsel. Het is geen vertrouwen in, of vertrouwen op. Het was het besef dat er in het diepste van mijzelf iets zat dat niet verwoest kon worden. Iets wat door geen ziekte of geen ander kwaad geschonden kon worden.
De Zenleraar Ton Lathouwers leerde Bieke het beeld kennen dat Japanse monniken vaak gebruiken: een muur zonder poorten, zonder doorgang. 'Mijn ziekte is zo'n muur. Je zit voor die muur en kunt alleen maar wachten. De stilte, de leegte, de onmogelijkheid ervan uithouden. En dan ineens, wanneer je het niet meer verwacht, kantelt dat open. Het is een paradox, maar wat zou het leven zijn zonder paradoxen? In het hart van de onrust is er rust te vinden. Dat is ook een soort van antwoord. Het is doorleefd, en het komt niet uit de bovenste vijf centimeter van mijn hoofd. Met denken alleen kom ik er niet.'

"Ons Verzopen Land" op Youtube

Ik ben geboren op een boerderij bij Liefkenshoek, dichtbij het alomgekende Doel met zijn Kerncentrale. Maar Doel is vooral bekend van de politieke dreiging om van de kaart geveegd te worden en komt zo regelmatig in het nieuws. Het dorp is op dit moment totaal vervallen maar tezelfdertijd heel uniek omdat de artiesten die er wonen overal vrij spel hebben met hun creativiteit. Naast kunstenaars huizen er ook migranten en nog en paar rasechte oude Doelenaars van de oorspronkelijke bevolking dus.
Echt een bezoekje waard op een zondag, je loopt er nooit alleen als toerist. Zeker niet op de dijk aan de Schelde.

Nu in mijn kindertijd was Doel echt een schilderachtig, verzorgd en ook al een toeristisch dorp. De Antwerpenaren kwamen er nog op vakantie, sommigen hadden hun bootje in het haventje. Aan Liefkenshoek werd er volop gekampeerd en je kon daar ook de boot nemen naar Doel of Lillo.
Of bij de twee stijlvolle oudere dames op het Scheldeterras een trappist gaan drinken...
De poldergrond was er ronduit prima, de opbrengsten van de boerderijen navenant.
Kortom mijn geboortestreek had alles om een kind gelukkig te maken.
En nu is het allemaal voorbij...
Juist daarover hebben we begin 2000 het lied "Ons Verzopen Land" opgenomen voor onze Cd Music.
Andy heeft nu deze song met uniek beeldmateriaal op Youtube gezet. Klik Hier