Heimwee...

Is het het donkere weer? Nee, het was echt geen gemakkelijke week voor mij. Tijdens de zomermaanden hebben we het gewoonlijk minder druk met optredens en zijn er de Britse familiebezoeken: ofwel wij naar daar, ofwel zij bij ons. De afgelopen anderhalve week zat tussen 2 familiebezoeken in. Mijn  schoonmoeder en de zus van mijn man al even weg en in de loop van volgende week komen de kinderen af.

Ik had in deze tussenperiode van “rustiger aandoen” bewust niet veel sociale uitstappen gepland en dus overviel de stilte en leegte me toch wel een beetje na de intense drukte van het eerste Brits bezoek. En ja, dan ben ik vertrokken, dan begin ik na te denken over van alles en nog wat. Het gebeuren in Noorwegen drukte natuurlijk ook serieus zijn stempel, je kon er de afgelopen week in het nieuws niet om heen. Al dat nieuws rond dat gebeuren kwam dan in mijn hoofd samen met een ontroerende reportage die ik onlangs zag over het leven van een Indiaanse volksstam in de amazone.  

Daar was ik vertrokken in mijn denken: in onze Westerse leefomgeving hebben we meestal het gevoel van er alleen voor te staan: je moet werken voor je gezin ( job die dan nog voor velen dagelijks een ‘‘battle of the strongest” is) , voor je huis en tuin met alles er bovenop. Met ook nog eens de onzekerheid naar de toekomst toe: zo van zullen we die materiële levensstandaard kunnen houden na ons pensioen eens we oud en grijs zijn? Dus nu zoveel mogelijk verzamelen en vergaren. En dan nog de vraag hoe worden we oud en grijs? Je hoort zoveel van vereenzaming van oudjes…

En ik zag dan in die reportage hoe die amazone stam als gelijkgezinden in een groep leven. Ze delen alles en voelen zich gedragen door heel de groep. Is er een moeilijkheid dan is er die groep om op terug te vallen. Veel bezittingen hebben ze niet, ze leven van wat de natuur hen gratis geeft en richten zelf hun hutten op. Maar er ging zo’n emotionele kracht van hen uit, ik kan het mis hebben natuurlijk maar ik zag een diepe bron van geluk in hen, in hun samenhorigheid, een bron die wij hier in het Westen nog nauwelijks kunnen aanboren, denk ik toch.

Het maakte me zowaar verdrietig. Waarom en waar zijn we dat kwijtgespeeld? In welke illusie zijn we ooit getrapt, vroeg ik me af…
Ik kan me nu wel niet indenken van in een groep te leven, tenzij ze me voldoende privacy gunnen, maar soms is je ruime huis met z’n bewoners toch een eenzame plek waar je in je eentje voor verantwoordelijk bent. Dus, je komt al snel tot het besluit: we moeten voldoende verdienen om die plek materieel gaaf te houden, …Want al die bezittingen vragen het nodige onderhoud… Zoveel energie ook dat daar inkruipt. En zoveel informatie over mogelijke vernieuwingen, onderhoud, ontspanning enzovoort dat er op ons afkomt. Ik slik al die (maar al te vaak achteraf nutteloze) informatie natuurlijk ook gretig op mijn computer die me toch dagelijks zo’n uur of 2 soms zelfs 3 zoet houdt! Het overrompelt me geregeld allemaal…Welke keuze te maken???

En dan overmant een gevoel van een soort diepe heimwee me. Naar dat soort van stammenleven dat ik in werkelijkheid nooit gekend heb maar precies aanvoel zo…Hopelijk komen die mensen niet al te veel in aanraking met onze materiële (en op concurrentie) gebaseerde economie/samenleving! Want ja dan zijn ze misschien ook verleid en van het een komt het ander…

Tja, beste lezer van mijn dagboek, ik kan er echt niet aan doen…Is het het sombere weer???
Enfin, volgende week volgt hier weer een intense drukte met uitgebreid vriendenbezoek en wat later de Britse kinderen van mijn man die hier op vakantie komen. Dan zal die “diepe heimwee” wel totaal verdrongen worden door de sociale bezigheid van de dag, het sociale delen en de vakantie uitstappen die we van plan zijn met hen te maken…Allez vooruit, “er is leven na de heimwee…”