Al bij de aanvang van de kerstvakantie voelden we nattigheid. De Britse media sloegen volop alarm “miserie troef, lange wachtrijen ambulances, de ziekenhuizen stromen vol ...” Onze virologen zagen toen de bui al hangen, “blijf best braafjes thuis” smeekten ze ons in koor. In hun zog zong ook de overheid dezelfde smeekbede. “Ga niet op reis, doe het niet, geen goed idee,” bleef elke beleidsmens die wat in de corona- pap te brokken heeft eentonig op dezelfde nagel kloppen. Het mocht niet baten. 160 000 Belgen lapten de smeekbedes koudweg aan hun laars en vertrokken toch.
Ok het was niet verboden bij wet. Maar in onze oren klonken de krachtige bedes alvast als papa’s en mama’s die hun kroost hopeloos pogen te motiveren om niets “stouts” uit te halen. Helaas, de meute “volwassen kleuters” bleef boos blètend met de voeten stampen: “ik wil nu vertrekken, ik heb dit nu zo dringend nodig!” En zo geschiede dus.
Ik vraag me af hoe zo’n “volwassen kleuters” hun eigen kroost dan wel opvoeden? “Luister naar papa en mama maar nooit naar de overheid, screw them, screw them!?” Uiteraard had het nog erger gekund want de meerderheid gaf gelukkig wel gehoor aan de eendrachtige verzoeken van zowel overheid als virologen.
Maar als gevolg van het gebrek aan burgerzin bij de ongehoorzame reizende groep, zitten we nu evengoed met de gebakken peren. Zelfs mochten we hen ons persoonlijk advies gegeven hebben: “leg eens uw oor te luisteren bij de 90 plussers in de WZC’s, hoe die als kind 4 jaar dwaze oorlog overleefden,” niets zou gebaat hebben. Koppig zou hun eigenbelang, hun dwang naar dringende verstrooiing in deze barre tijden het hoe dan ook gehaald hebben tov het groepsbelang van de volksgezondheid.
Na enkele weken getreuzel heeft de overheid het ondertussen begrepen: “we moeten ontspanningsreizen expliciet verbieden”. Toch ben ik er zeker van dat “slimme” Belgen ook deze gloednieuwe wet vers-van-de-pers met de een of andere drogreden zullen omzeilen.
Deze hele situatie doet me denken aan wat je ook op de autostrade ziet bij een tijdelijke afsluiting van een rijvak. Steevast zijn er “snellen” die het volgen van de signalisatie zo lang mogelijk uitstellen en pas helemaal aan het eind pal voor je neus invoegen. De mensen op het traagste vak zijn altijd de pineut.
Hoe hoog de frustratie bij menigeen, jong en oud, dreigt over te koken, het virus blijft de baas. Niets aan te doen. Het dwingt ons essentiële lessen in nederigheid te slikken. Maar dan moeten we wel eerst de ooglappen op een andere plaats dragen.
De belangrijkste uitdaging lijkt me de afweging van het algemeen belang van de groep tov de individuele vrijheid met de risico’s op besmettingen er gratis, “with love from covid” bij verpakt.
We worden keihard geconfronteerd met onze drang naar individuele vrijheid om te kunnen beleven wat ons hartje naar believen wenst. Voor velen ligt dat buiten zichzelf: activiteiten doen, op reis gaan naar zonniger oorden, mijn jaarlijkse skivakantie ga ik niet opofferen no way, enzovoort. We zijn zo gehecht geraakt aan een uitgebreid keuzepallet van mogelijkheden dat ons voorheen keuzestress gaf, maar sinds corona de plak zwaait, opgekropte frustratie, omdat het pallet zo goed als helemaal wegvalt.
In landen waar bij de bevolking het groepsbelang (al dan niet met overheidsdwang) hoog in het vaandel gedragen wordt, gecombineerd met de keuze van hun overheid voor “de korte pijn”, met onmiddellijk drastische maatregelen bij elke aanvang van besmetting, houden ze het virus rigoureus onder de knoet. Ondertussen kunnen de mensen daar wel terug volop genieten van het keuzepallet aan vrijetijdsactiviteiten. En ook hun economieën bloeien terug.
Vandaag dreigen wij tot een heel eind in de lente, wie weet tot aan de zomer, opnieuw eens te meer weg te zinken in het covid-moeras. Met dank aan al de landgenoten die zo goed zijn in het omzeilen van de maatregelen, in het naast zich neerleggen van de smeekbedes.

De Heuvel die we beklimmen

Ik het het krachtige gedicht vertaald van de 22 jarige dichteres, Amanda Gorman, op de inauguratie van Biden: Als het dag wordt vragen we ons af: Waar kunnen we licht vinden in deze eindeloze schaduw? Het verlies dat we dragen, een zee waar we door moeten waden. We trotseerden de buik van het beest. We leerden dat rust niet altijd voor vrede staat. En dat de normen en noties van wat gerechtigheid is niet altijd rechtlijnig zijn. En toch behoort de dageraad ons toe, voor we het goed beseften. Op de een of andere manier doen we het. Op de een of andere manier hebben we het doorstaan. En zijn we getuige van een volk dat niet gebroken is, maar gewoon onaf. We komen uit een land en een tijd waarin een mager zwart meisje, een kind van slaven dat door een alleenstaande moeder werd grootgebracht, ervan mag dromen president te worden. En zie, nu reciteert ze haar tekst voor zo’n president. Ja, we zijn verre van gepolijst, verre van ongerept, maar dat betekent niet dat we naar een perfecte eenheid streven. We streven er naar eenheid te smeden met een doel. Een land vormen dat de cultuur, kleur, aard en levensbeschouwing van elke mens respecteert. Zo verheffen we onze blik, niet op wat er tussen ons in staat, maar op wat vóór ons ligt. We dichten de kloof omdat we weten dat, om onze toekomst op de eerste plaats te zetten, we eerst onze verschillen moeten opzij zetten. We leggen onze armen plat, zodat we ze naar elkaar kunnen reiken. We streven er naar niemand te schaden, harmonie voor iedereen. Laat de hele wereld weten dat dit waar is: Dat we, zelfs toen we rouwden, groeiden. Dat we, zelfs toen we elkaar pijn deden, hoopten. Dat we, zelfs toen we moe werden, bleven proberen. Ons samen te verbinden, zegevierend. Niet omdat we geen nederlaag meer zullen kennen. Maar omdat we nooit meer verdeeldheid zullen zaaien. De Bijbel vertelt ons voor te stellen, hoe iedere mens onder zijn eigen wijnstok of vijgenboom zit en dat niemand hem nog bang zal maken. Als we voldoen aan de eisen van onze tijd, dan ligt de overwinning niet in het mes, maar in alle bruggen die we hebben gebouwd. Dat is de belofte van geluk, de heuvel die we beklimmen, als we maar durven Omdat Amerikaan zijn meer is dan een trots die we erven. Het is het verleden waarin we stappen en hoe we dat herstellen. We hebben een kracht gezien die onze natie zou verbrijzelen, in plaats van te delen. Die het land zou vernietigen als ze democratie ondergraaft. En deze poging slaagde bijna. Maar al kan de democratie tijdelijk ondergraven worden, nooit kan ze voorgoed verslagen worden. Op die waarheid, op dat geloof vertrouwen we. Want terwijl wij onze ogen op de toekomst richten, richt de geschiedenis haar ogen op ons. Dit is de tijd van de gerechtige bevrijding. Bij de aanvang hadden we er angst en vrees voor. We waren niet klaar de erfgenamen te zijn van zo’n angstaanjagend uur. Maar net daarin vonden we de kracht om een nieuw hoofdstuk te schrijven, onszelf weer met lach en hoop te vullen. En waar we ons afvroegen ‘Hoe zouden we ooit kunnen zegevieren over catastrofe?’ Stellen we nu vast ‘Hoe zou de catastrofe ooit hebben kunnen zegevieren over ons?’ We willen niet terug marcheren naar wat was, maar lopen vooruit naar wat zal zijn: Een land dat gekneusd is maar heel, minzaam maar moedig, vurig en vrij. We laten ons niet omdraaien, niet onderbreken door intimidatie. Want we beseffen dat onze apathie en traagheid de erfenis van de volgende generatie zullen worden. Onze blunders worden hun lasten/ Maar één ding is zeker: Als we mededogen met macht mengen en macht met gerechtigheid dan wordt liefde onze erfenis en ‘verandering’ het geboorterecht van onze kinderen. Laten we dus een beter land achterlaten dan het land waarmee men ons heeft opgezadeld. Met elke ademtocht uit mijn bonzende bronzen borst: We zullen deze gewonde wereld tot een wonderbaarlijke verheffen. We zullen opstaan uit de gouden heuvels van het Westen. We zullen opstaan uit het windige waaierige Noord-Oosten, waar onze voorvaderen hun revolutie begonnen. We zullen opstaan uit de met meren omzoomde steden van de Mid-Westelijke Staten. We zullen opstaan uit het zonovergoten Zuiden. We bouwen weer op, verzoenen en helen. Op elke bekende plek in de natie en in elke hoek die we ons land noemen. staat ons prachtige volk op in al zijn diversiteit. Ons veelgeplaagde prachtige volk. Als het dag wordt stappen we uit de duisternis. Vurig en zonder vrees. De nieuwe dageraad bloeit open als wij hem bevrijden. Want er is altijd licht. Als we maar dapper genoeg zijn om het te zien. Als we maar dapper genoeg zijn het te zijn.

Lockdown belevenissen: aan een tot pendel omgedoopte oude-sleutel-aan-een-koordje vragen: ‘wat is het meest aangewezen dat ik vandaag doe?’

Voor corona bruiste mijn leven als verteller/zangeres van het muzikaal duo Andy & Di, gespecialiseerd in heuse voorstellingen met alles er op en er aan voor seniorenverenigingen over heel Vlaanderen. Altijd maar bezig: bovenop de optredens nog wat vrijwilligerswerk, yoga, danslessen, animatie voor mensen met een beperking, eigen boekhouding en marketing voor onze optredens, het huis en de mega tuin onderhouden, noem maar op, busy kid! Elke donderdag fietste ik ook nog eens door weer en wind, seizoen na seizoen zo’n 35 km van thuis naar Leuven en terug om mensen te begeleiden in het wekelijkse Nederlands praatcafé van de Dienst Diversiteit. In de gezellige keuken van de dienst zie ik me nog vrolijk babbelen met mensen van over de hele wereld die er bij een heerlijke kop koffie Nederlands kwamen leren praten. Nu we in de 2de lockdown beland zijn denk ik zo aan Medhi met zijn gulle lach, en de Zuid Amerikaanse Emilia die me intellectueel straf kon uitdagen in allerlei discussies over en rond de wereldpolitiek. De lieve mooie Faduwa die er van droomde om voor verpleegster te studeren. Haar echtgenoot zag dat helaas niet zitten. Dan maar poetsvrouw. Met haar eeuwige glimlach houdt ze zich wellicht nog steeds kranig staande. Hopelijk slaat die later niet om in verbittering over haar lot. Vandaag in volle 2de lockdown light lijken die donderdagen in Leuven wel uit een vorig leven. En toch is het nu niet beter of slechter. Gewoon anders. Alsof we ons met z’n allen in ons hol voorbereiden op een compleet nieuwe episode in onze levens. Daarnet las ik nog dat er zich tijdens de komende winterzonnewende op 21 december een heel speciale energie vanuit de kosmos op onze planeet zou verstuiven. Niets minder dan een opwaartse bewustzijnsshift staat ons die dag blijkbaar te wachten. Een schop onder onze luie lockdown kont om recht te veren en het beperkend denken en handelen in de verouderde systemen en patronen voorgoed te verpulveren. Alleen zo zouden we kunnen opstijgen naar een nieuwe manier van samenleven. Stiekem hoop ik dat het weldegelijk zo staat te gebeuren. “Ja het is waar” bevestig ik aan mezelf om alle twijfel weg te wuiven. Maar de kans dat het continuüm zich gewoon zoetjes aan kabbelend verder zet is zeker zo groot. Want ondertussen beloofde zo ongeveer de helft van mijn gerijpt leven (nu 63) al zo’n buitengewone shift. Ter aankondiging van die reuze shift tijdens de komende winterzonnewende zal eerst ‘iets groots’ op wereldniveau ons door elkaar schudden, schrijft de moedige ziener. Ook dat hoor ik nu al zo’n 35 jaar met de regelmaat van een klok. Zou het deze keer op de pandemie kunnen slaan? Dan wel eerder op de gevolgen er van als je de aankondigingen van de vaccins tegen eind december al mag geloven. Of doelt de ziener op het ‘zottekot’ van de Amerikaanse politiek? Whatever, ik kijk er eens te meer reikhalzend naar uit, laat maar komen die reuze shift in bewustzijn. Tijd voor mijn dagelijks wandel-loopmoment hier bij ons in het boomrijke natuurwoonpark. De ene dag lijkt net een kopie van de andere. Lockdown = ‘s morgens voor het ochtendgloren al opstaan om achter in de tuin van in ons open houtkot ademhalingsoefeningen te doen. Daarbij stem ik me energetisch af op de verse dag en roep ik het ‘energieveld’ rondom en in mij op om mij zoveel mogelijk ‘wonderbaarlijke tekens’ te signaleren. Daarna doe ik nog wat yoga op de mat in de badkamer terwijl ik me verder energetisch afstem op een overvloed aan licht en ondersteuning. Die stuur ik dan meteen door naar “alle wezens die het op dit moment moeilijk hebben”. Douche nemen, de krant uit de brievenbus halen via een omweggetje in onze tuin en al lezend ontbijten. Na mijn muesli met amandelmelk vind ik het hoogtijd om de mails te checken. Eventjes ook mijn facebook openslaan, eventuele whatsapp berichten doornemen en surfen naar de belangrijkste nieuwssites. Rond 9 u schiet ik dan in volle actie: de houtkachel opschonen, hout bijhalen voor de avond, wat opruimen in huis, geregeld veel opruimen in huis. Wat tuinwerk verrichten, geregeld veel tuinwerk verrichten. Eens al dat praktisch werk achter de rug pendel ik met mijn zelfgemaakt pendel, twijfelaar die ik ben, over welke verdere taken concreet aangewezen zijn. Een to do lijstje maar daarvan uiteindelijk de helft niet doen. Me voornemen “nu ga ik schrijven” maar dan allerlei bijkomstigheden en zakelijke obstakels die me afleiden de revue zien passeren. Zo is het stilletjes aan middag voor mijn man en mezelf. Tijd om de soep en de gezonde sla klaar te maken voor ons twee om die bij droog zonnig winterweer buiten op te eten. Mijn vaste nieuwssites en mails even terug checken, wat rusten ook. Om daarna naargelang de aanbeveling van mijn pendel te schrijven, tuinieren, poetsen, de boekhouding of bankzaken te verrichten enz. Tussen dit alles door lonkt de buitenlucht onweerstaanbaar naar me voor mijn dagelijkse loop-wandel sessie. Om 20 uur ’s avonds, na de afwas van het avondeten, is mijn kaars uit en plant ik me gewillig tegenover de TV voor informatie, inspiratie en een dosis verstand-op-nul-verpozing. Tot ook het winterdonker me onweerstaanbaar wenkt om ritueel afscheid te nemen van alweer een voorbije lockdown dag. Zalig is dat want dat gestaar naar de sterrenhemel in het duister beloont me steevast met een prima nachtrust die me klaarstoomt voor de volgende lockdown dag, een kopie van de vorige. En toch voelt de lockdown voor mij aan als een welgekomen geschenk. Los geweekt uit het normale leven, openbarend abnormaal. Nog nooit zo diep gegraven om mijn binnenste te peilen. Mijn ziel tolt in alle richtingen rond om bij de “wie ben ik nu eigenlijk en wat kom ik hier doen” te geraken. Wat heb ik op die manier ontdekt? Dat ik au fond bitter weinig van buitenaf nodig heb om bij mezelf te komen, om van binnenuit geluk op te bouwen. Dat ik voordien vaak zo maar wat bezig was om te ontsnappen. Bezigheidstherapie noemen ze dat. Het schrappen van al de dingen die ik deed om sociaal contact te hebben, het gaat me vlotter af dan ooit gedacht. Ja, dat tijdelijk rustiger ritme met minimaal sociaal contact gaat me blijkbaar wonderwel af. Wat zijn dan de grootste winsten t.o.v. mijn busy bruisend leven van voorheen? Nauwer contact met de natuur, ik kan niet zonder. Ik wissel binnenskamers bezig zijn af met zo vaak mogelijk naar buiten glippen om de natuur van het moment op te snuiven. Om vol bewondering naar de eindeloos passerende wolkenformaties te staren. De winterzon op mijn huid voelen, me laten beroeren door de zoete melodieën van de vogels, me ’s avonds in het donker verbinden met de magische sterrenhemel. Een essentieel fundamenteel mensenrecht als je het mij vraagt. Wandelen, lopen, fietsen, langs onbekende paden, Dat alles is nu belangrijker dan ooit. Het kind in mij verbaast zich wonderbaarlijk bij elke ontdekking in de buitenlucht. Alsof ik voor het eerst nu pas echt de zoete geur van de rozen kan ruiken, mochten die nog in bloei staan. In volle aandacht voor het nu. Zoals ik al schreef pendel ik elke lockdown-morgen met de tot pendel omgedoopte oude-sleutel-aan-een-koordje, om te checken wat ik die dag het best doe. Omdat ik vaak moeilijk kan kiezen vraag ik zo aan dat pendel: “Is schrijven het meest aangewezen voor mij vandaag? Of maak ik mij met X of Y op te bellen en horen hoe het er mee gaat vandaag het nuttigst voor de samenleving?” Dat zijn dingen waar ik nu bewust tijd voor maak. Vroeger rushte ik van een optreden hier naar vrijwilligerswerk daar. Geen tijd over om echt stil te staan bij “wat is het meest aangewezen dat ik vandaag doe?”

