donderdag 30 juni 2011

Rock Werchter, Wimbledon en ...veel filosofisch gemijmer vandaag!

Met het bas geluid van Rock Werchter hier in de achtergrond in onze tuin (op max 4 km vogelvlucht zoiets) en de score van het Wimbledon tennis op mijn computer aan de andere kant, schrijf ik deze misschien ietwat te kritische bijdrage vandaag…

Deze morgen bij het ontbijt vertelde Andy me over zijn Nederlandse les-praatgroep, dat ze het o.a. over feminisme gehad hebben en hoe het nu nog altijd vaak eenzame vrouwen tussen mannenbusiness is. Zeker aan de top in de bedrijfswereld en de politiek.
Maar daartegenover staat dan weer dat er een groot tekort dreigt in de zorgende beroepen en in het onderwijs. Net nu een snel groeiend aantal kinderen en ouderen zich de komende jaren aandient.
En anderzijds zijn er ook grote tekorten in allerlei technische beroepen van vakmensen.


We duwen en stuwen elkaar wel zoveel mogelijk in de richting van : ga ervoor, topposities, macht, ondernemerszin, veel geld verdienen enzovoort. Want dat staat dan per definitie voor succes, status, respect, een boeiend leven enzovoort. Zo zit het blijkbaar diep in ons brein, wat zeg ik genen ingeprent…
En dan heb je de droom van vele tienermeisjes (en jongens) om op jonge leeftijd  een BV te worden, liefst in de film, show, muziek of modewereld…Want ook dat geeft succes, macht en avontuur…

Maar wat is feminisme in deze tijd van vandaag met “girl power” boven alles… ???
We willen met z’n allen vooral  “ons eigen ding doen” en daarbij liefst zoveel mogelijk opvallen, outstanding zijn: ikke ikke ikke  en hebt ge me gezien??? Kijk maar naar de publiciteit: hoe elk product ons het sublieme “onmogelijke” belooft…


Bijna in alle branches is de competitie moordend hard, niet alleen in het bedrijfsleven…Wij claimen dat ons op economie gericht systeem het enige is dat werkt: groei, groei, groei…
“Make  it, make it, make it”…klinkt het alom rondom ons…
Alles is daarbij toegestaan,  de grens van wat “not done” is verplaatst zich sneller en sneller…
Soms, als ik zo de nieuwsberichten lees dan vraag ik me echt af: worden we nu compleet gek op deze wereld? Zijn dat nu onze prioriteiten? Nog nooit heeft het perfecte uiterlijke van alles, mensen en dingen, zo geprimeerd.

Gelukkig stuwen de uitdagingen van deze tijd ons noodgedwongen de andere richting in: want er is veel meer nood aan zorgberoepen en opvoedend/onderwijzend personeel … Maar dat zijn absoluut geen “BV” beroepen. Daar staat het dienende, het menselijke, het aanvoelen centraal.
Waar las ik onlangs nog: elke actie creĆ«ert zijn reactie . Altijd weer de slingerbeweging ...tot …de bal in het midden in balans eindigt. Zijn we daarom hier met z’n allen op onze planeet? Om die balans te vinden?  Om ons bewustzijn aan te pakken en vooral dus te kijken naar hoe we de dingen doen en met welke houding we in het leven staan in plaats van wat we wel allemaal doen en vooral bereikt hebben. Wat is onze levenshouding? Hebben we innerlijke rust die ons inspireert tot actie? Gaan we dieper en zien we achter het masker de grote noden van mensen die hun ego en imago achterna hollen?

Allez vooruit, nog 4 dagen en de geluidsmuur van Rock Werchter zal weer verstommen…The madness is dan weer eens totaal beleefd en vooral uitgeleefd…In mijn brein klinkt “go placidy amid the noise and haste  and remember wat peace there be in silence “ van het wondermooie Desiderata gedicht dat Andy op muziek gezet heeft: Klik hier voor een kort muzikaal fragment.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten