Het leven zoals het op dit moment is bij ons: ik schrijf, hij werkt.

Mijlpaal 50 voorstellingen ‘Werken aan een Mirakel’ bereikt

Wij zijn trots dat de vele organisaties in Vlaanderen ons zoveel vertrouwen gegeven hebben dat wij deze mijlpaal konden bereiken. Natuurlijk heeft de mond aan mond reclame tussen de organisaties onderling daar een zeer belangrijke rol ingespeeld, waarvoor grote dank.

In onze muzikale vertelvoorstelling ‘Werken aan een Mirakel’ verklappen wij ons publiek hoe wij via een ongewone, zeg gerust "rare weg”, met een cruciale mystieke ervaring, op het podium beland zijn. Want het gebeurt niet elke dag dat een Britse dokter en een Vlaamse perschef van een grootbank "de kap over de haag gooien" om een muzikaal duo te vormen dat vol dynamiek en enthousiasme op een podium staat. En dan op de koop toe ook nog eens als liefdeskoppel! Hoe kwamen we daar in godsnaam toch terecht? Waarom gooiden we ons leven zo drastisch om? En hoe houden we dat ondertussen reeds jaren vol, zo als man en vrouw samen op het podium?

Ons authentieke verhaal, met songs die daar helemaal onderdeel van zijn, is pakkend, ontroerend, hilarisch, vol herkenning...het zit er allemaal in. Heel intiem ook en met verbazende mystiek, maar juist dat delen is nodig om te kunnen inspireren voor ieder die er voor open staat.
Ik, Di, vertel ons verhaal in het Nederlands, spannend, vol van emotie maar vooral luchtig. Samen zingen we onze songs, als onderdeel van het verhaal, in het Engels (dat heb je met een Britse singer-songwriter) zodat je jou in een heuse musical waant.
Maar alles wordt instant vertaald naar het Nederlands op het grote scherm naast ons, daar bovenop ook geïllustreerd met prachtige beelden en video's. Voeg daarbij de uitgekiende belichting, de verfrissende danspasjes en je mag gerust van een multimedia huzarenstuk spreken.

Lees er alles over op onze website 

Als je door de speling van het lot op 3 dagen tijd 2 keer voor je moeder mag optreden: Voor haar Okra groep en op haar feest voor haar 90ste verjaardag. Zo dankbaar! Touching! 'Eerbied voor jouw grijze haren' en 'Que Sera', haar favoriete nummers

Gisteren voor het eerst in meer dan 20 jaar Andy & Di toch wel een paar 'podium attributen’ vergeten zeker. Er zat niets anders op dan extra heen en weer te rijden, gelukkig maar 20 km van onze thuisstek! Tja, nederig aanvaarden dat een zestigplusser zo’n dingen voor krijgt? Maar nee, het kan toch iedereen overkomen, niet?

Eind goed al goed, KVLV Heultje bleek helemaal in de ban van onze ‘Werken aan een Mirakel’ voorstelling. ‘Jullie opvoering raakte diep, gaf vreugde en jullie betrokkenheid bij het hele gebeuren is enorm’, klonk het unaniem in koor. ‘Rap wegwezen vooraleer ik begin te blozen’ stamelde ik in de zoveelste niet te stoppen spontane opwelling, terwijl mijn ogen nog wat bruiner fonkelden en mijn dankbaar hartje nog wat warmer gloeide…

Wat doen we dit graag, zo met zijn tweetjes dat podium op en dan nog op de koop toe al ruim 20 jaar als man en vrouw! Binnenkort bereiken we met onze ‘Werken aan een Mirakel’ trouwens een mijlpaal voor het aantal voorstellingen. Meer daarover later.

www.andyendi.be/pages/000005.html

En de dag er op stonden we voor de Kring Gepensioneerden van KBC Antwerpen het beste van onszelf te geven. Waar is de tijd dat ik nog voor het Kredietbank Hoofdkantoor in Brussel werkte, als perschef?
Het gaf me dus wel zo wat een vreemd gevoel van nu in Antwerpen in dat chique Auditorium als verteller/zangeres te staan met onze voorstelling "Werken aan een Mirakel". We werden zelfs bijgestaan door een professionele geluidsman ter plekke. En de fotograaf van dienst trok prachtige foto's.

Andy met een kilt van de Wallace clan van zijn Schotse grootmoeder in actie tot groot jolijt van de Neos groep in de prachtige Oude Abdij van Kortenberg. Maar natuurlijk hebben we vooral gezellig gezongen...

Nee dit stuk gaat niet over nostalgie. Ik ben immers een gelukkige zestiger die zich wanneer ze maar wil kan opladen aan de ultieme verbeelding van ‘voel hoe de krachtige kristalenergie doorheen heel je lichaam stroomt.’

En toch, daarstraks liep ik zo wat te ‘jogwandelen’ (zo benoem ik de combinatie van joggen en wandelen) in het natuurwoonpark waar we het geluk hebben van te wonen. Het is Krokusvakantie. Ook al zit ons woonpark al enige tijd behoorlijk vol van jonge gezinnen met kinderen in hun gloednieuwe strakke witte villa’s, je kan hier enkel de waakhonden horen blaffen. Waar zitten dan die kinderen te spelen?

En zie, heimwee naar vroeger overvalt me plots. Toen wij op de boerderij elke vakantiedag benutten om van alles en nog wat uit te steken, buiten, o ja, steeds buiten… Of bij slecht weer in de schuur op de strozolder. ‘Nu laat je jezelf toch overmannen door nostalgie’. Allee vooruit, terug naar het hier en nu in ons o zo winters zonnige natuurwoonpark. Geniet van al die blaffende honden die o zo goed op de verlaten huizen van hun bazen passen. Voel hoe de glasheldere kristalenergie je lichaam helemaal inneemt. Laat je vullen.

Al veel beter, zo helemaal in het ‘hier’. Het is wat het is, ja ‘dat is’.

Maar een paar uur later steekt ze weer haar kop op, mijn vertrouwde vriendin, Nostalgia. Zo’n 20 jaar wonen we hier ondertussen op onze beboste heuvel. In mijn herinnering zie ik mezelf in die heerlijke beginjaren over ons terras lopen en op de fiets vertrekken langs de meest pittoreske, landelijke weggetjes. Och God, waar is de tijd, toen we nog in volle bloei voor ons uit stonden te staren in de stralende ochtendzon… ‘Spiegelbeeld’ hoor ik Willeke Alberti plots in mijn hoofd zingen. O nee, niet Willeke die haar ballades zingt, daar moest ik vroeger zo van ontroering bij huilen. Iets in haar stem vereeuwigt dat pure nostalgische, haast in elk nummer dat ze zong.

Waar is mijn kristalenergie redding? Laat ze maar binnenstromen, laat me kristalenergie worden, helemaal in het hier en nu! Oef, ik voel me meteen gezegend in dat kristallen energetisch lichaam, in mijn verbeelding knipoog ik guitig naar glimlachende glazuurblauwe ogen die niet van deze wereld zijn.

Nostalgia, hou nu je kop maar. Ik heb echt geen heimwee naar die ellendige kostschool, terwijl ik bij het opruimen van wat kasten op de bestofte dagboeken van de donkerste periode uit mijn leven als tiener stuit. Ook al niet naar al die mislukte pogingen als jonge vrouw om een liefdesrelatie op te bouwen. Ja de ware Jacob, als die al bestaat, liet bij mij lang op zich wachten. Nee, ik heb al helemaal geen nostalgische overpeinzingen naar mijn van faalangst bezeten tijd als kaderlid in een grootbank.

Oef, zucht, adem, hoera! Laat me maar vrolijke zestiger wezen, met alle wijsheid er gratis bovenop. Kom jongens, laat ik me maar weer eens baden in die zalige kristalenergie die zich altijd en overal beschikbaar stelt om mijn lichaam binnen te stromen. Ik glimlach van puur geluk naar een paar intens blauwe ogen die niet van deze wereld zijn. Hier en nu! Zalig toch. Nostalgia, trouwe vriendin, mis je mij?