We hebben een "hitje" te pakken in Estland ja ja! Groot was onze verbazing toen we in de lente lockdown de afrekening van onze sabamrechten ontvingen en het bedrag wat hoger bleek dan wat we normaal ontvangen. Met “Autumn” een song die Andy zo’n 20 jaar geleden schreef over de herfst, opgenomen met mijn stem van in die tijd! Mysterieus hoe zoiets onze lockdown totaal onverwacht kwam opvrolijken! Wonderbaarlijk eigenlijk. Er moet daar in Estland een zangeres dat gezongen hebben in het "Ests" met blijkbaar meer succes dan wij..? Nu beleven we de herfst op zijn mooist. Het is alsof de zon ons allen in de huidige lockdown komt troosten en ons uitnodigt om de diepere lagen in onszelf op te zoeken. “Jullie zijn wezens die één zijn met de natuur, vergeet dat nooit” lijkt ze ons toe te fluisteren… Geniet van de bewerkte opname van deze song (met de huidige technieken), van de prachtige beelden, geniet van Autumn. Let wel op, in het midden is er eventjes een muzikale stilte om daarna de herfst in zijn volle glorie uitbundig te laten “ontploffen". Klik op deze link: https://www.youtube.com/watch?v=eSh_gvwoBBc

Corona leert ons hoe om te gaan met de beperkingen van de maatregelen. In de plaats van er op te foeteren er toch nog het beste van maken is een kunst. Een uitdaging die op zich dan weer voldoening geeft telkens je er in slaagt. Je kan foeteren op het mondmasker of…zoals wij er mee dansen in onze dansschool en nog volop genieten. Zeker met de Jerusalema, een energiek hype dansje dat onze danslerares ons onlangs aanleerde. In de onderstaande videoclip link worden de danspasjes ook eenvoudig uitgelegd. Een idee voor de verenigingen, zeker ook de senioren? Want je kan dit perfect in de buitenlucht en met mondmasker dansen. Zo overstijg je de beperkingen want eens in volle actie denk je echt niet meer aan dat mondkapje en vooral…voel je dat warm groepsgevoel, eigen aan dit dansje. Of een wandeling maken in de prachtige herfstkleuren waarbij je de mensen die je tegenkomt op veilige afstand toch warm kan groeten, met of zonder mondmasker…Het lijken kleine dingen maar o zo belangrijk om deze coronatijden door te komen.

Vandaag een beetje ‘down’ omdat onze voorstelling bij de 55 plussers in Overijse door corona in het water viel. En zie: daarnet rinkelde de telefoon. “Het is hier Okra Merksem. Kunnen jullie 2 kerstoptredens verzorgen bij ons? Wij hebben onze groep coronaproof in 2 gesplitst in een hele grote zaal en wij vragen of jullie dus een dubbel kerstoptreden, op 2 dagen na elkaar, kunnen komen brengen?” Kan ik alweer toevoegen aan mijn vertelling over ‘het wonderbaarlijke’. Als 1 deur zich sluit dan openen zich, pal op die sluitingsdag, liefst 2 deuren tegelijk!” . En nu hopen dat iedereen braaf de maatregelen opvolgt zodat we in december…van gunstige coronacijfers kunnen genieten om kerst te vieren…bij Okra Merksem!