Mijn man deze week tegen mij: "al die uren die ge verkwist hebt met het kijken naar bergritten in de ronde van Frankrijk! Pijnlijk zeker?"
Tja, ik geef het nu officieel toe: mijn fascinatie voor het 'Tour de France" circus ligt helemaal aan diggelen.
Maar de pijnlijkste vraag is wel "waarom zijn we met zovelen tuk op topsport, goed wetende dat we niet weten wie er nu nog zuiver sport of niet?"
"The winner takes it all" mogen we in het geval van Armstrong blijkbaar heel letterlijk nemen.
Het ergste van alles is de ware maffia sfeer in de ploeg met hem en zijn ploegleider als rasechte "maffiabazen". Alvast voer voor een nieuwe Hollywood film, denk ik dan.
Ik vrees dat ik volgende zomer enkel nog naar de avondshow "Vive le vélo" ga kijken, al is het maar om me "triestig te verkneukelen" in de (doping)drama's die er toch elk jaar weer te beleven zijn.
Tegelijkertijd vind ik het superstom dat ik nog kijk. Dat ik die sport nog steun, door te kijken.
Dat ik een onderdeeltje ben van "je moet winnen, alleen de winnaar telt, ten koste van wat ook", die de competitiesport, met massa's geld als drijfveer en zeker in het wielrennen overheerst.
Gaan we daar met z'n allen ooit mee in het reine komen : "de eerste moeten zijn, de beste moeten zijn, succes moeten hebben, macht willen hebben, de grote verleiding van massa's geld, erkenning willen krijgen, gevierd worden ....????"Ten koste van ????
Het antwoord daarop is moeilijker dan louter oordelen en veroordelen, lijkt me....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten