Vorige zondag had  ik op een fototentoonstelling een heel speciale ontmoeting met een bijzonder iemand. Mama fotografe zat daar in een hoekje met haar baby meisje in de wieg. Ze was alles aan het voorbereiden om de baby haar afgekolfde mamamelk uit een flesje te geven. En het baby meisje reageerde daar overduidelijk erg opgewonden van de honger op.

Ik stond even van deze scène te  genieten…In de impuls van het moment begon ik een babbeltje met de baby. “Hé wat ben je mooi, en jij zit nog half in die prachtige wereld waar jij vandaan komt, is het niet? De fonkelende sterren, de essentie, recht uit de grote harmonie daar, ja ja, daar kom jij vandaan en daar ben je nog een beetje hé…??? ”  Ondertussen beiden in zo’n intens starend oogcontact verwikkeld, zoals alleen baby’s die beginnen rond te kijken dat met jou kunnen doen. Zij staren helemaal door je heen tot je enkel nog de essentie over houdt. En wij waren met ons tweeën die essentie helemaal aan het beleven.

Waar was die honger op dat moment? Waar was die opgewondenheid? Het ongeduld voor dat lekkers? Weg was dat alles; er bleef alleen die diep harmonieuze essentie, alsof het baby meisje me wou zeggen “ik neem je mee naar die prachtige bron van het alles.”

Maar mama was klaar met haar voorbereiding, het was etenstijd.

Ik draaide me weg van de baby, om met de volwassenen te babbelen over de plaatselijke koetjes en kalfjes. Onmiddellijk hoorde ik het baby meisje achter me katoen geven, bleiten van me kan niet meer. En een wat zenuwachtige mama die zich wellicht hopeloos afvroeg “en daarnet had je nog zoveel honger blijkbaar”….